Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

Σαράντα χρόνια (πολιτικής) μοναξιάς

 Αποτέλεσμα εικόνας για πολιτικη μοναξια
Πολλά έχουν γραφτεί για την ελληνική οικονομική κρίση των τελευταίων επτά χρόνων, και ένα κείμενο που καταπιάνεται πάλι με το ίδιο θέμα ίσως φανεί ανεπίκαιρο. Επειδή όμως ως λαός έχουμε δυστυχώς μικρή ή επιλεκτική μνήμη, αποφασίσαμε μια σύντομη αναδρομή στην πρόσφατη ελληνική ιστορία για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεώτεροι. Συνήθως, όταν μιλάμε για την κρίση-ανάλογα και από ποια μεριά του πολιτικού σπέκτρου κάθεσαι- εστιάζουμε στη διαφθορά ή/και τον διογκωμένο δημόσιο τομέα της χώρας ή τις στρεβλώσεις του καπιταλισμού. Σίγουρα όλα τα παραπάνω έχουν παίξει τον ρόλο τους, όμως, εάν θέλουμε να κάνουμε μια ουσιαστική συζήτηση για το πώς φτάσαμε ως εδώ, θα πρέπει η συζήτηση να ξεκινήσει από τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε η ελληνική κοινωνία ως αναπόσπαστο μέρος του οικονομικού μοντέλου που επικράτησε στην χώρα μας μετά τα μέσα της δεκαετίας του ΄70.

της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Η χρονιά-ορόσημο στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας είναι το 1974, όταν έπεσε η δικτατορία και η χώρα είχε για πρώτη φορά πολιτική σταθερότητα. Αυτές ήταν οι μέρες κατά τις οποίες οι τοπικές πολιτικές ελίτ έπρεπε να εδραιώσουν την εκλογική τους βάση. Σύντομα συνειδητοποίησαν ότι, σε μια χώρα που ήταν πολύ πληγωμένη από τα πολιτικά πάθη και είχε μόλις βγει από στρατιωτική χούντα, το κλειδί για την εξουσία ήταν η κοινωνική νομιμοποίηση μέσω ισχυρής λαϊκής υποστήριξης . Ήταν αυτό το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο στα μέσα της δεκαετίας του ’70 που έθεσε τη βάση για να εδραιωθούν οι πελατειακές σχέσεις και ο λαϊκισμός που συνεχίζει να κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική.

Η Μεταπολίτευση και η Αλλαγή

Ανέκαθεν το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα χαρακτηριζόταν από τη λατρεία των προσώπων και δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι το σύστημα που επικρατούσε στην χώρα για περισσότερα από 40 χρόνια πηγάζει στην ουσία απο την αντιπαράθεση δύο πολιτικών: του «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η πρώτη εκλεγμένη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974 προχώρησε σε μια σειρά εθνικοποιήσεων στον τραπεζικό τομέα, στις μεταφορές και τα ναυπηγεία, δημιουργώντας ένα διευρυμένο κράτος και θέτοντας έτσι τις βάσεις των πελατειακών σχέσεων μεταξύ εξουσίας και ψηφοφόρων. Η τάση αυτή διευρύνθηκε υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα το 1981 με την υπόσχεση να φέρει ριζοσπαστικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποσχέθηκε τη μεγάλη αλλαγή στην ελληνική κοινωνία και πολιτική και, για να το κάνει αυτό, παρουσίασε το σύνολο των πολιτικών του ως ένα «συμβόλαιο με το λαό». Ο Παπανδρέου εκσυγχρόνισε την Ελλάδα, εισήγαγε φιλελεύθερους νόμους και δημιούργησε το κράτος πρόνοιας και την δωρεαν δημόσια εκπαίδευση. Αλλά οι οικονομικές πολιτικές του αποδείχτηκαν βραχύβιες. Το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε έναν δημόσιο τομέα βασισμένο στις πελατειακές σχέσεις, δίνοντας δημόσια έργα σε φίλα προσκείμενα πρόσωπα και διορίζοντας μέλη του κόμματος σε θέσεις-κλειδιά σε πανεπιστήμια, δημόσια αξιώματα και τοπικά συμβούλια. Δημιούργησε έτσι μια νέα ελιτ της οποίας η επιβίωση και ο πλουτισμός εξαρτιόταν αποκλειστικά απο τις σχέσεις διαπλοκής με την εξουσία.
Καμία από τις πολιτικές ελίτ της χώρας, ανεξαρτήτως κομματικού προσδιορισμού, δεν προσπάθησε ποτέ να κάνει ανταγωνιστική την οικονομία, να ενισχύσει τις επενδύσεις και να εδραιώσει μια δίκαιη φορολογία. Αντ’ αυτού, όλες επέλεξαν το μονοπάτι του λαϊκισμού που τους εξασφάλιζε τη δύναμή τους. Ενώ χάριζαν δημόσια έργα και φτηνά δάνεια στις φιλικές τους επιχειρήσεις με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους, ενθάρρυναν τη χαμηλού επιπέδου διαφθορά μεταξύ των εκλογέων τους δημιουργώντας έτσι εξαρτήσεις που θα τους εξασφάλιζαν την επανεκλογή τους.
Αυτό το σύστημα απαιτούσε μια ισχυρή γραφειοκρατία για να είναι λειτουργικό, δημιουργώντας με τη σειρά του ορδές συμβούλων, στελεχών και ακαδημαϊκών που έλαβαν θέσεις επιρροής με βάση την πολιτική τους αφοσίωση και όχι τα προσόντα τους. Οι πολιτικοί ηγέτες και οι ολιγάρχες είδαν το κράτος όχι ως μέσο για την εφαρμογή δίκαιων και αποτελεσματικών κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών, αλλά ως εργαλείο για την επίτευξη των κομματικών στόχων, των πελατειακών σχέσεων και των καθαρά προσωπικών συμφερόντων.

Ας πρόσεχαν…

Στη δεκαετία του 1990, η Ελλάδα πέρασε μια περίοδο όπου κυριαρχούσε ένα αίσθημα πλαστής ευημερίας και φτηνού πλουτισμού. Το αίσθημα αυτό το ενίσχυαν και διόγκωναν τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης τα οποία είχαν πλέον περάσει στα χέρια μιας νεόπλουτης και απαίδευτης «ελίτ», την οποία είχαν δημιουργήσει αποκλειστικά οι πολιτικές σχέσεις των «αυτοδημιούργητων» -όπως πλασαρίζονταν στην κοινή γνώμη- ιδιοκτητών τους. Στην εποχή του ΠΑΣΟΚ και του τότε ηγέτη του Κώστα Σημίτη (1996-2004) η πολιτική διαφθορά γίνεται συστημική. Το 1999-2000 συνέβη η μεγαλύτερη και βιαιότερη αναδιανομή πλούτου προς τα πάνω στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, όταν κατά τη διάρκεια της «φούσκας» στο Χρηματιστήριο Αθηνών εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι επενδυτές έχασαν ολόκληρες περιουσίες οι οποίες στην ουσία πέρασαν στα χέρια κομματικών στελεχών, μεγαλοδημοσιογράφων, καναλαρχών και κάθε είδους επιτήδειου αρπακτικού που είχε τις καταληλλες πολιτικές διασυνδέσεις. Την περίοδο εκείνη (2000-2003) τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν πάνω από το 65% του κεφαλαίου τους (σχεδόν 3.000.000.000 σημερινά ευρώ) όταν τα αρπακτικά δεν δίστασαν να διοχετεύσουν ακόμα και τα αποθεματικά των ταμείων στην καταρρέουσα χρηματιστηριακή αγορά. Για όλα αυτά δεν οδηγήθηκε ποτέ κανείς στην δικαιοσύνη και το 2013, οι τελευταίοι κατηγορούμενοι στην υπόθεση αθωώθηκαν με το σκεπτικό ότι δεν ήταν δυνατόν να αποδειχθεί η απάτη.
Απο τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έως το 2009, οι δωροδοκίες της γερμανικής πολυεθνικής Siemens σε κυβερνητικούς αξιωματούχους και πολιτικά πρόσωπα, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, κόστισε στη χώρα, σύμφωνα με το πόρισμα της Βουλής, περισσότερα από δύο δισεκατομμύρια ευρώ. Ωστόσο, η υπόθεση διευθετήθηκε με μια αποζημίωση ύψους 270 εκατομμυρίων ευρώ για την ελληνική κυβέρνηση, εκ των οποίων τα 100 εκατομμύρια έπρεπε να καταβληθούν με τη μορφή επενδύσεων. Το 2000, η τότε ελληνική κυβέρνηση υπογράφει συμφωνία με την Howaldtswerke – DeutscheWerft (HDW) και την Ferrostaal για τρία νέα υποβρύχια τύπου U-214 με δυνατότητα αγοράς ενός ακόμα. Το συμβόλαιο των 1,26 δισεκατομμυρίων ευρώ, γνωστό ως «σκάνδαλο των υποβρυχίων», κατέστη εφικτό με 100 εκατ. ευρώ δωροδοκία προς τους Έλληνες αξιωματούχους του υπουργείου Άμυνας και τους διάφορους συμβούλους που εμπλέκονταν στις διαπραγματεύσεις.
Αν και τα παραπάνω σκάνδαλα αφορούν μόνο ελάχιστες πολύ γνωστές περιπτώσεις, ο μόναδικός υπεύθυνος της οικονομικής καταστροφής της χώρας συνεχίζει να θεωρείται ο πολίτης που αγόρασε την τυρόπιτα χωρίς απόδειξη…

Λεφτά υπάρχουν…

Όταν η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ το 2001, το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος διογκώθηκε. Ο δανεισμός αυξήθηκε κατά μέσο όρο στο 10,2% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με το κατά μέσο όρο 4,1% του ΑΕΠ ετησίως, κατά τη δεκαετία του 1990. Το ευρώ έφερε την ψευδαίσθηση της ευημερίας στην Ελλάδα, αλλά πίσω από τα υψηλά ποσοστά του ΑΕΠ, η χώρα συνέχισε τις ίδιες αναποτελεσματικές οικονομικές πολιτικές που υπήρχαν από τη δεκαετία του 1970. Οι οικονομολόγοι εξηγούν ότι η δομική ανισότητα της ισχύος του ευρώ οδήγησε σε εμπορικό έλλειμμα στην περιφέρεια της ευρωζώνης και σε εμπορικό πλεόνασμα στον πυρήνα. Η Ελλάδα μπορούσε να τροφοδοτεί την ανάπτυξη μόνο με περισσότερο δανεισμό. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 η ανάπτυξη της Ελλάδας αξιολογήθηκε θετικά από τους εταίρους και τους οικονομολόγους ενώ η Αθήνα είχε ήδη επιλεγεί ως η διοργανώτρια πόλη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004…
Το 2009, το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου αναλαμβάνει την εξουσία και δηλώνει ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι η κυβέρνησή θα βρει χρήματα για «τον απλό λαό». Ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να έρθει σε ρήξη με τη βαριά κληρονομιά του πατέρα του Ανδρέα, αλλά στην εμμονή του να αλλάξει την Ελλάδα, παρέδωσε τη χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Δέχτηκε σχεδόν αδιαμαρτύρητα κάθε όρο που του επιβληθηκε απο την ΕΕ και το ΔΝΤ ώστε να πάρει το πρώτο πακέτο «διάσωσης» (αξίας 110 δισεκατομμυρίων ευρώ) ενώ παράλληλα προσπαθούσε να πείσει τον ελληνικό λαό ότι έπρεπε να δείξει υπομονή και «πατριωτικό καθήκον», καθώς η κρίση θα τελείωνε στα μέσα του 2011. Για άλλη μια φορά τα μέσα ενημέρωσης ήταν οι πιο πιστοί προπαγανδιστές αυτής της στρεβλης πραγματικότητας.
Επτά χρόνια αργότερα και η ελληνική τραγωδία ακόμα εξελίσσεται…

Τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση…

Τον Ιανουάριο του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές και διαδέχεται τον Αντώνη Σαμαρά μέσα σε ένα γενικό κλίμα ευφορίας και ελπίδας ότι ο κύκλος των μνημονίων θα κλείσει. Ο Σύριζα υπόσχεται να αντιταχθεί στις πολιτικές λιτότητας που απαιτούσαν οι δανειστές της Ελλάδας και να «καταργήσει τα μνημόνια με ένα νόμο». Δεν χρειάζεται να γράψει κανείς πολλά για εκείνη την φορτισμένη περίοδο των διαπραγματεύσεων και του δημοψηφίσματος. Είναι άλλωστε ακόμα νωπά και χαραγμένα στη μνήμη όλων μας καθώς οι συνέπειες των αποφάσεων που πάρθηκαν ή δεν πάρθηκαν θα βαραίνουν την χώρα για πολλές γενιές ακόμα. Μέσα σε ένα βρώμικο πολιτικό παρασκήνιο εκβιασμών και απειλών, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό, η νέα κυβέρνηση αντί να δώσει τέλος στην λιτότητα επέβαλλε ένα ακόμα πιο δρακόντειο πρόγραμμα φτωχοποίησης του λαού της.
Οι ελπίδες για ελάφρυνσή του δυσβάχτατου ελληνικού χρέους υπήρξε το δόλωμα όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων που διαδέχονταν την εξουσία απο το πρώτο πακέτο διάσωσης και έπειτα. Λιτότητα στη λιτότητα και υποσχέσεις ελάφρυνσης που οι τεχνοκράτες της ΕΕ ξέρουν ότι δεν θα υλοποιήσουν ποτέ: Ας θυμηθούμε κάποιες ημερομηνίες. Στις 27 Νοεμβρίου 2012, το Eurogroup συμφώνησε σε ελάφρυνση του χρέους στην Ελλάδα μόλις πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα. Παρά τη δέσμευση αυτή και παρόλο που η Ελλάδα πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα το 2013, ένα χρόνο πιο νωρίς από ότι είχε προγραμματιστεί αρχικά, δεν προτάθηκε κάνενα μέτρο ελάφρυνσης απο τους δανειστές. Οι εταίροι μας ανακοίνωσαν στην τότε κυβέρνηση Σαμαρά ότι θα πρέπει να περιμένει μέχρι τον Μάρτιο του 2014, στη συνέχεια να περιμένει μέχρι τις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Μάιο. Επειτα της ζητήθηκε να περιμένει μέχρι την ολοκλήρωση της αξιολόγησης των πιστωτών που θα ξεκινούσε τον Σεπτέμβριο του 2015.
Δύο χρόνια μετά και η νέα ελληνική κυβέρνηση περιμένει την περίφημη ελάφρυνση που ως δια μαγείας θα σβήσει όλη την καταστροφή των τελευταίων επτά χρόνων μόλις η χώρα βγει στις αγορές.
Και μέχρι να συμβεί αυτό οι πολιτικές της φτώχειας, οι περικοπές μισθών, η δυσβάχτατη φορολογία των μικρομεσαίων στρωμάτων, οι απολύσεις και η διάλυση του κοινωνικού κράτους έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στον κοινωνικό ιστό της χώρας. Τα ελληνικά νοικοκυριά έχουν ήδη χάσει τη μισή τους αγοραστική δύναμη απο το 2009 και το 40% των Ελλήνων ζει σε συνθήκες φτώχειας όπου αδυνατεί να πληρώσει δάνεια, λογαριασμούς, θέρμανση, ακόμα και ποιοτικό φαγητό.
Και ενώ υπάρχει ξεκάθαρη εναντίωση στη λιτότητα, δεν υπάρχει πλέον προοπτική και ένα πολιτικό κίνημα να την εκφράσει. Ο έλληνας πολίτης παραμένει απαθής θεατής όταν η ζωή του πωλείται στα πανάκριβα γραφεία των Βρυξελλών και της Ουασινγκτον.
Μέχρι πότε;

Πηγή : www.ipyxida.gr

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Tι πήρε, τι έχασε, τα λάθη και τα σενάρια για την επόμενη ημέρα

  Αποτέλεσμα εικόνας για συμφωνια eurogroup 15 ιουνιου 2017

, Οικονομικός αναλυτής

Η συμφωνία που επετεύχθη στο Eurogroup είναι συνέχεια της αρχικής πρότασης του Μαΐου, την οποία είχε αρνηθεί τότε η ελληνική πλευρά. Βάσει αυτής, η συζήτηση για το χρέος μετατίθεται το 2018, όταν ολοκληρωθεί το 3ο μνημόνιο. Επίσης το ΔΝΤ παραμένει κανονικά στο πρόγραμμα, χωρίς όμως να βάλει ούτε 1 ευρώ.
Τι άλλαξε όμως μέσα σε τρεις εβδομάδες και η κυβέρνηση δέχθηκε τελικά τη συμφωνία;
Πρώτον ήταν το μη χείρον βέλτιστον, καθώς ήταν η μοναδική πρόταση που υπήρχε στο τραπέζι.
Δεύτερον, είχε το χρόνο να τη διαχειριστεί επικοινωνιακά προς την κοινή γνώμη και το εσωτερικό του κόμματος.
Τρίτον, διότι κατάφερε να πάρει κάποιες μικρές βελτιώσεις. Πιο συγκεκριμένα:
• Η δόση αυξήθηκε σε 8,5 δισ. κι ένα ποσό ύψους 1,6 δισ. θα δοθεί τμηματικά προς εξόφληση των οφειλών του δημοσίου στους ιδιώτες.
• Η φράση «αν χρειαστεί» για τη ρύθμιση του χρέους έγινε «στο βαθμό που θα χρειαστεί».
• Το ύψος του απαιτητού πρωτογενούς πλεονάσματος από το 2023 και μετά ορίζεται σε 2% επί του ΑΕΠ, αντί για 2,2%.
• Στο κείμενο δίνεται έμφαση στις επενδύσεις και την αύξηση της απορρόφησης των κοινοτικών πόρων κι αυτό ίσως είναι ο προάγγελος της ίδρυσης μιας αναπτυξιακής τράπεζας.
Αναμφισβήτητα πάντως η συμφωνία απέχει πολύ από τις προσδοκίες και τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης.
• Το χρέος όχι μόνο πηγαίνει για μετά το 2018, αλλά και τα μέτρα ελάφρυνσης που περιγράφονται είναι πενιχρά: η επιμήκυνση των δανείων θα εξαρτάται από το ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Με άλλα λόγια, αν η οικονομία πηγαίνει καλά μπορεί να μη χρειαστεί καν να γίνουν παρεμβάσεις.

• Η υποχρέωση επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060 δεσμεύει για πάνω από 40 χρόνια τη χώρα, ακόμα κι αν έχει βγει από το μνημόνιο. Το οξύμωρο μάλιστα είναι ότι τα επόμενα 5 έτη αντί να δοθεί δημοσιονομικός χώρος ώστε να έρθει η ανάπτυξη, συμφωνήσαμε σε πολύ υψηλά πλεονάσματα 3,5%...
• Λόγω της 14μηνης καθυστέρησης, φαίνεται ότι χάνουμε το τραίνο της ανάπτυξης , τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, την άρση των capital controls και συνολικά €15 δισ. που δικαιούμασταν βάσει της συμφωνίας αν είχαμε έγκαιρα κλείσει τις αξιολογήσεις.
Η ελληνική κυβέρνηση υπέπεσε σε τρία βασικά λάθη κατά τη διάρκεια της πολύμηνης διαπραγμάτευσης, που δεν της επέτρεψαν να πάρει κάτι παραπάνω από τη δόση.
1. Άφησε επίτηδες τη διαπραγμάτευση να συρθεί μέχρι τις εκλογές στην Ευρώπη με την ελπίδα ότι έτσι θα πετύχαινε καλύτερα αποτελέσματα. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Οι ευρωπαίοι επέδειξαν μια άκρως αμυντική στάση, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος στις χώρες τους.
2. Ανέδειξε σε επικοινωνιακή της σημαία το ζήτημα του χρέους, φωνάζοντας σε όλους τους τόνους ότι δεν είναι βιώσιμο. Όταν όμως εθνικός στόχος είναι το 2018 να δανειστούμε από τις αγορές για να απεμπλακούμε από τα μνημόνια δεν μπορεί η κυβέρνηση να βγαίνει και να λέει στους επενδυτές ότι η χώρα είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη. Κανένας σώφρων επενδυτής δε θα μας δανείσει τα χρήματά του. Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται, αλλά δεν πρέπει να λέγονται. Κι αυτές οι κουβέντες γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες.
3. Δεν προσπάθησε να διορθώσει καμία από τις παθογένειες του ελληνικού κράτους. Η καθημερινότητα του πολίτη χειροτερεύει, το πελατειακό κράτος, η διαφθορά, η φοροδιαφυγή, η γραφειοκρατία, η σπατάλη ζουν και βασιλεύουν. Η ανάπτυξη μάλιστα τείνει να γίνει ανέκδοτο με την υπερφορολόγηση και την εχθρότητα που δείχνουν τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος απέναντι στις μεγάλες επενδύσεις (πχ. Ελληνικό).
Δύο είναι τα επικρατέστερα σενάρια για την επόμενη ημέρα μετά τη λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο 2018.
1. Η Ελλάδα να μην έχει κατορθώσει να βγει στις αγορές και να ζητήσει ένα 4ο μνημόνιο, ώστε να αποφύγει τη χρεοκοπία. Άγνωστο είναι οι Ευρωπαίοι τι θα πράξουν σε μια τέτοια περίπτωση. Πιθανότερα θα δεχθούν να συμμετάσχουν σε ένα νέο πρόγραμμα, απαιτώντας όμως εκ νέου δύσκολα μέτρα, που αυτή τη φορά θα αγγίξουν τον πυρήνα του δημόσιου τομέα.
2. Η Ελλάδα να κατορθώσει να βγει δειλά στις αγορές, έχοντας όμως ένα δίχτυ ασφαλείας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, δηλαδή μια προληπτική πιστοληπτική γραμμή, σε περίπτωση που τα πράγματα δεν εξελιχθούν τόσο ομαλά. Η δυνατότητα ωστόσο παροχής βοήθειας από τον ESM θα αποτελέσει για τους δυνητικούς επενδυτές μια μορφή εγγύησης των χρημάτων τους και θα αμβλύνει τις επιφυλάξεις τους να δανείσουν την Ελλάδα. Τα χρήματα της προληπτικής πιστοληπτικής γραμμής θα προέλθουν από τα αδιάθετα κεφάλαια της 3ης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών (περίπου 20 δισ.)
Το σενάριο η χώρα να έχει αποκαταστήσει σε ένα χρόνο την αξιοπιστία της και να αφεθεί μόνη της να πείσει του επενδυτές να τη δανείσουν δε φαντάζει ρεαλιστικό. Είναι σαν να περιμένουμε από έναν άνθρωπο που νοσηλεύεται επί χρόνια στην εντατική να κατέβει στην αυλή και να παίξει ποδόσφαιρο!
Θα πρέπει λοιπόν να θέσουμε ως εθνικό στόχο, το μόνο θετικό και συνάμα ρεαλιστικό σενάριο που διαφαίνεται αυτή τη στιγμή: την απόπειρα εξόδου στις αγορές το 2018, έχοντας όμως εξασφαλίσει μια ανοιχτή γραμμή χρηματοδότησης. Για να το πετύχουμε χρειάζεται να κάνουμε βήματα προς την ανάκαμψη και την καταπολέμηση των χρόνιων παθογενειών μας, καθώς και σταθερό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον. Έτσι θα αποκαταστήσουμε εν μέρει τη χαμένη αξιοπιστία μας και θα μπορούμε να ανανεώνουμε τα δάνεια που λήγουν με ένα ελκυστικό επιτόκιο. Με αυτό τον τρόπο θα απεμπλακούμε σταδιακά από τη στενή διεθνή επιτήρηση.

Πηγή : www.huffingtonpost.gr

Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

Ο Σκίμπε είναι ένας κανονικός προπονητής, ο οποίος σέβεται τα λεφτά που παίρνει

 
Μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας όπου η απογοήτευση ήταν γιατί δεν περάσαμε στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου, ακολούθησε ένας διετής εφιάλτης που η Εθνική έχανε και μάλιστα εις διπλούν ακόμα και από τα Νησιά Φερόε. Ναι, τέτοιο ήταν το κατάντημα και η αγωνιστική καθίζηση, ώστε η τελευταία θέση των προκριματικών του EURO 2016 να είναι ό,τι ακριβώς μας άξιζε. Το απόλυτο... τίποτα!
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΒΟΣΝΙΑ: Νίκος Συριώδης

Η έλευση του Μίχαελ Σκίμπε τον Νοέμβριο του 2015 είναι δεδομένο ότι δεν είχε ενθουσιάσει πολλούς και υπήρχε ένα σχετικό μούδιασμα. Λίγοι ήξεραν την δουλειά του, πολλοί στέκονταν σε πρότερες αποτυχίες του και με λίγα λόγια δεν ήταν πολλοί αυτοί που θεωρούσαν ότι ο Γερμανός είχε το "πακέτο" για να βγάλει την γαλανόλευκη από το τούνελ του μαρασμού και να την επαναφέρει στον δρόμο των επιτυχιών.
Με τα 6/10 των προκριματικών του Μουντιάλ να έχουν ολοκληρωθεί, οι 12 βαθμοί συγκομιδή, το αήττητο με τρεις νίκες και τρεις ισοπαλίες, με τις δυο να είναι σε Βέλγιο και Βοσνία, αλλά κυρίως η υγεία που αποπνέει πλέον η Εθνική και όχι η δυσοσμία, αποτελούν επίτευγμα πρωτίστως του Γερμανού προπονητή. Μπορεί ο ίδιος να λέει ότι πάνω απ' όλα άλλαξε ο τρόπος σκέψης των ποδοσφαιριστών του και σε αυτούς οφείλεται η αλλαγή εικόνας, όμως η αλήθεια είναι πως ο ίδιος τους έβαλε σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Οι διεθνείς μετατρέπουν και πάλι την Εθνική σε ομάδα, σε ένα σύνολο με αρχές, με αξίες, με "μέταλλο". Αυτό που είπε και ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος μετά τον αγώνα, ότι ο Νο1 στόχος δεν είναι το Μουντιάλ, αλλά το να ξαναγίνει η Εθνική και πάλι ομάδα, αποδεικνύει και τη νοοτροπία που υπάρχει. Οι παίκτες γουστάρουν και πάλι να παίζουν για το εθνόσημο, βρήκαν ξανά κίνητρα, όρεξη και το αίσθημα ευθύνης, όπως είχε πει στη συνέντευξη Τύπου ο Τζιόλης πριν τον αγώνα με τους Βόσνιους.
Αποτέλεσμα εικόνας για βοσνια ελλαδα
Κανείς δεν ξέρει αν η Εθνική θα καταφέρει να περάσει στα τελικά του Μουντιάλ. Σε πρώτη φάση κρατάει την τύχη στα χέρια της για τα μπαράζ, που ήταν ευθύς εξ αρχής ο ρεαλιστικός στόχος. Αυτός μπορεί να επιτευχθεί, αρκεί η ομάδα να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, στην ίδια λογική. Η χλεύη, τα ειρωνικά σχόλια και η καζούρα έδωσαν την θέση τους στην... στεναχώρια γιατί δε νικήσαμε στο Βέλγιο και στη Βοσνία. Η Εθνική έπαψε να είναι της "πλάκας" και ο Σκίμπε το χρεώνεται στα θετικά του όσο διάστημα βρίσκεται στον γαλανόλευκο πάγκο.
Η ομάδα μπαίνει στο χορτάρι με ξεκάθαρο τακτικό πλάνο, ξέρει να υπηρετήσει καλά το αμυντικό της κομμάτι, γίνεται και πάλι δυσκολοκατάβλητη όπως στην καλή δεκαετία που έχανε με... αίτηση. Αποκτά ξανά νοοτροπία νικητή, σπέρνει ξανά στον αντίπαλο την αμφιβολία ότι μπορεί απέναντί της να τα καταφέρει. Και αν με το Βέλγιο πολλοί είπαν ότι την πάτησε επειδή μας υποτίμησε, χθες βράδυ (9/6) η Εθνική ήξερε τι ήθελε στο χορτάρι και κυρίως το πώς θα το πάρει.
Ο Σκίμπε, με όλα τα καλά και τα στραβά του, είναι ένας κανονικός προπονητής, ο οποίος σέβεται τα λεφτά που παίρνει. Ασχολείται ατελείωτες ώρες σε καθημερινή βάση, βλέπει ματς για διεθνείς παίκτες, περνάει από κόσκινο κάθε αντίπαλο και η ομάδα μπαίνει "διαβασμένη" στο χορτάρι, ξέροντας τι θα αντιμετωπίσει και πώς θα το σταματήσει.
Επίσης, για ένα ακόμη ματς οι απόντες ταξίδεψαν για να είναι δίπλα στην ομάδα. Συνέβη στο Βέλγιο, συνέβη και στη Βοσνία, επομένως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αντί να κάνουν τα μπάνια τους και να ξεκουράζονται, εκείνοι προτίμησαν να ταξιδέψουν με την αποστολή, για να είναι δίπλα στους παίκτες και να τους εμψυχώνουν. Τελικά, φαίνεται για μια ακόμη φορά ότι η γαλανόλευκη ήθελε τον Γερμανό της...

Πηγή : www.sport24.gr

ΑΡΘΡΑ Αναίτιος «προδότης»

Γράφει ο Νότης Μαυρουδής
 Αποτέλεσμα εικόνας για νοτησ μαυρουδησ

Αχ, αυτά τα κατάλοιπα των γεροντότερων, των παλαιότερων γενεών, που δίνουν συμβουλές στους νέους, άκριτα, απερίσκεπτα, αστόχαστα και αψυχολόγητα «για το καλό τους», με ύφος πεπειραμένου Δασκάλου τής προπολεμικής εποχής, που εκφράζει τον… ηρωισμό των γενεών τού Μεσοπολέμου. Ο οποίος, όμως, έχει μέσα του μπερδεμένη και θολή την έννοια του «προδότη» και γι’ αυτό αποδίδει αυτόν τον βαρύ χαρακτηρισμό, με περισσή ευκολία, σε όλους τους νέους που σήμερα μεταναστεύουν στο εξωτερικό, για να παλέψουν μια νέα ζωή και αναζήτηση νέων οριζόντων…
Ο ηθοποιός Κώστας Καζάκος, γαλουχημένος στο πνεύμα μιας οξειδωμένης πλέον ιδεολογίας, δίχως ίχνος ρεαλισμού, σε στενότατες σχέσεις με το αειθαλές ΚΚΕ και τους παρωχημένους στόχους τής ήττας τού καπιταλισμού, καθώς και της παγκόσμιας ισότητας, δικαιοσύνης και άλλα παρόμοια, συμβουλεύει με αγωνιστικό ύφος τους νεότερους:
«Ό,τι θέλει ο νέος, ό,τι επιθυμεί, δουλειά, σπίτι, οικογένεια πρέπει να τα παλέψει και να αγωνιστεί να τα κερδίσει στον τόπο του»

Χμμμ, καλά τα λέει ο γέροντας, για τον απλούστατο λόγο πως είναι εύκολο, μα πάρα πολύ εύκολο να συμβουλεύεις εκ του ασφαλούς… Προφανώς η δική του εμπειρία, το ότι δεν έφυγε για το εξωτερικό λόγω του επαγγέλματος τού ηθοποιού με το θέμα της ελληνικής γλώσσας που δεσμεύει, δεν έχει θέση στη σημερινή πραγματικότητα της αθρόας μετανάστευσης των νέων, οι οποίοι αναγκάζονται να φεύγουν από την πτωχευμένη Ελλάδα…
«Έφυγαν και πάνε και δουλεύουν στις ξένες χώρες. Και ο τόπος τι θα γίνει; Αυτό είναι στην ουσία προδοσία» (!!!!!!!!! Τα θαυμαστικά, δικά μου).
Πολύ βαριά κουβέντα ξεστόμισε ο βετεράνος ηθοποιός, διευθυντής τού ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και αυτό τον εκθέτει…

Η, κατά Καζάκον, «Προδοσία» δημιούργησε σάλο στο διαδίκτυο και αυτό είναι δικαιολογημένο. Οι παλαιότεροι λέγανε πως: «Δεν πρόκειται να παρεξηγηθείς από λόγια που δεν είπες», γι’ αυτό, όταν αποφασίζεις να μιλήσεις, βούτηξε καλά τη γλώσσα μέσα στο μυαλό, κάνε πρόβες, προσευχές…, ευχέλαια… και μετά κάντο, πανάθεμά το… Εάν επαφίεσαι στη συσσωρευμένη… σοφία τής ηλικίας σου, μην είσαι και τόσο σίγουρος για την αποτελεσματικότητα των λόγων σου.
Το συναντάμε πολύ συχνά στο χώρο τής καθημερινής πολιτικής με δηλώσεις, απόψεις, ευφυολογήματα, συνεντεύξεις, κι αμέσως μετά τις κοινότοπες πομφόλυγες, οι δηλώσαντες μπαίνουν στη διαδικασία να ανακοινώσουν πως: «παραποιήθηκαν τα λεγόμενά μου» και άλλες τέτοιες αφέλειες και χαζομάρες…

Αυτή τη φορά λοιπόν ήταν η σειρά τού Καζάκου να μιλήσει και να συμβουλέψει α ψ υ χ ο λ ό γ η τ α τους νέους στην κάμερα της εκπομπής Happy Day. (Για του λόγου το αληθές σας παραπέμπω στο: http://www.gazzetta.gr/plus/article/1092362/o-kostas-kazakos-eipe-prodotes-toys-neoys-poy-feygoyn-sto-exoteriko-pics-vid). Η εποχή μας είναι συνδεδεμένη με τις, απέλπιδες πολλές φορές, αναζητήσεις των νεότερων να διερευνήσουν την πιθανότητα για επαγγελματικές και κοινωνικές λύσεις έξω από τη χώρα τους, που είναι αδύναμη και ανίκανη να συμπαρασταθεί οικονομικά και ηθικά σε οποιονδήποτε προσανατολισμό. Το πεδίο δημιουργικότητας, για τις νέες γενιές (που τις συμβουλεύει  ο Καζάκος), είναι ανύπαρκτο, παντελώς ευτελισμένο και απαξιωμένο, ήδη από την περίοδο των σπουδών με τα φροντιστήρια να συνεχίζουν να πλουτίζουν εις βάρος τους. Η οικονομία των οικογενειών δεν επαρκεί για να προσφέρουν στα παιδιά τους συνθήκες ικανές για υγιή συναγωνισμό και επαγγελματική αποκατάσταση. Η δοκιμασία, τής αναζήτησης εργασίας στην αλλοδαπή και στη διεθνή αγορά, είναι πλέον απαραίτητη για χιλιάδες οικογένειες.
Οι παροτρύνσεις του Καζάκου δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψη, από όλους όσοι έχουν το δίλημμα: Να φύγω; να μην φύγω; Όλοι όσοι βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα τής έλλειψης ορίζοντα. Μέσα στο σκοτεινό τούνελ όλοι αναζητούν ένα τόσο δα φωτάκι μήπως και δουν την έξοδο προς το βάθος…
Γνωρίζω πολύ τέτοιον κόσμο. Έχω πολλούς μαθητές στο Ωδείο, που με ρωτάνε με αγωνία επί του θέματος. Δεν τολμάω να συμβουλέψω… Νιώθω εγκλωβισμένος κι εγώ μέσα σε ένα τέτοιο αδιέξοδο. Σκέφτομαι τον εαυτό μου ως νέο, όταν πήρα την απόφαση να δοκιμάσω την τύχη μου στην Ιταλία το 1968… Βλέπω συναδέλφους, μαθητές μου, τα παιδιά μου και τους φίλους τους. Ένας ολόκληρος κόσμος τού αγώνα και της αγωνίας. Τα αδιέξοδα στη φάση τής νεότητας πάντα υπήρχαν. Το ενδιαφέρον, για νέες εμπειρίες καθώς και την αναγκαιότητα να γνωρίσουν έναν «άλλον κόσμο», είναι αυτονόητο και επιβεβλημένο! Επί πλέον, θεωρώ πως είναι και απαραίτητο για ένα νέο αγόρι, νέο κορίτσι, να δοκιμάσουν την αναμέτρηση με ένα άλλο περιβάλλον, διαφορετικές συνήθειες, παραδόσεις, νοοτροπίες, αντιλήψεις. Δεν χαρακτηρίζεις «προδοσία» προς την πατρίδα αυτές τις ανάγκες. Απλώς είναι λάθος εκτιμήσεις που προκύπτουν μέσα από μια αντίληψη η οποία μπερδεύει τα παλαιά στερεότυπα των «λαϊκών αγώνων» και της έννοιας «προδοσία». Δυσκολεύεται να διαχωρίσει τα αυτονόητα και να αντιληφθεί τις κοσμογονικές ανατροπές και τις διαφορές των εποχών μιας απελευθερωτικής περιόδου, από τη σημερινή πραγματικότητα μιας χώρας η οποία το μόνο που προσφέρει και ποιος ξέρει για πόσο, είναι τα απανταχού αδιέξοδα των νεότερων γενεών…

Κρίμα. Θα περιμέναμε από τους παλαιότερους Δασκάλους περισσότερη σύνεση. Ο ηθοποιός, ο οποίος διατηρεί και την διδασκαλική του ιδιότητα στη θεατρική τέχνη, κατέχει πολύχρονη και συσσωρευμένη εμπειρία. Επί χρόνια βρίσκεται μπροστά στην μεγάλη ευθύνη να διδάσκει και να συμβουλεύει τους νεότερους… Να πάρουμε ως δείγμα διδασκαλίας την απόδοση τού χαρακτηρισμού «προδότη», σε όσους μεταναστεύουν στην εποχή μας;
Θα ήταν πολύ βαρύ για τον ηθοποιό να τον κατατρύχει μια τέτοια άποψη… Ας πούμε πως ήταν μια ατυχής, αφελής και απερίσκεπτη κουβέντα εν τη ρύμη του λόγου του…


Πηγή :  https://mavroudistar.wordpress.com/

Το Δημοτικό τραγούδι-Αποτύπωση της ιδιοπροσωπίας του νεώτερου ελληνισμού

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ, συγγραφέα

 
Μπο­ρού­με να κά­νου­με πολ­λές πι­κρές πα­ρα­τη­ρή­σεις πά­νω στην ά­βυσ­σο που μπο­ρεί κά­πο­τε να χω­ρί­σει τους μορ­φω­μέ­νους και τους καλ­λι­ερ­γη­μέ­νους α­πό τη φω­νή της ζω­ής, ό­ταν σκε­φτού­με πως για πολ­λούς αι­ώ­νες ο μό­νος πραγ­μα­τι­κός ποι­η­τής που έ­χει το Γέ­νος εί­ναι ο α­νώ­νυ­μος και α­ναλ­φά­βη­τος λα­ός… Και το πιο πα­ρά­ξε­νο εί­ναι ό­τι αυ­τοί οι α­γράμ­μα­τοι συ­νε­χί­ζουν πο­λύ πιο πι­στά το αρ­χαί­ο ελ­λη­νι­κό πνεύ­μα α­πό την α­πέ­ραν­τη ρη­το­ρεί­α των κα­θα­ρο­λό­γων που, κα­θώς εί­πα, δεν εί­ναι τί­πο­τα άλ­λο πα­ρά έ­να α­κα­τά­λυ­το φί­μω­τρο.
Γι­ώρ­γος Σε­φέ­ρης, Κω­στής Πα­λα­μάς, 1943
Στόχος μου –με αφετηρία ο­ρι­σμέ­νες κα­τη­γο­ρί­ες δη­μο­τι­κών τρα­γου­δι­ών, τα κλέ­φτι­κα, τα μοι­ρο­λό­για, τα τρα­γού­δια της α­γά­πης, τα α­κρι­τι­κά, τις πα­ρα­λο­γές, την κυπριακή, κρητική και ποντιακή ιδιαιτερότητα, καθώς και σχετικές μελέτες ειδικών μελετητών– είναι η συναγωγή ο­ρι­σμέ­νων συμ­πε­ρασμάτων: Να διακρίνουμε τα θεμελιώδη ιδεολογικά στοιχεία που μεταβάλλουν το δημοτικό τραγούδι σε «πυκνωτή» της νεώτερης ελληνικής ιδεολογίας – αναχωνεύοντας, μέσα από το στόμα των τυφλών ποιητάρηδων (των ακριτικών ασμάτων) και των γραϊδίων (που συνέθεταν θρησκευτικά άσματα και μοιρολόγια), αρχέγονα και νεωτερικά στοιχεία, διηθώντας μέσα τους μια μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά.
Στην ίδια κατεύθυνση με τον Σεφέρη, ο Ερατοσθένης Καψωμένος τονίζει πως «ο μόνος εμπράγματος (και όχι γραπτός) πολιτισμός, που κάλυπτε το σύνολο περίπου του ελληνισμού, τόσο κατά την ύστερη τουρκοκρατία όσο και κατά τις πρώτες δεκαετίες της ανεξαρτησίας, ήταν ο παραδοσιακός πολιτισμός των αγροτοκτηνοτροφικών κοινοτήτων της υπαίθρου». Αυτός ο παραδοσιακός πολιτισμός είχε δύο βασικές συνιστώσες, την ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση και τη λαϊκή δημιουργία – από την αρχιτεκτονική και τους χτιστάδες έως το δημοτικό τραγούδι.
Η ελ­λη­νι­κή λα­ϊ­κή ι­δε­ο­λο­γί­α, στην εξέλιξή της –ό­πως αποτυπώνεται προνομιακά στο δη­μο­τι­κό τρα­γού­δι–, θα πε­ρά­σει α­πό τον κό­σμο του α­κρι­τι­κού τρα­γου­διού και των πα­ρα­λο­γών σε ε­κεί­νον του κλέ­φτι­κου, της κατάφασης απέναντι στον «κό­σμο» και της α­πόρ­ρι­ψης της «α­δι­κί­ας», που μαρ­τυ­ρεί­ται ακόμα και στο τρα­γού­δι της α­γά­πης και στο μοι­ρο­λό­ι. Εξάλλου, «η λόγια παράδοση, μ’ όλη τη σπουδαιότητα της, ήταν υπόθεση μιας μειοψηφίας λογίων» ενώ «ο λαϊκός πολιτισμός υπήρξε τελικά ο βασικός παράγοντας της σύνθεσης λόγιου-λαϊκού, αγροτικού-αστικού, ελληνικού-ευρωπαϊκού, απ’ όπου προέκυψε ο ελληνικός πολιτισμός του εικοστού αιώνα, με τις ιδιαιτερότητες του· ιδιαιτερότητες που δε μας επιτρέπουν να τον ταυτίσομε με τα δυτικά αστικά πρότυπα»[1].
Το δημοτικό τραγούδι, αποδίδει με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο, τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής ιδεολογίας, το «συναμφότερον» του εθνικού μας χαρακτήρα σε όλες του τις εκφράσεις. Ενός εθνικού χαρακτήρα που έχει διαμορφωθεί σε μια πορεία τριών χιλιάδων χρόνων, τουλάχιστον, μέσα από περιπέτειες, μεταπτώσεις και αλλαγές, που δεν έχει ίσως γνωρίσει κανένας άλλος ιστορικός λαός: από το ζενίθ της κλασικής αρχαιότητας και της φιλοσοφίας, στη διαμόρφωση ενός οικουμενικού πολιτισμού –με τον Αλέξανδρο, τον χριστιανισμό και το Βυζάντιο–, στην κατάρρευση των Αλώσεων, στην αναγέννηση του ’21, στο ναδίρ της σημερινής παρακμής. Γι’ αυτό και ο εθνικός χαρακτήρας των Ελλήνων συγκροτείται από επάλληλες και ενίοτε ανταγωνιστικές ιστορικές και πολιτισμικές επιστρώσεις, συνιστώντας μία κατ’ εξοχήν ενότητα αντιθέτων – ένα καλειδοσκόπιο τεράστιας κλίμακας, που αποτυπώνεται προνομιακά σε εκείνα τα πνευματικά έργα που αποτελούν το κοινό κτήμα ολόκληρου του λαού.
Έτσι, στο δημοτικό τραγούδι, δεν θα συναντήσουμε μόνο όλες τις μορφές της ζωής και όλες τις πνευματικές και βιωτικές ανησυχίες, αλλά συχνά και διαφορετικά ή και ανταγωνιστικά ιδεολογικά συστήματα αναφοράς: Πρόταξη της ορθοδοξίας ως καθολικού συστήματος αξιών σε όλες τις εκφάνσεις του βίου και του πολιτισμού και ταυτόχρονα απόκλιση ή και αντιπαράθεση σε ό,τι αφορά συγκεκριμένες πτυχές τους όπως οι γιορτές της γονιμότητας και του έρωτα – για να μην αναφερθούμε στα σκωπτικά άσματα για τον κλήρο· κατάφαση του σαρκικού έρωτα και της χαράς της ζωής αλλά και ταυτόχρονα της πιο εξιδανικευμένης και πεισιθάνατης αγάπης, της «αγάπης ως θανάτου»· μετάβαση από τον υπερφυσικό ήρωα-Ακρίτη στον περήφανο κλέφτη-παλληκάρι αλλά, συχνά-πυκνά, επιστράτευση των μυθολογικών μοτίβων και της υπερβολής στα νεώτερα ηρωικά άσματα. («Χίλιοι τὸν πᾶν’ ἀπὸ μπροστὰ καὶ δυὸ χιλιάδες πίσω»)· απόρριψη κάθε μοιρολατρίας αλλά ταυτόχρονα τραγική αίσθηση της ιστορίας ή της σύγκρουσης με τον Χάρο.
Το δημοτικό τραγούδι, σύμφωνα με τον Χρήστο Μαλεβίτση, αποτελεί εν τέλει «το περιεχόμενο της συνειδήσεως του ελληνικού λαού. Δηλαδή, είναι ο τρόπος που ο ελληνικός λαός έχει είδηση του κόσμου. Είναι ο τρόπος που ο ελληνικός λαός αφομοίωσε το φαινόμενο του κόσμου και αξιολόγησε το “υπάρχειν εν τω κόσμω”». Σε αντίθεση με πολλές τρέχουσες «απομυθοποιητικές» αποδομητικές θεωρίες, που επιθυμούν να το αντιμετωπίσουν ως «ένα μόνο τραγούδι», είναι εν τέλει το βίωμα ενός λαού ως προς τη θέση του στον κόσμο.
Η έλλειψη μοιρολατρίας που χαρακτηρίζει την ιδεολογία του δημοτικού τραγουδιού –από τον λεβέντη, που δεν παραδίδεται στον Χάρο αμαχητί, τον φτωχό που αρνείται την κοινωνική του μεροληπτική διάκριση του Χάρου, μέχρι τον κλέφτη, που αφανίζει χιλιάδες αντιπάλους και ομνύει μόνο στ’ άρματά του, με αποκορύφωμα τις επικρίσεις ακόμα και στους Αγίους ή σπανιότερα τον ίδιο τον Θεό– έρχεται σε αντίθεση με όλες εκείνες τις λογικές που ερμηνεύουν τα ατομικά ή συλλογικά παθήματα με την αυτο-ενοχοποίηση ή τη μοιρολατρία.
Τον νεώτερο Έλληνα, τέτοιον που αναδεικνύεται μέσα από το δημοτικό τραγούδι, τον χαρακτηρίζει μια θεμελιώδης «αθωότητα». Γι’ αυτό στην εθνική συνείδηση πάντοτε μπαίνει σε πρώτο πλάνο η ευθύνη του αδικητή: «…το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται τέτοιες εκφράσεις –του τύπου “τὶ σὤκανα”, “τὶ σουκάμαμε”, “γιὰ ποιὸ λόγο τὄκαμες”– στους θρήνους για την άλωση των πόλεων, καταδεικνύει πως η φυσική αθωότητα είναι μια καθολική αρχή που επεκτείνεται σε όλο το κοινωνικό σώμα, το οποίο υφίσταται μια επίθεση, και κατ’ εξοχήν στο σύνολο του ελληνισμού απέναντι στην επέλαση των εισβολέων»[2]. Και αυτό το χαρακτηριστικό θα συνεχίσει να σφραγίζει και να επιβεβαιώνει τη λαϊκή ιδεολογία μέχρι τη σύγχρονη ιστορία μας – Μικρασιατική Καταστροφή, ιταλο-γερμανική εισβολή και Αντίσταση, Κυπριακός Αγώνας, τουρκική εισβολή στην Κύπρο…, επιβολή του Μνημονίου! Ο ελληνικός λαός ανήκει –όντως– στους «αδικημένους» της ιστορίας, παρά τις προσπάθειες των εθνοαποδομητών διανοουμένων να τον χαρακτηρίσουν αντίθετα ως «ευνοημένο»(!) γεγονός που αντανακλάται σε όλες τις μορφές της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, λόγιας και λαϊκής.
Αυτή η θεμελιώδης «αθωότητα» μετριάζεται από την άλλη όψη της ελληνικής ιδεολογίας, τη συνδεδεμένη με την έννοια της αμαρτίας: Τα «δικά μας κρίματα έχουν επιφέρει τα δεινά που βιώνουμε», και η οποία διατυπωνόταν και από ένα μέρος της Εκκλησίας και η οποία απέδιδε τις δοκιμασίες των Ελλήνων στις αμαρτίες που είχαν διαπράξει ως Χριστιανοί – «φταίμε κι εμείς» ή «τα κρίματά μας φέρανε τους Τούρκους». Γι’ αυτό, στην ελληνική ιδεολογία, θα συναντήσουμε και τα δύο αυτά στοιχεία, άλλοτε να συντίθενται –σπανιότερα– σε μία ενάρετη ιεράρχηση όπου, δίπλα στην προτεραιότητα των εξωτερικών αιτιών –«αδικίας»–, έρχονται να προστεθούν και τα εσωτερικά ελλείμματα –η «αμαρτία»–, και άλλοτε –συνηθέστερα– να αντιπαρατίθενται ως δύο ανταγωνιστικά συστήματα αιτίου και αιτιατού, ενίοτε και ως δύο ανταγωνιστικές ιδεολογίες.
Αυτοί οι δύο «κόσμοι» προφανώς αλληλοεπηρεάζονται και διεισδύουν ο ένας στον άλλο, αλληλεπίδραση που στη λαϊκή προφορική παράδοση εμφανίζεται ως συνύπαρξη των αντιθέτων και λειτουργεί ως αισθητικός και πολιτισμικός κώδικας:
Ωστόσο, παρότι το δημοτικό τραγούδι δεν κατόρθωσε να επιτύχει τον ολοκληρωμένο «εκσυγχρονισμό της παράδοσης», γονιμοποίησε την ποίηση, τη μουσική και τη γλώσσα μας, διότι, όπως τονίζει και πάλι ο Σωνιέ, «δεν αντιπροσωπεύει μόνο την παραδοσιακή κοινωνία» αλλά «αποτελεί ταυτόχρονα και μια από τις πιο επεξεργασμένες και χαρακτηριστικές μορφές της κοινής κουλτούρας των Ελλήνων». Τα δημοτικά τραγούδια έπαψαν να υπάρχουν ως είδος ζωντανό και παραγωγικό, ωστόσο η ίδια η λαϊκή ιδεολογία επιβίωσε κατά ένα μέρος «απέναντι στις επίμονες προσπάθειες που κατεβλήθησαν μετά την Ανεξαρτησία για να την ξεθωριάσουν, να την παραμορφώσουν ή να την αγνοήσουν. Και κάποια από τα ζωτικά της στοιχεία εμφανίζονται και σήμερα, ιδιαίτερα κατά τις πιο δύσκολες περιστάσεις της ελληνικής ζωής»[3].
Το γεγονός πως, σήμερα, σε μια εποχή καθολικής παρακμής του ελληνισμού, ενισχύεται –επί τέλους– το ενδιαφέρον για το δημοτικό τραγούδι, και όχι μόνο ως κείμενο αλλά και ως μουσική, τραγούδι και χορός, από ένα αυξανόμενο τμήμα των νέων, ενώ πολλαπλασιάζονται και πάλι οι σχετικές μελέτες, δεν αποδεικνύει μόνο τη διαχρονική αξία του αλλά καταδεικνύει πως, όταν ένας πολιτισμός, όταν ένα έθνος αγγίζει κυριολεκτικά τα όρια της επιβίωσής του, τότε «επιστρέφει», βυθίζεται στα βαθύτερα στρώματα της ταυτότητάς του για να βρει ίσως τη δύναμη μιας ανάτασης, και πάλι.
[1] Ε.Γ. Καψωμένος, «Η κρητική μαντινάδα. Η δομή, η αισθητική και η θεματολογία της», Πεπραγμένα Συνεδρίου, Η κρητική μαντινάδα, Ακρωτήρι, Δήμος Ακρωτηρίου Χανίων, 2002: 54-55.
[2] Guy Saunier, Saunier, Guy, «Adikia», Le mal et l’injustice dans les chansons populaires grecques, Les Belles Lettres, Παρίσι 1979, σ. 346.
[3] Guy Saunier, «Adikia»…, ό.π., σ. 350.

Πηγή : www.presspublica.gr

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Τα πέντε βασικά συμπεράσματα των βρετανικών εκλογών

Αποτέλεσμα εικόνας για κορμπιν μει
Οι Συντηρητικοί της Βρετανίδας πρωθυπουργού Τερέζα Μέι μπορεί να κέρδισαν τις βουλευτικές εκλογές, έχασαν όμως την απόλυτη πλειοψηφία στην Βουλή.
Το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται σοκαριστικό από τα βρετανικά ΜΜΕ και εκτιμάται ότι θα αποσταθεροποιήσει τη χώρα λίγες ημέρες πριν την έναρξη των διαπραγματεύσεων για το Brexit. 
Τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών που δεν ήταν τα αναμενόμενα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που προηγήθηκαν την προεκλογική περίοδο βρίθουν σημαντικών συμπερασμάτων. 
Η Τερέζα Μέι απογοήτευσε το κόμμα της
Η συντηρητική πρωθυπουργός είναι η μεγάλη χαμένη των εκλογών, καθώς το κόμμα της, ενώ αρχικά εμφανιζόταν ως το μεγάλο φαβορί, φαίνεται να κερδίζει λιγότερες έδρες στο κοινοβούλιο, την ώρα που η Μέι είχε ζητήσει από τους ψηφοφόρους να της δώσουν ενισχυμένη πλειοψηφία για να διαπραγματευτεί το Brexit.
Διέπραξε το ίδιο λάθος με τον προκάτοχό της Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος ανακοίνωσε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ΕΕ προκειμένου να κάνει τους ευρωσκεπτικιστές στο εσωτερικό του κόμματος να σιγήσουν. Και εκείνος απογοήτευσε τους ψηφοφόρους και παραιτήθηκε μετά τη νίκη του «ναι».
«Είναι το μάθημα των δύο τελευταίων ετών», εκτιμά ο Μπρίαν Κλάας του London School of Economics. «Οι ψηφοφόροι δεν θέλουν να θεωρείται δεδομένη η ψήφος τους».
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν δικαιώθηκε
Ο επικεφαλής των Εργατικών διασώθηκε: αν και έχουν σημειωθεί αρκετές απόπειρες για την ανατροπή του από βουλευτές του κόμματός του, η πιο κεντρώα πτέρυγα του οποίου δεν υποστηρίζει τις ριζοσπαστικές απόψεις του, ο Κόρμπιν μπορεί να χαρεί για τη νίκη.
Ενίσχυσε το ποσοστό των Εργατικών κατά περίπου 30 έδρες, την ώρα που πολλοί ανέμεναν μια μεγάλη ήττα.
Απώλειες για τους υπέρμαχους της ανεξαρτησίας της Σκωτίας
Ακόμη μία έκπληξη των εκλογών: το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας (SNP) χάνει περίπου 20 από τις 54 έδρες που κατείχε στο βρετανικό κοινοβούλιο. Δύο υψηλόβαθμα στελέχη του, ο πρώην πρωθυπουργός της Σκωτίας Άλεξ Σάλμοντ και ο δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος Άνγκους Ρόμπερτσον έχουν χάσει την έδρα τους.
«Πρόκειται για ένα πολύ κακό νέο για την πρωθυπουργό της Σκωτίας Νίκολα Στέρτζον και τις φιλοδοξίες της περί διοργάνωσης νέου δημοψηφίσματος» για την ανεξαρτησία της Σκωτίας, σχολίασε ο Ίαν Μπεγκ καθηγητής του London School of Economics.
Εξαφάνιση του UKIP από το κοινοβούλιο
Δεν είχαν παρά έναν βουλευτή. Όμως το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα UKIP έγραψε ιστορία, καθώς ήταν ο πρώτος υπέρμαχος της αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ, μέχρι που ικανοποιήθηκε. Έτσι έχασε τον βασικό λόγο ύπαρξης, ενώ στη συνέχεια αποχώρησε και ο ηγέτης του Νάιτζελ Φάρατζ.
Αβεβαιότητα για τα Brexit
Εφόσον η Μέι δεν κερδίζει ξεκάθαρη εντολή και την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, αβεβαιότητα κυριαρχεί για τις διαπραγματεύσεις σχετικά με το Brexit καθώς και για τη βρετανική θέση, την ώρα που οι συζητήσεις είναι προγραμματισμένο να ξεκινήσουν στις 19 Ιουνίου.
Όπως και να έχει η βρετανική θέση έχει αποδυναμωθεί. Και το μήνυμα των Βρετανών ψηφοφόρων μπορεί να εκληφθεί ως μια επιλογή για ένα ήπιο Brexit, το αντίθετο από αυτό που επιθυμεί η Μέι.
«Βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. (Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα) Μέρκελ θα το διαπιστώσει, (ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ) Μακρόν θα το διαπιστώσει, όλος ο κόσμος θα το διαπιστώσει και αυτό θα αλλάξει τη δυναμική. Θα εξακολουθήσει να είναι σε θέση να ζητά πράγματα, θα μπορούν να απαντούν: ‘καλά, θα δούμε’», εκτιμά ο Πολ Κέλι του London School of Economics.


Πηγή : http://tvxs.gr

Συνέχεια της εποπτείας θέλουν FIFA - UEFA

Πρόθεση για συνέχιση του καθεστώτος εποπτείας στο ελληνικό ποδόσφαιρο από πλευράς FIFA και UEFA, προκύπτει σύμφωνα με πληροφορίες της efsyn.gr, μετά το τέλος των συναντήσεων της τετραμελούς αντιπροσωπείας των διεθνών συνομοσπονδιών με θεσμικούς φορείς του ποδοσφαίρου και εκπροσώπους των τεσσάρων μεγάλων ΠΑΕ.
Η πρόταση του κλιμακίου των FIFA – UEFA, είναι η σύσταση επιτροπής με πρόεδρο και τέσσερα μέλη, τα οποία θα έχουν ρόλο «monitoring», δηλαδή παρακολούθησης κατά κάποιο τρόπο της λειτουργίας της νέας αιρετής διοίκησης στην ΕΠΟ και δικαίωμα παρέμβασης. Ταυτόχρονα θα αποτελούν τον συνδετικό κρίκο της ΕΠΟ με τις δύο διεθνείς συνομοσπονδίες.
Η συγκεκριμένη πρόταση μαζί με άλλες που κατατέθηκαν στις συναντήσεις, θα συζητηθούν από τους φορείς και κυρίως τις Ενώσεις που συζήτησαν με το τετραμελές κλιμάκιο και έχουν κληθεί να δώσουν απαντήσεις ως την Δευτέρα. Δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη αν και ποιες από αυτές τις προτάσεις είναι στην ουσία όροι. Αυτό θα φανεί στις περιπτώσεις που θα δοθούν αρνητικές απαντήσεις.
Δεδομένα όμως, αυτό που προέκυψε από τις συναντήσεις, είναι πως για να γίνει κανονικά η προγραμματισμένη Γ.Σ της ΕΠΟ στο τέλος του μήνα και ακολούθως οι εκλογές, πρέπει να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση, που να καταργεί την διάταξη του νόμου Ορφανού, στην οποία βασίστηκε η απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου, με την οποία ματαιώθηκαν οι εκλογές στην ΕΠΟ τον περασμένο Οκτώβριο. Τη συγκεκριμένη πληροφορία είχε αποκαλύψει πριν από μερικές εβδομάδες η «Εφ.Συν.» κι επιβεβαιώνεται πλέον πλήρως.
Άλλες προτάσεις που έχουν γίνει αφορούν την μείωση του σώματος των εκλεκτόρων από τρεις για κάθε σε ΕΠΣ σε έναν, για αύξηση της εκπροσώπησης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, για μείωση των μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής στην ΕΠΟ από 21 σε 15, αλλά και για την δημιουργία μιας επιτροπής της ΕΠΟ που θα είναι αρμόδια για τα ζητήματα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Από τις παραπάνω προτάσεις, αυτές που αναμένεται να αποτελέσουν αιτία διαφωνιών, είναι αυτή για την μείωση των εκλεκτόρων, αλλά και για την επιτροπή της ΕΠΟ, για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Το τελευταίο, εφόσον αυτή η επιτροπή, έχει δικαίωμα να ακυρώσει αποφάσεις της ΕΠΟ, που θα αφορούν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Πάντως όσες τροποποιήσεις και να δεχθούν FIFA και UEFA, από τις αντιπροτάσεις που θα γίνουν ως την Δευτέρα, η βασική γραμμή του «πακέτου» που παρουσιάστηκε στις συναντήσεις που έγιναν από το πρωί και ολοκληρώθηκαν αργά το απόγευμα της Πέμπτης,  θα παραμείνει δεδομένη και οι δύο συνομοσπονδίες είναι αποφασισμένες πάνω σε αυτό το πλαίσιο να είναι η συνέχεια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλιώς οι εκπρόσωποι τους δήλωσαν πως το ενδεχόμενο ποδοσφαιρικού Grexit, μένει πάντα ανοιχτό.
Τέλος, δεν έγινε εκτενής συζήτηση για θέματα διαιτησίας. Η αίσθηση που υπάρχει πάντως, είναι πως πρόθεση των FIFA και UEFA, είναι να οριστεί αρχιδιαιτητής, μάλλον Έλληνας, που μπορεί να αποτελέσει και δική τους επιλογή, ανεξάρτητα από τα μέλη της ΚΕΔ που θα ορίσει η νέα αιρετή διοίκηση.

Πηγή : www.efsyn.gr

Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017

Die Welt: H ιταλική κρίση χρέους θα κάνει την ελληνική να μοιάζει με παιχνιδάκι

«Το τέλος της θητείας του Μάριο Ντράγκι, το λεγόμενο Drexit, τον Νοέμβριο του 2019 θα πρέπει να κάνει τη Ρώμη να ανησυχεί, διότι το ιταλικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Σήμερα χρωστά 2,3 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 133% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ένα κατά κεφαλή χρέος 37.000» 
 
Αποτέλεσμα εικόνας για ιταλια χρεοσ
«H Iταλία έχει χρέος πάνω από 2 τρισ. ευρώ, τόσο υψηλό δηλαδή όσο καμιά άλλη χώρα της ευρωζώνης και οι αγορές γίνονται ολοένα και πιο νευρικές. Οικονομολόγοι άρχισαν μάλιστα να κάνουν λόγο για σενάρια εξόδου της» υποστηρίζει η Welt.
«Aπό την περασμένη εβδομάδα, οπότε και έγινε σαφές ότι θα μπορούσαν να γίνουν πρόωρες εκλογές στην Ιταλία, οι αγορές είναι ανήσυχες. Δύο κίνδυνοι υπάρχουν από την έκβαση των εκλογών: Ο πρώτος είναι ότι θα μπορούσαν αν αποκτήσουν την πλειοψηφία οι λαϊκιστές, οι οποίοι θα οδηγήσουν τη χώρα εκτός ευρώ. Ο δεύτερος είναι τα κατεστημένα κόμματα, πιεζόμενα από τις εκλογές θα καταφύγουν ριζοσπαστικές οικονομικές λύσεις. Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα συζητούνταν στη χώρα λύση, η οποία ισοδυναμεί με την καθιέρωση ενός παράλληλου νομίσματος» γράφει η γερμανική εφημερίδα.
Ο Ερβιν Γκράντινγκερ, πολιτικός αναλυτής και εμπειρογνώμονας του οίκου επενδυτικών συμβούλων EPM Group του Βερολίνου για ιταλικά θέματα, είπε στη Welt: «ο κίνδυνος επανέρχεται στην Ευρώπη» και όπως σημειώνει η εφημερίδα «ένας κίνδυνος, ο οποίος δεν μπορεί να υπολογιστεί, είναι η πολιτική δυναμική στην Ιταλία, δεδομένου ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις το κόμμα των «5 Αστέρων» θα αναδειχθεί η ισχυρότερη πολιτική δύναμη στο ιταλικό Κοινοβούλιο».
Ο Ερβιν Γκράντινγκερ προσθέτει ότι «ουδείς γνωρίζει επακριβώς τι θέλει αυτό το κίνημα. Ένα τμήμα των μελών θεωρεί το ευρώ ως κάτι κακό και θέλει να γίνει δημοψήφισμα για την παραμονή ή μη της Ιταλίας στην ευρωζώνη». Εν τούτοις «και στα άλλα κόμματα, οι ευρωσκεπιτικιστές είναι ενισχυμένοι, αλλά κομβική είναι η στάση του Μπέπε Γκρίλο» παρατηρεί η γερμανική εφημερίδα.
«Η κατάσταση καθίσταται ακόμα πιο συγκεχυμένη, επειδή το κόμμα του θέλει να ερωτηθούν τα μέλη του» λέει ο Ερβιν Γκράντινγκερ, ο οποίος θεωρεί ότι «η κρίσιμη φάση είναι από σήμερα έως την άνοιξη του 2018», διότι «μετά θα συζητηθεί πιθανόν μια νέα ευρωπαϊκή συνθήκη, η οποία ίσως φέρει ελαφρύνσεις χρέους για τη Ρώμη. 'Εως τότε όμως οι Ιταλοί θα είναι μόνοι, αφού και η πολιτική του φτηνού χρήματος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) λήγει το καλοκαίρι του 2019, κάτι το οποίο θα δημιουργήσει δυσκολίες στο ιταλικό κράτος» σημειώνει η Welt.
Η γερμανική εφημερίδα αναφέρει επίσης ότι «το τέλος της θητείας του Μάριο Ντράγκι, το λεγόμενο Drexit, τον Νοέμβριο του 2019 θα πρέπει να κάνει τη Ρώμη να ανησυχεί, διότι το ιταλικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Σήμερα χρωστά 2,3 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 133% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ένα κατά κεφαλή χρέος 37.000».
Μάλιστα, όπως σημειώνει η έκθεση των εμπειρογνωμόνων της ιταλικής τράπεζας Mediobanca, «το ύψος του χρέους θυμίζει Ελλάδα. Υπάρχουν όμως δύο θεμελιώδεις διαφορές: αφενός η Ιταλία είναι συνηθισμένη να ζει με χρέη και αφετέρου οι περισσότεροι δανειστές είναι οι ίδιοι οι πολίτες της και οι τράπεζές της. Εάν η ΕΚΤ σταματήσει το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων, τότε ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του ελλειμματικού ιταλικού κράτους δεν θα υπάρχει». Οι αναλυτές της σημειώνουν ότι «το χρέος μειώνει τις ευκαιρίες ανάπτυξης, αλλά χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς από το χρέος. Εάν δεν υπάρξει άμεσα η θαυματουργή ανάπτυξη, τότε η αναδιάρθρωση του χρέους ή ακόμα και η έξοδος από το ευρώ είναι αναπόφευκτα».
«Αλλά και οι Γερμανοί σοφοί έχουν ήδη προτείνει, σε περίπτωση ανάγκης, ως πρώτο βήμα να παραταθούν οι χρόνοι εξόφλησης των ιταλικών ομολόγων, ώστε να δοθεί οικονομικό περιθώριο στη Ρώμη», όπως γράφει η Welt, η οποία καταλήγει: «Ένα είναι σαφές: μια κρίση χρέους στην Ιταλία, τον τρίτο μεγαλύτερο οφειλέτη στον κόσμο, θα έκανε την κρίση στην Ελλάδα να μοιάζει με παιχνιδάκι».

Πηγή :www.avgi.gr

Βρετανικές εκλογές: Πώς τα κατάφερε έτσι η Μέι;

 
Με το αρχικό, σχεδόν γιγαντιαίο, διψήφιο προβάδισμα στις αρχές του περασμένου Μαϊου να κατακρημνίζεται ακόμη και στην διαφορά της μίας μονάδας σε πρόσφατη δημοσκόπηση*, μια ανάσα πριν τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές της Πέμπτης στην Βρετανία, οι αναλυτές και ο Τύπος αναρωτιούνται τι συμβαίνει με την Τερέζα Μέι.
Για το περιοδικό Time, η απόφαση της Βρετανίδας πρωθυπουργού για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες είχε νόημα την στιγμή που ελήφθη. Στα μέσα Απριλίου, το κόμμα της, το Συντηρητικό, ήταν μπροστά από τους Εργατικούς του Κόρμπιν σχεδόν κατά 21 μονάδες. Ωστόσο, είχε κληρονομήσει μια ισχνή πλειοψηφία μόλις 12 εδρών στην Βουλή των Κοινοτήτων μετά την παραίτηση του Κάμερον έπειτα από το δημοψήφισμα για το «Brexit». Ακόμα και μια μικρή «ανταρσία» των βουλευτών της θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τις διαπραγματεύσεις για το Brexit.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι γενικά απέκλειε τις εκλογές, η Μέι αποφάσισε, το Σαββατοκύριακο του Πάσχα, ότι χρειάζεται μεγαλύτερη πλειοψηφία και μια προσωπική εντολή - δεδομένου ότι η ανάληψη της πρωθυπουργίας δεν έγινε μέσω εκλογών - επιτρέποντάς της να συντρίψει τα αντίπαλα κόμματα που εκλαμβάνουν την τακτική της ως σχέδιο για ένα «σκληρό Brexit», με την χώρα, όχι μόνο να εγκαταλείπει την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση αλλά και την κερδοφόρα ενιαία αγορά της.
Φαίνεται όμως πως αυτή η απόφαση αποτέλεσε την πρώτη ρωγμή στην «βιτρίνα» της προσεκτικά κατασκευασμένης «ισχυρής και σταθερής» ηγετικής της εικόνας. Τώρα, λίγο πριν την ψηφοφορία της Πέμπτης, οι εκλογές έγιναν πιο «σφιχτές» από όσο ίσως θα μπορούσε να φανταστεί. Μέχρι τις 25 Μαΐου, οι Εργατικοί μείωσαν το προβάδισμα των Συντηρητικών σε μόλις πέντε μονάδες, σύμφωνα με δημοσκόπηση της YouGov για την εφημερίδα «The Times». Την Τετάρτη, οι ίδιες δημοσκοπήσεις, σε λεπτομερέστερη έρευνα, έδειξαν οι Συντηρητικοί θα μπορούσαν να χάσουν 20 έδρες και οι Εργατικοί να κερδίσουν 30 έδρες.
Είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς τι καταστροφή θα σήμαινε κάτι τέτοιο για τους «Τόρις». Αν και θα παρέμεναν το μεγαλύτερο κόμμα, ωστόσο, η Μέι θα έπρεπε να μπει σε έναν δύσκολο συνασπισμό με ένα τρίτο μέρος που θα ήθελε ένα λιγότερο σοβαρό ή σκληρό Brexit ή να προσπαθήσει να κυβερνήσει με μια κυβέρνηση μειοψηφίας.

Αν και πολλοί πολιτικοί και αναλυτές αμφισβητούν αυτό το αποτέλεσμα, η συζήτηση για την κατολίσθηση των συντηρητικών κάθε άλλο παρά έχει σταματήσει. Χωρίς να περιμένουν καν το αποτέλεσμα των εκλογών, οι βουλευτές ήδη αναρωτιούνται τι πήγε στραβά για τους Τόρις. Η αντιπολίτευση έχει πολλές εκδοχές. Ο Clive Lewis, πρώην γραμματέας άμυνας του Εργατικού Κόμματος, εκτιμά ότι η συντηρητική «ύβρις» είναι «εν μέρει υπεύθυνη» για τα πρόσφατα προβλήματά τους. Λέει ότι αυτή η αυτοπεποίθηση οδήγησε την Μέι σε ένα μανιφέστο γεμάτο «σκληρές και δρακόντειες πολιτικές».
Το μεγαλύτερο λάθος βήμα της Μέι αφορούσε την κοινωνική πρόνοια. Βάσει του προεκλογικού σχεδίου που παρουσίασε οι γηραιότεροι πολίτες θα πρέπει στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων στο Εθνικό Σύστημα Υγείας να πληρώνουν περισσότερα, ώστε να καλύπτεται το κόστος της περίθαλψής τους, ακόμη και να παραχωρούν στο κράτος το σπίτι τους αφού φύγουν από τη ζωή. 
Η κοινωνική κατακραυγή ήταν έντονη, με τον κόσμο να βαφτίζει αυτό το σχέδιο ως «φόρο άνοιας». Σε μια απελπισμένη απόσυρση προσπάθεια να αντιστρέψει το εις βάρος της κλίμα, η Μέι υποχώρησε από την αρχική της θέση κάνοντας κάποιες αλλαγές στο σχέδιό της για το Εθνικό Σύστημα Υγείας. «Μετά το φόρο της άνοιας, τα μέσα ενημέρωσης μύρισαν αίμα», λέει ο Lewis. «Άλλες πολιτικές άρχισαν να ξετυλίγονται. Είχε καλέσει σε εκλογές καταρχήν για μεγαλύτερη πλειοψηφία και, δεύτερον, για να δημιουργήσει μια πολιτική κληρονομιά. Το δεύτερο από αυτά σίγουρα το πυροβόλησε».
Για τον Συντηρητικό βουλευτή, Mark Spencer, η Μέι σκόπιμα οργάνωσε τις εκλογές ως μια μάχη προεδρικού στιλ, μεταξύ της ίδιας και του Κόρμπιν. Ο Σπένσερ είναι σίγουρος ότι η μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος δυσπιστεί έναντι του βετεράνου αριστερού ηγέτη. «Δεν θα κοιμηθώ άνετα αν ο Κόρμπιν διαπραγματευτεί για μας το Brexit», λέει.
Η πρωθυπουργός πίστευε ότι η μακρά θητεία της στο υπουργείο Εσωτερικών θα λειτουργούσε υπέρ της και εναντίον του Κόρμπιν, ο οποίος δεν είναι δημοφιλής μεταξύ των βουλευτών του για τις αριστερές απόψεις του, όπως η κατάργηση των πυρηνικών όπλων και η εμφανής προσέγγισή σε ορισμένες οργανώσεις, όπως η Παλαιστινιακή Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, που για τους Βρετανούς αναγνωρίζονται ως "τρομοκρατικές". 
Η αντίθεση έγινε ιδιαίτερα έντονη μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Μάντσεστερ στις 22 Μαΐου, όταν η Μέι κατηγόρησε τον αντίπαλό της ότι ενοχοποίησε την βρετανική πολιτική στην Μέση Ανατολή. Επιπλέον αίσθηση προκάλεσε και η εξαγγελία της για αλλαγές στο νομικό πλαίσιο και περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων για την καταπολέμηση του εξτρεμισμού.
Αντίθετα, εκτός από ένα πρόσφατο λάθος, όταν δεν μπόρεσε να κοστολογήσει την πρόταση των Εργατικών για δωρεάν κρατική μέριμνα σε παιδιά έως δύο ετών, κατά τη διάρκεια ραδιοφωνικής συνέντευξης, ο Κόρμπιν διεξήγαγε μια ομαλή προεκλογική εκστρατεία. «Ο Κόρμπιν έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες των ανθρώπων, οι οποίες ήταν πολύ χαμηλές», λέει ένα ανώτερο στέλεχος των Εργατικών που ζήτησε ανωνυμία. «Δεδομένου του χρόνου που είχε για να μιλήσει στον αέρα, οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι δεν είναι τόσο κακός».
Η αυτοπεποίθηση του Κόρμπιν είναι τόση, που πήρε την αργοπορημένη απόφαση να συμμετάσχει στο τηλεοπτικό ντιμπέιτ, κάτι που τόσο ο ίδιος όσο και η Μέι απέφευγαν. Προκάλεσε την Μέι να κάνει το ίδιο, σε μια έξυπνη κίνηση, ώστε να την εμφανίσει δειλή ή να την αναγκάσει σε μια ακόμη αλλαγή γνώμης. Ο Κόρμπιν κέρδισε τις εντυπώσεις και ο Vince Cable, ένας Φιλελεύθερος Δημοκράτης που θήτευσε μαζί με την Μέι στο υπουργικό συμβούλιο συνασπισμού του Κάμερον από το 2010 μέχρι το 2015 λέει, ότι το «επιχειρησιακό στιλ» της Μέι ήταν σαν να βρισκόταν σε «μπούνκερ» (σσ. εξοπλισμένο καταφύγιο) στο υπουργείο Εσωτερικών. «Οι αδυναμίες της φάνηκαν σε αυτήν την εκστρατεία. Θα πάθει ζημιά επειδή δεν κατάφερε να πετύχει το θεαματικό αποτέλεσμα που έλπιζε».
Αρνητική εντύπωση προκάλεσε και η απουσία της στο τελευταίο debate, πριν από περίπου μια εβδομάδα, στο οποίο συμμετείχαν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί.  Το Συντηρητικό Κόμμα εκπροσώπησε η υπουργός Εσωτερικών Άμπερ Ράντ, η οποία υπέστη καταιγισμό πυρών από όλους τους υπόλοιπους, και η απούσα Μέρι έδωσε για μια ακόμη φορά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου τροφή για σχόλια και επικρίσεις. 
Ο Κέιμπλ συμφωνεί με τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν μια συντηρητική πλειοψηφία περίπου κατά 60 έδρες, η οποία απέχει πολύ από το ορόσημο των 100 που πολλοί Συντηρητικοί είχαν προβλέψει σε ιδιωτικές συζητήσεις. «Η εκστρατεία ήταν αδιάφορη και υπήρξαν κακές εκτιμήσεις», λέει ο Κέιμπλ. «Πρέπει να ενεργοποιήσουν τους υποστηρικτές». Ένα μέλος της κυβέρνησης που μίλησε υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας, αν και παραδέχεται ότι η ψηφοφορία θα είναι δύσκολη, ωστόσο εκτιμά, πως οποιαδήποτε αύξηση της πλειοψηφίας του κόμματος θα «ενισχύσει» την Μέι, ανεξάρτητα από το πόσο μικρή θα είναι αυτή η αύξηση. Ο John Rentoul, επικεφαλής πολιτικός σχολιαστής στην εφημερίδα «The Independent» και επισκέπτης καθηγητής στο King's College του Λονδίνου, συμφωνεί. «Αν πάρει την πλειοψηφία, θα είναι δική της πλειοψηφία και εντολή για το Brexit».
Ακόμη και όταν η Μέι ανακοίνωσε τις εκλογές με τόσο μεγάλο προβάδισμα, ο καθηγητής John Curtice, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Strathclyde, λέει ότι η ίδια υποστήριξε πως η απόφαση δεν ήταν μια «άσκηση άνευ κινδύνου». Ένα μεγάλο προβάδισμα σε ψήφους δεν μεταφράζεται αναγκαστικά σε τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, λέει. «Όλοι ξεχνούν ότι οι Συντηρητικοί είχαν ένα προβάδισμα επτά μονάδων επί των Εργατικών το 2015 και κατέληξαν με μια πλειοψηφία μόλις  12 εδρών. Η πρωθυπουργός δεν είχε τις καλύτερες εκλογές, το μανιφέστο που λέει στους ανθρώπους για το κακό φάρμακο που θα πρέπει να καταπιούν για τα επόμενα πέντε χρόνια, δεν έχει πάει πάρα πολύ καλά».
Ο Curtice λέει ότι αν η Μέι καταλήξει με μια πλειοψηφία μόνο, για παράδειγμα, 30 εδρών, δεν θα έχει «απελευθερωθεί» από πιθανές ανταρσίες, ιδιαίτερα μεταξύ των βουλευτών που είναι εναντίον της ΕΕ και αποκλείουν παραχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις για το Brexit. Για τον «Economist», όποιος κι αν είναι ο νικητής των εκλογών θα αναγκαστεί να αναμορφώσει τη θέση της Βρετανίας στον κόσμο σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες. Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει επίσης να επανεξετάσει τις εγχώριες πολιτικές για τα πάντα, από τα δημοσιονομικά έως την αλιεία, δεδομένου ότι πλέον δεν θα έχει τις οριοθετήσεις των Βρυξελλών.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από το Brexit που σχετίζεται με αυτές τις εκλογές. Τα τελευταία 40 χρόνια η Βρετανία κυριαρχείται από τον νεοφιλελευθερισμό, με έμφαση στην ανατροπή του κράτους μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, της   απορρύθμισης της αγοράς εργασίας και της μείωσης των φόρων, ιδίως των πλουσίων... Με έμφαση στην παγκοσμιοποίηση, ιδιαίτερα την παγκοσμιοποίηση των οικονομικών, στον έλεγχο του πληθωρισμού και του ισοζυγίου στον προϋπολογισμό και επέτρεψε την πλήρη δημιουργική καταστροφή.
Σε αυτές τις εκλογές, για πρώτη φορά από την δεκαετία του ’70, αυτή η φιλοσοφία δεν είναι βασική. Ακόμη και Μέι επιτίθεται εναντίον των «προνομιούχων» και καταγγέλλει ότι «είναι καιρός να θυμηθούμε το καλό που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση». Όπως αναφέρει ο Economist, υπάρχουν τρεις λόγοι για τους οποίους θα είναι πολύ δύσκολο, τόσο για τη Μέι όσο και για τον Κόρμπιν, να δημιουργήσουν μετεκλογικά ένα νέο πολιτικό τοπίο, γρήγορα και σωστά, όπως απαιτείται λόγω των συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί από το Brexit. 
Ο πρώτος είναι η έλλειψη προετοιμασίας. Ο δεύτερος είναι ότι το λαϊκιστικό κύμα έσκασε άσχημα για τη Βρετανία και κανείς δεν μπορεί να «επενδύσει» πλέον σε αυτό. Το τρίτο είναι το ίδιο το Brexit. Ακόμη και οι υπέρμαχοί του παραδέχονται ότι η Βρετανία θα υποστεί βραχυπρόθεσμες διαταραχές καθώς επαναδιαπραγματεύεται τη σχέση της με τη μεγαλύτερή της αγορά. Οι περισσότεροι ανεξάρτητοι αναλυτές προβλέπουν μακροπρόθεσμες βλάβες στην οικονομία της χώρας. 
Το μόνο βέβαιο είναι, ότι και με αφορμή αυτές τις εκλογές, το βρετανικό πολιτικό σύστημα θα βρεθεί, αργά ή γρήγορα και ανεξάρτητα από το πώς (brexit ή κοινωνικές αντιδράσεις) προ της μοιραίας ανάγκης να δώσει λύσεις στα πραγματικά προβλήματα. ‘Ίσως και να μπορούσε να τα αποφύγει αλλά το πολιτικό κόστος σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν απρόβλεπτο...
*Η σφυγμομέτρηση της Survation φέρνει τους Τόρις στο 41,5% και τους Εργατικούς στο 40,4%.

Πηγή :  http://tvxs.gr

Τρίτη 6 Ιουνίου 2017

Η μετατροπή του νερού σε ιδιόκτητο εμπόρευμα και η θυματοποίηση της κοινωνίας

Αποτέλεσμα εικόνας για νερο

Ελένη Ξιαρχογιαννοπούλου
Πολιτική Επιστήμονας

Είναι κοινή παραδοχή ότι ο νεοφιλελευθερισμός αποστρέφεται κάθε τι το κοινωνικό/συλλογικό. Στις 22 Μαΐου 2017 εκδόθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η Υπουργική απόφαση για τους γενικούς κανόνες κοστολόγησης και τιμολόγησης υπηρεσιών ύδατος. Η νέα πολιτική έρχεται να διαμορφώσει ένα πλαίσιο διαχείρισης του νερού υποτίθεται με σκοπό την πρόληψη των προβλημάτων ύδρευσης που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον λόγω της προβλεπόμενης για τη χώρα ξηρασίας. Πρακτικά, η Υπουργική απόφαση αποτελεί άλλη μία εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου καπιταλιστικής διαχείρισης στη χώρα. Ουσιαστικά η απόφαση νομιμοποιεί την ιδιοκτησία του νερού αφού μέσω της τιμολόγησης οι πάροχοι μπορούν πλέον να ελέγξουν πλήρως τη χρήση του αποκλείοντας τμήματα της κοινωνίας από αυτή κατά βούληση. Επιπλέον, και κατά παράβαση του συντάγματος εμπορευματοποιεί το νερό αφού κοινωνικοποιεί το κόστος συντήρησης και λειτουργίας του συστήματος ύδρευσης και ταυτόχρονα ιδιωτικοποιεί τα κέρδη του. Έτσι, το νερό στην Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον ανθρώπινο δικαίωμα αλλά ένα άνισα διανεμημένο φυσικό κεφάλαιο η τιμή του οποίου προσδιορίζεται από το βαθμό της έλλειψης του, δηλαδή από το ισοζύγιο της προσφοράς σε σχέση με τη ζήτηση του.
Οι ρυθμίσεις αυτές είναι η εφαρμογή της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας και πολιτικής/διακυβέρνησης για το νερό. Ουσιαστικά αποτελεί ένα δημοκρατικά ανεξέλεγκτο, υπερεθνικό σύστημα ρύθμισης της ζήτησης και ελέγχου της προσφοράς του του νερού, που αποσκοπεί στην προστασία της ιδιωτικής κερδοφορίας μέσα από το εμπόριό του. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή «…εκμεταλλευόμενη νέες και σημαντικές εμπορικές ευκαιρίες η Ευρώπη μπορεί να καταλάβει σταδιακά παγκόσμια ηγετική θέση στην αγορά [του νερού]…». Στο πλαίσιο αυτό, η Ευρωπαϊκή νομοθεσία προσφέρει το πλαίσιο για τη χρήση και διαχείριση του νερού και της γης που επηρεάζει την ποσότητα και ποιότητα του διαθέσιμου νερού στην Ευρώπη. Ο έλεγχος των τιμών του νερού, η εμπορία των δικαιωμάτων του νερού και ένα συγκεντρωτικό και συντονισμένο σύστημα καταγραφής, διαχείρισης και επίβλεψης των υδάτων είναι μερικά από τα επιλεγμένα μέτρα.
Η νέα πολιτική κοστολόγησης και τιμολόγησης του νερού όπως και όλες οι προηγούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί μέχρι σήμερα, μετατρέπουν την κοινωνία σε μια σύγχρονη Χομπσιανή δυστοπία. Με τη νέα απόφαση η κοινωνία παύει να είναι ένα σύνολο ανθρώπων ίσων ως προς δικαίωμα τους στο νερό και μετατρέπεται σε ένα σύνολο ατόμων ίσων ως προς την ανασφάλεια που είναι 2 εκτεθειμένα. Σύμφωνα με τον Γκρος αυτή η εξατομίκευση και η θυματοποίηση του ανθρώπου είναι απαραίτητη προκειμένου να εξασφαλισθεί η ελεύθερη/ανεξέλεκτη ροή πόρων στο πλαίσιο της αυτορρυθμιζόμενης/ελεύθερης αγοράς. Η έλλειψη ενός ζωτικού στοιχείου όπως το νερό νομιμοποιεί τον περιορισμό του ανθρώπινου δικαιώματος ως προς αυτό με σκοπό την προστασία της ροής του ως εμπόρευμα στην ελεύθερη αγορά και τον περιορισμό του δικαιώματος χρήσης του, δηλαδή την ιδιωτικοποίησή του. Είναι ενδεικτικό ότι ήδη η απόφαση αποδίδει απόλυτο έλεγχο στις εταιρίες ύδρευσης ως προς τον καθορισμό της ζήτησης του νερού ενώ ταυτόχρονα εξαιρεί από τις ρυθμίσεις τις μονάδες παραγωγής υδροηλεκτρικής ενέργειας. Στο πολιτειακό επίπεδο η αυταρχική λειτουργία του κράτους, η κατάλυση της δημοκρατίας, και η κατάργηση της κοινωνίας πολιτών είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για διαφύλαξη της ιδιοκτησίας και την αναπαραγωγή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομικο-κοινωνικής διαχείρισης. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η νέα τιμολογιακή πολιτική είναι συνέχεια της Ευρωπαϊκής πολιτικής για το νερό και ότι η θέσπισή της προέκυψε τόσο αυταρχικά όσο και οι προηγούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί κυρίως από το 2010 και μετά• δηλαδή, μέσω μιας Υπουργικής απόφασης και όχι μέσω της δημόσιας διαβούλευσης.
Αν όπως είπε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν η καταστροφή συνίσταται στο ότι τα πάντα συνεχίζουν όπως πριν, τότε η επέκταση του νεοφιλελευθερισμού μέσω της μετατροπής του πιο βασικού δημόσιου αγαθού για την ανθρώπινη ζωή, του νερού, σε ιδιόκτητο εμπόρευμα είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που θα μπορούσε να βιώσει η κοινωνία μας.

ΔΙΚΤΥΟ Ανανεωτικής Αριστεράς : Το Πολιτικό Σύστημα και οι Προϋποθέσεις Συγκρότησης της Χώρας

105


Δελτίο τύπου – 5/6/2017

Θέμα : Το Πολιτικό Σύστημα και οι Προϋποθέσεις Συγκρότησης της Χώρας
Πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στον χώρο πολιτισμού ΧΥΤΗΡΙΟ, η εκδήλωση με τίτλο: «Το παλαιό Πολιτικό Σύστημα μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη συγκρότησης της χώρας;».
Την εκδήλωση, που οργάνωσε το ΔΙΚΤΥΟ Ανανεωτικής Αριστεράς, επιχειρώντας να ανοίξει και να προσεγγίσει το θέμα του πολιτικού συστήματος,τα κριτήρια δηλαδή που πρέπει να πληρούν οι συντελεστές που αποτελούν το πολιτικό σύστημα, ώστε αυτό να μπορέσει να ανταποκριθεί στη συγκρότηση της χώρας, παραγωγικά και πολιτικά. Ένα θέμα που δεν μπορούν και δεν θέλουν να ανοίξουν τα πολιτικά κόμματα της χώρας, που αφορά σε όλους τους πολίτες, αφορά στην κοινωνία ολόκληρη και από αυτό εξαρτάται η όποια πορεία της χώρας.
Οι ομιλητές ήταν από το χώρο των πανεπιστημιακών, η κ. Κατσέλη Λούκα κι ο κ. Μακρυδημήτρης Αντώνης, όπου αναφέρθηκαν με εμπεριστατωμένη επιστημονικά προσέγγιση στις σημαντικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο επίπεδο του κράτους στο πλαίσιο της νέας παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας.
Από τους κοινωνικούς φορείς ο κ. Καββαθάς Γιώργος, πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ, τόνισε το ρόλο που πρέπει να παίξουν οι κοινωνικοί φορείς στα πολιτικά δρώμενα της επόμενης μέρας για τη χώρα.
Από τις πολιτικές παρεμβάσεις ο κ. Ξυδάκης Νίκος από τον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρθηκε στις μόνιμες στρεβλώσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα και τις διεξόδους που πρέπει να προσεγγίσουμε. Ο κ. Ανδρουλάκης Νίκος, ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αναφέρθηκε διεξοδικά με παραδείγματα για το τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και τις προσπάθειες που πρέπει να κάνουμε.

Ο κ. Φωτεινός Θράσος, εκ μέρους του ΔΙΚΤΥΟΥ Ανανεωτικής Αριστεράς, παρουσίασε σε ποια κατάσταση βρίσκεται σήμερα το πολιτικό σύστημα και τις παθογένειες του, καθώς περιέγραψε την επόμενη μέρα για να μπορεί η χώρα και η κοινωνία να ελπίζει.
Αναφέρθηκε ακόμη στην εθνική ενδοσκόπηση που πρέπει να γίνει προκειμένου το νοσηρό πολιτικό σύστημα της χώρας, με τις πελατειακές σχέσεις και την διαφθορά, να αποτελέσει παρελθόν και ταυτόχρονα προϋπόθεση για την αναγέννηση της χώρας, προκειμένου να αποκτήσει ρόλο στο νέο παγκοσμιοποιημένο σύστημα.

Το ΔΙΚΤΥΟ Ανανεωτικής Αριστεράς στο πλαίσιο της πολιτικής του παρέμβασης στην καθημερινότητα θα συνεχίσει με παρεμβάσεις το επόμενο χρονικό διάστημα, για την Ευρώπη και για την Παραγωγική Συγκρότηση της χώρας, στην προσπάθειά του να αλλάξει την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης, προκειμένου  να ανοίξει ο δρόμος για την επόμενη μέρα.

110

Δευτέρα 5 Ιουνίου 2017

Το μυστικό σχέδιο λεηλασίας της ΕΥΔΑΠ

 Αποτέλεσμα εικόνας για eydap
Στα τέλη του 2016, κυβέρνηση, ΤΑΙΠΕΔ και διοίκηση της ΕΥΔΑΠ αποφάσισαν, παρά τις αντιδράσεις, να μοιράσουν 40 εκατ. ευρώ από τα αποθεματικά της εταιρείας, βάσει μίας «μυστικής» οικονομικής μελέτης, που (θεωρητικά) τους έδινε αυτήν την ευχέρεια. To TPP αποκαλύπτει τη μελέτη της Ernst & Young, που επιτρέπει τη διανομή ακόμα και 185 εκατ ευρώ από τα αποθεματικά της ΕΥΔΑΠ, αλλά δεν έχει λάβει υπόψιν της τη ρευστότητα και βιωσιμότητα της μεγαλύτερης εταιρείας ύδρευσης στην Ελλάδα…

του Θάνου Καμήλαλη

Από την αρχή της κρίσης, το 2010 η ΕΥΔΑΠ εφαρμόζει το δικό της «μνημόνιο», μετατρέποντας σταδιακά το νερό σε εμπόρευμα, συσσωρεύοντας κέρδη για τους «λίγους» και περικόπτοντας σημαντικά τις δαπάνες της. Το 2010 η ΕΥΔΑΠ διένειμε στους μετόχους της «μόλις» 4,2 εκατ. κέρδη που ανέβηκαν στα 18-40 εκατ. την περίοδο 2011-2016. Το ίδιο διάστημα, υπολογίζεται ότι μείωσε το προσωπικό της κατά περίπου 1.000 εργαζομένους και προχώρησε σε σημαντικές περικοπές στο πρόγραμμα επενδύσεων και τις υποδομές της.
Το τελευταίο δείγμα αυτής της πολιτικής σημειώθηκε τον Δεκέμβριο του 2016, όταν η διοίκηση της εταιρείας αποφασίζει την έκτακτη «διανομή κερδών προηγούμενων χρήσεων», ύψους 40 εκατ. ευρώ, στους μετόχους της εταιρείας. Τα χρήματα θα καταλήξουν στα ταμεία του ελληνικού Δημοσίου (που κατείχε το 34% της εταιρείας μέχρι αυτό να μεταβιβαστεί στο Υπερταμείο), στο ΤΑΙΠΕΔ (που κατέχει το 27% και τα έσοδα του καταλήγουν στο χρέος), στον αμερικανό δισεκατομμυριούχο Τζον Πόλσον (10%), στη Eurobank (5%) και σε άλλους μετόχους με πολύ μικρότερο μερίδιο. Είχε προηγηθεί, έναν μήνα πριν, η επιστολή του υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου και του προέδρου του Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ, Στέργιου Πιτσιόρλα, με την οποία ζητούσαν από τη διοίκηση της ΕΥΔΑΠ την άμεση σύγκληση έκτακτης γενικής συνέλευσης.
Άλλωστε, η διανομή του μερίσματος είναι ένα από τα προαπαιτούμενα στα οποία έχει υποχρεωθεί να προχωρήσει η κυβέρνηση, σύμφωνα με το Asset Development Plan του ΤΑΙΠΕΔ, που περιέχεται στο τρίτο μνημόνιο.
Οι κινήσεις αυτές προκάλεσαν αντιδράσεις από τους εργαζόμενους της εταιρείας, αλλά και πολίτες, που διέκοψαν τη συνεδρίαση της γενικής συνέλευσης την 1η Δεκεμβρίου. Η γενική συνέλευση επαναλήφθηκε μερικές εβδομάδες αργότερα, αυτήν τη φορά στο Χρηματιστήριο Αθηνών, υπό ισχυρή αστυνομική παρουσία, με την διανομή του «έκτακτου μερίσματος» να εγκρίνεται και τυπικά.

Το βασικό στοιχείο της επιχειρηματολογίας όσων προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν το μέρισμα των 40 εκατ. ευρώ, ήταν μία οικονομική μελέτη που είχε εκπονήσει o διεθνής χρηματοοικονομικός σύμβουλος Ernst & Young, η οποία θεωρητικά έδινε την ευχέρεια σε ΤΑΙΠΕΔ και Δημόσιο να διανέμουν μερίσματα έως και 185 εκατ. ευρώ. Η μελέτη ωστόσο, κρατούνταν μυστική, για «ανεξήγητους» λόγους και παρά τις αντιδράσεις εργαζομένων και μετόχων με πολύ μικρή συμμετοχή στην εταιρεία (και έννομο συμφέρον). Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι παρά την επιστολή Τσακαλώτου – Πιτσιόρλα και την επίκληση στην «απόρρητη μελέτη», ο υπουργός Υποδομών, Χρήστος Σπίρτζης, έχει εκφράσει γραπτώς την αντίρρησή του στη διανομή του μερίσματος, σύμφωνα με δημοσιεύματα που επικαλούνται εργαζόμενοι.
Τις έντονες αντιδράσεις των εργαζομένων ακολούθησε η προσφυγή τους στη Δικαιοσύνη. Τη Δευτέρα, 29 Μαϊου, η προσφυγή 12 εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ κατά της διοίκησης, του Δημοσίου, του ΤΑΙΠΕΔ και τραπεζών εκδικάστηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών και επεφύλασσε ένα ευχάριστο για τους εργαζόμενους νέο. Από τους δώδεκα εργαζόμενους στη δίκη παρέστησαν μόνο τρεις, μέλη του Συμμετοχικού Ενωτικού Κινήματος Εργαζομένων και Συνταξιούχων (ΣΕΚΕΣ – ΕΥΔΑΠ). Παρά την ανισορροπία δυνάμεων, το δικαστήριο υποχρέωσε το ΤΑΙΠΕΔ  να καταθέσει τη μυστική μελέτη της Ernst & Young. Δύο μέρες μετά, η μελέτη  κατατέθηκε και περιέχει ένα πολύ… ενδιαφέρον στοιχείο. Το ότι η ρευστότητα και η βιωσιμότητα της εταιρείας όχι μόνο δεν είναι διασφαλισμένη, όπως υποστήριζαν ΤΑΙΠΕΔ και κυβέρνηση, αλλά αντίθετα, δεν έχει ληφθεί καν υπόψιν.
Η μελέτη έχει τίτλο «Νομικά και φορολογικά ζητήματα σχετικά με τη μείωση κεφαλαίου και διανομή αποθεματικών της ΕΥΔΑΠ Α.Ε. και αποστέλλεται στο ΤΑΙΠΕΔ από την Ernst & Young στις 6 Οικτωβρίου του 2016.. Μετά από μία πολυσέλιδη παράθεση των οικονομικών στοιχείων της εταιρείας, τα συμπεράσματα βρίσκοντα στην τελευταία σελίδα, όπου αναγράφεται ότι:
«Επισημαίνεται ότι στην παρούσα έκθεση δεν εξετάζεται ως εκτός αντικειμένου η πλέον βασική παράμετρος που είναι η ύπαρξη ρευστότητας και κατ’επέκταση βιωσιμότητας της εταιρείας.»

Επομένως, η οικονομική βιωσιμότητα της ΕΥΔΑΠ δεν εξετάζεται, ωστόσο η μελέτη θεωρεί δυνατή τη διανομή 185 εκατ. ευρώ στους μετόχους της εταιρείας μέχρι το 2019. Η δημοσιοποίηση της μελέτης φαίνεται ότι επιβεβαιώνει (και με το παραπάνω) τις ανησυχίες των εργαζομένων, καταρρίπτοντας την επιχειρηματολογία για «δυνατότητα διανομής μερίσματος έως και 180 εκατ. ευρώ» που προέβαλλε το ΤΑΙΠΕΔ, συνεπικουρούμενο από τον υπουργό Οικονομικών.
Πηγές του TPP σημειώνουν ότι η «λεηλασία των αποθεματικών» θα οδηγήσει την ΕΥΔΑΠ σε τραπεζικό δανεισμό, βάζοντας την σε πρωτόγνωρους γι’ αυτήν κινδύνους, ενώ παράλληλα αφαιρεί τη δυνατότητά της να προχωρήσει σε σειρά επενδύσεων αλλά και σε κοινωνική πολιτική. Οι εργαζόμενοι υποστηρίζουν μεταξύ άλλων στην προσφυγή τους ότι η αφαίμαξη των αποθεματικών της εταιρείας σημαίνει ότι:
  • Η ΕΥΔΑΠ δεν μπορεί να προχωρήσει στο «απολύτως απαραίτητο» επενδυτικό της πρόγραμμα, ύψους 475 εκατ,. ευρώ
  • Τα έσοδα για τους μετόχους μπορεί να αυξάνονται, ωστόσο η κερδοφορία της εταιρείας μειώνεται κάθε χρόνο. Από τα 35 εκατ. το 2012 έχει φτάσει στα 10 εκατ. το 2015
  • Μέσα σε ένα χρόνο, θα έχουν αφαιρεθεί από τα ταμεία της ΕΥΔΑΠ 90 εκατ. ευρώ: 33 από το ετήσιο μέρισμα, 40 από το έκτακτο μέρισμα και 17 από τη συμμετοχή της εταιρείας στην τράπεζα Αττικής (μία πολύ… επιτυχημένη κίνηση, δεδομένου ότι από τα 20 εκατ. που «επενδύθηκαν» στην Attica Bank εντός λίγων μηνών έμειναν μόνο 3). Και με ενδεχόμενο να αφαιρεθούν ακόμα περισσότερα μέχρι το 2019.
  • Παρατηρείται «δραματική αύξηση των διακοπών υδροδότησης για εξόφληση οφειλών». Όπως υποστηρίζουν, με τον τρόπο αυτό παραβιάζεται το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα στην καθολιγκή πρόσβαση σε καθαρό και πόσιμο νερό και στην υγιεινή (ψήφισμα 64/292 της Γ.Σ. του ΟΗΕ το 2010)
Συν τοις άλλοις, τονίζουν ότι η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, το 2014, σύμφωνα με την οποία το Δημόσιο θα πρέπει να κατέχει πάνω από το 50% της ΕΥΔΑΠ δεν έχει τηρηθεί. Για το πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα το «πακέτο» των 40 εκατ. ευρώ,  εργαζόμενοι της εταιρείας κατέθεσαν στη Γενική Συνέλευση του Δεκεμβρίου τη δική τους πρόταση για τη χρησιμοποίηση των κερδών της εταιρείας:
  • 12.000.000 εκατομμύρια ευρώ για πρόσληψη εντός του Ιανουαρίου 1.000 εργαζομένων, με 1.000 Ευρώ το μήνα για ένα χρόνο.
  • 7.000.000 ευρώ για κοινωνικό τιμολόγιο ώστε να μην υπάρχει πολίτης της Αττικής που αδυνατεί και του κόβεται το νερό.
  • 2.000.000 ευρώ για να ανοίξουν δημόσιες βρύσες σε όλες τις πλατείες της Αττικής.
  • 1.000.000 ευρώ για αγορά γυάλινων κανατών και μπουκαλιών τα οποία θα διατεθούν σε όλα τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες, ώστε να εμπεδωθεί η καταλληλόλητα, η ανωτερότητα και η αναγκαιότητα για νερό βρύσης.
  • 10.000.000 Ευρώ άμεση διάθεση σε επενδύσεις έργων βελτίωσης υποδομών ύδρευσης-αποχέτευσης.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Όπως ανέφερε μία πηγή στο TPP, που φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα, όλες αυτές οι διαδικασίες στρώνουν το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της μεγαλύτερης εταιρείας ύδρευσης της χώρας. Με την αφαίμαξη των αποθεματικών, τη βιωσιμότητα της εταιρείας να απειλείται σταδιακά, την μειωμένη δυνατότητα επενδύσεων και την κοινωνική απαξίωση, η ΕΥΔΑΠ φαίνεται ότι οδηγείται σαν «ώριμο φρούτο» στα χέρια ενός «επενδυτή» (ακολουθώντας ουσιαστικά το παράδειγμα της ΔΕΗ). Και το νερό, μέρα με τη μέρα (και με «ψεύτικα» επιχειρήματα) μετατρέπεται σε εμπόρευμα.

Πηγή : www.ipyxida.gr