Δηλώσεις υγείας

 

Παντελής Μπουκάλας

Οταν ακούς τον υπουργό να λέει ότι «1.000.000 Ελληνες προτίμησαν να κάνουν τις διακοπές τους και να μην εμβολιαστούν», έχεις να σκεφτείς πολλά. Πρώτον, υποθέτεις ότι ο υπουργός ζηλεύει τους διακόψαντες, διότι ο ίδιος δεν έλειψε ούτε μισή μέρα από το μετερίζι του. Οπως δεν έλειψαν όλοι οι υπουργοί, τοις Κείνου ρήμασι πειθόμενοι, ο οποίος Κείνος επίσης δεν έλειψε. Ατοπη όμως η υπόθεση. Το Χρέος δεν πάει διακοπές. Κι αυτό δεν το ξέρουν μόνο όσοι χρωστάνε σε τράπεζα (όχι όλοι, όσοι χρωστάνε πάνω από 500.000 ευρώ παίρνουν εύκολα και νέο δάνειο, με τον αέρα του ονόματός τους), αλλά και όσοι αποφάσισαν από νωρίς να υπηρετήσουν την πατρίδα.

Απορρίπτεις την υπόθεση περί ζηλοφθονίας και προχωράς σε δεύτερη εικασία. Της καχυποψίας αυτή. Χμ, κι αυτός πού το ξέρει; Φακελωμένους μας έχουν ακόμα, δεκαετίες μετά το κάψιμο των φακέλων; Αστοχη και αυτή η σκέψη. Προκύπτει από τον γνωστό αντικρατισμό μας, που εξαλλάσσεται ταχέως σε κρατολατρεία, όταν από πολίτες εκπίπτουμε σε πελάτες και χρειαζόμαστε το κράτος για τα ρουσφέτια μας. Ενα αυθαιρετάκι σε βουνό (από τα καμένα, ναι) ή παραλία (μα φυσικά από τις προστατευόμενες) κτλ. Κι ύστερα, γκρινιάζεις για την υπό παρακολούθηση ζωή σου εσύ που ανεβάζεις στα σόσιαλ μίντια τις ιδιωτικότερες στιγμές σου, ή πατάς βιαστικά OK στο Ιντερνετ για να πας παρακάτω δίχως να ξέρεις τι ΟΚ-εώνεις και σε ποιον δίνεις το δικαίωμα να παίζει με τα ατομικά σου δεδομένα; Ή βάζεις μπροστά το GPS για να πας απ’ το Γαλάτσι στις Κουκουβάουνες κι απ’ τον Ολυμπο στον Κίσσαβο;

Τρίτη υπόθεση. Η μόνη λογική. Η μόνη που σου επιτρέπει να καμαρώνεις για το προηγμένο κράτος στο οποίο επιτέλους ζεις. Ο κ. Στέλιος Πέτσας ξέρει πόσοι Ελληνες πήγαν διακοπές διότι οι εμπλεκόμενες υπηρεσίες συνέλεξαν προσεχτικά και επεξεργάστηκαν μεθοδικά τη «Δήλωση υγείας» που συμπληρώνουμε επί του σκάφους, όταν πηγαινοερχόμαστε στα νησιά (ή του αεροσκάφους, αν πάμε αεροπορικά). Βέβαια έτσι ξεφεύγουν όσοι πάνε με Ι.Χ. στο βουνίσιο χωριό τους. Ε, ρωτάς στα διόδια και μαθαίνεις. Η αφεντιά μου, έντυπος τύπος, συμπλήρωσα δεόντως τέσσερις «Δηλώσεις υγείας». Τις έχω σπίτι. Ουδείς μού τις ζήτησε, λ.χ. στην έξοδο. Ρώτησα, εισέπραξα σαρκαστικά χαμόγελα, δεν επέμεινα. Οσο για τον «αυστηρό έλεγχο», κατά την ώρα, το πλοίο και την όρεξη του ελέγχοντος. Δεν ξέρω αν έτσι προέκυψε το υπουργικό «1.000.000». Τα 3.500 κρούσματα ημερησίως πάντως κάπως έτσι ήρθαν. Πάει «ελληνικό καλοκαίρι» και έλεγχος; Δεν πάει.

Πηγή :  https://www.kathimerini.gr

Γεννηματά για την κατάργηση του ΣΕΠΕ: Η ασυδοσία στην αγορά εργασίας γίνεται κανόνας

 

 

Με το εργασιακό νομοσχέδιο η κυβέρνηση απορυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις, ισοπεδώνει τα εργασιακά δικαιώματα, υπονομεύει πλήρως τις συλλογικές συμβάσεις, ενισχύει μόνο τους ασύδοτους εργοδότες. Μέρος αυτού του σχεδιασμού αποτελεί και η αποδυνάμωση του υπουργείου Εργασίας, με την κατάργηση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας», τόνισε σε δηλώσεις της η Φώφη Γεννηματά μετά την τηλεδιάσκεψη με τους εκπροσώπους της Ομοσπονδίας και τον Σύλλογο Υπαλλήλων του υπουργείου Εργασίας, με αντικείμενο το «εργασιακό» νομοσχέδιο.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Στην τηλεδιάσκεψη συμμετείχαν ο γραμματέας της ΚΟ Βασίλης Κεγκέρογλου, ο αρμόδιος βουλευτής Γιώργος Μουλκιώτης και ο γραμματέας του Τομέα Εργασίας, Χρήστος Μέγας.

Η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής προσέθεσε ότι αρχή για ένα πραγματικό επιτελικό κράτος -ότι δηλαδή αυτό θέτει τους κανόνες και παρακολουθεί-ελέγχει με τους μηχανισμούς του την εφαρμογή τους- δεν ισχύει για τη ΝΔ. «Οι μηχανισμοί ελέγχου γι' αυτήν θεωρούνται περιττοί, η ασυδοσία στην αγορά εργασίας γίνεται κανόνας», επεσήμανε και κλιμακώνοντας την κριτική στην επιλογή της κυβέρνησης υπογράμμισε:

«Η κυβέρνηση νομίζει ότι κρύβει τα σχέδιά της πίσω από την κουρτίνα της δήθεν “ ανεξάρτητης αρχής”. Με προκλητικό και υποκριτικό τρόπο. Γιατί από την μια θα επικαλείται ότι δήθεν δεν έχει καμία ευθύνη και από την άλλη ουσιαστικά θα διορίζει εκείνη το Συμβούλιο της “ ανεξάρτητης αρχής”», ανέφερε χαρακτηριστικά η κ. Γεννηματά και δεσμεύτηκε πως το Κίνημα Αλλαγής αυτές τις απαράδεκτες πρακτικές, θα τις καταψηφίσει στη Βουλή και θα τις καταργήσει όταν οι πολιτικοί συσχετισμοί το επιτρέψουν.

https://www.real.gr

Γιώργος Παπανδρέου : Είμαι εδώ και δεκαετίες υπέρ της αποποινικοποίησης της κάνναβης

 

«Είμαι εδώ και δεκαετίες υπέρ της αποποινικοποίησης της κάνναβης! Ας πρωτοπορήσουμε! Να σπάσουμε κυκλώματα παράνομης διακίνησης και να ελέγξουμε την παραγωγή και την διάθεσή της ως Πολιτεία. Αν γίνει αυτό θα υπάρχει όφελος για την Πολιτεία».

Τα λόγια αυτά δεν ανήκουν σε κάποιον πολιτικό που θα μπορούσαμε με σοβαρότητα να αποκαλέσουμε εναλλακτικό ή αντισυστημικό. Αντίθετα, το όνομά του έχει συνδεθεί με την έλευση των μνημονίων στην Ελλάδα και ως εκ τούτου με μια βαθιά συστημική πολιτική. Για την ακρίβεια, ο Γιώργος Παπανδρέου πληρώνει ακόμα και σήμερα, πάνω από δέκα χρόνια μετά, το γεγονός ότι υπήρξε ο πρώτος μνημονιακός πρωθυπουργός. Κι όμως: η στάση του αναφορικά με την κάνναβη θα χαρακτηριζόταν από πολλούς ως ο ορισμός της αντισυστημικής και εναλλακτικής στάσης.

Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η θέση πως ένα ναρκωτικό πρέπει να γίνει νόμιμο; «Οι πολλές απαγορεύσεις προκαλούν το αντίθετο. Το ηθικό δίλημμα δεν είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά ναρκωτικών, αν είμαστε υπέρ ή κατά χρήσης κάνναβης αλλά αν η πολιτεία και οι πολιτικές μας σώζουν ή καταστρέφουν ζωές! Και πρέπει να απαντήσουμε χωρίς ταμπού και με διαύγεια», ήταν τα λόγια του πάλαι ποτέ πρωθυπουργού στη Βουλή και σίγουρα δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα πίστεψαν πως η θέση του ταυτίζεται με αυτές των… χίπιδων. Σωστά; Λάθος!

Στην πραγματικότητα, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν λέει κάτι επαναστατικό ή τρομακτικά εκκεντρικό. Η θέση του είναι απλά η αυτονόητη. Στην πραγματικότητα είναι οι κυρίαρχες πολιτικές αναφορικά με το ζήτημα των ναρκωτικών είναι που φλερτάρουν με τον παραλογισμό. Οι πολιτικές που θεωρούν πως μέσω της καταστολής και των συνεχόμενων κυνηγητών από την αστυνομία πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα των ναρκωτικών.

Ο κρατικός πόλεμος κατά των ναρκωτικών έχει αποδειχθεί πως επί της ουσίας ενισχύει το εμπόριο ναρκωτικών. Και αυτό διότι δεν στοχεύει στην θεραπεία των ανθρώπων που είναι εθισμένοι στα ναρκωτικά αλλά στην αμιγώς εμπορική διαδικασία. Όμως αυτή η τελευταία βασίζεται σε μια δεδομένη ζήτηση και όσο η ζήτηση υπάρχει κανένας νόμος δεν θα την εμποδίσει να ξετυλίγεται. Ίσα-ίσα: θα την κάνει ανεξέλεγκτη, πιο ακριβή, πιο δυσπρόσιτη: η πολιτική της καταστολής βγάζει κερδισμένους τους παράνομους εμπόρους και κάνει τους χρήστες πιο επιρρεπείς στον εθισμό.

Η πρόταση του Παπανδρέου όμως δεν είναι λογική μόνο σε αυτό το επίπεδο αλλά και σε ένα πιο… «βασικό». Ανεξάρτητα από όλα τα υπόλοιπα, είναι μάλλον αναχρονιστικό μέχρι εκεί που δεν πάει να θεωρείται η κάνναβη ναρκωτικό! Δεν χρειάζεται καν να επιχειρηματολογήσει κανείς για αυτό, είναι μάλλον ευρέως παραδεκτό: πιο βλαβερό είναι το νόμιμο τσιγάρο που το βρίσκεις στα περίπτερα ή το αλκοόλ που βρίσκεται στα… μπαρ παρά η κάνναβη. Ακόμα και αν όλη η υπόλοιπη επιχειρηματολογία περί νομιμοποίησης των ναρκωτικών είναι συζητήσιμη, η κάνναβη αυτόματα πρέπει να εξαιρεθεί από αυτή τη συζήτηση και έτσι κι αλλιώς, να νομιμοποιηθεί. Πολύ απλά διότι δεν αποτελεί ναρκωτικό!

«Τα ναρκωτικά τα αντιμετώπιζε ο Νίξον με στρατό και αστυνομία. Αποτέλεσμα ήταν να περάσει το εμπόριο σε υπόγεια κυκλώματα που έγιναν παντοδύναμα! Ακόμα και στις φυλακές δεν μπορούμε να ελέγξουμε την διακίνηση ενώ κατασταλτική αντιμετώπιση ήταν πλήρης αποτυχία! Και έφερε δυστυχία», τόνισε ο Παπανδρέου μέσα στη Βουλή και πρέπει να το πούμε: επιτέλους, κάποιος είπε τα αυτονόητα…

Πηγή :  https://menshouse.gr

Μεγάλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις επιφυλάσει το αντιεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη

 Προβλέπει μεταξύ άλλων δυνατότητα δεκάωρης εργασίας και περαιτέρω καταστρατήγηση του 8ωρου. Υποβάθμιση του ΣΕΠΕ. Κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας για μια σειρά από κλάδους και μπλοκάρισμα σε σειρά συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. 

Την έξοδο του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) από την ευθύνη και την αρμοδιότητα του υπουργείου Εργασίας επιβεβαίωσε ο Κωστής Χατζηδάκη κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παρουσίασε τις βασικές αρχές του νομοσχεδίου για τα εργασιακά. Έτσι, αμέσως μετά τη ψήφιση του νομοσχεδίου στις αρχές Ιουνίου, το ΣΕΠΕ θα μετατραπεί σε Ανεξάρτητη Αρχή κατά τα πρότυπα της ΑΑΔΕ που αξίζει να υπενθυμιστεί ότι απετέλεσε (σ.σ. η ΑΑΔΕ) μνημονιακή υποχρέωση ήδη από το 2012.

Η πληροφορία αυτή, την οποία δημοσιοποίησε αποκλειστικά η Εφ. Συν., είχε προκαλέσει αναστάτωση και ανασφάλεια στους υπαλλήλους και τα στελέχη του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας. Οι επιθεωρητές είχαν ήδη πολλά προβλήματα με την υποκατάσταση του έργου τους από την Αρχή Διαφάνειας κατά τη φάση των ελέγχων εν μέσω πανδημίας και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουν και την έξοδό τους στο άγνωστο.

Κατά τα λοιπά ο υπουργός Εργασίας στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε -είχε τον χαρακτήρα παρωδίας καθώς δεν παρουσιάστηκαν οι διατάξεις- επιβεβαίωσε τη δυνατότητα δεκάωρης εργασίας και ακόμα περαιτέρω καταστρατήγησης του 8ωρου (με ατομική σύμβαση) την οποία θα υπογράφει ο εργαζόμενος με τον εργοδότη χωρίς την εμπλοκή συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Παρ' ότι η νέα ρύθμιση για το δεκάωρο (για συγκεκριμένη χρονική περίοδο) θα γίνεται μόνο εφόσον στην επιχείρηση δεν υπάρχει Σωματείο και δεν καλύπτεται από σύμβαση εργασίας, ο υπουργός, σε ερώτηση που του έγινε σχετικά με τη δυνατότητα προστασίας του εργαζόμενου από νομικούς παραστάτες των εργατικών κέντρων ή της ΓΣΕΕ, αρνήθηκε να απαντήσει.

Μια δεύτερη σημαντική ρύθμιση αφορά την εξομοίωση του ανώτατου ορίου υπερωριών στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες. Το πλαφόν ορίζεται στις 150 ώρες ενώ σχεδόν η πλειοψηφία των κλάδων της αποκαλούμενης νέας οικονομίας θα επιτρέπεται να εργάζονται και την Κυριακή.

Επομένως, η Κυριακάτικη αργία παύει να υφίσταται για τα κέντρα δεδομένων, τις αποθήκες, τα logistics, τους τομείς των διανομέων, επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών με τηλεφωνικά κέντρα εξυπηρέτησης, τις υγειονομικές δραστηριότητες, τα παραϊατρικά επαγγέλματα και μια σειρά άλλους κλάδους.

Να σημειωθεί πως στην παρουσίαση του νομοσχεδίου από τον κ. Χατζηδάκη αρνητικά κρίνεται η κατάργηση της επαναπρόσληψης του εργαζομένου στην περίπτωση που έχει κριθεί δικαστικά ως άκυρη.

Ιδιαίτερα σκληρά είναι τα μέτρα του νομοσχεδίου για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Εκτός από την απαραίτητη εγγραφή όλων των στοιχείων τους σε ηλεκτρονικό μητρώο προκειμένου να τους επιτραπεί η κήρυξη απεργίας, ελαχιστοποιούνται και οι όροι για την απόλυση συνδικαλιστών. Σε αυτούς τους όρους εντάσσεται πλέον και η παρεμπόδιση απεργοσπαστών κατά τη διάρκεια απεργίας. Η παρεμπόδιση αυτή οδηγεί σε ποινικό παράπτωμα.

Τα αρνητικά σημεία του νομοσχεδίου δυστυχώς υποβαθμίζουν τη βασικότερη θετική διάταξη που αφορά τη σταδιακή εφαρμογή της ψηφιακής ηλεκτρονικής κάρτας για την ώρα προσέλευσης-αποχώρησης και τις υπερωρίες των εργαζομένων. Καθώς επίσης και μια σειρά άλλες αυτονόητες λογικές ρυθμίσεις για την καταπολέμηση της βίας στην εργασία, τη δυνατότητα αποσύνδεσης του τηλε-εργαζόμενου από τις συσκευές επικοινωνίας ελέγχου του εργοδότη καθώς επίσης και την εξομοίωση της αποζημίωσης των εργατοτεχνιτών με την αποζημίωση των υπαλλήλων.

Το νομοσχέδιο αναμένεται να αναρτηθεί ηλεκτρονικά για διαβούλευση και να κληθούν οι κοινωνικοί εταίροι για την εκ των υστέρων συζήτηση των επίμαχων ρυθμίσεων που σύμφωνα πάντα με τον υπουργό εργασίας «εκσυγχρονίζουν το εργατικό δίκαιο της χώρας».

Πηγή :  https://www.efsyn.gr

Εργασιακό νομοσχέδιο: Τέσσερα σημεία του που ΔΕΝ είναι όπως μας λέει το υπουργείο Εργασίας

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

09 Μαΐου 2021 07:18

Στα μέσα της ερχόμενης εβδομάδας αναμένεται να παρουσιαστεί επισήμως από τον Κωστή Χατζηδάκη το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας που αφορά την αλλαγή βασικών δεδομένων της ισχύουσας εργατικής νομοθεσίας. Προκειμένου στην συνέχεια να προωθηθεί για διαβούλευση και ψηφίση στην Βουλή. Το νομοθέτημα αφορά όλες τις πτυχές των εργασιακών ζητημάτων, ενώ ως ζήτημα αιχμής έχει αναδειχθεί το ζήτημα του 8ωρου.

Η κυβέρνηση με την πρωτοβουλία της αυτή θα βρεθεί αντιμέτωπη με το σύνολο της αντιπολίτευσης. Για τον λόγο αυτό το νομοσχέδιο έχει ήδη στηρίξει δημόσια ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο επικοινωνιακός μηχανισμός του κυβερνώντος κόμματος φαίνεται επίσης να ρίχνει όλο του το βάρος στην προβολή του εργασιακού νομοθετήματος ως «εκσυγχρονισμό» της αγοράς εργασίας. Προβάλλεται ως ένα σύνολο διατάξεων που στόχο έχουν την καλυτέρευση των συνθηκών για τους εργαζόμενους.

Παρόλα αυτά από τις διαρροές που έχουν υπάρξει από την πλευρά της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι έτσι.. Αξίζει μάλιστα να εστιάσει κανείς σε 4 συγκεκριμένους τομείς που συγκεντρώνουν το περισσότερο ενδιαφέρον.

Η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας υποστηρίζουν ότι εργοδότες και εργαζόμενοι θα διαπραγματεύονται ελεύθερα και ισότιμα το θέμα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας.

Ο ισχυρισμός αυτός αποτελεί ουσιαστικά το «κλειδί» όχι μόνο του εργασιακού νομοσχεδίου αλλά συνολικά της κυβερνητικής λογικής για τα ζητήματα της εργασίας. Προϋποθέτει πώς ένας εργοδότης και ένας εργαζομένους ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Ώς εκ τούτου συμφωνίες που τυχόν θα προκύψουν μεταξύ τους θα αποτελούν προϊόν ελεύθερης και επί ίσοις όροις διαπραγμάτευσης.

Αμφισβητείται έτσι ένα δομικό στοιχείο που διέπει έως τώρα την εργατική νομοθεσία., τουλάχιστον από το 1982 που διαμορφώθηκαν τα βασικά σημερινά χαρακτηριστικά της: Η αντικειμενική υπεροχή της εργοδοτικής πλευράς. Ιδίως σε περιόδους όπως η σημερινή όπου τα ποσοστά ανεργίας και εργασιακής επισφάλειας είναι υψηλότατα σε σχέση με το παρελθόν. Μάλιστα το επόμενο διάστημα οι σχετικοί δείκτες αναμένεται να αυξηθούν ακόμη περισσότερο.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ενημερωτικό σημείωμα που εξέδωσε η κυβέρνηση σχετικά με το εργασιακό νομοσχέδιο «το μόνο που αλλάζει είναι, ότι η επιλογή του μηχανισμού της διευθέτησης θα μπορεί να γίνεται και με αίτημα του ίδιου του εργαζομένου, όταν αυτό τον βολεύει για λόγους που έχουν να κάνουν με τη «συμφιλίωση» της προσωπικής και επαγγελματικής του ζωής». Αναφέρει ότι αυτό αφορά τις επιχειρήσεις «που δεν υπάρχουν καθόλου συνδικάτα». Στην πραγματικότητα όμως θα ισχύει για κάθε επιχείρηση.

Επιπρόσθετα η κυβέρνηση επικαλείται γι αυτό την ύπαρξη νομοθεσίας από το 1990 (ν.1892) αναφερόντας πως «σε ό,τι αφορά τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αυτή είναι νόμος του κράτους εδώ και 30 χρόνια». Όμως αν ισχύει αυτό τότε γιατί η κυβέρνηση σπεύδει να τον αλλάξει;

Η απάντηση βρίσκεται στο ότι ο νόμος 1892 προβλέπει ότι αποκλειστικά «με επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή συμφωνίες του εργοδότη και του συμβουλίου εργαζομένων επιτρέπεται να καθορίζεται, για διάστημα έως τρεις μήνες, αυξημένος αριθμός ωρών εργασίας». Δηλαδή προέβλεπε και χρονικό περιορισμό αλλά κυρίως απέκλειε την ατομική διαπραγμάτευση για την διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Έτσι δεν μπορούσε να έχει γενικευμένη εφαρμογή,αλλά μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και στο πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων κλαδικού η επιχειρησιακού χαρακτήρα.

Η απουσία συλλογικών συμβάσεων, λόγω της ουσιαστικής κατάργησής τους την περίοδο των μνημονίων, αποδυναμώνουν ακόμη περισσότερο την δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης των εργαζομένων EUROKINISSI

Η κυβέρνηση δηλώνει ότι υφίσταται «ειδική διάταξη στο νομοσχέδιο και η οποία θα κατοχυρώνει όχι μόνο το 8ωρο, αλλά και το 40ωρο και το 5ήμερο την εβδομάδα».

Στην πραγματικότητα όμως αυτό που συμβαίνει είναι ότι το νομοθέτημα «αντιλαμβάνεται» το 5νθήμερο και το 8ωρο αθροιστικά. Με τον τρόπο αυτό δίνει την δυνατότητα με την ατομική σύμβαση που συμφωνείται μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου αυτό να «μοιραστεί» σε 6μηνιαία βάση. Έτσι λοιπόν ένας εργαζόμενος μπορεί να βρεθεί να εργάζεται έως και 10 ώρες την εβδομάδα.

Στην ίδια ατομική σύμβαση είναι δυνατόν να προβλέπεται εργασία έως και 7 ημέρες την εβδομάδα με αντίστοιχα ρεπό σε μελλοντικό χρόνο. Ερωτηματικό είναι μάλιστα το τι θα συμβεί σε περίπτωση που ένας εργαζόμενος λείψει από την εργασία του εξαιτίας του Covid 19. Σε αυτή τη περίπτωση με βάση νομοθετική ρύθμιση που έχει ψηφίσει η σημερινή κυβέρνηση καλύπτονται οι χαμένες ώρες με μία επιπλέον ώρα εργασίας επί 45 ημέρες. Έτσι το 10ωρο μπορεί να γίνει 11ωρό.

Επίσης όπως ομολογείται με σαφήνεια από την κυβέρνηση το 5νθήμερο «σπάει» αφού επεκτείνεται η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σε σειρά οικονομικών δραστηριοτήτων. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο επίσημο ενημερωτικό σημείωμα της Ν.Δ «η Ελλάδα, ευθυγραμμιζόμενη με πρακτικές που εφαρμόζονται στις περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, προσθέτει στις εξαιρέσεις που ήδη ισχύουν στον γενικό κανόνα». Σε αυτή περιλαμβάνονται δραστηριότητας «όπως οι αποθήκες, τα logistics, τα κέντρα δεδομένων, αλλά και τις εξωσχολικές δράσεις, τη μηχανογράφηση, τις εξετάσεις έκδοσης διπλωμάτων». Μάλιστα η Ν.Δ αναρωτιέται «πώς θα μπορούσε για παράδειγμα η Ελλάδα να γίνει διεθνής διαμετακομιστικός κόμβος, όταν ο κλάδος των logistics είναι κλειστός την Κυριακή;»

Η Νέα Δημοκρατία και το υπουργείο Εργασίας λένε ότι «οι υπερωρίες όχι μόνον δεν καταργούνται αλλά ενισχύονται».

Οι υπερωρίες ως έννοια πράγματι δεν καταργούνται αντιθέτως διευρύνονται ως εργοδοτικό αποκλειστικά δικαίωμα. Όμως η κυβέρνηση εισάγοντας την δυνατότητα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας δίνει την δυνατότητα σε μία επιχείρηση που υπό άλλες συνθήκες θα πλήρωνε υπερωρίες να μην καταβάλλει το κόστος αυτό. Αντίθετα να προσαρμόσει τον χρόνο εργασίας των εργαζομένων στις ανάγκες της.. Έτσι σε μία περίοδο που υπάρχει περισσότερη δουλειά θα υπάρξει ταυτόχρονα διευρυμένο ωράριο ώστε να μην χρειαστεί ο εργοδότης να πληρώσει υπερωρία. Στην πραγματικότητα λοιπόν νομιμοποιείται η απλήρωτη υπερεργασία και υπερωρία σε μόνιμη βάση.

Όπως άλλωστε αναφέρει η ίδια η Ν.Δ με το νομοσχέδιο εισάγονται 2 μηχανισμοί: έτσι ώστε ένας εργαζόμενος «με τον ένα μηχανισμό (τις υπερωρίες) να δουλέψει παραπάνω ώρες για κάποιες μέρες και να τις πληρωθεί. Με τον άλλο μηχανισμό (τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας) να δουλέψει παραπάνω για κάποιες μέρες και να παίρνει ως αντάλλαγμα ελεύθερες τις Παρασκευές (στην περίπτωση της 4ήμερης εργασίας) ή περισσότερα ρεπό ή παραπάνω άδειες σε περιόδους του χρόνου που επιθυμεί». Αυτό που ΔΕΝ λέει το υπουργείο εργασίας είναι τι στην πραγματικότητα συμβαίνει με τον …συνδυασμό των δύο μηχανισμών.

Για τις περιπτώσεις που δεν θα υπάρξει διευθέτηση του χρόνου εργασίας, όπως σημειώνεται από το υπουργείο Εργασίας «αυξάνουμε τις επιτρεπόμενες υπερωρίες από τις 96 ώρες που είναι σήμερα στη βιομηχανία και τις 120 ώρες στους υπόλοιπους κλάδους, στις 150 ώρες το μέγιστο, που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος». Αυτό συνιστά εργοδοτικό δικαίωμα το οποίο μπορεί να αξιώσει ανά πάσα στιγμή οποιαδήποτε επιχείρηση. Με αποτέλεσμα την υποχρεωτική επιπλέον εργασία.

Η κυβέρνηση εξαγγέλλει ότι στο νέο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις ενισχύεται το καθεστώς των απολύσεων ευνοϊκά για τους εργαζόμενους.

Όπως επισημαίνουν κυβερνητικές πηγές το νομοθέτημα έχει «ένα διευρυμένο κατάλογο σε σχέση με τους λόγους για τους οποίους απαγορεύεται πλήρως να γίνει μια απόλυση». Αναφέρει ότι πέραν της απαγόρευσης απόλυσης για λόγους καταγωγής, φύλου, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, συνδικαλιστικής δραστηριότητας κ.α. προστίθενται και άλλοι λόγοι απαγόρευσης όπως ο περιορισμός στις απολύσεις πατεράδων που αποκτούν παιδία για 6 μήνες, για όσους αρνούνται την διευθέτηση εργασίας η για όσους ασκούν το «δικαίωμα της αποσύνδεσης» στην τηλε-εργασία

Παρόλα αυτά στις διατάξεις του νομοσχεδίου του υπουργείου Εργασίας αναμένεται να υπάρχουν διατάξεις που ουσιαστικά θα αποτρέπουν την δυνατότητα του εργαζόμενου εφόσον δικαιωθεί από τα δικαστήρια να επαναπροσληφθεί στην εργασία του. Αυτό συνέβαινε έως σήμερα σε περίπτωση που μία απόλυση κρίνονταν άκυρη. Επίσης προβλέπεται στην ίδια περίπτωση σημαντική μείωση της αποζημίωσης απόλυσης. Μέχρι σήμερα εργαζόμενους που δικαιώνονταν δικαστικά αποζημιώνονταν για όλη την χρονική περίοδο με αρχική ημερομηνία αυτή της απόλυσης και μάλιστα με υπερημερία. Αυτό πλέον δεν θα ισχύει και θα προβλέπεται αποζημίωση «αστικής ευθύνης» που στις περισσότερες περιπτώσεις θα είναι σημαντικά μικρότερη. 

Πηγή :  https://www.news247.gr

H εκκωφαντική σιωπή της Ευρώπης απέναντι στο έγκλημα που συντελείται στην Κολομβία

 

Εκτροπή, δολοφονίες, στρατιωτικός νόμος, τανκς κατά διαδηλωτών και δράση παραστρατιωτικών οργανώσεων αφήνουν αδιάφορο τον «πολιτισμένο» κόσμο για το δράμα του λαού σε αυτό που οι αμερικάνοι θεωρούν «Ισραήλ της Λατινικής Αμερικής» 

Παρά την καταδίκη των Ηνωμένων Εθνών εις βάρος της κυβέρνησης Ιβάν Ντούκε, που εγκληματεί κατά του λαού της Κολομβίας, η σιωπή των περισσοτέρων κυβερνήσεων του «πολιτισμένου κόσμου» είναι εκκωφαντική. Από ολόκληρη την ΕΕ, μόνον η Γαλλία, η Ισπανία (που έχει και ειδικούς δεσμούς με την περιοχή) και η Γερμανία έχουν καταδικάσει τις αγριότητες του Ντούκε, ενώ κυβερνήσεις όπως η Ελληνική – που περιέφεραν και αγκάλιαζαν το Γουαϊδό ως υπόδειγμα δημοκρατικού ηγέτη – παίζουν την πινακωτή. Η εκκωφαντική σιωπή τους απέναντι στην βίαιη και βάρβαρη καταστολή ενός δημοκρατικού, λαϊκού κινήματος και ενός λαού που βιώνει τη βαρβαρότητα των νεοφιλελεύθερων επιλογών σε όλα τα επίπεδα και εν μέσω πανδημίας, και ο οποίος αντιμετωπίζεται με αληθινά πυρά, στρατιωτικό νόμο και την κάθοδο τανκς στο δρόμο ίσως λέει περισσότερα για την εξωτερική πολιτική τους από οτιδήποτε άλλο. 

Τολμώ να πω ότι τα εγκλήματα στα οποία προβαίνει η κυβέρνηση Ντουκέ στην Κολομβία, και η σιωπή με την οποία αντιμετωπίζονται από όσες χώρες είναι προσδεμένες στο άρμα των ΗΠΑ, θυμίζει την εποχή της γενοκτονίας στη Ρουάντας, και τη σιωπή των Γάλλων (μεταποικιοκρατών). Είναι η σιωπή που δίνει το χρόνο σε ακροδεξιές και βάρβαρες εξουσίες να ολοκληρώσουν το έργο της σφαγής και καταστολής, πριν βγουν να νίψουν της χείρας τους οι κυβερνώντες του «πολιτισμένου κόσμου».

Αν το παραμικρό από όσα συμβαίνουν στην Κολομβία είχε συμβεί σε χώρα που βρίσκεται στο αμερικάνικο στόχαστρο, θα έτρεχαν να καταδικάσουν και να εκδώσουν ανακοινώσεις, όπως εύστοχα παρατήρησε η Πρόεδρος του Κουβανικού Κογκρέσου Ανα Μαρί, η οποία μάλιστα εγκάλεσε την αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Ντίτα Χαράνζοβα, για την «σιωπή της, που προκαλεί έκπληξη, ειδικά καθώς τάχιστα πάντα μας ενημερώνει για τις απόψεις της σε δήθεν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα και την Βενεζουέλα».  

Τι συμβαίνει στην Κολομβία;

Οι λαϊκές αντιδράσεις εκτινάχθηκαν, και πάλι, με την απόπειρα της κυβέρνησης του προέδρου Ιβάν Ντούκε να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες της πανδημίας για να περάσει μια σειρά αντιλαϊκών και σκληρότατων νεοφιλελεύθερων μέτρων. Είχε μάλιστα την ευφυή ιδέα να ονομάσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο «Νόμος για την Αειφόρο Αλληλεγγύη».

Πρόκειται για ένα νόμο «φορολογικής μεταρρύθμισης» που έπληττε ακριβώς τους φτωχότερους και νεόπτωχους, επιβάλλοντας μια σειρά νέων έμμεσων φόρων σε αγαθά πρώτης ανάγκης. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι μόνο στο ηλεκτρικό και στο ίντερνετ ο έμμεσος φόρος που θα επιβάλλονταν ήταν 19% επί της κατανάλωσης και ο έμμεσος φόρος στα βασικά είδη διατροφής έφτανε το 11%. Ανάλογοι φόροι, που θα εκτόξευαν τα κόστη της αγροτικής παραγωγής, έμπαιναν και στα καύσιμα. 

Παράλληλα, η υποβολή των νομοσχεδίων γινόταν με τη χώρα να μετρά εκατοντάδες νεκρούς κάθε μέρα, και την χρησιμοποίηση των θανάτων για να μην επιτραπούν λαϊκές συγκεντρώσεις. Η Κολομβία έχει περίπου τρία εκατομμύρια κρούσματα και πάνω από 75.000 νεκρούς λόγω πανδημίας, που οφείλονται κυρίως στη διάλυση του δημοσίου συστήματος υγείας από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Και δεν είναι μόνο το σύστημα υγείας αλλά και η δημόσια παιδεία και η κοινωνική πρόνοια που έχουν υποστεί καταστροφικά πλήγματα από τις πολιτικές Ντούκε. 

Σήμερα, ο μισός πληθυσμός της Κολομβίας των 50 εκατομμυρίων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, και από αυτούς περίπου 20 εκατομμύρια αποτελούν θύματα των πολιτικών του Ντούκε και έχουν δει το εισόδημα τους να μειώνεται ή να εξαφανίζεται την τελευταία διετία. Η Πρωτομαγιά ήταν η μεγαλύτερη αφορμή για να εκφραστεί η λαϊκή αντίδραση. Ήταν απολύτως αναμενόμενο, μια τέτοια μέρα, να μη βρει ευήκοα ώτα η επίσημη ανακοίνωση με την οποία η κυβέρνηση Ντούκε τόνιζε ότι η «στάση ευθύνης» είναι η σιωπή και η παραμονή στο σπίτι. Αποσιωπώντας, φυσικά, τις ευθύνες της στη διάλυση του συστήματος υγείας και τον τραγικό απολογισμό της πανδημίας στη χώρα.

Ο λαός δεν υπάκουσε. Πάνω από πέντε εκατομμύρια πολίτες της Κολομβίας βγήκαν στους δρόμους των μεγαλουπόλεων – με μεγαλύτερη συγκέντρωση αυτή στη Μπογκοτά, με πάνω από 500.000 στους δρόμους- αλλά και παλλαϊκές αντιδράσεις ακόμη και στις μικρές αγροτικές περιοχές, όπου η αριστερά κι οι ακτιβιστές πληρώνουν βαρύ το φόρο αίματος, και καλούνταν να πληρώσουν και ένα τεράστιο οικονομικό βάρος. Βασικό σύνθημα και αίτημα η παραίτηση του προέδρου, του Ιβάν Ντούκε.  

Ο λαός της Κολομβίας κατόρθωσε μια μικρή νίκη, με την (προσωρινή;) απόσυρση από τον Ντούκε, της φορολογικής του «μεταρρύθμισης». Αυτό, αφού όμως η διαδήλωση της Πρωτομαγιάς πνίγηκε στο αίμα. Οι δολοφονίες από στρατό, αστυνομία και παραστρατιωτικούς συνεχίζονται, με τους δράστες να γνωρίζουν ότι δεν θα τους τιμωρήσει κανείς. 

Αξίζει να υπενθυμίσουμε την περίπτωση του δολοφονημένου έφηβου Ντύλαν Κρουζ, που οι φωτογραφίες του εμφανίζονταν συχνότατα και στις πρόσφατες αυτές πορείες του Κολομβιανού λαού, και οι δράστες της οποίας παραμένουν ατιμώρητοι. Να υπενθυμίσουμε δε ότι αμέσως μετά τη δολοφονία του ο Ντούκε έπλεξε το εγκώμιο της, υπεύθυνης για τη δολοφονία, ειδικής αστυνομικής δύναμης, ESMAD, διότι «υπερασπίστηκε το δικαίωμα των πολιτών στην ελεύθερη μετακίνηση, την κινητικότητα, το δικαίωμα στη δουλειά και στην επιχειρηματικότητα, και εμπόδισαν τους βάνδαλους να διαταράξουν την δημόσια γαλήνη.». Αντίστοιχες δηλώσεις έκανε και τώρα, την ώρα που κατέβαζε στρατό και αστυνομία, με όπλα και τανκς, στους δρόμους, να δολοφονούν.

Eπίσης, να υπενθυμίσουμε ότι είναι δεκάδες οι ακτιβιστές και συνδικαλιστές που εκτελούνται από τους παραστρατιωτικούς της Ακροδεξιάς κάθε μήνα. Από την αρχή του 2021 έχουν δολοφονηθεί 38 ακτιβιστές, με πιο πρόσφατο θύμα τον αγροτοσυνδικαλιστή Κάρλος Βιντάλ. Το 2020 στην Κολομβία δολοφονήθηκαν 309 ακτιβιστές του αγροτικού τομέα, του φεμινιστικού και του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, και 64 αριστεροί πρώην αντάρτες του FARC (Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας, Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia). Παράλληλα, έγιναν ακόμη 91 δολοφονικές επιθέσεις στις οποίες τα κίνητρα δεν είναι ξεκάθαρα – πολλές καταγγέλονται ως συμβόλαια θανάτου που εκδίδουν αφεντικά κατά εργατών που συνδικαλίζονται- ενώ 78 ανθρώπους δολοφόνησαν οι δυνάμεις ασφαλείας της Κολομβίας πέρισυ, και έχουν δολοφονήσει ήδη πάνω απο 40 φέτος.

Από την υπογραφή της Ειρηνευτικής Συμφωνίας το 2016, και το Νόμπελ Ειρήνης που δεν αναγνώριζε την σημασία και το ρόλο του FARC, μέχρι και το 2020 έχουν δολοφονηθεί 1.107 ακτιβιστές και υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και 253 πρώην αντάρτες.

Η κυβέρνηση καλύπτει αυτά τα εγκλήματα και η διεθνής κοινότητα σιωπά ακόμη και αν πρόκειται για δημοσιογράφους,  όπως ο βιασμός της δημοσιογράφου, Ζινέτ Μπεντόγια, το 2000. Στη δίκη των ενόχων, η κυβέρνηση Ντούκε επενέβη για να αλλάξει τη σύνθεση του δικαστηρίου, εξαιρώντας πέντε από τους έξι δικαστές, και ο ίδιος ο Ντούκε αποχώρησε της διαδικασίας. «Το κράτος της Κολομβίας επιδιώκει να σιωπήσω. Η κυβέρνηση δεν θέλει να αποδοθεί δίκαιοσύνη ούτε στη δική μου υπόθεση ούτε σε άλλες αντίστοιχες», ήταν η δήλωση της δημοσιογράφου, στην απαγωγή, βασανισμό και βιασμό της οποίας εμπλέκονται αστυνομικοί και αποτελούσε «τιμωρία» για την έρευνα της στις συνθήκες συλλήψεων και κράτησης.

Οι αντιδράσεις σε ολόκληρη τη χώρα, και η τεράστια κινητοποίηση, δεν είχε, λοιπόν, μόνο να κάνει με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Ντούκε αλλά και με την απάθεια του, και βεβαίως τη συγκάλυψη που προσφέρει, στην οργανωμένη και δολοφονική δράση της Ακροδεξιάς.

 Πηγή :  https://thepressproject.gr

 

«Αποτύχαμε…», είπε ο Ιγκλέσιας την περασμένη εβδομάδα σε μια ομάδα υποστηρικτών των Podemos.

Η ξέφρενη διαδρομή ενός πολιτικού φαινομένου που από τα ταραγμένα νερά των πλατειών αναδύθηκε στην πισίνα μιας έπαυλης.Σεπτέμβριος, 2008. Η επίπλαστη ευμάρεια των δανείων συνθλίβεται στον τοίχο της πραγματικότητας. Η φούσκα των τοξικών ομολόγων εκρήγνυται και το χρηματοπιστωτικό «τσουνάμι» της Lehman Brothers, που ακολουθεί, σαρώνει τις ακτές της παγκόσμιας οικονομίας. Η αδυναμία αποπληρωμής των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου οδηγεί σε δομικούς κλυδωνισμούς την παγκόσμια οικονομική μηχανή, την ώρα που οι κατά τόπους οικονομίες των κρατών αρχίζουν να καταρρέουν σαν παιδικό ντόμινο. Η άλλοτε ισχυρή Ισπανία δεν αποτελεί εξαίρεση. 

 Στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, το μανιφέστο των Podemos είχε θέσει ως «πρώτη κίνηση» την μετατροπή της αγανάκτησης σε πολιτική αλλαγή στην Ισπανία. Μόνο που ο άνεμος της αλλαγής κόπασε με τα χρόνια και έσβησε μέσα στις δαιδαλώδεις εσωτερικές ζυμώσεις που αποδυνάμωσαν το σχηματισμό. Μεγάλο μέρος τη ευθύνης βαραίνει και τον ίδιο τον Πάμπλο Ιγκλέσιας. 

Προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, το δημόσιο χρέος των Ισπανών ήταν κάτω από το 40%. Μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια θα υπερδιπλασιαστεί, ξεπερνώντας κατά πολύ το 90% του ΑΕΠ, ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης υποχωρούν ραγδαία. Λίγους μόλις μήνες μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, γύρω στις αρχές του 2009, η Standard & Poors, υποβαθμίζει την πιστοληπτική ικανότητα της Ισπανίας. Τα σημάδια για την επερχόμενη οικονομική ύφεση είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Από το πρώτο κιόλας διάστημα του 2010, τα ποσοστά ανεργίας στη χώρα αρχίζουν να ανεβαίνουν σε δυσθεώρητα επίπεδα. Πριν από την ύφεση, η ανεργία στην Ισπανία δεν ξεπερνούσε το 8%. Τον Απρίλιο του 2010 το ποσοστό αυτό είχε αγγίξει το 20% και ξεπερνούσε το 40% στους νέους.

Ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Ισπανίας, Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, ο οποίος κυβερνά τη χώρα από τον Απρίλιο του 2004, αντιλαμβάνεται πως το «ισπανικό θαύμα» στην οικονομία είναι πια μακρινό παρελθόν. Προκηρύσσει εκλογές τον Νοέμβριο του 2011 και εκεί θα συντριβεί από τον αρχηγό του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος, Μαριάνο Ραχόι, ο οποίος θα εξασφαλίσει ισχυρή λαϊκή εντολή με 44,6% και 186 έδρες στο Κοινοβούλιο. Ο κόσμος περιμένει από τον βαθιά συντηρητικό Ραχόι να «νοικοκυρέψει» την κατάσταση. Μάταια, όμως… Οι «πολιτικές προσαρμογής» και οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που θα θελήσει να εφαρμόσει δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Σύντομα αρχίζει να μιλάει για την «ανάγκη θυσιών» από πλευράς του λαού, τη στιγμή που επί των ημερών του καταγράφεται το ιστορικό ρεκόρ ανεργίας του 25.5% (2013) και το ασύλληπτο 57,22% των νέων μαζί με μια σειρά σκανδάλων.

Σιγά, σιγά, η αθέατη ριζοσπαστική φωνή που κυριαρχεί στις πλατείες των Αγανακτισμένων της Μαδρίτης και ζητά επιτακτικά «αλλαγή», αρχίζει να παίρνει σχήμα. Χρησιμοποιεί μια νέα, φρέσκια γλώσσα και ταυτόχρονα εξόχως πρωτοποριακούς τρόπους για να επικοινωνήσει το μήνυμά της στην online, παράλληλη πραγματικότητα. Το ζητούμενο πια δεν είναι η συναίνεση, αλλά η μαρξιστική «έφοδος στον ουρανό».

Για τον απλό κόσμο είναι πλέον σαφές πως ο ισπανικός δικομματισμός ασθμαίνει, αδυνατεί να διαχειριστεί τον κίνδυνο και να βγάλει τη χώρα από τη δίνη στην οποία έχει περιέλθει. Από την έναρξη της κρίσης και μέχρι το 2012 θα πραγματοποιηθούν περισσότερες από 350.000 εξώσεις. Ο υποσιτισμός αρχίζει να απασχολεί ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της ισπανικής κοινωνίας, ενώ ο κόσμος αναζητά την πραγματική δημοκρατία στις πλατείες. Ο μεγάλος κοινωνικός αναβρασμός εκφράζεται μέσα από μικρά, αλλά και μεγαλύτερα κινήματα που βρίσκουν κοινό βηματισμό. Αν κατηφόριζε κανείς προς την Puerta del Sol, την κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, γὐρω στο 2012, θα συναντούσε πολλές χιλιάδες νέους να τραγουδούν παθιασμένα με υψωμένες τις αριστερές γροθιές το «En el Pozo Maria Luisa», ένα παραδοσιακό τραγούδι του εμφυλίου, παλιό ύμνο των ανθρακωρύχων εργατών της Αστούρια.

Αν και το στοιχείο της μνήμης δίνει το «παρών» στις πλατείες των Indignados, στον αέρα γινόταν αντιληπτό πως στο περιθώριο της παραδοσιακής ισπανικής Αριστεράς και των ιστορικών συμβιβασμών που είχε συνἀψει στο πρόσφατο παρελθόν, «γεννιόταν» κάτι νέο. Αρθρωνόταν μια ριζοσπαστική φωνή που επιζητούσε την οριστική ρήξη με το παλιό και δεν δίσταζε να κριτικάρει ενίοτε ακόμα και την αδράνεια άλλων λαών. «Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες» είναι το σύνθημα που αντηχεί στην πλατεία της Πύλης του Ήλιου προ δεκαετίας -η ανταπόκριση δεν αργεί, οι «κοιμισμένοι» Έλληνες μετατρέπονται και εκείνοι σε «Αγανακτισμένους», εν μέσω του δικού τους οικονομικού εφιάλτη.

Σιγά, σιγά, η αθέατη ριζοσπαστική φωνή που κυριαρχεί στις πλατείες των Αγανακτισμένων της Μαδρίτης και ζητά επιτακτικά «αλλαγή», αρχίζει να παίρνει σχήμα. Χρησιμοποιεί μια νέα, φρέσκια γλώσσα και ταυτόχρονα εξόχως πρωτοποριακούς τρόπους για να επικοινωνήσει το μήνυμά της στην online, παράλληλη πραγματικότητα. Το ζητούμενο πια δεν είναι η συναίνεση, αλλά η μαρξιστική «έφοδος στον ουρανό». Και πράγματι τα επόμενα χρόνια αυτό ακριβώς θα επιχειρήσει ο Πάμπλο Ιγκλέσιας Τουριόν και η υπόλοιπη συντροφιά του Πανεπιστημίου της Κομπλουτένσε. O λιπόσαρκος νεαρός άντρας με το χαρακτηριστικό ponytail, κάνει εξαρχής σαφές πως είναι το ανερχόμενο πολιτικό αστέρι της νέας εποχής. Ο λόγος του είναι ελκυστικός και αποδεικνύεται ανέλπιστα χαρισματικός στην επικοινωνία, κερδίζοντας γρήγορα τη συμπάθεια του ακροατηρίου, ενώ οι εκπομπές του «La Tuerka» και «Fort Apache» είναι εξαιρετικά δημοφιλείς στον απλό κόσμο που αναζητά μια λύση έξω από το ασφυκτικό πλαίσιο του ισπανικού δικομματισμού.

Στις 25 Μαΐου του 2014, έχοντας μόλις τέσσερις μήνες ζωής, οι Podemos θα στείλουν το πρώτο μήνυμα στο πολιτικό κατεστημένο της Ισπανίας. Εξασφαλίζουν περισσότερες από 1.200.000 ψήφους στις Ευρωεκλογές και καταφέρνουν να εκλέξουν πέντε μέλη τους στο Ευρωκοινοβούλιο. Πέντε «καθημερινούς ανθρώπους» όπως αρέσκονται να λένε στα ισπανικά ΜΜΕ, τα οποία στο μεταξύ βλέπουν τους δείκτες τηλεθέασης να εκτοξεύονται στις τηλεοπτικές εμφανίσεις του Πάμπλο Ιγκλέσιας. Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 2015, οι Podemos έχοντας και τη συνεργασία της Λαϊκής Ενότητας (Unidad Popular) θα σαρώσουν στις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας. Μαδρίτη και Βαρκελώνη πέφτουν σαν ώριμα φρούτα και γίνεται ξεκάθαρο πως η συντροφιά του Κομπλουτένσε τα έχει καταφέρει παραπάνω από καλά με την αντισυστημική ρητορική και την εκστρατεία κατά της λιτότητας. Έχοντας μελετήσει τα λαϊκά κινήματα της Λατινικής Αμερικής και το τρόπο που εκείνα άσκησαν εξουσία, με κυρίαρχα παραδείγματα τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ και τη Βολιβία, οι σύντροφοι του Πάμπλο Ιγκλέσιας θέτουν το πλαίσιο, το οποίο είναι επηρεασμένο σε μεγάλο βαθμό από τις ιδέες του Αντόνιο Γκράμσι, αλλά και του Αργεντινού μεταμαρξιστή φιλοσόφου, Ερνέστο Λακλάου.

Καθώς μεγαλώνει η εκλογική βάση των Podemos, αρχίζουν να πληθαίνουν και οι εσωτερικές διεργασίες. Το ετερόκλιτο πλήθος που είχε συσπειρωθεί στη βάση των κινημάτων και αναπτύχθηκε με ταχύτατους ρυθμούς, σε πολλές περιπτώσεις μοιάζει σαστισμένο από τους αναπάντεχους συμβιβασμούς που καλείται να αποδεχθεί στην πορεία. Ο ριζοσπαστικός λόγος κοπάζει, οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες χάνουν έδαφος, η ηγεσία σφίγγει τα λουριά, προοδευτικές θέσεις στρογγυλεύονται, συντηρητικές πολιτικές κάνουν την εμφάνισή τους, ένα δυναμικό κομμάτι της αριστεράς παραμερίζεται και όλα εκείνα τα στοιχεία που μέχρι πρότινος εξέφραζαν τον αντισυστημικό πυρήνα των Podemos μοιάζουν αίφνης με κούφια λόγια. Το «κέντρο» εμφανίζεται, από κάποιους, ως η επόμενη φιλόξενη γη και ο «ρεαλισμός στην πολιτική» τίθεται στο προσκήνιο.

Σιγά, σιγά χάνεται η επαφή με την πραγματική κοινωνία, τις γειτονιές και τα δίκτυα που είχαν αναπτυχθεί χάρη κυρίως στην Izquierda Anticapitalista (Αντικαπιταλιστική Αριστερά). Τα μέλη μπορεί να αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, όμως η ταυτότητα των Podemos αποκτά πλέον διαφορετικά χαρακτηριστικά, λιγότερα ριζοσπαστικά, περισσότερο συστημικά. Με τα χρόνια, ο χαρισματικός Πάμπλο που άλλοτε γοήτευε τα πλήθη, αρχίζει να φθείρεται μέσα στις ίδιες τις αντιφάσεις του. Το 2016, μια ανταπόκριση της συντηρητικής Frankfrter Allgemeine από τη Μαδρίτη αναφέρει: «Με τη γνωστή έλλειψη συστολής που τον διακρίνει, ο υποψήφιος των Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας έχει ήδη αυτοανακηρυχθεί ηγέτης της νέας σοσιαλδημοκρατίας. Και δεν είναι απίθανο να του βγει όντως το προσπέρασμα από αριστερά». Όπως φάνηκε, βέβαια, την εβδομάδα που πέρασε, μάλλον τελικά το «προσπέρασμα από τα αριστερά» δεν πήγε και πολύ καλά.

Τον περασμένο Φεβρουάριο ο Χοσέ Λουίς Μαρτίνεθ Αλμέιδα, δήμαρχος της Μαδρίτης δεν δίστασε να σχολιάσει τα πέντε κρατικά αυτοκίνητα που περίμεναν τον Ιγκλέσιας στον σταθμό της Βαρκελώνης, στο περιθώριο μιας εκδήλωσης. «Να μην τον αδικώ, βέβαια, ταξίδευε μαζί του και η γκουβερνάντα του παιδιού του», αφήνοντας σαφείς αιχμές για μια φανταχτερή ζωή, πίσω από τον άνθρωπο που κάποτε πάλευε για να σταματήσουν οι εξώσεις στην Ισπανία.

Η παραίτηση από όλες τις θέσεις του στους Podemos και η αποχώρησή του από την πολιτική σκηνή μετά τα αποτελέσματα στις περιφερειακές εκλογές της Μαδρίτης, ήταν η τελευταία πράξη του δράματος. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, το άλλοτε παιδί-θαύμα της ισπανικής πολιτικής είχε καταφέρει να ξοδέψει το πολιτικό του κεφάλαιο σε πράγματα που δεν περίμενε κανείς. Όπως μια έπαυλη 600.000 ευρώ. Τον «χτύπησαν» αλύπητα για αυτό και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν ο ίδιος άνθρωπος έγραφε σε ένα tweet το 2012, σε μια προσπάθεια να πλήξει τον Λουίς δε Γκίντος, υπουργό Οικονομικών του Ραχόι: «Θα παρέδιδες την οικονομική πολιτική της χώρας σε κάποιον που ξόδεψε 600.000 ευρώ για μια σοφίτα πολυτελείας;».

Το 2018, έξι χρόνια αργότερα, ο ίδιος θα αγόραζε μια έπαυλη 248 τ.μ. στο Γκαλαπαγάρ, μια ορεινή περιοχή 40 χιλιόμετρα έξω από τη Μαδρίτη, σε μια έκταση με ξεχωριστό σπίτι για τους καλεσμένους και διάφορα άλλα καλούδια όπως μάρμαρα πολυτελείας, πισίνες κτλ. Από μια διαβολική σύμπτωση, θα κληθεί να «απολογηθεί» για το ίδιο ποσό. 600.000, όσο κόστιζε η «σοφίτα» πολυτελείας του Λουίς δε Γκίντος. Η επιλογή αυτού του σπιτιού θα στοιχίσει βέβαια ακριβότερα. Το κράτος του '78 και το κατεστημένο που ο φρανκισμός άφησε για κληρονομιά είναι ήδη στο κατόπι του. Τα χτυπήματα συνεχίζονται. Κατηγορείται πως το δάνειο των 540.000 ευρώ που καλείται να ξεπληρώσει σε βάθος 30 ετών έχει το σκανδαλώδες επιτόκιο του 0,5%, σε μια εποχή που στην Ισπανία κινούνται στην καλύτερη περίπτωση στο 1,5%. Μαζί με κάτι καταγγελίες ότι ο προσωπικός του security πληρωνόταν από το κόμμα, συν μια καταγγελία στα όργανα των Podemos από εργαζόμενη κατά της υπουργού Ισότητας της Ισπανίας, Ιρένε Μοντέρο, συζύγου του Πάμπλο Ιγκλέσιας, για απλήρωτες υπερωρίες, η κατάσταση είχε αρχίσει να μοιάζει ανυπόφορη.

Το πλέον εξωφρενικό από όλα είναι πως η περιβόητη έπαυλη για την οποία τόσος λόγος έγινε κατά καιρούς, αποδείχθηκε και αυθαίρετο μεταξύ άλλων, καθώς ένας νόμος του 1976 έχει χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη περιοχή ως «προστατευόμενη» και το σπίτι δεν θα έπρεπε να έχει χτιστεί εκεί το 2002. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας ισχυρίζεται πως δεν φέρει καμία ευθύνη για αυτό, όμως οι επικριτές και οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν διστάζουν να του επιτεθούν ανηλεώς για τα πάντα πια. Ακόμα και για την γκουβερνάντα των τριών παιδιών του. Τον περασμένο Φεβρουάριο ο Χοσέ Λουίς Μαρτίνεθ Αλμέιδα, δήμαρχος της Μαδρίτης δεν δίστασε να σχολιάσει τα πέντε κρατικά αυτοκίνητα που περίμεναν τον Ιγκλέσιας στον σταθμό της Βαρκελώνης, στο περιθώριο μιας εκδήλωσης. «Να μην τον αδικώ, βέβαια, ταξίδευε μαζί του και η γκουβερνάντα του παιδιού του», αφήνοντας σαφείς αιχμές για μια φανταχτερή ζωή, πίσω από τον άνθρωπο που κάποτε πάλευε για να σταματήσουν οι εξώσεις στην Ισπανία.

«Αποτύχαμε…», είπε ο Ιγκλέσιας την περασμένη εβδομάδα σε μια ομάδα υποστηρικτών των Podemos. «Αισθάνομαι σαν αποδιοπομπαίος τράγος που κινητοποιεί τα πιο σκοτεινά, τα πιο αντιδημοκρατικά συναισθήματα. Νομίζω ότι είναι προφανές ότι σήμερα (…) δεν βοηθάω να ενώσω τους ανθρώπους», παραδέχθηκε λίγο πριν από την παραίτησή του. Κάπως έτσι, κομματάκι απρόσμενα, ο ιδρυτής και μέχρι πρότινος αδιαμφισβήτητος ηγέτης των Podemos, από αντιπρόεδρος της κυβέρνησης συνασπισμού με τους Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ επέλεξε την πολιτική απομόνωση. Πόσο θα διαρκέσει αυτή η περίοδος μένει να φανεί στο μέλλον. Με τη δημοτικότητά του να είναι στο ναδίρ και το προνόμιο της επανόδου που προσφέρουν τα μέσα ενημέρωσης να μην υπάρχει, καθώς είναι σαφές πως το αξιοποιούν κυρίως οι σχηματισμοί του δικομματισμού, είχε έρθει η ώρα για μια δραστική λύση. Παραίτηση, λοιπόν. Αυτός ο κύκλος έκλεισε οριστικά.

Ο κοινός βηματισμός ΣΥΡΙΖΑ και Podemos ήταν σημείο αναφοράς πριν από λίγα χρόνια, έχοντας καταφέρει να συνθέσουν κι ένα κοινό μήνυμα νίκης («SYRIZA, Podemos, Venceremos»). Στην πορεία, ως γνωστόν, η σχέση κλονίστηκε και οι παλιοί συνοδοιπόροι κράτησαν τις αποστάσεις τους. Έχοντας προλάβει, βέβαια, να απολαύσουν αμφότεροι τη διαδρομή προς τη θεσμική εξουσία, μέσα από διαφορετικά μονοπάτια, αλλά και κοινούς επώδυνους συμβιβασμούς.

Τελικά βγήκε κερδισμένος ο Πάμπλο Ιγκλέσιας από την ενασχόληση με την πολιτική; Πολλοί, που εμφανίζονται ως πολέμιοι του λαϊκισμού και τον καταγγέλλουν συχνά δημόσια, στάθηκαν στο γεγονός πως σίγουρα «κέρδισε» ένα όμορφο σπίτι. «Κέρδισε», όμως, και άλλα για να πούμε όλη την αλήθεια. Όπως τέσσερις σφαίρες και την απειλή της ζωής όχι μόνο του ίδιου αλλά και της συζύγου, του πατέρα και της μητέρας του. «Κέρδισε» να δει τους υπέρηχους των παιδιών του να δημοσιεύονται σε μια εφημερίδα. «Κέρδισε» μια μόνιμη παρενόχληση από τα ΜΜΕ της ακροδεξιάς και τις ορδές των ορκ του Vox που τον παρενοχλούσαν μπροστά στο σπίτι του. «Κέρδισε» πολλά βάσανα, για μικρή «προίκα» σύμφωνα με τους υποστηρικτές του, οι οποίοι τον αποχαιρετούν «ψηφιακά» μέσω των κοινωνικών δικτύων. Ο Ιγκλέσιας, όμως, φιλόδοξος γαρ, ήξερε εξαρχής πως δεν υπάρχει πολιτική χωρίς συμμετοχή. Μετέφερε τη μάχη στο περιβάλλον που ο ίδιος γνώριζε καλύτερα. Στην πορεία, αυτό άλλαξε. Ήταν πλέον εγκλωβισμένος στις ίδιες τις επιλογές του. Θέλησε να σταθεί απέναντι στην ισπανική ελίτ, αλλά ποτέ δεν το κατάφερε, τουναντίον πισωπάτησε και συμβιβάστηκε ως διαχειριστής.

Στο άκουσμα της παραίτησής του, πολλοί έσπευσαν να «αποκωδικοποιήσουν» τo συμβολισμό αυτής της πολιτικής «αυτοχειρίας», όχι μόνο για την ισπανική, αλλά και για την εγχώρια πολιτική σκηνή. Άλλωστε, ο κοινός βηματισμός ΣΥΡΙΖΑ και Podemos ήταν σημείο αναφοράς πριν από λίγα χρόνια, έχοντας καταφέρει να συνθέσουν κι ένα κοινό μήνυμα νίκης («SYRIZA, Podemos, Venceremos»). Στην πορεία, ως γνωστόν, η σχέση κλονίστηκε και οι παλιοί συνοδοιπόροι κράτησαν τις αποστάσεις τους. Έχοντας προλάβει, βέβαια, να απολαύσουν αμφότεροι τη διαδρομή προς τη θεσμική εξουσία, μέσα από διαφορετικά μονοπάτια, αλλά και κοινούς επώδυνους συμβιβασμούς. Παρότι σημείωσαν μικρές νίκες σε διάφορα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, η αλήθεια είναι πως στα μεγάλα δομικά προβλήματα των καπιταλιστικών δημοκρατιών δεν είχαν πειστικές απαντήσεις. Αυτά τα ελλείματα ουσιαστικού περιεχομένου προσπαθούσαν να καλύψουν επικοινωνιακά οι ορκωμοσίες χωρίς γραβάτα, όπως εκείνη της νέας κυβέρνησης συνασπισμού στο παλάτι της Θαρθουέλα, τον Ιανουάριου του 2020, όπου ο Ιγκλέσιας προκάλεσε εγκεφαλικά στον Βασιλιά Φελίπε και τους τυπολάτρες των πρωτοκόλλων. Πλέον, θα έχουν την ησυχία τους. Ο λέκτορας από το Πανεπιστήμιο της Κομπλουτένσε τους άδειασε τη γωνιά και η «έφοδος στον ουρανό» διακόπτεται, αφήνοντας ελεύθερο πεδίο για να αλωνίσει ο τραμπικός λαϊκισμός που εκφράζει η 42χρονη Ισαμπέλ Ντίας Αγιούσο.

Η ίδια, από ένα παιχνίδι της τύχης, είναι γεννημένη την ίδια μέρα, το ίδιο έτος, στο ίδιο μέρος με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας. Η ανερχόμενη πολιτικός της ισπανικής δεξιάς αδιαφόρησε για τις υπηρεσίες υγείας της πατρίδας της κατά την πανδημία, επιλέγοντας να φροντίσει τις μικρότερες επιχειρήσεις, όταν αρνήθηκε να κλείσει τα μπαρ και τα εστιατόρια για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού. Αυτό το στοίχημα της εξασφάλισε πολλούς υποστηρικτές, διαμορφώνοντας έτσι έναν αντισυστημικό λόγο που ζητούσε περισσότερη «ελευθερία». Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι προϊόν του καιρού της κι αυτή, όπως κάποτε ο Πάμπλο Ιγκλέσιας. Τότε που ερχόταν γεμάτος πάθος για να εκμεταλλευθεί την «κρίση του καθεστώτος» και να νοηματοδοτήσει τι σημαίνει Αριστερά στον 21^ο αιώνα. 

Πηγή :  https://www.news247.gr