Χώρα παράλληλων οπαδικών μονολόγων

του Ανδρέα Ζαμπούκα

Πριν από όλα θα συμφωνήσω με τον διπλανό «σύντροφο» Γιαννακίδη ότι στις 2.00 τα ξημερώματα, βγαίνει η Πάολα και όχι ο Πρωθυπουργός. Πέρα από εκεί όμως, η κατάσταση δεν φαίνεται να διορθώνεται, όσα χρόνια και να περάσουν. Δεν ξέρω, ίσως θα πρέπει να γίνει μια συμφωνία των «λογικών» της Βουλής, ώστε να απέχουν από τα διάφορα «σόου» εντυπώσεων που διοργανώνονται κάθε λίγο. Αλλά αυτό προϋποθέτει μια πιο ουσιαστική κατάφαση πολιτικού «τρόπου», απαλλαγμένου από συμπλέγματα και εξάρσεις προκλήσεων.
Ολα κινούνται σε ένα καθεστώς παράλληλων οπαδικών μονολόγων. Υπάρχει κερκίδα, κανόνες που παραβιάζονται όπως στο γήπεδο και τηλεθεατές με πίτσες, ποπ κορν, σουβλάκια και μπύρες. Και την επόμενη μέρα, σχολιασμός αναρτημένος με πολύχρωμους τίτλους στις προθήκες των περιπτέρων.
Το ζήτημα είναι ότι αυτό το ξέρουν καλά οι πολιτικοί αρχηγοί και το αποδέχονται. Και συνήθως, υπάρχουν κάποιοι – οι πιο ολοκληρωτικοί!- που το επιζητούν ενώ οι υπόλοιποι συμμετέχουν. Ετσι τα επιτελεία τους αναζητούν περισσότερο την αποκαλυπτική ατάκα παρά την τεκμηριωμένη παρατήρηση που θα μπορούσε να είναι «διδακτική» για το μέλλον.
Ετσι λοιπόν, το παιχνίδι παίζεται ως εξής: η διαφθορά σας είναι χειρότερη από τη διαφθορά μας. H διαπλοκή σας πιο επικίνδυνη από την δική μας. Οι εκδότες σας πιο σατανικοί από τους δικούς μας εκδότες και οι διορισμένοι μας λιγότεροι από τους δικούς σας. Αλλά στο τέλος, οι πιο αιχμηρές και σαρωτικές ύβρεις είναι οι δικές μας.
Κανείς δεν θέλει τις ανεξάρτητες αρχές που θα έπρεπε να στελεχωθούν από τους άριστους για να πατάξουν την διαπλοκή και την διαφθορά στην κοινωνία. Απαλλαγμένες από τον αμοραλισμό και την καθεστωτική φιλοσοφία των κομμάτων, είναι αυτές που θα στηρίξουν την μελλοντική παραγωγική δημοκρατία.
Αν όμως, υπήρχε ένα διαφορετικό ακροατήριο, ένα διαφορετικό τηλεοπτικό κοινό, μια άλλη κοινοβουλευτική ομάδα κάτω από τον αρχηγό της, άλλα θα ακούγαμε χθες το βράδυ, στη Βουλή.
Η χώρα αντιμετωπίζει ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα, κυρίως μετά την Μεταπολίτευση. Η κομματοκρατία απλώνει το αξιακό της σύστημα παντού και στήνει πελατειακά δίκτυα για να διασφαλίσει την εξουσία.
Οι βουλευτές, οι διοικητές οργανισμών, οι προϊστάμενοι τμημάτων, οι διευθυντές φορέων του Δημοσίου μπορεί να είναι διεφθαρμένοι αλλά το «πόθεν έσχες» τους δεν ελέγχεται.
Η αποτελεσματικότητα της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι ποτέ επαρκής. Υπάρχει μόνο ως επαγγελία και όχι ως επιδίωξη.
Ο νεποτισμός και ο έλεγχος του Δημοσίου από το κόμμα δίνει προμήθειες, διαγωνισμούς, αναθέσεις, σχεδιάζει φωτογραφικά, υποθηκεύει με τα έργα την ανάπτυξη και το μέλλον της χώρας.
Το τραπεζικό σύστημα, χρηματοδοτεί επιχειρήσεις, βοηθάει στις αναδιαρθρώσεις δανείων, επιταχύνει επιστροφές φόρων.
Η Δικαιοσύνη διορίζεται από το κόμμα. Αρα έχει την υποχρέωση να ξεπληρώσει γραμμάτια στο μέλλον. Επίσης δεν ξέρουμε το αξιοκρατικό σύστημα που δίνει θέσεις στους δικαστές.
Κανείς δεν θέλει τις ανεξάρτητες αρχές που θα έπρεπε να στελεχωθούν από τους άριστους για να πατάξουν την διαπλοκή και την διαφθορά στην κοινωνία. Απαλλαγμένες από τον αμοραλισμό και την καθεστωτική φιλοσοφία των κομμάτων, είναι αυτές που θα στηρίξουν την μελλοντική παραγωγική δημοκρατία.
Η χθεσινή συζήτηση στην Βουλή ανανεώνει απλά τον πρωτογονισμό μας στην πολιτική επικοινωνία. Κι αυτό γιατί ακόμα υπάρχει η κρίσιμη μάζα των «οπαδών» που στρέφει το χέρι επιδεικτικά στην απέναντι κερκίδα.
Οποτε και αν εκλείψει αυτή η κάστα ανθρώπων που διαπαιδαγωγήθηκαν με κραυγές στα προηγούμενα χρόνια, τότε θα σταματήσει και το άθλιο θέαμα στην Βουλή. Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί που απολαμβάνουν την αήθη αυταρέσκεια. Φταίνε κυρίως οι οπαδοί τους που την επιζητούν και την ενισχύουν…

Πηγή : www.protagon.gr

Συζητούσε με τον γιατρό ενώ εγχειριζόταν στον εγκέφαλο

 

Μία πρωτοποριακή επέμβαση αφαίρεσης όγκου από τον εγκέφαλο, με τον ασθενή να μιλάει στους γιατρούς του, πραγματοποιήθηκε στο νοσοκομείο «Γεώργιος Γεννηματάς» της Αθήνας.

Πρόκειται για έναν 21χρονο φοιτητή, ο οποίος εμφάνιζε επιληπτικές κρίσεις και άλλα συμπτώματα. Υποβλήθηκε σε μία σειρά εξετάσεων, από τις οποίες διαγνώστηκε ένα χαμηλής κακοήθειας γλοίωμα στο δεξί τμήμα του εγκεφάλου.

Οπως παρουσιάζει σε σημερινό της δημοσίευμα η εφημερίδα «Εθνος», oμάδα ειδικών, υπό τον συντονιστή διευθυντή της Νευροχειρουργικής του νοσοκομείου Νίκο Γεωργακούλια, έκριναν ότι ο Γιώργος -όπως είναι το μικρό όνομα του ασθενούς- μπορεί να χειρουργηθεί όντας σε εγρήγορση. Με τη συγκεκριμένη μέθοδο, ο ασθενής επικοινωνεί με τους γιατρούς του την ώρα της επέμβασης και με τις απαντήσεις του συμβάλλει στον καθορισμό με ακρίβεια της περιοχής που πρέπει να χειρουργηθεί. Αφαιρείται, δηλαδή, ο όγκος, χωρίς να επηρεάζονται κέντρα του εγκεφάλου τα οποία ελέγχουν την ομιλία ή την κίνηση.

Το παιδί οδηγήθηκε στο χειρουργείο, όπου έγινε πλήρης αφαίρεση του γλοιώματος, χωρίς επιπλοκές και επιπτώσεις στη λειτουργικότητά του. Μία ώρα μετά την έναρξη της επέμβασης, η αναισθησιολόγος ζήτησε από τον Γιώργο να ξυπνήσει, όπως και έγινε. Ο 21χρονος κλήθηκε να απαντήσει σε μία σειρά ερωτήσεων, την ώρα που το κρανίο του ήταν ανοικτό και ο εγκέφαλος στα χέρια του χειρουργού. Το έκανε πρόθυμα και πολύ ευγενικά, όπως συνηθίζει.

Του ζητήθηκε να μετρήσει έως το δέκα, να αναγνωρίσει εικόνες και να πει εάν ένιωθε μούδιασμα στη γλώσσα ή στα άκρα. Οταν η διαδικασία ολοκληρώθηκε, ο νευροχειρουργός ήταν πλέον βέβαιος πως όλα πήγαν καλά. «Γιώργο, είσαι τέλειος, πήγαν όλα καλά», είπε στον ασθενή του, για να πάρει την απάντηση: «Μακάρι». Ο διάλογος σταμάτησε εδώ: «Σε αφήνω τώρα να κοιμηθείς γλυκά. Θα τα πούμε σε λίγο»...

Πηγή: www.iefimerida.gr

BONGOs, GONGOs και στρατός στους καταυλισμούς των προσφύγων! – Κι εμείς, που;

του Γιώργου Τσιάκαλου

 

Φτάσαμε πια στο σημείο – για την ακρίβεια: μας έφεραν στο σημείο!- όπου πρέπει ν’ αποφασίσουμε: θα συνεχίσουμε να είμαστε στο πλευρό των προσφύγων με κάθε μέσο και χωρίς εκπτώσεις ή όχι; Θα συνεχίσουμε να έχουμε αφετηρία των πράξεών μας τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις διεθνείς συμβάσεις προστασίας των προσφύγων ή θ’ αποδεχτούμε κι εμείς τον περιορισμό και την κατάργησή τους στο όνομα μιας, δήθεν, ρεαλιστικής πολιτικής; Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε και να προσφέρουμε όλα όσα χρειάζεται για να ζει με αξιοπρέπεια ένας άνθρωπος (ντόπιος, πρόσφυγας ή μετανάστης: όλοι τα ίδια χρειαζόμαστε!) ή θα υποταχθούμε στη λογική και στην απαίτηση των κυβερνώντων να προσφέρουμε μόνον τόσα και όποια και με τον τρόπο που εκείνοι μας επιτρέπουν; Δυστυχώς δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποφύγουμε την απόφαση, μας εξαναγκάζουν σ’ αυτήν.
Τι είναι αυτό που ισχύει σήμερα και μας εξαναγκάζει ν’ αποφασίσουμε; Ας δούμε κάποια από τα πολλά.
Μαζεύεις τρόφιμα, ρούχα και παπούτσια, όπως έκανες δέκα μήνες τώρα; «Κάντο», λένε, «όμως δεν θα μπεις σε Κέντρο (δήθεν) Φιλοξενίας» – αφού εσύ εκεί ασφαλώς θα διεκδικήσεις και θέρμανση για τους ανθρώπους, σε πλήρη αντίθεση με τις διαθέσεις και τις πράξεις της Πολιτείας και των εκπροσώπων της.
«Σου επιτρέπουμε να τα παραδώσεις», λένε, «σ’ εμάς ή σε κάποια ΜΚΟ από αυτές που (πρόθυμα) συνεργάζονται μαζί μας». Και θεωρούν ότι αποτελεί αποκλειστικά δική τους υπόθεση, όχι δική μας ή των προσφύγων, εάν τελικά θα τα μοιράσουν (έστω παρουσιάζοντάς τα σαν «δικά» τους –αυτό δεν μας ενοχλεί) ή θα τα κλειδώσουν για καιρό σε μια αποθήκη αφήνοντας τους ανθρώπους να ταλαιπωρούνται και να δυστυχούν (αυτό μας εξοργίζει).
«Προσωρινά Κέντρα Φιλοξενίας» τα ονομάζουν επίσημα. Με το «Χίλτον» τα εξομοιώνουν όταν δημοσίως αξιολογούν την ποιότητα των εγκαταστάσεών τους και τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Έστω! Για πότε, όμως, σχεδιάζεται η μετεγκατάστασή σε κανονικές, απλές κατοικίες, στις οποίες έχουν δικαίωμα να κατοικήσουν μετά την «προσωρινή» αυτή «φιλοξενία»;
Πολλά είναι όσα συνέβησαν από την ημέρα που επίσημα τέθηκε εκτός ισχύος η Σύμβαση της Γενεύης στη χώρα μας. Περίσσεψε η επίσημη απανθρωπιά, απλώς κορυφή του παγόβουνου οι αγανακτισμένες «γουρουνοκεφαλές». Σε πλήρη λειτουργία τέθηκαν οι μηχανισμοί χειραγώγησης, πολυποίκιλοι, πολυδιάστατοι, ευρηματικοί και ιδιαίτερα κυνικοί.
Πύκνωσαν οι γραμμές των ανθρώπων που διαγκωνίζονται ποιος θα φωνάξει μελωδικότερα «Καλώς τους!» (αχ να ήταν εδώ και πιο μπροστά ή, έστω μια φορά στο λιοπύρι του καλοκαιριού και στις λάσπες του χειμώνα στην Ειδομένη!). Ας είναι. Τέτοιες φωνές, για όποιο λόγο κι αν υψώνονται, καλό κάνουν, κακό δεν κάνουν. Άλλωστε, δεν έρχονται τυχαία, είναι αποτέλεσμα των αγώνων όλων εκείνων που όλο τον καιρό με την πρακτική συμπαράστασή τους έκαναν να λουφάξουν οι «γουρουνοκεφαλές» και κέρδισαν την ηγεμονία στη σύγκρουση της ανθρωπιάς με την ακροδεξιά βαρβαρότητα. Έτσι, τώρα πια όλοι μπορούν -χωρίς το φόβο πιθανού πολιτικού κόστους αλλά, αντίθετα, με τη βάσιμη ελπίδα πολιτικού κέρδους- να επισκεφτούν τους/τις πρόσφυγες, να συνομιλήσουν, ακόμη και να συνφάγουν μαζί τους. Νίκη μας.
Τώρα, λοιπόν, είμαστε αναγκασμένοι να αποφασίσουμε πώς θα πορευτούμε. Και η απόφασή μας αυτή θα εξαρτηθεί κυρίως από την προθυμία ή την αδυναμία μας ν’ αφουγκραστούμε και να κατανοήσουμε, όχι μόνο τα λόγια αλλά κυρίως, τις επίμονες σιωπές των κυβερνώντων. Εκεί, όπου καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Σύμβαση της Γενεύης, και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αν αυτά έχουμε αφετηρία, τότε, για την πορεία μας από εδώ και πέρα, δεν μπορεί παρά ν’ αποφασίσουμε: στους χώρους της επίμονης σιωπής των κυβερνώντων θα βρισκόμαστε. Όσο και όπως μπορούμε, αλλά από εκεί δεν θα απουσιάσουμε ούτε μια στιγμή.
Αναρτώ σήμερα ένα κείμενο που είχα δώσει σε μια εφημερίδα πριν μια εβδομάδα, αλλά δεν έτυχε να το δημοσιεύσει μέχρι χθες. Θεωρώ ότι δίνει κάποιες πληροφορίες που χρειάζεται να τις έχουμε για να κατανοήσουμε αυτά που έρχονται, κι αυτά που θα κληθούμε να κάνουμε εμείς. Το «εμείς», που χρησιμοποιώ, προφανώς αποτελεί μια δική μου κατασκευή. Ελπίζω και αισιοδοξώ ότι συμπεριλαμβάνει πολλούς ανθρώπους, αλλά ακόμη και εάν δεν ίσχυε σήμερα, εγώ θα συνέχιζα να πορεύομαι με αυτό το «εμείς». Και σας διαβεβαιώνω: χωρίς ούτε μια στιγμή να με κατέχει η αίσθηση της μοναξιάς.
Για τον συγκεκριμένο σχέδιο πορείας θα γράψω αύριο.
Παρακάτω το αδημοσίευτο άρθρο.
BONGOs, GONGOs και στρατός – Μαζί στους καταυλισμούς προσφύγων;
«Κακομαθημένε πολίτη!» ήταν (είναι;) η περιφρονητική, γεμάτη απέχθεια προσφώνηση όσων στρατιωτών επιδείκνυαν συμπεριφορά που δεν είναι συμβατή με τα ειωθότα του στρατού. Για τους στρατούς σχεδόν όλου του κόσμου, η έννοια του πολίτη είναι συνώνυμη με αρνητικές συμπεριφορές που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές στις περιοχές δικαιοδοσίας τους. Στον χώρο τους, άδειες και απαγορεύσεις ακολουθούν τους δικούς τους κανονισμούς – αντίθετους συχνά από εκείνους της κοινωνίας των πολιτών. «Λογικό», λοιπόν, αυτά να ισχύουν επίσης στα Κέντρα Προσφύγων που, κατόπιν εντολής της κυβέρνησης, έστησε και διαχειρίζεται ο δικός μας στρατός.
Μακριά από εμένα οι αρνητικές γενικεύσεις. Είδα στα Κέντρα Προσφύγων αρκετούς αξιωματικούς και στρατιώτες να δουλεύουν συστηματικά και να συμπεριφέρονται άψογα τόσο στους/στις πρόσφυγες όσο και στους εθελοντές και στις εθελόντριες. Όμως, η διαχείριση και η αντιμετώπιση των προβλημάτων ενός προσφυγικού πληθυσμού αναμφίβολα υπερβαίνει τις δυνατότητες και τους ορίζοντές τους. Πολύ γρήγορα το διαπίστωσαν και οι ίδιοι: η δεσπόζουσα συμμετοχή των πολιτών είναι εντελώς απαραίτητη.
Ήρθε μετά και η Ευρωπαϊκή Ένωση να πει ότι την οικονομική βοήθεια που θα δώσει στην Ελλάδα για τη λειτουργία δομών φιλοξενίας πρέπει να τη διαχειριστεί «η κοινωνία των πολιτών», την οποία η Επιτροπή της ΕΕ κατά κανόνα ταυτίζει με τις λεγόμενες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», τις πιο γνωστές ως ΜΚΟ ή (από τα αγγλικά) NGO. Κατόπιν αυτού, η δική μας κυβέρνηση ανέθεσε στους στρατιωτικούς διοικητές των Κέντρων Προσφύγων να επιλέγουν εκείνοι τις σχετικές οργανώσεις και τους μεμονωμένους πολίτες που θα έχουν την άδεια να προσφέρουν υπηρεσίες και βοήθεια στις προσφυγικές οικογένειες.
Έτσι, ο στρατός καλείται να αξιολογήσει και να κατατάξει τους Έλληνες πολίτες σε «συμβατούς» (άρα αποδεκτούς) και σε «κακομαθημένους» (άρα ανεπιθύμητους), και το ίδιο καλείται να κάνει με τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. «Πως θα γίνει αυτό, υπάρχουν κριτήρια;», αναρωτήθηκαν πολλοί, λησμονώντας, ίσως, ότι ο αρμόδιος υπουργός με τη δήλωση «επανακτούμε το κράτος» πριν μερικούς μήνες όρισε ως κριτήριο τη συμφωνία και τη συμβατότητα με τη λογική και τις πράξεις των αρχών.
«Συμβατοί» είναι όσοι προσαρμόζουν και εξαντλούν την συμπαράστασή τους στους τομείς που ορίζονται από τις επίσημες αρχές, χωρίς πράξεις «απειθαρχίας» ακόμη κι όταν η κατάσταση των προσφύγων κραυγάζει και τις απαιτεί. Π.χ. εξαντλώντας τη δραστηριότητά τους στην προσφορά –πράγματι αναγκαίων- στιγμών ψυχαγωγίας, αλλά αποδεχόμενοι την απόλυτη έλλειψη θέρμανσης στις σκηνές.
«Κακομαθημένοι» είναι όσοι –πρόθυμοι και ικανοί να προσφέρουν κάθε μορφής βοήθεια- θα επισημαίνουν τις παραλείψεις και τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, και θα παρεμβαίνουν για να τις αποκαταστήσουν ακόμη και χωρίς την άδεια του Διοικητή ή και σε αντίθεση μ’ αυτόν.
Για την επιλογή των ΜΚΟ τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Εδώ υπάρχουν οργανώσεις που ήδη έχουν δώσει αποδείξεις συμβατότητας, και ανήκουν στις κατηγορίες GONGOs και BONGOs (δόκιμοι όροι διεθνώς). Η πρώτη σημαίνει «Προσανατολισμένες στις Κυβερνήσεις ΜΚΟ» (Government Oriented NGOs), ενώ η δεύτερη «Προσανατολισμένες στις Επιχειρήσεις ΜΚΟ» (Business Oriented NGOs). Συνεπώς, η Ευρώπη δεν χρειάζεται ν’ ανησυχεί για τη διαχείριση της οικονομικής βοήθειας, ούτε οι στρατιωτικοί διοικητές των Κέντρων για φαινόμενα απειθαρχίας. «BONGOs, GONGOs και στρατός, μαζί στους καταυλισμούς προσφύγων» είναι η επίσημη πολιτική για την κοινωνική ένταξη των προσφύγων στην Ελλάδα. Πρωτότυπη διεθνώς. Και καταδικασμένη σε αποτυχία, εάν εφαρμοστεί.
Η κυβέρνηση έχει μια επιλογή: να στηριχτεί στις εκατοντάδες – ίσως και πάνω από χίλιες- αποκεντρωμένες δομές, που δημιούργησαν αυθόρμητα οι απλοί πολίτες σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Σ’ αυτές οφείλεται κατά 95% ο άθλος της επιβίωσης ενός εκατομμυρίου προσφύγων τον περασμένο χρόνο. Αν δεν το κάνει, θα τις βρει αντιμέτωπες. Διότι, προσανατολισμένες αποκλειστικά στην ανθρωπιά και στην ανιδιοτέλεια, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τις οικογένειες των προσφύγων ακόμη κι αν χρειαστεί να συγκρουστούν με όλες τις δυνάμεις του κόσμου.
* Ο κ.Γιώργος Τσιάκαλος είναι ομότιμος καθηγητης  Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ

Πηγή : www.ipyxida.gr

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΚΕΕ & ΕΒΕΑ κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΙΧΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, 29.3.16

 

«Κυρίες και κύριοι,

με μεγάλη χαρά παραβρίσκομαι στην ημερίδα σας για το μείζον πρόβλημα του ασφαλιστικού – συνταξιοδοτικού ζητήματος που απασχολεί σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ελληνική κοινωνία.
Θα ήθελα να σας συγχαρώ για την πρωτοβουλία σας αυτή και να σας επισημάνω ότι τα Επιμελητήρια ήδη έχουν ξεκινήσει επαφές με τους επιστημονικούς φορείς της χώρας με στόχο την εξεύρεση μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης για το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον την πρότασή σας και θα μπορούσα να πω ότι σε αρκετά σημεία μας βρίσκει σύμφωνους, όπως για παράδειγμα την αισθητή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που θα επιτρέψουν τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Απολύτως σύμφωνους μας βρίσκει και η διατήρηση της επικουρικής σύνταξης που όμως θα πρέπει να λειτουργεί ως ένας υποχρεωτικός πυλώνας με κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Και βέβαια είμαστε σύμφωνοι και με το διαχωρισμό του συνταξιοδοτικού από την υγεία.
Κυρίες και κύριοι,
Είναι προφανές ότι για αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, δεν φταίει μόνο η κρίση. Η κρίση επιδείνωσε μια κατάσταση που ήταν από πριν προβληματική.
Δυστυχώς, ακόμα και τώρα, δεν βλέπουμε διάθεση για πραγματική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Αυτό που βλέπουμε τα τελευταία έξι χρόνια, είναι ένας καταιγισμός νομικών αλλαγών και περικοπών, χωρίς συζήτηση, χωρίς συνεκτική στρατηγική, χωρίς κατεύθυνση.
Βλέπουμε αλλαγές να προτείνονται και να εφαρμόζονται στο πόδι, μέσα σε κλίμα βιασύνης και πανικού. Είτε για να περάσουμε την επόμενη αξιολόγηση από τους δανειστές, είτε γιατί μεγαλώνει απειλητικά η «τρύπα» των ταμείων.
Κάτι τέτοιο είδαμε να συμβαίνει και τώρα, με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών να λειτουργεί ως λύση ανάγκης, για να μην περικοπούν οι κύριες συντάξεις. Πρόκειται για ένα μέτρο που, όπως έχουμε τονίσει, πλήττει ευθέως την επιχειρηματικότητα, την απασχόληση, την προσπάθεια για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Πάμε δηλαδή να καλύψουμε, όπως – όπως μια άμεση ανάγκη, με τρόπο που υπονομεύει την ανάπτυξη και κατ’ επέκταση τη δυνατότητα τροφοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος.
Ας το καταλάβουμε επιτέλους: δεν μπορεί το σύστημα ασφάλισης να αντιμετωπίζεται ανεξάρτητα από το στόχο της ανάπτυξης. Κάθε σύστημα συντάξεων τροφοδοτείται από την παραγωγή. Για να έχουν σύνταξη οι ηλικιωμένοι, πρέπει να έχουν δουλειά τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Πρέπει η οικονομία να παράγει και να δημιουργεί βιώσιμες και καλές θέσεις εργασίας.
Σαφώς δεν μπορούμε να παραβλέπουμε και την ανάγκη για δικαιοσύνη απέναντι στους σημερινούς συνταξιούχους. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει την έμπρακτη διάψευση των προσδοκιών πάνω στις οποίες χτίστηκε το σύστημα συντάξεων και πλήρωσε εισφορές η πλειοψηφία των συνταξιούχων.
Καλούμαστε λοιπόν να λύσουμε μία δύσκολη εξίσωση: χρειαζόμαστε ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα συνδυάζει την ανάπτυξη με τη δικαιοσύνη. Ένα σύστημα που δεν θα στηρίζεται στο «όποιος πρόλαβε», δεν θα στηρίζεται στο «να πληρώσουν οι άλλοι».
Χρειαζόμαστε ένα σύστημα το οποίο θα διευκολύνει την ανάπτυξη, εξασφαλίζοντας τους εργαζόμενους και ευνοώντας αποταμιεύσεις. Και όχι ένα σύστημα το οποίο θα υποσκάπτει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, θα τροφοδοτεί ελλείμματα και θα επιβαρύνει την παραγωγή – είτε μέσω υψηλών εισφορών είτε μέσω του προϋπολογισμού και άρα της φορολογίας.
Το ΕΒΕΑ, όπως γνωρίζετε, έχει ασχοληθεί επισταμένα με το θέμα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Στις αρχές του 2016 το ΕΒΕΑ παρουσίασε μια νέα έκθεση με προτάσεις στρατηγικής για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού.
Συγκεκριμένα, η έκθεση προτείνει ένα βασικό πλαίσιο αλλαγών, που υλοποιείται σε τρία βήματα:

• Πρώτο και άμεσο χρονικά βήμα είναι η εξαγορά δημοσιονομικού χρόνου, με την υιοθέτηση βραχυπρόθεσμων και μεσοπρόθεσμων μέτρων δημοσιονομικής ευστάθειας. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν ένα σύστημα ποσοστιαίων εισφορών, με δυνατότητα εξομάλυνσης για αυτοτελώς απασχολούμενους και αγρότες, την προσαρμογή των κλιμακίων του ΕΚΑΣ, τη συνένωση ταμείων κ.ά.

• Το δεύτερο βήμα, που τοποθετείται και αυτό εντός του 2016, αφορά τη λήψη πολιτικών αποφάσεων σε πέντε κρίσιμα σημεία:
  1. Διατήρηση της συνολικής επιβάρυνσης στα σημερινά επίπεδα για 20 χρόνια.
  2. Συνεξέταση κυρίων και επικουρικών συντάξεων και πιθανώς εφάπαξ.
  3. Συνεξέταση παλαιών και νέων συντάξεων, ως ανεξάρτητο θέμα δικαιοσύνης.
  4. Διάκριση πρόνοιας-ασφάλισης και αντανάκλαση της κάθε διάστασης στην κρατική σύνταξη. Μηχανισμός της νοητής κεφαλαιοποίησης.
  5. Σκεπτικό ενός υποχρεωτικού πυλώνα στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα.

• Το τρίτο βήμα, το οποίο τοποθετείται σε βάθος διετίας και μετά από διάλογο, αφορά τη δημιουργία συστήματος τριών πυλώνων, όπως αυτό που έχει αξιοποιηθεί σε αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Πρόκειται για ένα μοντέλο που διακρίνει τους ρόλους της κοινωνικής και επαγγελματικής αλληλεγγύης. Ιεραρχεί προτεραιότητες και αφήνει ευρύ πεδίο ευελιξίας για αποκλίσεις από το μέσο όρο, οι οποίες όμως δεν επιβαρύνουν τρίτους. Στην τελική ανάπτυξη του το σύστημα αυτό, εξασφαλίζει ποσοστό αναπλήρωσης γύρω στο 70%  των τελικών αποδοχών, παρόμοιο με τα ισχύοντα στην ΕΕ.
Κυρίες και κύριοι,
Ευελπιστώ ότι η σημερινή εκδήλωση θα συμβάλει στην εξεύρεση λύσεων. Γιατί λύσεις ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες και υπεύθυνες μπορούν να υπάρξουν. Αυτό που χρειάζεται είναι πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα.
Σε αυτή την προσπάθεια, η Επιμελητηριακή Κοινότητα θα είναι παρούσα. Με εποικοδομητική συμμετοχή στο διάλογο, με προτάσεις, με ευθύνη για το παρόν και το μέλλον του τόπου».

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

από τον Νίκο Μπογιόπουλο

Στις 30 Μάρτη 1952, σαν σήμερα πριν από 64 χρόνια, «έφυγε» ο Νίκος Μπελογιάννης. Ήταν μόλις 37 ετών. Εκτελέστηκε.
    Ο Μπελογιάννης είχε πολλά «κουσούρια» που δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τους δολοφόνους του. 
    Εκτός από μαχητής με το όπλο στο χέρι ενάντια στους κατακτητές και στους εκμεταλλευτές ήταν και μαχητής με «όπλο» την πένα. Ήταν ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού.
    Απόδειξη τόσο το βιβλίο του «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», όσο και το βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα»που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» στην επέτειο των 80 χρόνων του ΚΚΕ. Ένα έργο γραμμένο σε συνθήκες εγκλεισμού του στην Ακροναυπλία από την μεταξική δικτατορία και στη συνέχεια μέχρι την απόδρασή του από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής.
    Στο βιβλίο εξετάζεται ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου σε συνδυασμό με τη διείσδυση και τη συνεργασία του με το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια ακτινογραφία της ελληνικής οικονομίας που ξεκινά από το 1824 και φτάνει έως το 1940 για το πώς λειτούργησε ο «σωτήριος» δανεισμός, από τα πρώτα «δάνεια της ανεξαρτησίας» μέχρι και τη μεταξική δικτατορία.
    Ο Μπελογιάννης περιγράφει τους ληστρικούς όρους των δανείων με σκοπό την αποκόμιση κερδών από ντόπιους και ξένους τοκογλύφους και το πώς οι επακόλουθες πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893 και του 1932 έγιναν πεδίο θησαυρισμού της πλουτοκρατίας μέσα από επιβολή συνθηκών αποστέρησης του λαού.
«…ο λαός υπόφερνε– γράφει ο Μπελογιάννης. Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: «Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού» (…). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές – τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους – εκτελούσαν το ίδιο «εθνοφελές» έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».
    Στον επίλογο του βιβλίου ο Μπελογιάννης σημειώνει:
«… Γενικά, η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο (…)».

    Ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος, σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» την επόμενη μέρα της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές:  
«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ’ αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.
«Νίκο σήκω»
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
«Πάμε για καθαρό αέρα;»
«Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση» (…)»

    ΉτανΚυριακή.Στις30 Μάρτη 1952.Ήταν Κυριακή! Μέρα που κατά της διάρκεια της Κατοχής ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις…
    Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στο σκοτάδι, στις 4.12’ τα χαράματα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων, αυτών που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών, αυτών που έχτιζαν «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα.   
    Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
    Το παράγγελμα γι’ αυτή την πολιτική δολοφονία, που θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και για το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα,δόθηκε σαν σήμερα, πριν από 64 χρόνια.
     Την ίδια μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο και οι πάτρωνές τους, οι Αμερικάνοι, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ – Στράτη, στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ», γράφει:
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)».

    Ο Μπελογιάννης από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του όχι μόνο δεν αφαίρεσε, αλλά είχε φροντίσει να προσθέσει και άλλους λόγους στους εκτελεστές του για του πάρουν τη ζωή.
    Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι ήταν «προδότης» και ότι γι’ αυτό τον δίκαζαν. Εκείνος τους απαντούσε:  
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας…».
    Εκείνοιισχυρίζονταν ότι είναι κομμουνιστής και ως εκ τούτου «κατάσκοπος». Εκείνος τους απαντούσε:
«Οι μάρτυρες φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ’ αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».
    Όλοτο σύστημα εξουσίας που προσήγαγε τον Μπελογιάννη στο εδώλιο πίστευε ότι με μηχανορραφίες θα μετέτρεπε τις δίκες σε πεδίο διαπόμπευσης των κομμουνιστών. Αλλά ο Μπελογιάννης με τα λόγια του κατά τη διάρκεια της απολογίας του είχε ανατρέψει τα πάντα. Είχε μετατρέψει τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους. Στον αντικομμουνισμό και στις απειλές τους, απαντούσε:
«… αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες,  χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας». 
    Ο Μπελογιάννης είχε «ενοχλήσει» τους στρατοδίκες του. Η σύγκριση μαζί του ήταν ανυπόφορη για τους διώκτες του. Τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο, ξεκαθάρισε:
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
    Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο, είναι ενδεικτικός:
 «ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;
 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.
 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;
 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.
 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;
 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.
 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω».

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».
    Ήταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του ’52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του.
    Τα λόγια του Μπελογιάννη – παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή – αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πολύ πιο ανθεκτικά από τους μικρόνοες που νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν νομίζοντας ότι έτσι τα λόγια του θα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι ηλίθιοι…

     
Μετάτη δολοφονία ο Πωλ Ελυάρ έγραψε:
«Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…»
    Ο Μπελογιάννης, στα όπλα των δολοφόνων έστρεψε το δικό του «όπλο»: Ένα γαρύφαλλο. Και τρεις κουβέντες:
«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».

Πηγή : www.enikos.gr

Σε εισφορές και φόρους τα 6 από τα 10 ευρώ που βγάζει Ελληνας εργαζόμενος

 

Ο μισός μισθός των εργαζομένων χάνεται ήδη σε εισφορές και φόρους ενώ έρχονται και νέες επιβαρύνσεις με το φορολογικό και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θα διευρύνουν τις απώλειες αυτές.
Ειδικότερα εκτιμάται ότι με τα νέα μέτρα που συζητά η κυβέρνηση με τους δανειστές στο πλαίσιο της αξιολόγησης, τα 6 στα 19 ευρώ του μισθού θα τα τρώνε οι φόροι και οι εισφορές. Ενδεικτικό είναι ότι με βάση τα στοιχεία του 2014 (ΟΟΣΑ), ένας εργαζόμενος με δύο παιδιά πλήρωνε για φόρους και εισφορές το 43,4% του μισθού του.
Για το 2016 οι επιβαρύνσεις από τη φορολογία εισοδήματος αναμένεται να διευρυνθούν περαιτέρω, καθώς σύμφωνα με τα τελευταία σενάρια του υπουργείου Οικονομικών, εισοδήματα πάνω από 9.100 ευρώ θα πληρώσουν περισσότερο φόρο ενώ πιο βαριά θα είναι και η έκτακτη εισφορά.
Υψηλότερες αναμένεται να είναι και οι ασφαλιστικές εισφορές για τους εργαζομένους αν περάσει τελικά η κυβερνητική πρόταση για αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για τις επικουρικές συντάξεις. Ετσι, η συνολική επιβάρυνση από εισφορές και φόρους θα αυξηθεί σε επίπεδο που προσεγγίζει το 60% του μισθού σύμφωνα με τις εκτιμήσεις.
Οπως είναι γνωστό η κυβέρνηση μέσω του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου επιμένει στην πρόταση για αύξηση των εισφορών κατά μία ή ακόμη και κατά μισή μονάδα, καθώς διαφορετικά δεν καλύπτεται το έλλειμμα του ΕΤΕΑ, το οποίο υπολογίζεται ότι θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη το διάστημα 2018-2014.
Παγκόσμια πρωταθλήτρια η Ελλάδα σε ποσοστά κρατήσεων
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ποσοστά κρατήσεων αναδεικνύουν ήδη από το 2014 τη χώρα μας σε παγκόσμια πρωταθλήτρια κρατήσεων. Σύμφωνα με αυτά:

• Το υψηλό ποσοστό από το μισθό εργαζομένου με δύο παιδιά που πάει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές έφερε και πάλι στο προσκήνιο το θέμα των φορολογικών συντελεστών στη χώρα μας. Η στατιστική του ΟΟΣΑ ανέδειξε την ελληνική παγκόσμια πρωτιά:Ο Ελληνας εργαζόμενος με δύο παιδιά πληρώνει το 43,4% του μισθού του σε κρατήσεις, ποσοστό που είναι και το υψηλότερο μεταξύ των χωρών του Οργανισμού.Την ώρα μάλιστα που η κυβέρνηση συζητάει την αύξηση του ανώτατου συντελεστή, η στατιστική του ΟΟΣΑ αποδεικνύει ότι οι έχοντες τα υψηλότερα εισοδήματα στην Ελλάδα είναι ούτως ή άλλως οι βαρύτερα φορολογούμενοι.
• Οι ασφαλιστικές εισφορές είναι από τις υψηλότερες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. Ο μέσος όρος διαμορφώνεται στο 9,9% με την Ελλάδα να βρίσκεται στο 16%. Στην κατάταξη των χωρών-μελών καταλαμβάνουμε την 6η υψηλότερη θέσης καθώς μας ξεπερνούν μόνο η Σλοβενία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Αυστρία και η Πολωνία.

Πηγή: www.iefimerida.gr

Σύνταξη για όλους - Κατάργηση εισφορών