Για την τιμή της Ευρώπης

Του Βασίλη Πάικου

 

«Ευέλικτη αλληλεγγύη». Ναι, όπως το ακούτε. «Ευέλικτη αλληλεγγύη». Είναι ο καινούργιος όρος που εισέβαλε ορμητικός στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. «Ευέλικτη αλληλεγγύη». Που πάει να πει τι; Χαλαρή αλληλεγγύη; Αλληλεγγύη κατά περίπτωση; Αλληλεγγύη ala carte; Αλληλεγγύη υπό όρους; Αλληλεγγύη όπως την καταλαβαίνει ο καθένας;
Και να σκεφτεί κανείς πως η «αρχή της αλληλεγγύης», δηλαδή της αλληλοβοήθειας ανάμεσα στις χώρες-μέλη της ΕΕ, αποτελεί –από ιδρύσεως- θεμελιώδη, ανελαστική και αδιαπραγμάτευτη αρχή της Ένωσης. Ε λοιπόν φτάσαμε σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, να την κοντύνουμε, να την μικρύνουμε και να την στενέψουμε . Να την προσαρμόσουμε στα μίζερα δεδομένα της εποχής μας. Και μόνη η εισαγωγή του όρου στα ευρωπαϊκά πράγματα, αποτελεί ντροπή. Ντροπή για την Ευρώπη, για τις σημερινές ηγεσίες της, για όλους μας. Ντροπή…
Ακόμη μεγαλύτερη ντροπή όταν αυτή η κουτσουρεμένη αλληλεγγύη αναφέρεται και αφορά στο προσφυγικό. Επί της υποχρέωσης δηλαδή των χωρών-μελών να βοηθά η μία την άλλη, να μοιράζεται τα βάρη, να μετέχει στο πρόβλημα και στην αντιμετώπισή του. Ένα πρόβλημα ευρωπαϊκό, έτσι κι αλλιώς.
Είναι γι αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας είπε, προχθές στις Βρυξέλλες, πως η Ελλάδα σηκώνει το βάρος της Ευρώπης στο προσφυγικό. Στην πραγματικότητα είναι η Ελλάδα που σώζει την τιμή της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης όλο και πιο «μικρής» και πιο «λίγης» απέναντι στο μέγα πρόβλημα-πρόκληση, για τις δυνάμεις της, για τις αρχές της. Μιας Ευρώπης που όσο πάει μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε φρούριο. Σε φοβικό περίκλειστο φρούριο. Μιας, παρ’ όλ’ αυτά, «ανοχύρωτης» Ευρώπης. Και ναι, είναι ντροπή…
Και να σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν κάποιοι (ευρωπαίοι, αλλά κι εδώ δικοί μας, με πρώτη-πρώτη τη ΝΔ εννοείται) που αιτιώνται τη Χώρα μας ότι δεν κάνει και τόσο καλά αυτά που πρέπει, ή με τον τρόπο που πρέπει. Είτε επειδή επιχειρούν, έτσι, να κρυφτούν πίσω από τις δικές τους ευθύνες αλλά και τις δικές τους ενοχές, είτε εξ αιτίας καταφανούς πολιτικής τύφλωσης. Αιτιώνται τη Χώρα μας που παλεύει μόνη, με νύχια και με δόντια, εδώ κι ένα χρόνο, στη μέση μιας πρωτοφανούς, στις διαστάσεις της, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί όσο καλύτερα μπορεί το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα –ογκόλιθο για τα μέτρα της, αλλά και για τα όποια μέτρα…

Ποιος δεν βλέπει τη «μεγάλη εικόνα»;

Ναι λοιπόν, θα έπρεπε να είναι ταχύτεροι οι ρυθμοί χορήγησης ασύλου. Ναι, θα έπρεπε να πραγματοποιείται ορθολογικότερα η αποσυμφόρηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Ναι, θα έπρεπε να έχουν εξασφαλιστεί παντού καλύτερες συνθήκες εγκατάστασης και φιλοξενίας των προσφύγων.
Όταν όμως η αποσυμφόρηση των νησιών σκοντάφτει σε προβλέψεις της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Όταν αντί των υπεσχημένων εκατοντάδων εμπειρογνωμόνων επί του ασύλου, αυτοί που έφτασαν εδώ σ’ εμάς, είναι δεν είναι καμιά τριανταριά.
Όταν η ανακατανομή στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες αριθμεί μόλις 54 μετακινήσεις αντί των 66.000(!), τους οποίους προέβλεπε κεντρική ευρωπαϊκή οδηγία. Όταν η, επί του προσφυγικού, οικονομική βοήθεια έρχεται με το σταγονόμετρο, και όχι απ’ ευθείας στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης. Και όταν οι βόρειοι γείτονές μας («ευρωπαίοι» κάποιοι απ’ αυτούς) έχουν κλείσει με φράχτες τα σύνορά τους.
Τα ξέρουν βέβαια όλ’ αυτά εκείνοι που ζητούν τα ρέστα από την ελληνική Κυβέρνηση. Θα έπρεπε να τα ξέρουν, οφείλουν να τα ξέρουν. Κι ας κάνουν πως δεν τα ξέρουν. Και, πάντως, αρνούνται να δουν τη «μεγάλη εικόνα».
Τη μεγάλη εικόνα που δείχνει πως η Ελλάδα με τις δικές της δυνάμεις:
-Έσωσε τον κόσμο από τα νερά του Αιγαίου. Τον γλύτωσε από το θάνατο και τον περιέθαλψε.
-Εξασφαλίζει συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης σε όλους τους πρόσφυγες, και μάλιστα σε καθεστώς -αναγκαστικής- οιονεί μονιμότητας διαμονής στη Χώρα μας.
-Προχώρησε στην αποσυμφόρηση της Ειδομένης, αλλά και του Πειραιά και του Ελληνικού, δίχως ν’ ανοίξει μύτη. Με αποφυγή κάθε μορφής και έντασης βίας, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις από διάφορες πλευρές.
-Ανοίγει σήμερα διόδους ελπίδας στα παιδιά προσφύγων και μεταναστών, στέλνοντάς τα στο σχολείο.
Είναι, ακριβώς, η «μεγάλη εικόνα». Που δείχνει πως η Ελλάδα της κρίσης, η Ελλάδα της ρημαγμένης οικονομίας και της καθημαγμένης κοινωνίας, η Ελλάδα με το ένα τρίτο του πληθυσμού της στα όρια της φτώχειας εξ’ αιτίας της εφτάχρονης μνημονιακής πραγματικότητας, υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει το προσφυγικό. Πρόβλημα του οποίου ο όγκος, οι διαστάσεις την ξεπερνούν. Κι όμως το κάνει. Και τα καταφέρνει.
Ναι λοιπόν, η Ελλάδα σηκώνει το βάρος της Ευρώπης. Ναι πράγματι, η Ελλάδα σώζει την τιμή της Ευρώπης…

Πηγή : www.athina984.gr