Όλοι οι Άγιοι άνθρωποι του Σημίτη

Όταν μια χώρα χρεοκοπεί, όλοι όσοι κυβέρνησαν έχουν μερίδιο ευθύνης. Στην ελληνική δημόσια σφαίρα, υπάρχει κάποιος που εξαιρείται.

ΜΑΝΟΣ ΧΩΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Θα μπορούσε ο τίτλος του άρθρου να αναφέρεται στον Γιάννο, τον Άκη, τον Τσουκάτο, τον Μαντέλη και άλλα στελέχη γύρω τους που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια. Αλλά αυτό είναι το προφανές και μάλιστα με δικαστικές αποφάσεις, όπως αυτή της Τρίτης, που έστειλε το ζεύγος Παπαντωνίου στον Κορυδαλλό.

Δεν είναι όμως (μόνο) αυτοί οι άγιοι άνθρωποι του αγιοποιημένου πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος τα πάντα εν σοφία εποίησε. Οι παραπάνω έδρασαν στη σκιά ενός πέπλου ασυλίας που εξυφάνθηκε γύρω από τον κ. Σημίτη και τις κυβερνήσεις του.
Οι Άγιοι άνθρωποι του "εκσυγχρονισμού", βρίσκονταν και βρίσκονται παντού. Στην πολιτική, σε τράπεζες, ΜΜΕ, στη δημόσια σφαίρα, σφιχταγκαλιασμένοι, αλληλοεξαρτώμενοι και αλληλοβοηθούμενοι. Ευνοήθηκαν και όφειλαν να επιστρέψουν τα δώρα.
Την περίοδο που "δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα", δημιούργησαν και τις καβάτζες τους εντός και εκτός Ελλάδας για να αντέξουν την κρίση και να μη βγουν στους δρόμους μαζί με τους πληβείους, όταν μπήκαμε στην εποχή των μνημονίων.
Είχαν την άνεση να σηκώνουν το δάχτυλο στους ανόητους μικροαστούς, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς μια χώρα που είχε εκσυγχρονιστεί επί Σημίτη, κατέληξε στη χρεοκοπία.
Mεσάζοντες, προστάτες, διαμορφωτές κοινής γνώμης, ένας ολόκληρος στρατός πιστών της "εκσυγχρονιστικής" περιόδου, κατάπιναν σκάνδαλα και προχωρούσαν με καύσιμο το χρήμα, που έρρεε άφθονο. Πάντα αλαζόνες, ορκίζονταν πίστη στο αόρατο χέρι της αγοράς, που όπως αποδεικνύεται άρπαζε δημόσιο χρήμα και το έβαζε σε ορατές τσέπες. Βοούσε η ελληνική κοινωνία για τα σκάνδαλα εκείνης της περιόδου, αλλά η κάπνα από τα λιβανιστήρια, κάλυπτε τις μίζες και τις καταγγελίες.
Λοιδωρήθηκε έτσι και η έννοια του εκσυγχρονισμού, που στην Ελλάδα ταυτίστηκε με τον κλεπτοκρατικό καπιταλισμό. Όσο αντιδρούσαν ήταν λαϊκιστές, άσχετοι, αμόρφωτοι, που δεν καταλάβαιναν ότι οι "φωτισμένοι" κήρυκες του εκσυγχρονισμού και ειδικοί περί των οικονομικών, φρόντιζαν για το καλό τους.
Σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να συμμετέχει στο πάρτι, αν και στην πραγματικότητα βρισκόταν στην είσοδο και άκουγε απλώς τη μουσική απέξω.
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό του μικροαστού να ονειρεύεται ότι θα γίνει αστός και είναι ακριβώς αυτό το όνειρο που μπορεί να εκμεταλλευθεί ο εκάστοτε εξουσιαστής. Οι μικροαστοί λοιπόν πήραν μια γεύση από το πάρτι, τόση όση χρειαζόταν ώστε να κατηγορηθούν αργότερα ότι "τα φάγαμε όλοι μαζί".
Το σύστημα αυτό είχε μια απέχθεια απέναντι στο λαό, ο οποίος δεν κατάλαβε ποτέ πόσο τυχερός ήταν που είχε αφήσει το μέλλον του στα χέρια τεχνοκρατών.
Τα μέλη του συστήματος κομπορρημονούσαν για την ΟΝΕ, δικαιολογούσαν το χρηματιστήριο, έκαναν τα στραβά μάτια στο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων και όταν η χώρα χρεοκόπησε, ανέλαβαν μια πολύ σημαντική αποστολή: Να εξαιρεθεί η περίοδος του εκσυγχρονισμού από τις ευθύνες για τα δεινά που μας βρήκαν.
Σύμφωνα με αυτό το αφήγημα, για τη χρεοκοπία της χώρας έφταιξαν όλοι οι πρωθυπουργοί εκτός από έναν. Αυτόν που δεν είχε ιδέα για τις μίζες πρωτοκλασάτων υπουργών του.
Τεχνηέντως άφησαν να πλανιέται στην ατμόσφαιρα η άποψη ότι ο κύριος υπεύθυνος ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο αυτή η εκσυγχρονιστική παρέα μισεί θανάσιμα και ο οποίος πέθανε 13 χρόνια (!) πριν τη χρεοκοπία.
Στοχοποίησαν επίσης τους πρωθυπουργούς που ακολούθησαν, μη αναγνωρίζοντας το προφανές. Ότι όταν μια χώρα χρεοκοπεί, όλοι όσοι κυβέρνησαν έχουν μερίδιο ευθύνης.
Στην ελεγχόμενη από αυτό το σύστημα ελληνική δημόσια σφαίρα, εξαιρείται ο κ. Σημίτης και όσες δικαστικές αποφάσεις και αν υπάρξουν για μέλη των κυβερνήσεών του, θα είναι για πάντα ο άμεμπτος πολιτικός. Αυτός που επιχείρησε να τιθασεύσει έναν κακομαθημένο από τον Ανδρέα Παπανδρέου λαό. Αυτός που εκσυγχρόνισε τη χώρα, μέχρι που αυτή έπεσε στα χέρια του Κώστα Καραμανλή και καταστράφηκε.
Στα πλαίσια αυτού του αφηγήματος οι μίζες είναι λεπτομέρεια και η διαφθορά "κοινωνικό φαινόμενο". Ας μην είμαστε λοιπόν λαϊκιστές και ας πάψουμε να εργαλειοποιούμε την ελληνική δικαιοσύνη.

Πηγή : www.news247.gr/

Ένας Γιάννος δε φέρνει την κάθαρση

Η προφυλάκιση του πρώην τσάρου των κυβερνήσεων Σημίτη Γιάννου Παπαντωνίου μπορεί να έγινε δεκτή με ικανοποίηση από το κοινό περί δικαίου αίσθημα, δε λύνει όμως το ζήτημα της διαφθοράς εάν δεν γίνουν και ουσιαστικά βήματα 

Βίκυ Σαμαρά

Όταν ο Κώστας Σημίτης ήταν πρωθυπουργός ήδη κάμποσα χρόνια (και ο Γιάννος Παπαντωνίου υπουργός του), τον επισκέφθηκε στο γραφείο του ένας γνωστός, σοβαρός και αξιοσέβαστος επιχειρηματίας. Κάποια στιγμή του είπε “Πρόεδρε, πρέπει κάτι να κάνετε με τη διαφθορά”. Εκείνος φέρεται να του απάντησε απλώς: “Διαφθορά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Όπου υπάρχει ανάπτυξη υπάρχει και διαφθορά”.

Ο επιχειρηματίας, αν και ο άνθρωπος προερχόταν από την αγορά και όχι από τις...καλόγριες, έφυγε ελαφρώς σοκαρισμένος από το γραφείο του πρωθυπουργού. Διότι κάποιοι αυτή τη στάση θα την έλεγαν μοιρολατρία, κάποιοι από ρεαλισμό έως κυνισμό και κάποιοι πιο κακόπιστοι ακόμη και ανοχή ή απάθεια.
Αν και προφανώς τα περί διαφθοράς ως αποτέλεσμα ανάπτυξης δεν έχουν ούτε βάση, ούτε αποτελούν δικαιολογία (οι πιο διεφθαρμένες χώρες του κόσμου δεν είναι κατ ανάγκην πλούσιες) σε ένα σκέλος βέβαια ο κύριος καθηγητής πρωθυπουργός είχε δίκιο: Διαφθορά θα υπάρχει, καθώς πάντα θα υπάρξει αυτός που θα επιχειρήσει να βάλει το δάχτυλο στο μέλι. Το ερώτημα όμως είναι όχι μόνο τι κάνεις με αυτό το δάχτυλο όταν το πιάσεις μέσα στο μέλι, αλλά και πως διασφαλίζεις ότι δε θα μπορεί κανείς εύκολα να ανοίξει το βάζο με το μέλι.
Ένας Γιάννος δε φέρνει την κάθαρση. Και όσοι σήμερα πανηγυρίζουν για την προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου, ας μετρούν λόγια, γιατί σε δέκα- δεκαπέντε- είκοσι χρόνια μπορεί να “πέσουν από τα σύννεφα” με άλλους Γιαννους.
Ναι, η παραδειγματική τιμωρία όπου ζημίωσε το δημόσιο, εφόσον αποδειχθεί τελεσίδικα από τη Δικαιοσύνη (γιατί μέχρι τότε, ακομη και ένας Γιάννος είναι αθώος) θα λειτουργήσει αποτρεπτικά- το ελπίζουμε τουλάχιστον.
Αλλά αντί για χαρές και καυγάδες με την αντιπολίτευση για το ποιανού ήταν βρε γυναίκα αυτό το εκσυγχρονιστικό παιδί, ιδίου πεδίο δόξης λαμπρό για κυβέρνηση και αντιπολίτευση (δε βλάπτει κανείς να στηρίζει θεσμικές αλλαγές αν είναι σωστές) να χαραχθούν πιο αυστηροί κανόνες και δικλείδες ασφαλείας, ιδίως στο πονεμένο θέμα των εξοπλιστικών, όπου οι μίζες καλύπτονται πίσω από δικαιολογίες περί εθνικής ασφάλειας.
Να δούμε λοιπον τη θεσμική θωράκιση απέναντι στη διαφθορά, χωρίς παραθυράκια, Αλλιώς, τι είχες Γιάννο, τι είχα πάντα. 

Πηγή : www.news247.gr

Ο Ζάεφ πέρασε το πρώτο «τεστ» για τη συνταγματική αναθεώρηση

Το αναγκαίο όριο των 80 βουλευτών εξασφάλισε ο Ζόραν Ζάεφ, κατά την πρώτη κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή της ΠΓΔΜ για την έναρξη των διαδικασιών για την αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας, ώστε να προχωρήσει στην αλλαγή της ονομασίας της σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», στη βάση της συμφωνίας των Πρεσπών. Είχε προηγηθεί ένα πολιτικό «θρίλερ» με έντονο παρασκήνιο.
Συνολικά 80 βουλευτές, σε σύνολο 117, ψήφισαν υπέρ της πρότασης κάτι που σημαίνει πως ψήφισαν υπέρ του Ζάεφ και 8 βουλευτές της αντιπολίτευσης. Έτσι, η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ κατάφερε να περάσει τον πρώτο από τους τρεις συνολικά σκοπέλους στη μακρά διαδικασία της αλλαγής του συντάγματος της χώρας, η οποία αναμένεται να διαρκέσει περίπου τρεις μήνες. Απομένουν άλλες δύο φάσεις. Στην επόμενη θα κατατεθούν οι συνταγματικές τροπολογίες , όπου εκεί χρειάζεται ενισχυμένη πλειοψηφία 61 βουλευτών, την οποία η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ έχει. Στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί δημόσια διαβούλευση και στην τρίτη φάση το κοινοβούλιο θα ψηφίσει «ναι» ή «όχι», όπου απαιτείται και πάλι πλειοψηφία 2/3.
«Είναι μια ιστορική ημέρα για την χώρα μας. Μαζί γράψαμε ιστορία», δήλωσε ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ μετά την ψηφοφορία. «Το ταξίδι μας για ένα καλύτερο μέλλον, για ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ξεκίνησε. Επίκειται η κοινοβουλευτική διαδικασία για την εναρμόνιση των τροπολογιών του Συντάγματος. Θα εργαστούμε για τη συμφιλίωση, τη συγχώρεση και την εθνική ενότητα», ανέφερε ο Ζάεφ κι ευχαρίστησε όλους τους βουλευτές γι΄αυτήν την ιστορική, όπως τη χαρακτήρισε, απόφαση . «Ιδιαιτέρως θέλω να συγχαρώ τους βουλευτές από τις τάξεις του VMRO –DPMNE που επέδειξαν θάρρος , έβαλαν πάνω από το κομματικό συμφέρον το συμφέρον της χώρας και ψήφισαν ναι» είπε ο Ζάεφ.
Η ψηφοφορία διεξήχθη έπειτα από πολύωρες καθυστερήσεις και εν μέσω ανταλλαγής πολιτικών «πυρών» μεταξύ της κυβέρνησης Ζάεφ και του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης VMRO.

Πηγή :  https://tvxs.gr

Ζαΐρ Μπολσονάρο, ο φασίστας των 50 εκατομμυρίων ψήφων

Βία και πολιτεία του ακροδεξιού πολιτικού που διεκδικεί την προεδρία της Βραζιλίας.

 

 

Κωνσταντίνος Αμπατζής 

Είναι πολύ βολικό να παρουσιάζεις την άνθηση των ακροδεξιών πολιτικών σε όλο τον πλανήτη σαν να πρόκειται για κάποια μορφή επιδημίας, η οποία ξεκίνησε μυστηριωδώς και σταδιακά άρχισε να εξαπλώνεται χωρίς να μπορούμε να κάνουμε το οτιδήποτε για να την εξηγήσουμε και να την εξαλείψουμε.
Προφανώς, εξηγήσεις υπάρχουν και συνήθως είναι αρκετά απλές. Και μέτρα για την αντιστροφή του φαινομένου υπάρχουν, όμως εκεί τα πράγματα μοιάζουν λίγο πιο ζόρικα. Μόλις πριν από λίγες ημέρες, ο πρώην στρατιωτικός, νυν υποψήφιος πρόεδρος και εσαεί ακραίος πολιτικός, Ζαΐρ Μπολσονάρο, συγκέντρωσε το 46% των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία, φαντάζοντας πια ως το μεγάλο φαβορί για το χρίσμα. Ξαφνικά, τα πρωτοσέλιδα γέμισαν με γλαφυρές επικεφαλίδες τύπου “Σοκ” και “Ντροπή” και για ακόμη μια φορά, η παγκόσμια κοινή γνώμη έμεινε να κοιτάζει μουδιασμένη.
Μόνο που η παραπάνω εξέλιξη, δεν προκαλεί ιδιαίτερη απορία αν κοιτάξει κανείς την πρόσφατη ιστορία της χώρας, τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούν εκεί τα τελευταία χρόνια και το βιογραφικό του 62χρονου πολιτικού, ο οποίος με κάποιο τρόπο υπήρχε πάντα στα πράγματα της Βραζιλίας, απλά ελάχιστοι έδειχναν να τον παίρνουν στα σοβαρά. Κι όταν οι αντίπαλοί του άρχισαν να αντιλαμβάνονται τους κινδύνους, ήταν, ως συνήθως, πολύ αργά.

Μαθήματα βραζιλιάνικης ιστορίας

Οι δημοκρατικές διαδικασίες για την εκλογή προέδρου, αποτελούν πραγματικότητα για τους Βραζιλιάνους μόλις τα τελευταία 20 χρόνια. Πιο πριν και για ένα τέταρτο του αιώνα, από το 1964 μέχρι και το 1989, η χώρα βρισκόταν υπό το καθεστώς μιας πολύ σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας, η οποία καθαίρεσε τον αριστερό πρόεδρο Ζοάο Γκουλάρτ από την εξουσία με τις ευλογίες στρατηγών, δεξιών πολιτικών αλλά και των Η.Π.Α οι οποίες φοβόντουσαν ως συνήθως το φάντασμα του κομμουνισμού. Η χούντα βρήκε γρήγορα υποστηρικτές ανάμεσα στα φτωχά στρώματα του λαού, τα οποία πίστεψαν και τις φήμες που διέδιδαν οι συντηρητικοί πως ο ο Γκουλάρτ είχε σκοπό να εγκαθιδρύσει τη δική του, κομμουνιστική δικτατορία.
Κάπως έτσι, μία αιματηρή δικτατορία εγκαταστάθηκε και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, γέννησε τα δικά της τέρατα, από την δικτατορία της Βολιβίας μέχρι τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η ‘Operation Condor’ που δολοφονούσε ψυχρά τους πολιτικούς της αντιπάλους. Η δημοκρατία μπορεί να αποκαταστάθηκε το 1989, ωστόσο οι νοσταλγοί της χούντας παραμένουν μέχρι και σήμερα. Ένας εξ αυτών, ο Μπολσονάρο, ο οποίος μπήκε στις ένοπλες δυνάμεις το 1971 και είκοσι χρόνια αργότερα μεταπήδησε στην πολιτική αλλάζοντας τα κόμματα σαν τα πουκάμισα και έχοντας σαν διαχρονικό χόμπι να κηρύσσει το μίσος.
Μέχρι και σήμερα, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως τα χρόνια της χούντας η διαφθορά είχε εξαλειφθεί και η χώρα ζούσε υπό το καθεστώς απόλυτης ασφάλειας (δεν ξέρω αν σου θυμίζει κάτι όλο αυτό). Το γεγονός πως ένας διπλωμάτης που ανακοίνωσε πως σκοπεύει να γράψει βιβλίο για τη διαφθορά την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας βασανίστηκε και δολοφονήθηκε, φαντάζομαι δεν βοήθησε τις φωνές περί του αντιθέτου να εκφραστούν ελεύθερα.
Μετά την πτώση της δικτατορίας, δεν έγινε καμία σοβαρή έρευνα για τα εγκλήματα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκειά της, κανένας δεν πλήρωσε ουσιαστικά για τις βίαιες πρακτικές που καθιερώθηκαν και όλη αυτή η σιωπή βοήθησε στο να μπορούν να βγαίνουν ελεύθερα πολιτικοί όπως ο Μπολσονάρο και να νοσταλγούν τα σκοτεινά εκείνα χρόνια.

Οι συνθήκες στη χώρα

Το σκηνικό που είχε διαμορφωθεί στη Βραζιλία πριν τις προεδρικές εκλογές, εμπεριείχε όλα τα εκρηκτικά συστατικά που έχουν οδηγήσει στην άνοδο συντηρητικών και ακραίων δυνάμεων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Διαφθορά, σκάνδαλα, ακραία φτώχεια, έξαρση της βίας. Το 2016, η πρόεδρος Ντίμα Ρούσεφ καθαιρέθηκε εξαιτίας οικονομικού σκανδάλου, με τον Μπολσονάρο να ψηφίζει εναντίον της και να αφιερώνει την ψήφο του στον βασανιστή της Ρούσεφ, από την εποχή που εκείνη υπήρξε αντιστασιακή στα χρόνια της χούντας. Ωραία πράγματα.
Στην συνείδηση των Βραζιλιάνων, οι πολιτικοί άρχισαν να μοιάζουν όλο και πιο αναξιόπιστοι, άλλωστε είχε προηγηθεί και το σκάνδαλο της Petrobas που οδήγησε στην καταδίκη του πρώην προέδρου, Λούλα Ντα Σίλβα (στον οποίο δεν επετράπη να είναι υποψήφιος σε αυτές τις εκλογές, αν και ήταν μπροστά στις δημοσκοπήσεις), ενώ και ο αντικαταστάτης της Ρούσεφ, Μικέλ Τεμέρ, κατηγορήθηκε για παρακώλυση δικαιοσύνης και εκβιασμό και βρέθηκε μια ανάσα από την καθαίρεση. Μέσα σε αυτό το σκηνικό δυσπιστίας, ο Μπολσονάρο βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να περάσει στο προσκήνιο, λέγοντας και τάζοντας όλα αυτά που οι Βραζιλιάνοι ήθελαν να ακούσουν.
Τα έβαλε με το σύστημα, υποσχέθηκε να δώσει όπλα στους πολίτες για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, τάχθηκε υπέρ του δικαιώματος των αστυνομικών να σκοτώνουν χωρίς συνέπειες τους εγκληματίες και σταδιακά άρχισε να κερδίζει δημοφιλία και να περνάει από τη σφαίρα μιας γραφικής φιγούρας με ακραίες απόψεις σε αυτήν ενός δημοφιλούς πολιτικού που κέρδιζε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού, αρχικά στα social media και στη συνέχεια εκεί που μετράει, στις κάλπες. Στους υποστηρικτές του ανήκουν κατά κύριο λόγο λευκοί και Ευαγγελιστές Βραζιλιάνοι, όμως αυτοί δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν το εντυπωσιακό 46% που συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο των εκλογών.

Το τέρας και η τελευταία ελπίδα

Για να καταλάβεις για τι άνθρωπο μιλάμε όταν αναφερόμαστε στο τέρας Μπολσονάρο, ας δούμε μερικές από τις πιο κάφρικες δηλώσεις του. Το 1999, ζητούσε να κλείσει η Βουλή και υποστήριξε πως η δικτατορία θα έπρεπε να δολοφονήσει τουλάχιστον 30.000 διεφθαρμένους ανθρώπους, με πρώτο τον πρόεδρο Καρντόζο. Το 2003, είπε σε γυναίκα βουλευτή μπροστά στις κάμερες πως δεν θα τη βιάσει επειδή δεν το αξίζει(!) ενώ το 2011 υποστήριξε πως προτιμά ο γιος του να σκοτωθεί σε τροχαίο απ’ το να είναι ομοφυλόφιλος. Μόλις πέρσι τέλος, υποστήριξε δημόσια πως οι Αφροβραζιλιάνοι δεν είναι καλοί για τίποτα, ούτε καν για αναπαραγωγή.
Πέρσι τον Σεπτέμβρη, κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης, ο Μπολσονάρο δέχθηκε επίθεση με μαχαίρι κι έφτασε κοντά στον θάνατο. Ωστόσο ανάρρωσε και είδε τη δημοφιλία του να εκτοξεύεται.

Παρά τα φρικτά πράγματα που έχει πει ο γεννημένος στο Σάο Πάολο πολιτικός, κατάφερε με την ρητορική του ενάντια σε αυτούς που “ελέγχουν τα media, το σύστημα και την πολιτική” να πάρει με το μέρος του το συντηρητικό κομμάτι του λαού. Ανάμεσα σε αυτούς και αρκετοί ποδοσφαιριστές, όπως ο Ριβάλντο, ο Ζιοβάνι, ο Κακά και ο Ροναλντίνιο, οι οποίοι απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως το συγκεκριμένο επάγγελμα τις περισσότερες φορές καλύτερα να κλωτσάει παρά να μιλάει.
Παρ’ όλα αυτά, η αιτιολόγηση του Ρίμπο μπορεί να μας εξηγήσει σε ένα βαθμό πως σκέφτονται οι Βραζιλιάνοι που επέλεξαν τον Μπολσονάρο. “Χρειαζόμαστε κάποιον να φτιάξει τη χώρα, όχι να μας διδάξει αρχές. Διαλέγουμε πρόεδρο, όχι πατέρα”, έγραψε στο Instagram ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού με ανατριχιαστική ειλικρίνεια και παροιμιώδη αφέλεια.
Δυστυχώς, ο λαϊκισμός κερδίζει για ακόμη μια φορά. Ο Μπολσονάρο υποσχέθηκε στους νέους της Βραζιλίας δουλειές, όπλα και ασφάλεια και εκείνοι αδιαφόρησαν για το ποιόν του, αφού άκουσαν ακριβώς αυτά που ήθελαν. Το παγκόσμιο σκηνικό, σε συνδυασμό με το εύθραυστο παρελθόν της χώρας, έχουν φέρει την Βραζιλία σε οριακό σημείο, μια ανάσα από μια νέα, ψηφιακού τύπου δικτατορία, με τον Μπολσονάρο μεταξύ άλλων να χρησιμοποιεί κατά κόρον και fake news, όπως ότι οι φυλακισμένοι εγκληματίες δήθεν αμείβονται πλουσιοπάροχα, για να εξυπηρετήσει την ατζέντα του.
Τελευταία ελπίδα, το να κάνει την ανατροπή στο δεύτερο γύρο της 28ης Οκτωβρίου ο υποψήφιος του κεντροαριστερού κόμματος των Εργαζομένων, Φερνάντο Χαντάντ. Ακόμα και να χάσει όμως ο Μπολσονάρο, το γεγονός πως έφτασε μέχρι εδώ, αποτελεί ακόμη ένα τρομερά ανησυχητικό σημείο των καιρών.

Πηγή : www.oneman.gr

Αυτοί που μετακομίζουν στο Τσέρνομπιλ. Πώς ζουν στην πόλη-φάντασμα

Η πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ το 1986 άφησε πίσω της μια πόλη φαντασμάτων, καθώς οι κάτοικοι -ακόμα και των γύρω χωριών- έφυγαν, φοβούμενοι την ακτινοβολία.
Αλλά τώρα, 32 χρόνια μετά, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν στα σπίτια -ερείπια στην άκρη της ζώνης αποκλεισμού. Στο χωριό Στεσχίνα, που βρίσκεται μόλις 30 χιλιόμετρα μακριά από το Τσέρνομπιλ,τα αναρριχώμενα φυτά κοντεύουν να σκεπάσουν εντελώς τα λίγα σπίτια. Η βιβλιοθήκη του χωριού είναι κλειστή, όπως και το μοναδικό εμπορικό μαγαζί. Ωστόσο, τρία παιδάκια παίζουν ανέμελα στην πλατεία με τα δύο σκυλάκια τους. Οι γείτονες της οικογένειας είναι ελάχιστοι και αυτοί είναι άνω των 70 ετών, όμως η οικογένεια της Μαρίνα που μετακόμισε εκεί πριν τέσσερα χρόνια, έχει εξοικειωθεί με την εικόνα θρίλερ που αποπνέει το χωριό.
Το σπίτι της Μαρίνας έχει απελπιστική ανάγκη επισκευής. Τα δάπεδα είναι σάπια και τα καλοριφέρ σκουριασμένα, σε ένα μέρος όπου η θερμοκρασία μπορεί να πέσει στους -20 C το χειμώνα.
Οι βασικές ανέσεις υπάρχουν- αέριο, ηλεκτρικό ρεύμα και σήμα κινητού τηλεφώνου, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αλλά υπάρχει μόνο μια εξωτερική τουαλέτα. Το νερό είναι επίσης ένα πρόβλημα, καθώς η μόνη πηγή προέρχεται από ένα μολυσμένο πηγάδι που συνδέεται με το σπίτι μέσω ενός σωλήνα και η οικογένεια πρέπει να βράσει το νερό πριν το πιει, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του BBC...
Ένα σπίτι σε καλή κατάσταση κοστίζει περίπου 2.500 ευρώ, αν και τα περισσότερα οι ιδιοκτήτες τους τα ξεφορτώνονται ευχαρίστως ακόμα και για 500 ευρώ. Η Μαρίνα, όντας σε τραγική οικονομική κατάσταση, δεν μπορούσε να πληρώσει καν τόσα χρήματα. Ο Δήμος της παρείχε δωρεάν στέγη, με την προϋπόθεση να φροντίζει έναν ηλικιωμένο κάτοικο που πάσχει από άνοια. Όταν ο άνδρας πέθανε πριν δύο χρόνια, η Μαρίνα κληρονόμησε το σπίτι του.
Σε μια άλλη περίπτωση, ο Βαντίμ αγόρασε για 1.500 ευρώ ένα επαγγελματικό κτήριο στο επίσης έρημο χωριό Ντιτιάνκι, στα περίχωρα του Τσέρνομπιλ. Πριν αποφασίσει να κάνει το επαγγελματικό βήμα φτιάχνοντας ένα νέο μεταλλείο, ο Βαντίμ είχε βρεθεί στα όρια της φτώχειας στην Ουκρανία, παρόλο που παλιότερα έβγαζε ως και ένα εκατομμύριο ευρώ το χρόνο.

15 πράγματα που δεν ξέρεις για το Τσερνόμπιλ, όπως τα καταγράφει η Greenpeace
Στις 26 Απριλίου 1986, νωρίς το πρωί, ο αντιδραστήρας 4 του πυρηνικού εργοστασίου του Τσερνόμπιλ εξερράγη. Προκάλεσε αυτό που τα Ηνωμένα Έθνη χαρακτήρισαν «τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας». Ήταν το ατύχημα που η πυρηνική βιομηχανία είπε ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ...
1. Περίπου 5 εκατ. άνθρωποι ζουν ακόμα σε περιοχές εκτεθειμένες σε ραδιενέργεια.
2. Η ποσότητα ραδιενέργειας που απελευθερώθηκε στην ατμόσφαιρα είναι σχεδόν 200 φορές μεγαλύτερη από τη ραδιενέργεια που απελευθερώθηκε από τις δύο ατομικές βόμβες του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα μαζί.
3. Το Πριπιάτ, η κοντινότερη πόλη, εκκενώθηκε δύο μέρες μετά την καταστροφή. Σε αυτό το διάστημα πολλοί άνθρωποι είχαν ήδη εκτεθεί σε υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας.
4. Η ραδιενεργή βροχή έφτασε μέχρι την Ιρλανδία. Η Ουκρανία, η Λευκορωσία και η Ρωσία ήταν οι χώρες που επηρεάστηκαν περισσότερο, αφού απορρόφησαν το 63% της ρύπανσης από το ατύχημα.
5. Από τότε που οι κάτοικοί του εγκατέλειψαν το Πριπιάτ λόγω των υψηλών ποσοστών ραδιενέργειας, λύκοι, άγρια άλογα, κάστορες, αγριογούρουνα και άλλα ζώα κατοικούν στην πόλη.
6. Τα ζώα που ζουν μέσα στην αποκλεισμένη ζώνη 30 χιλιομέτρων γύρω από το Τσερνόμπιλ έχουν υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, αυξημένες γενετικές μεταλλάξεις και χαμηλό ποσοστό γεννήσεων.
7. Θα περίμενε κανείς ότι οι αντιδραστήρες του Τσερνόμπιλ θα έκλειναν αμέσως μετά το ατύχημα, όμως οι υπόλοιποι τρεις αντιδραστήρες του εργοστασίου λειτούργησαν για άλλα 13 χρόνια!
8. Υπάρχει ακόμα ραδιενεργό υλικό σε μία τσιμεντένια σαρκοφάγο, που όμως πλέον καταρρέει, και χτίστηκε πάνω από τον αντιδραστήρα μετά το ατύχημα. Ένα καινούργιο περίβλημα χτίζεται πάνω από τη σαρκοφάγο, αλλά η προστασία του θα διαρκέσει μόνο για 100 χρόνια.
9. Το δάσος κοντά στο σημείο της καταστροφής ονομάζεται «Κόκκινο Δάσος», γιατί τα υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας σκότωσαν τα δέντρα και κάλυψαν μεγάλες εκτάσεις με το έντονο κόκκινο χρώμα του νεκρού πεύκου.
10. Η πυρηνική βιομηχανία και οι κυβερνήσεις που τη στηρίζουν στην Ουκρανία, τη Ρωσία και τη Λευκορωσία θέλουν να ξοδέψουν δισεκατομμύρια σε άλλα πυρηνικά σχέδια, αγνοώντας την υποχρέωσή τους να στηρίξουν τους επιζώντες του ατυχήματος. Υποβαθμίζουν τις επιπτώσεις της καταστροφής και κρύβουν την καθημερινή πραγματικότητα του Τσερνόμπιλ.
11. Πλέον μπορείς να πας ταξίδι στην αποκλεισμένη ζώνη του Τσερνόμπιλ! Τα ταξιδιωτικά πρακτορεία οργανώνουν ημερήσιες εκδρομές στην εγκαταλελειμμένη πόλη του Πριπιάτ.
12. Το Πριπιάτ συνεχίζει να έχει υψηλά επίπεδα ρύπανσης και θα παραμείνει εγκαταλελειμμένο, αφού το πλουτώνιο χρειάζεται περισσότερα από 24.000 χρόνια για να μειωθεί η έντασή του μόλις στο μισό.
13. Η ραδιενέργεια ήταν τόσο ισχυρή που τα μάτια του πυροσβέστη VladimirPravik έγιναν μπλε από καφέ.
14. Η Σουηδία ήταν η πρώτη χώρα που ενημέρωσε τον κόσμο για την καταστροφή, αφού αρχικά η Σοβιετική κυβέρνηση αποφάσισε να κρατήσει την έκρηξη στο Τσερνόμπιλ μυστική.
15. Στις ρυπασμένες περιοχές, το Τσερνόμπιλ επηρεάζει όλες τις πλευρές της ζωής των ανθρώπων. Η ραδιενέργεια είναι στο φαγητό που τρώνε, στο γάλα και το νερό που πίνουν, στα σχολεία, τα πάρκα και τις παιδικές χαρές που παίζουν τα παιδιά τους, και στα ξύλα που καίνε για να μείνουν ζεστοί.

(Mε πληροφορίες από ΒΒC, Greenpeace)

Πηγή : www.huffingtonpost.gr

Σοκαριστικές μαρτυρίες απογόνων Ναζί και δωσίλογων στην Ελλάδα!

Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Αθήνα. Ο πόλεμος δεν άφησε μόνο ήρωες αντιστασιακούς αλλά και δωσίλογους. Πώς βιώνουν αυτή τη βαριά κληρονομιά οι απόγονοί τους;

 

 Τρία ανθρώπινα κεφάλια βαλσαμωμένα και μικρά όσο μια γροθιά, δέκα κομμάτια σαπούνι από ανθρώπινο λίπος και μια δέσμη κορδόνια παπουτσιών από γυναικείο δέρμα ήταν κάποια από τα τεκμήρια που κατατέθηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης (1945/1946) με σκοπό να αποδείξουν τις θηριωδίες που είχαν διαπράξει οι Ναζί.
Τo τέλος του φρικτού Β´ Παγκοσμίου Πολέμου άφησε πίσω του 80 εκατομμύρια θύματα- ανάμεσα τους 30 εκατομμύρια Ρώσους, 6 εκατομμύρια Πολωνούς και Ουκρανούς, 2 εκατομμύρια Γιουγκοσλάβους.
Η Ελλάδα έχασε το 10% του πληθυσμού της και οι στρατιωτικές απώλειες μαζί με αυτές των αμάχων από την πείνα και τις κακουχίες εκτιμώνται γύρω στις 600.000. Όσο για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων με τα 6 εκατομμύρια θυμάτων δεν υπάρχουν λόγια.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό στην Ευρώπη και όχι μόνο άλλαξε. Σε περιόδους κρίσεων ωστόσο διαπιστώνουμε πως πολύ εύκολα ανασύρονται μνήμες του παρελθόντος.
Πολύ εύκολα για παράδειγμα έγινε λόγος στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια της κρίσης για «Γερμανούς-Ναζί», για γερμανοτσολιάδες ή για μια ιδιότυπη οικονομική κατοχή. Εφτά δεκαετίες και πλέον μετά το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου τα τραύματα δεν έχουν πλήρως επουλωθεί.
Πώς είναι αλήθεια να είσαι απόγονος Ναζιστών ή ανθρώπων που κατηγορήθηκαν για δωσιλογισμό στην Ελλάδα; Πως ζεις με αυτή την βαριά κληρονομιά; Τι σημαίνει για έναν Γερμανό να λέει σήμερα πως είναι Γερμανός; Πως μπορεί κανείς να διαχειριστεί την ντροπή και τα αισθήματα ενοχής;
Ο φόβος για την αλήθεια
«Εάν δεν δούμε τι πραγματικά συνέβη στην οικογένειά μας δεν θα επεξεργαστούμε ποτέ την ιστορία» δηλώνει στην Deutsche Welle ο 45χρονος Στέφαν Όχαμπα, ο παππούς του οποίου είχε εργοστάσιο που κατασκεύαζε όπλα στον πόλεμο. Το αγόρασε από Εβραίους, οι οποίοι εξοντώθηκαν στο στρατόπεδο θανάτου του Σομπιμπόρ. Ο Στέφαν Όχαμπα αναζητούσε επί χρόνια να μάθει την πλήρη αλήθεια για την οικογένειά του. Η συνέπεια ήταν να διαταραχθούν σοβαρά οι σχέσεις του μαζί της. Εντόπισε στις ΗΠΑ ορισμένους από τους απογόνους των θυμάτων ζητώντας τους συγγνώμη χωρίς ωστόσο να λάβει την απάντηση που ήλπιζε.
Η ιστορία του Στέφαν Όχαμπα και ο τρόπος που επιχειρούσε να διαχειριστεί το παρελθόν της οικογένειάς του στάθηκε η αφορμή για να αναζητήσουμε και άλλους απογόνους Ναζιστών στη Γερμανία αλλά και απογόνους ανθρώπων που κατηγορήθηκαν για δωσιλογισμό στην Ελλάδα. Πως αντιμετωπίζεται το θέμα από τους απογόνους στη Γερμανία και πως στην Ελλάδα;
Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Αλεξάντρα Σενφτ, η οποία από παιδί περνάει τα καλοκαίρια της στην Πάρο, δηλώνει πως φοβόταν πολύ να ανακαλύψει όλη την αλήθεια για τον παππού της, ο οποίος εκτελέστηκε στη Σλοβακία από τους Τσέχους ως εγκληματίας πολέμου, συνυπεύθυνος για την εξόντωση 60.000 Εβραίων. Η 56χρονη εγγονή φοβόταν ότι θα έχανε την οικογένειά της, εάν δημοσιοποιούσε όλη την αλήθεια. Και πράγματι αυτό εν μέρει συνέβη, ωστόσο μέσα από την αντιμετώπιση της πραγματικότητας κατάφερε να πάρει πολύτιμες απαντήσεις που τόσο είχε ανάγκη.
Όσο για τις γερμανικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα, πιστεύει πως θα ήταν μια ελάχιστη χειρονομία για τα δεινά που υπέστη η χώρα.
Ο δωσιλογισμός, ένα αξεπέραστο ταμπού στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα η αναζήτηση απογόνων ανθρώπων που κατηγορήθηκαν για δωσιλογισμό, αποδείχθηκε μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ωστόσο η Ιζαμπέλα Παλάσκα, η οποία έχει συγγράψει δυο βιβλία («Άγγελος ή Δαίμονας. Ο αμφιλεγόμενος πατέρας μου» και «Τα χρόνια της θύελλας», Εκδόσεις Λιβάνη) για τον πατέρα της Ιωάννη Βουλπιώτη, ο οποίος κατηγορήθηκε δυο φορές για δωσιλογισμό και αθωώθηκε, δέχθηκε να μιλήσει για τη δική της αλήθεια. Ο πατέρας της, ικανότατος μηχανικός και επιχειρηματίας, υπήρξε γαμπρός του Καρλ Φρίντριχ φον Ζίμενς, εισηγητής και συγχρηματοδότης των περιβόητων Ταγμάτων Ασφαλείας και αυτός που έβαλε τις βάσεις της ελληνικής κρατικής ραδιοφωνίας με στόχο αρχικά την εξυπηρέτηση του καθεστώτος Μεταξά. Nα υπενθυμίσουμε πως τα Τάγματα Ασφαλείας ορκίζονταν στον Χίτλερ (Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω εις τα διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ…). Η ρετσινιά του δωσίλογου μπορεί μετά από χρόνια επεξεργασίας του θέματος να έχει απαλειφθεί για την Ιζαμπέλα Παλάσκα, ωστόσο «οι ψίθυροι» για τον δωσίλογο και προδότη πατέρα την ακολουθούσαν από μικρή.
Ο Αλέξανδρος Γιοσμάς είναι γιος του Ξενοφώντος Γιοσμά, ο οποίος είναι ευρύτερα γνωστός ως «φον» Γιοσμάς εξαιτίας της δωσιλογικής του δράσης. Το 1943 σε συνεργασία με τη γερμανική Μυστική Αστυνομία Στρατού (Geheime Feldpolizei, GFP), οργάνωσε τις «Αντικομμουνιστικές Ομάδες Ασφαλείας» και στη συνέχεια εντάχθηκε ως Καπετάν Παρμενίων στην «Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωση Κατερίνης, Πιερίων και Ολύμπου» (ΕΑΟ). Διέφυγε στη Γερμανία το 1944 φορώντας τη στολή Γερμανού ανθυπολοχαγού και καταδικάστηκε ερήμην εις θάνατον. Επέστρεψε το 1947 στη Θεσσαλονίκη όπου φυλακίστηκε για πέντε χρόνια στις φυλακές Επταπυργίου. Αποφυλακίστηκε το 1952 μετά από συγχώνευση των ποινών του από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων. Ο γιος του Αλέξανδρος Γιοσμάς δηλώνει σήμερα υπερήφανος για τη δράση του πατέρα του και θεωρεί πως ήταν ένας πατριώτης που προσέφερε στην Ελλάδα.
Για τον Δημήτρη Κουσουρή, ιστορικό στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, ο οποίος συνέγραψε το βιβλίο «Δίκες των δωσίλογων 1944 – 1949. Δικαιοσύνη, συνέχεια του κράτους και εθνική μνήμη» (Εκδόσεις Πόλις), οι δωσίλογοι στην Ελλάδα δεν αντιμετώπισαν ιδιαίτερες δυσκολίες στην επανένταξή τους στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της χώρας και φυσικά ούτε οι απόγονοί τους. Επισημαίνει πως το 85% των υποθέσεων δωσιλογισμού αρχειοθετήθηκαν και όσοι διέθεταν οικονομική ευρωστία κατάφεραν να διαφύγουν της τιμωρίας μιας και πιάστηκαν «τα μικρά ψάρια», όπως λέει.
Δράστες και θύματα δεν είναι μόνο αριθμοί στην Ιστορία
Τέλος, στη σειρά αυτή των ρεπορτάζ με θέμα τη διαχείριση της ενοχής και της ντροπής με αφορμή το ναζιστικό παρελθόν ή τον δωσιλογισμό, παρουσιάζεται η ομάδα PAKH, «Ομάδα εργασίας για τις συνέπειες του Ολοκαυτώματος στις επόμενες γενιές». Πρόκειται για έναν μοναδικό στο είδος του στην Γερμανία σύλλογο που συστήθηκε από ψυχαναλυτές πριν από 23 χρόνια στην Κολωνία. Πρόεδροι είναι ο Δρ. Πέτερ Πογκάνι Βεντ, απόγονος επιζησάντων του Ολοκαυτώματος και η Έρντα Ζίμπερτ, απόγονος δραστών. Ο πατέρας της, ανώτερο στρατιωτικό στέλεχος, ήταν συνυπεύθυνος για την εξόντωση 300.000 Εβραίων. Μια καθόλου εύκολη και αυτονόητη συνύπαρξη που απαιτεί πολύ θάρρος και από τις δυο πλευρές. Στόχος του συλλόγου είναι η διαχείριση των τραυμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ο διάλογος μεταξύ απογόνων θυμάτων και δραστών.
Τα συμπεράσματα και οι αναλύσεις του παρελθόντος ανήκουν κατά κύριο λόγο στους ειδικούς επιστήμονες. Ωστόσο αυτό που φαίνεται να ενώνει τους απογόνους των δυο πλευρών είναι η σιωπή γύρω από το επίμαχο θέμα μέσα στην οποία μεγάλωσαν. Για διαφορετικούς βεβαίως λόγους, ωστόσο η σιωπή φαίνεται να παίζει καταλυτικό ρόλο. Η σιωπή όμως πονάει, όπως γράφει η Αλεξάντρα Σενφτ στο βιβλίο για την αλκοολική και καταθλιπτική μητέρα της (Das Schweigen tut weh, εκδόσεις List), και η σιωπή θα πρέπει να σπάσει ώστε να επουλωθούν τα τραύματα του παρελθόντος.
Τέλος, τα θύματα και οι δράστες δεν ήταν αφηρημένοι αριθμοί. Υπήρξαν συγκεκριμένοι άνθρωποι με συγκεκριμένη συμπεριφορά. Οι απόγονοι των δραστών δεν ευθύνονται για τις πράξεις των προγόνων τους. Βαρύνονται όμως από αυτές.
Όσοι έχουν το θάρρος και την εντιμότητα να μιλήσουν ανοιχτά για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι γονείς τους και οι παππούδες τους προσφέρουν μια πολύτιμη ματιά στην ανάγνωση της ιστορίας αλλά και ένα ανάχωμα στις ακροδεξιές κορώνες που με τόση ευκολία και απερισκεψία ακούγονται όλο και συχνότερα στις μέρες μας.
*Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλουμε και στους ιστορικούς ερευνητές, Καθηγητή Νίκο Μαραντζίδη και Επίκουρο Καθηγητή Στράτο Δορδανά, στο Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Πηγή : https://instanews.gr/

Απελευθέρωση της Αθήνας: Στα χνάρια του δοσιλογισμού στο κέντρο της Αθήνας

 

Το News24/7 περπάτησε μαζί με τον ιστορικό Μενέλαο Χαραλαμπίδη και άλλους χίλιους Αθηναίους στα χνάρια της ιστορίας της κατοχικής Αθήνας και των δοσίλογων που έδρασαν σ' αυτήν. Ηταν ένα “πανάκριβο” μάθημα μνήμης.

Νίκος Γιαννόπουλος

Κυριακή πρωί στο ηλιόλουστο κέντρο της Αθήνας. Η πόλη ακόμη χουζουρεύει μετά από ένα παραγωγικό Σαββατόβραδο. Μπροστά από τα προπύλαια όμως, στην οδό Πανεπιστημίου, ήδη ακούγονται κάποιες φωνές. Μερικές δεκάδες στην αρχή, εκατοντάδες στη συνέχεια και όσο το ρολόι πλησιάζει στις 10:30 οι Αθηναίοι που ενδιαφέρονται να μάθουν για τη δράση του δολογισμού στην πόλη τους κατά τη διάρκεια της Κατοχής έχουν σπεύσει αφήνοντας τον καναπέ τους.

Ο ιστορικός περίπατος στο πλαίσιο των εκδηλώσεων “Αθήνα Ελεύθερη” είναι έτοιμος να αρχίσει. Μπορεί να φαντάζει παράδοξο, σχεδόν απίστευτο θα έλεγε κανείς, αλλά στο κάλεσμα του Μενέλαου Χαραλαμπίδη έδωσαν το παρόν σχεδόν 1.000 άνθρωποι οι οποίοι προφανώς κυριακάτικα θα είχαν και πιο... διασκεδαστικά πράγματα να κάνουν. Ομως προτίμησαν να βάλουν σε δοκιμασία πόδια και μυαλό και να ξεναγηθούν από έναν από τους καλύτερους Ιστορικούς της νέας γενιάς στου τόπους όπου έδρασαν μερικοί από τους διαβόητους δοσιλόγους των Αθήνων στα δύσκολα κατοχικά χρόνια.
Από την πρώτη στάση του περιπάτου, στην οδό Σίνα, οι συμμετέχοντες ήρθαν αντιμέτωποι με τις κραυγαλέες αντιφάσεις του μετεμφυλιακού κράτους. Oταν ο Χαραλαμπίδης έφτασε στο κρίσιμο θέμα για το πως τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι της ναζιστικής οργάνωσης Τρία Εψιλον (με κυρίως έδρα την Θεσσαλονίκη αλλά με παράρτημα και στην Αθήνα στη Σίνα 8, σήμερα πάρκινγκ) κόμπιασε λίγο αλλά ενημέρωσε ότι στις δίκες των δοσιλόγων όσοι τέλος πάντων βρέθηκαν ένοχοι πήραν χάρη από το... βασιλιά. Ηταν μία επωδός που επαναλήφθηκε και στα επόμενα σημεία, δείγμα ότι ουσιαστική τιμωρία όσων έβγαλαν το χειρότερο εαυτό τους πάνω στους συμπατριώτες τους δεν υπήρξε ποτέ.

 

Από τη Σίνα στην οδό Παπαρηγοπούλου, εκεί που τώρα βρίσκεται το μουσείο της πόλης των Αθηνών, ο κόσμος είχε την ευκαιρία να ανταλλάξει τις πρώτες μεταξύ του απόψεις. Οι περισσότεροι στέκονταν σ' αυτό ακριβώς το κομμάτι. Οτι η Πολιτεία, ιδιαίτερα μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, όχι μόνο δεν έδειξε καμία σπουδή να τιμωρήσει αυστηρά του δοσίλογους της Κατοχής αλλά αντίθετα τους έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψουν “αμόλυντοι” και “καθαγιασμένοι” για την “εθνική τους δράση” στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας. Ειρήσθω εν παρόδω, στο κτίριο της Παπαρηγοπούλου 7 πολλοί Ελληνες πατριώτες υπέφεραν στα χέρια των “Ελληνικών Ες-Ες” της Μπουτ, Ελλήνων δηλαδή οι οποίοι δεν έδειξαν κανένα έλεος ανακρίνοντας Ελληνες για την αντιστασιακή τους δράση. Υπογραμμίστηκε παράλληλα και ο ρόλος του μεγάλου γερμανικού κεφαλαίου ο οποίος ήδη από τη δεκαετία του 30 με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων και ιδιαίτερα της δικτατορίας του Μεταξά εγκατέστησε στην Αθήνα κέντρα “συνεργασίας” με τους ντόπιους προθύμους τα οποία χρησιμοποίησαν στη συνέχεια οι Ναζί.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επικεφαλής των γερμανικών στρατευμάτων που μπήκαν στην Αθήνα το 1941 ήξεραν ήδη όλη την ανθρωπογεωγραφία της πρωτεύουσας. Το πλήθος κατηφόρισε έπειτα στην οδό Σανταρόζα, όπου είχαν την έδρα τους oι SD των γερμανικών Ες-Ες και εν συνεχεία έφτασε στην Πανεπιστημίου 64 όπου στεγαζόταν (σε όροφο) το καζίνο του περιβόητου Μαυροκεφάλου. Στο εν λόγω καζίνο αλλά και σ' άλλα στο κέντρο της Αθήνας οι αξιωματικοί (κυρίως) του γερμανικού στρατού περνούσαν ευχάριστα την ώρα τους και οι ιδιοκτήτες των “καταστημάτων” θησαύριζαν αφού ο ημερήσιος τζίρος μπορούσε να φτάσει στις δεκάδες χρυσές λίρες, ποσό αδιανόητο για την εποχή και την τραγική ένδεια των περισσότερων Αθηναίων. Εννοείται ότι τα καζίνο λειτουργούσαν χωρίς άδεια αλλά τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Οι ιδιοκτήτες είχαν εξασφαλίσει τη σιωπηρή συγκατάθεση των Γερμανών και έκαναν χρυσές δουλειές.

 

Το σημείο όμως όπου όλων η ανάσα πιάστηκε ήταν στη γωνία της Πατησίων με την Γλάδστωνος. Οχι μόνο εκεί γιατί εκεί στεγαζόταν η φιλοναζιστική ΕΣΠΟ της οποίας τα γραφεία ανατινάχθηκαν από τους γενναίους της ΠΕΑΝ αλλά διότι, λίγες ημέρες πριν, είχε παιχθεί το δράμα του Ζακ Κωστόπουλου. Οπως είπε και ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης, "η ιστορία παίζει ώρες-ώρες παράξενα παιχνίδια". Η ανατίναξη των γραφείων της ΕΣΠΟ έλαβε χώρα στις 20 Σεπτεμβρίου του 1942 και ως χτύπημα ήταν συντριπτικό αφού πολλά μέλη της φιλοναζιστικής οργάνωσης σκοτώθηκαν. Η ΕΣΠΟ φρόντιζε σημειωτέον να συγκροτήσει ελληνικό τάγμα το οποίο θα πολεμούσε στο πλευρό των Γερμανών στο ανατολικό μέτωπο που, εν τέλει, αποδείχθηκε ταφόπλακα στα όνειρα του ναζισμού για παγκόσμια επικράτηση.
Ο αρχηγός της ΠΕΑΝ, ο αξιωματικός της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, Κωνσταντίνος Περρίκος συνελήφθη αργότερα και εκτελέστηκε. Το βομβιστικό μηχανισμό είχε μεταφέρει στο κέντρο της Αθήνας μέσα σε μία σακούλα...χόρτα η νεαρή δασκάλα Ιουλία Μπίμπα. Τελευταίος σταθμός του διαφωτιστικού περιπάτου, η γωνία Πατησίων και Καποδιστρίου, η έδρα της GFP της Βέρμαχτ και των Ελλήνων πρακτόρων της. Σε πολλούς από δαύτους οι συγγενείς Ελλήνων αντιστασιακών είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για τη σωτηρία των δικών τους ανθρώπων. Αφού λοιπόν τους χρημάτιζαν με χίλιες δυο στερήσεις, στο τέλος μάθαιναν ότι οι άνθρωποί τους είχαν ήδη εκτελεστεί, ίσως και πριν από το χρηματισμό χωρίς φυσικά να το ξέρουν.

Iστορικός περίπατος στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Αθήνα Ελεύθερη"

Μιάμιση ώρα γροθιά στο στομάχι ήταν δύσκολο να την αντέξει κανείς. Ουδείς όμως παραπονέθηκε και ουδείς έφυγε πριν προφέρει και την τελευταία λέξη ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης. Ηταν ένα “πανάκριβο”μάθημα Ιστορίας στους τόπους όπου αυτή γράφτηκε, κυρίως με το αίμα αθώων. Δεν θα υπήρχε καλύτερος και πιο διδαχτικός τρόπος να γιορτάσουμε την 74η επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τη ναζιστική μπότα. 

Πηγή : www.news247.gr

Η Βραζιλία ετοιμάζεται για τις πιο κρίσιμες εκλογές στην ιστορία της

Σκάνδαλα, διαφθορά και μία επίθεση με μαχαίρι, συνθέτουν ένα πολωμένο πολιτικό σκηνικό, καθώς οι ψηφοφόροι προσέρχονται στις κάλπες διχασμένοι και απογοητευμένοι. Τα φαβορί, οι θέσεις τους και οι δημοσκοπήσεις.

Οι αυριανές εκλογές στη Βραζιλία είναι οι πιο πολωμένες από την εποχή που επέστρεψε στη δημοκρατία, τρεις δεκαετίες πριν. Ο πιο δημοφιλής πολιτικός της χώρας είναι στη φυλακή, ενώ αυτός που προηγείται, αναρρώνει, καθώς πρόσφατα δέχθηκε επίθεση με μαχαίρι.

Οι ψηφοφόροι στη μεγαλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής έχουν γίνει μάρτυρες ενός άνευ προηγουμένου σκανδάλου διαφθοράς στον δρόμο προς τις κάλπες της Κυριακής, με έναν αριθμό-ρεκόρ πολιτικών να εμπλέκονται σε ποινικές υποθέσεις. Το σκάνδαλο έχει αυξήσει την έλλειψη εμπιστοσύνης στο εκλογικό σώμα, το οποίο καλείται να συμμετέχει σε μία ψηφοφορία που θεωρείται ως η πιο σημαντική στην ιστορία της πατρίδας του.

Ποιοι είναι οι υποψήφιοι

Οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν μεταξύ 13 προεδρικών υποψηφίων, πέντε από τους οποίους θεωρείται ότι θα πάρουν αρκετές ψήφους στον πρώτο γύρο.
Αλλά εάν -όπως περιμένουν οι περισσότεροι εξωτερικοί παρατηρητές- δεν κερδίσει κανείς πλειοψηφία, οι δύο επικρατέστεροι θα αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλον σε επαναληπτική διαδικασία, στις 28 Οκτωβρίου.
Δεν είναι υποψήφιος ο πρώην Πρόεδρος Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα. Βρίσκεται στη φυλακή από τον Απρίλιο για σκάνδαλο διαφθοράς. Όπως μεταδίδει το CNBC, υπό την απουσία του αριστερού πολιτικού, ο πρώην αξιωματούχος του στρατού και ακροδεξιός υποψήφιος Ζαΐχ Μπολσονάρου ηγείται της κούρσας.
Τον ακολουθεί, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ο αριστερός υποψήφιος Φερνάντο Χαντάντ, πρώην δήμαρχος του Σάο Πάολο, ο οποίος έχει διαδεχθεί τον Λούλα, ως υποψήφιος του Κόμματος των Εργατών (PT).
Ακολουθεί ένα τρίο υποψηφίων: Ciro Gomes, Geraldo Alckmin και Marina Silva. Και οι τρεις βουλευτές εμφανίζονται ως κεντρώοι με φιλοδοξία να ενώσουν τη χώρα, αν και κανείς δεν αναμένεται να φτάσει τα φαβορί.

Ποιος θα κερδίσει

Ο Μπολσονάρου διατηρεί σημαντικό προβάδισμα σε σχέση με τον Χαντάντ, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη. Τα στοιχεία έδειξαν ότι 32% των ψηφοφόρων ετοιμάζεται να υποστηρίξει τον Μπολσονάρου, ενώ ο Χαντάντ κερδίζει περίπου 23%. Οι δύο υποψήφιοι θεωρείται βέβαιο ότι θα αναμετρηθούν στον επόμενο γύρο.
Ο Μπολσονάρου που παρομοιάζεται από πολλούς με τον Ντόναλντ Τραμπ και θεωρείται μισογύνης και ρατσιστής έχει προκαλέσει οργή με τα σχόλια του, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας.

Γιατί έχουν σημασία αυτές οι εκλογές

H χώρα έχει δεχθεί πλήγμα από ένα μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς, με σχεδόν τους μισούς ψηφοφόρους να δηλώνουν ότι δεν θα υποστηρίξουν το φαβορί και άνω του 40% να λέει ότι δεν θα στηρίξει τον δεύτερο πιο δημοφιλή υποψήφιο. Γίνονται επίσης σε μία εποχή που το ποσοστό ανεργίας της Βραζιλίας είναι διψήφιο και η ευάλωτη οικονομία της σταδιακά ανεβάζει ταχύτητα.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι ψηφοφόροι επιθυμούν να εκλέξουν έναν έμπειρο και ικανό Πρόεδρο για να βελτιώσει τα πράγματα.
Ο Μπολσονάρου, που θεωρείται ο υποψήφιος που είναι πιο φιλικός στις αγορές, παρά την παραδοχή του για άγνοια ενός εύρους οικονομικών θεμάτων, έχει επιτύχει υποστηρίζοντας ότι είναι «καθαρός» και αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τον πολιτικό «βάλτο».
Την ίδια ώρα, ο αντίπαλος του, ο Χαντάντ, υπόσχεται επιστροφή στις μέρες όταν, υπό την ηγεσία του Λούλα, η Βραζιλία είχε οκτώ χρόνια οικονομικής ανάπτυξης, από το 2003 έως το 2011.

Τι γίνεται μετά τις εκλογές;

Ανεξαρτήτως ποιος θα κερδίσει, ο επόμενος Πρόεδρος θα πρέπει να ενώσει ένα διχασμένο έθνος.
«Ο χρηματοοικονομικός κίνδυνος ενδέχεται να εμφανιστεί μετά τις εκλογές, εάν οι Βραζιλιάνοι ψηφοφόροι εκλέξουν κάποιο outsider από την δεξιά ή την αριστερά που αρνείται να προβεί στη δημοσιονομική προσαρμογή που χρειάζεται η χώρα», σημειώνει ο Carlos Caicedo, ανώτερος αναλυτής της ΙHS Markit για τη Λατινική Αμερική.
«Υπό ένα τέτοιο σενάριο, οι αγορές πιθανότατα θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους στη Βραζιλία, υπονομεύοντας τις πιστωτικές προοπτικές της χώρας και επιδεινώνοντας την υποτίμηση του νομίσματος», προσθέτει.

Πηγή :www.euro2day.gr

Μπάσκετ: Δύσκολα θα σπάσει και φέτος η κυριαρχία των «αιωνίων» στην Α1

Η δύναμη της συνήθειας και της λογικής πρόβλεψης υπαγορεύει ότι ο διπολισμός του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στη διεκδίκηση του τίτλου στο νέο πρωτάθλημα της Α1 κατηγορίας μπάσκετ, που αρχίζει σήμερα, δεν πρόκειται να αλλάξει, αν και το στοιχείο που αναμένεται να παρουσιάσει σημαντική αύξηση είναι ο ανταγωνισμός για όλες τις άλλες θέσεις της βαθμολογίας.
Οι «αιώνιοι» διατηρούν ισχυρή δυναμική, διαθέτουν εμπειρία πρωταθλητισμού και σε σειρά αγώνων, ειδικά στα πλέι οφ, θα είναι και πάλι ανέφικτο να «εκτροχιαστούν» από την πορεία τους μέχρι τους τελικούς του πρωταθλήματος. Αμφισβητήσεις και «ενστάσεις» της ποιοτικής ανωτερότητάς τους είναι βέβαιο ότι θα δεχθούν σε αντίπαλες έδρες και από ομάδες που διαθέτουν δυνατά ρόστερ, αλλά η ρεαλιστική εκτίμηση είναι ίδια.
Δεκαεπτά χρόνια μετά την κατάκτηση του τίτλου από την ΑΕΚ (2002), ο διπολισμός πρωταθλητισμού δεν «σπάει», μέχρι αποδείξεως του εναντίου, και με την Ενωση να είναι και πάλι η πιο αξιόπιστη απειλή, αν και πέρυσι έμεινε εκτός της πρώτης τετράδας του πρωταθλήματος, μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ και του Κυπέλλου.
Στη δεύτερη χρονιά της χρησιμοποίησης έξι ξένων παικτών, η δύναμη πυρός της πλειονότητας των ομάδων συγκροτείται από τους Αμερικανούς. Σε βάθος 72 αλλοδαπών που παίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα και πέραν της εθνικής αλλοίωσής του, θα αποτελέσει επιτυχή αποτίμηση, αν το 1/3 εξ αυτών αποδείξει ότι έχει αξία μεγαλύτερη των Ελλήνων συμπαικτών του. Οι Αμερικανοί παίκτες μπορούν να προσφέρουν θέαμα και να εισπράξουν το χειροκρότημα της εξέδρας, αλλά η σύνθεση της πεντάδας από έναν Ελληνα παίκτη και τέσσερις Αμερικανούς ουδέποτε θα προκαλέσει ενθουσιασμό στους Ελληνες φιλάθλους. Γι’ αυτόν τον λόγο, όποια ομάδα διαθέτει δυνατό ελληνικό κορμό έχει καλύτερες προϋποθέσεις από άλλη ισοδύναμη ομάδα που έχει τον ίδιο στόχο στο πρωτάθλημα.
Στο νέο πρωτάθλημα, ο Προμηθέας έχει τις περγαμηνές για να διεκδικήσει ακόμα και την 3η θέση, αν και θα πρέπει να αφήσει εκτός της πρώτης τετράδας τον ΠΑΟΚ ή την ΑΕΚ που είναι φαβορί για το ελληνικό φάιναλ φορ, ενώ το Λαύριο έχει αποκτήσει την εμπειρία για να βρεθεί εντός της εξάδας.
Η επιστροφή του Περιστερίου ύστερα από 5 χρόνια, η δεύτερη συνεχόμενη παρουσία του Πανιωνίου, η διαχρονική παρουσία του ασταθούς Αρη, η συμμετοχή των νεοφώτιστων Χολαργού και Hφαίστου Λήμνου και η «ραχοκοκαλιά» του πρωταθλήματος από τον Κολοσσό και το Ρέθυμνο καθιστούν δύσκολο τον χαρακτηρισμό κάποιας ομάδας ως αδύναμου κρίκου για τον υποβιβασμό.

Το πρόγραμμα: Σάββατο: ΠΑΟΚ-Ρέθυμνο (15.45), Κολοσσός-Προμηθέας (15.45), Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ-Ηφαιστος (17.00), Περιστέρι-ΑΕΚ (18.00). Κυριακή: Ολυμπιακός-Χολαργός (17.00), Λαύριο-Αρης (18.00), Πανιώνιος-Κύμη (18.00).

Πηγή : www.kathimerini.gr