Σύγχρονη Ανανεωτική Αριστερά: Μαΐου 2023

Κυριακή 28 Μαΐου 2023

Ο Νίκος Μαραντζίδης αναλαμβάνει την προεκλογική καμπάνια του Τσίπρα

Θα συμμετέχει και στον πρωινό καφέ ο Νίκος Μαραντζίδης – Στην Κουμουνδούρου από την Τρίτη – Τι αρμοδιότητες θα έχει.

Ο Νίκος Μαραντζίδης αναλαμβάνει την προεκλογική καμπάνια του Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι θα αλλάξει ότι χρειάζεται ενόψει της κάλπης της 25ης Ιουνίου και το κάνει πράξη.

Ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, συγγραφέας και αρθρογράφος – και στο iEidiseis – αναλαμβάνει το σχεδιασμό της προεκλογικής καμπάνιας του Αλέξη Τσίπρα.

Την είδηση φέρνει στο φως της δημοσιότητας η στήλη «Θεωρείο» του Σταύρου Παπαντωνίου στην «Καθημερινή» της Κυριακής, ενώ εμείς – σύμφωνα με τις πληροφορίες μας – συμπληρώνουμε: Ο Νίκος Μαραντζίδης θα παρακολουθεί τις δημοσκοπήσεις (θα τις πραγματοποιεί, κατά πάσα πιθανότητα, η PRORATA) και τα focus group της Κουμουνδούρου, θα συμμετέχει στις αναλύσεις για το σχεδιασμό, θα προτείνει τις κινήσεις με βάση την εικόνα που θα εισπράττεται, ενώ θα συμμετέχει και στον πρωινό καφέ.Από πότε; Από την προσεχή Τρίτη!

Πηγή : https://www.ieidiseis.gr

Αυτοδιοικητικές εκλογές - τεστ στην Ισπανία

santseth-ispania

Οι Ισπανοί προσέρχονται σήμερα στις κάλπες για δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, οι οποίες θα αποτελέσουν προοίμιο των βουλευτικών που προβλέπεται να διεξαχθούν στο τέλος της χρονιάς και για τις οποίες οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν ήττα του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ και επιστροφή στην εξουσία της δεξιάς.

Τα εκλογικά τμήματα, τα οποία άνοιξαν στις 09:00 τοπική ώρα (10:00 ώρα Ελλάδος), αναμένεται να κλείσουν στις 20:00 τοπική ώρα (21:00 ώρα Ελλάδος), ενώ στις κάλπες καλούνται πάνω από 35 εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν δικαίωμα ψήφου. Δεν διεξάγονται δημοσκοπήσεις κατά την έξοδο από τις κάλπες (exit-polls).

Η μάχη αναμένεται να είναι αμφίρροπη σε πολλές περιφέρειες, με λίγες σαφείς πλειοψηφίες να διαφαίνονται, σύμφωνα με γκάλπ και ειδικούς, πέραν μόνον της περιφέρειας της Μαδρίτης, όπου η περιφερειακή πρόεδρος Ισαμπέλ Ντίαθ Αγιούσο του «Λαϊκού Κόμματος» (PP, συντηρητικό) να δείχνει να εξασφαλίζει την επανεκλογή της με απόλυτη πλειοψηφία.

«Αν η αριστερά τα πάει καλύτερα από αυτό που προβλέπεται και καταφέρει να διατηρήσει τον έλεγχο της πλειονότητας των περιφερειακών κυβερνήσεων που διακυβεύονται (…) αυτό θα δείξει ότι οι βουλευτικές εκλογές θα είναι πολύ αμφίρροπες και θα είναι καλό για τις πιθανότητές της να παραμείνει στην εξουσία» στο τέλος της χρονιάς, εκτιμά ο Φεντερίκο Σάντι, αναλυτής του κέντρου μελετών Eurasiagroup, σε έρευνα που δημοσιεύτηκε αυτήν την εβδομάδα.

Όμως αν οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες προβλέπουν στροφή προς τα δεξιά, αποδειχθούν σωστές, οι επιτυχίες στις περιφέρειες θα προσφέρουν στον επικεφαλής της βασικής αντιπολιτευόμενης παράταξης, τον Αλμπέρτο Νούνιεθ Φεϊχό, που είναι αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, το απαραίτητο «πρόκριμμα» για να κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές το φθινόπωρο, συνεχίζει ο αναλυτής.

Πρωθυπουργός από το 2018, ο Σάντσεθ αντιμετωπίζει αυτή τη διπλή εκλογική αναμέτρηση έχοντας αρκετά βαρίδια: τη φθορά της εξουσίας, την άνοδο του πληθωρισμού –μολονότι αυτός βρίσκεται σε πολύ πιο χαμηλά επίπεδα στην Ισπανία απ’ό,τι στην πλειονότητα των άλλων χωρών της ΕΕ– και την μεγάλη μείωση της αγοραστικής δύναμης που απορρέει από αυτόν.

Η εικόνα της κυβέρνησής του έχει εξάλλου επιβαρυνθεί από επανειλημμένες κρίσεις που έχουν συγκλονίσει την συμμαχία μεταξύ του κόμματός του, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ισπανίας (PSOE), και του ανήσυχου εταίρου του στον κυβερνητικό συνασπισμό, του κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς Podemos.

Ο Φεϊχό έχει κάνει τα πάντα για να μετατρέψει τις εκλογές αυτές σε πανεθνικό δημοψήφισμα για τον Πέδρο Σάντσεθ, τον οποίο περιγράφει ως εξαρτημένο από την άκρα αριστερά, αλλά και από αυτονομιστικά βασκικά και καταλανικά κόμματα, από τα οποία εξαρτάται η κυβέρνησή του μειοψηφίας στο κοινοβούλιο για να ψηφιστούν οι μεταρρυθμίσεις του.

«Ζητώ τις ψήφους της Ισπανίας που θέλει να δώσει τέλος στον ‘σαντσισμό’ από την Κυριακή», κάλεσε ο Φεϊχό την Παρασκευή το βράδυ τον κόσμο στην τελευταία προεκλογική του συγκέντρωση στη Μαδρίτη, χρησιμοποιώντας τον όρο που επινόησε ο ίδιος για να περιγράφει τις πολιτικές του πρωθυπουργού.

Ο Σάντσεθ από την πλευρά του στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία στον απολογισμό του κυβερνητικού του έργου, κυρίως στον οικονομικό τομέα και σε αυτόν της καταπολέμησης της ξηρασίας και της διαχείρισης των υδάτινων πόρων, ένα θέμα που έρχεται ολοένα και περισσότερο στο προσκήνιο στην Ισπανία.

«Οι κοινωνικο-δημοκρατικές πολιτικές ταιριάζουν καλύτερα στην Ισπανία από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές (επειδή) διαχειριζόμαστε πολύ καλύτερα την οικονομία», τόνισε την Παρασκευή το βράδυ ο Ισπανός πρωθυπουργός, ολοκληρώνοντας την προεκλογική του εκστρατεία στη Βαρκελώνη, στη βορειοανατολική Ισπανία.

Ο Σάντσεθ είναι πιο ευάλωτος στις εκλογές αυτές, καθώς από τις 12 περιφέρειες που ανανεώνουν το κοινοβούλιο και τις κυβερνήσεις τους, οι Σοσιαλιστές κυβερνούν 10, είτε άμεσα, είτε ως μέλη συνασπισμού.

Από τον αριθμό των περιφερειών που θα καταφέρει να αποσπάσει το PP από τους Σοσιαλιστές θα εξαρτηθεί η αντίληψη της κοινής γνώμης για το αν ο Φεϊχό κέρδισε σε αυτόν τον πρώτο γύρο και η άφιξή του στην Μονκλόα, την έδρα της κεντρικής κυβέρνησης της Ισπανίας στο τέλος της χρονιάς είναι αναπόφευκτη.

Ωστόσο ο Φεϊχό έχει και δικά του προβλήματα. Το βασικό είναι το Vox, το κόμμα της άκρας δεξιάς που συνιστά την τρίτη δύναμη του κοινοβουλίου και φιλοδοξεί να γίνει απαραίτητος εταίρος του Λαϊκού Κόμματος για τη διακυβέρνηση των περιφερειών και στη συνέχεια σε εθνικό επίπεδο. Εξάλλου από πέρυσι, το PP και το Vox κυβερνούν μαζί την Καστίλλη και Λεόν, περιφέρεια στην οποία σήμερα δεν διεξάγονται εκλογές.

Έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι οι βουλευτικές εκλογές θα κριθούν στο κέντρο, ο Φεϊχό φροντίζει από την άνοδό του στην ηγεσία του PP πριν από έναν χρόνο να δώσει την εικόνα ενός μετριοπαθούς κόμματος και ως εκ τούτου να κρατά το Vox σε απόσταση. Επομένως ένα πολύ καλό αποτέλεσμα του Vox σε πολλές περιφέρειες θα ήταν επικίνδυνο γι’αυτόν.

Η προεκλογική εκστρατεία που ολοκληρώθηκε την Παρασκευή το βράδυ αμαυρώθηκε τις τελευταίες μέρες από αρκετές υποθέσεις απάτης, στην προκειμένη περίπτωση φερόμενες εξαγορές επιστολικών ψήφων, στις οποίες εμπλέκονται ως επί το πλείστον εκλεγμένοι ή υποψήφιοι των Σοσιαλιστών.

Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί ο αντίκτυπος των σκανδάλων αυτών. Ωστόσο ο Σάντσεθ, ο οποίος έχει καταστήσει την χρηστή διακυβέρνηση μια από τις προτεραιότητες της δράσης του, αντιτάσσοντάς την στις αισχρότητες προηγούμενων δεξιών κυβερνήσεων, είναι σίγουρο ότι δεν το χρειαζόταν αυτό.

Πηγή : https://www.ipyxida.gr

Σάββατο 27 Μαΐου 2023

Μα ποιος μαλάκας τέλος πάντων ψηφίζει Μπερλουσκόνι;

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

του Βασίλη Παπαστεργίου *

Για πολλά χρόνια έκανα κάμπινγκ, συνήθως ελεύθερο.

Από τα φοιτητικά μου χρόνια ως την γέννηση των παιδιών μου, σχεδόν 25 χρόνια, έχω στήσει σκηνή σε δεκάδες νησιά, κυρίως της άγονης γραμμής.

Όλα αυτά τα χρόνια οι Ιταλοί ήταν οι καλύτεροι φίλοι μου. Γνώρισα, χωρίς υπερβολή, εκατοντάδες Ιταλούς και Ιταλίδες τουρίστες κατασκηνωτές. Ήταν αδέξιοι και ανοργάνωτοι σαν κι εμένα και τα Αγγλικά τους ήταν αρκούντως άσχημα έτσι ώστε να συνεννοούμαστε τέλεια. Όχι τόσο καλά όπως των Σκανδιναβών, των Ολλανδών και των Γερμανών που με έκαναν πάντα να αισθάνομαι μειονεκτικά, όχι όμως και τόσο άθλια όπως των Άγγλων και ιδίως των Σκωτσέζων.

Δεν ξέρω βέβαια γρυ Ιταλικά, αλλά με κάποιον τρόπο όλοι ξέρουμε κάποια Ιταλικά, έτσι δεν είναι;

Ήξερα τους στίχους από το Bella Ciao, την Bandiera Rosa, τους έλεγα και «Κε κόζα» και όλα γινόντουσαν πιο εύκολα. Συμφωνούσαμε ότι ο Μπερλιγκουέρ ήταν ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο, αυτοί αγαπούσαν τον Θεοδωράκη και την Μοσχολιού, εγώ τον Σέρτζιο Εντρίγκο και τον Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ και έτσι όλα ήταν ισότιμα και σωστά.

Όταν το 1994 εκλέχτηκε πρωθυπουργός της Ιταλίας ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, το σοκ ήταν μεγάλο.

Επί σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα ο Μπερλουσκόνι, ένας ακροδεξιός κλόουν, ψηφίζεται από ένα ποσοστό μεταξύ 20-40% της Ιταλικής κοινωνίας. Κέρδισε 4 εκλογές, έγινε πρωθυπουργός επί 8 χρόνια και ακόμα παίζει ρόλο την σημερινή Ιταλική ακροδεξιά κυβέρνηση.

Έχοντας γνωρίσει λοιπόν αρκετές εκατοντάδες Ιταλούς και Ιταλίδες, ωστόσο ποτέ μου δεν μπόρεσα να γνωρίσω από κοντά έστω έναν ψηφοφόρο του Μπερλουσκόνι. Κάθε φορά που η συζήτηση ερχόταν στον Μπερλουσκόνι, οι Ιταλοί καλοκαιρινοί φίλοι μου, αναφωνούσαν με ιερή αγανάκτηση ¨Αααα Μπερλουσκόνι, τερίμπιλε, ορίμπιλε, φασσσσσσίστα!»

Επί χρόνια έψαχνα να βρω έστω έναν απλό ψηφοφόρο του Μπερλουσκόνι, που στο μεταξύ έπαιρνε ποσοστά 40% στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις στην Ιταλία. Μάταια.

Κανένας από τους φίλους που γνώριζα τα ωραία καλοκαίρια στα νησιά δεν ψήφιζε Μπερλουσκόνι.

Κάποιοι βέβαια ήξεραν κάποιον που ψήφιζε Μπερλουσκόνι. Κάποιον γείτονα, κάποιον στην δουλειά, κάποιον αντιπαθητικό στο γραφείο. Μια φορά στους Λειψούς βρήκα κάποιον που μου είπε με περηφάνεια ότι ήξερε κάποιον που είχε έναν πρώτο ξάδελφο που ψήφιζε Μπερλουσκόνι. Αυτή μάλλον ήταν η πιο κοντινή σχέση που απέκτησα ποτέ με ψηφοφόρο του Μπερλουσκόνι.

Τα χρόνια πέρασαν, ο Μπερλουσκόνι στα 86 του παραμένει παράγοντας της νέας ακροδεξιάς Ιταλικής κυβέρνησης, εγώ εδώ και δύο χρόνια επέστρεψα στην πρακτική του κάμπινγκ κυνηγώντας βέβαια τα τρία πιτσιρίκια μου, αλλά ακόμα δεν έχω αξιωθεί να γνωρίσω από κοντά έναν ψηφοφόρο του Σίλβιο.

Και η απορία μου όλα αυτά τα χρόνια παρέμενε: «Μα ποιος μαλάκας τέλος πάντων ψηφίζει Μπερλουσκόνι;»

Κάπως έτσι νιώθω από την Κυριακή με το 41% της ΝΔ.

Όχι ότι δεν έχω φίλους ή γνωστούς που ψηφίζουν ΝΔ, συγγενείς, συναδέλφους, γείτονες. Αλλά το κλίμα μιας εκλογικής κυριαρχίας της ΝΔ σε αυτόν τον βαθμό δεν το ανίχνευα πουθενά.

Ούτε πριν ούτε μετά τις εκλογές.

Την μέρα των εκλογών, στο χωριό που ήμουν δικαστικός αντιπρόσωπος, πρώτευσε άνετα ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ ανταγωνιζόταν με το ΚΚΕ για την δεύτερη θέση.

Την Δευτέρα το πρωί με την παγωμάρα του εκλογικού αποτελέσματος, πήρα ένα φραπέ στο χέρι και άρχισα να περπατάω μόνος στους δρόμους της Άρτας. Το μόνο που άκουγα ήταν «Ούι, τι ήταν αυτό που πάθαμι», «τώρα ποιους τουν κρατάει τουν Μιτσουτακ».

Μια κατάσταση Δευτέρας στο σχολείο μετά από ήττα 3-0 στο ντέρμπυ. Μόνο μια παρέα μπαρμπάδων φαινόταν ευτυχής.

«Καλύτερα Χρυσή Αυγή παρά ο Τσίπρας» πρόλαβα να ακούσω από έναν καλοντυμένο κύριο και επιτάχυνα το βήμα μου.

Και να πεις ότι είμαι εκτός κοινωνίας;

Στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές, όλοι οι γονείς δεν έκρυβαν την απογοήτευσή τους για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Ποιος μαλάκας λοιπόν ψηφίζει Μητσοτάκη;

Αν για τα φρικιά της Ιταλίας που κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στα νησιά της Ελληνικής άγονης γραμμής είναι μάλλον αναμενόμενο να προτιμούν τον Μπερλιγκουέρ από τον Μπερλουσκόνι, τι ακριβώς συμβαίνει με την Ελληνική κοινωνία;

Ωστόσο, αγαπητές φίλες και φίλοι, η πικρή αλήθεια είναι αυτή. Ούτε νοθεία έγινε βέβαια, ούτε κάποιος μας κάνει πλάκα.

Και – για να μην γίνομαι και άδικα προσβλητικός – φυσικά ούτε το 41% των συμπολιτών μας που ψηφίζουν Μητσοτάκη είναι μαλάκες.

Ωστόσο, αυτό το 41% των συμπολιτών μας επέλεξε μια καταστροφική ψήφο, μια ψήφο πραγματικά επικίνδυνη για την δημοκρατία και τον τόπο μας.

Τίποτα ωστόσο πραγματικό δεν είναι ανεξήγητο.

Χωρίς προφανώς να μπορώ να προσδιορίσω την έκταση του προβλήματος, διαβλέποντας ωστόσο την εκλογική νίκη της ΝΔ να έρχεται (όχι βέβαια σε αυτήν την έκταση), τον Φεβρουάριο φέτος έγραψα εδώ για 5 διακριτές κοινωνικές κατηγορίες που θα ήταν λογικό να επιβεβαιώσουν την εμπιστοσύνη τους στην Νέα Δημοκρατία.

Η τότε ανάρτηση είναι αυτή.

https://www.facebook.com/vassilis.papastergiou/posts/pfbid02e5HYJCEMKNdwNBXNhSfrp6rQtvbq12Q9KGWJsicPqss6BsyfY4cUBxyCvxn7NUzol

Αν και σε κάποια πράγματα έπεσα έξω, ωστόσο το σημείο Β, που αναφέρεται στις κοινωνικές βάσεις της ΝΔ, νομίζω ότι έχει κάποια ουσία.

Συνοψίζω: α) ο βαθύς ελληνικός συντηρητισμός, β) ο κόσμος της ιδιοκτησίας, γ) ελεύθεροι επαγγελματίες με σχετικά ψηλά εισοδήματα, δ) ευνοούμενοι του νέου εκτεταμένου πελατειακού κράτους και ε) δικαιούχοι των ποικίλων επιδομάτων, αυτές οι κατηγορίες είναι τα στηρίγματα του νέου μητσοτακικής κυριαρχίας.

Σε όλα αυτά, ας προσθέσουμε τα ποικίλα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ (για αυτά αναλυτικά, ελπίζω αύριο).

Και σίγουρα πρέπει να προσθέσω στοιχεία που τότε είχα υποτιμήσει ή υποβαθμίσει, αλλά υπό το φως των νέων δεδομένων, είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω και να τονίσω.

Πρώτον, την βελτίωση της αποτελεσματικότητας των λειτουργιών του κράτους (ψηφιοποίηση κλπ), μια ορατή βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη.

Δεύτερον, την αύξηση της απασχόλησης, έστω με κακοπληρωμένες, ανασφαλείς δουλειές, με bullshit jobs, όπως λένε έξω.

Και τρίτον, την μεγαλύτερη γείωση της τωρινής κυβέρνησης με πρακτικές πλευρές της κοινωνικής ζωής σε σχέση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οι στοχευμένες παρεμβάσεις σε μια σειρά ζητήματα (τα διάφορα pass με τελευταίο το dental pass που έκανα κι εγώ για τα παιδιά μου μόλις προχθές), πράγματα που η Αριστερά υποτίμησε στο όνομα μιας κατά τα άλλα αναγκαίας καθολικότερης παρέμβασης.

Κάπως έτσι μπορεί ίσως να ερμηνευτεί αυτό το εκκωφαντικό, αλλά ταυτόχρονα βουβό, 41% της ΝΔ. Αυτοί οι άνθρωποι την ψήφισαν, νομίζω με αυτές τις παραστάσεις, όχι κάποιοι εξωγήινοι. Εξάλλου δεν είναι βέβαια εξωγήινοι κι αυτοί που ψηφίζουν τον Μπερλουσκόνι, 3 δεκαετίες τώρα, στην Ιταλία, έστω κι αν δεν κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στα Ελληνικά νησία.

Παρ’όλα αυτά, η επικράτηση της ΝΔ είναι μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη για την δημοκρατία, ένας αναιδής θρίαμβος.

Τα υψηλά ποσοστά του 41% (που εξάλλου – ας μην το ξεχνάμε ποτέ – δεν αποτελούν πλειοψηφία ) δεν δικαιώνουν πολιτικές και πρακτικές.

Ένα υψηλό εκλογικό ποσοστό δεν αποτελεί τεκμήριο ορθότητας μιας πολιτικής.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ορντογάν στις 14/5 κέρδισε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην Τουρκική Βουλή και ετοιμάζεται αύριο να εκλεγεί με ποσοστό πάνω από 55%.

Είναι άραγε αυτό τεκμήριο ορθότητας και δημοκρατικότητας; Μάλλον όχι.

Τα ίδια ισχύουν και για τον Όρμπαν και άλλους αυταρχικούς ηγέτες.

Οι εκλογικές πλειοψηφίες είναι ίδιον των αυταρχικών καθεστώτων. Οι αυταρχικές κυβερνήσεις κατασκευάζουν συναινέσεις μέσα από την δημιουργία εσωτερικών ή εξωτερικών εχθρών (μετανάστες, πρόσφυγες) και οικοδομούν πλειοψηφίες πάνω σε αυτές.

Μπορεί λοιπόν να είναι απολύτως απογοητευτικό ότι πχ οι υποκλοπές απασχολούν – κατά τις μετρήσεις – μόλις το 5% (!) των εκλογέων και η υποβάθμιση των δημόσιων υποδομών που επέφερε το δυστύχημα των Τεμπών το 6% (!), ωστόσο τα ζητήματα αυτά δεν είναι δευτερεύοντα για μια δημοκρατία.

Το ίδιο ισχύει για την εγκληματική πρακτική των επαναπροωθήσεων, που αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά με το δημοσίευμα των New York Times μέσα στην γενική σιωπή στο εσωτερικό.

Με δυο λόγια, όσο μειοψηφικές κι αν είναι οι αντιδράσεις για τις υποκλοπές, τις επαναπροωθήσεις, τα εγκλήματα στα σύνορα και την υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών, ο μόνος δρόμος είναι η επιμονή στα ζητήματα αυτά.

Αυτή η κριτική κρατά ζωντανή μια δημοκρατία.

Κι εγώ μέσα στα 4 αυτά χρόνια έχω γράψει πολλές φορές για αυτά τα θέματα και έχω χρησιμοποιήσει πολύ βαριές εκφράσεις.

Δεν παίρνω πίσω ούτε μια λέξη.

Ακόμα κι αν η πλειοψηφία αδιαφορεί για αυτά τα ζητήματα (και δεν αδιαφορούν – ευτυχώς – όλοι), μια Αριστερά που σέβεται τον εαυτό της για αυτά μιλά, για αυτά αγωνίζεται, για αυτά επιμένει και αντιστέκεται. Προφανώς όχι μόνο για αυτά, αλλά και για αυτά. Όχι με μισόλογα, ούτε με υπεκφυγές, αλλά με θάρρος και επιμονή στις απόψεις και τις αρχές της.

Δεν πρέπει κανείς ποτέ να υποτιμά τον αντίπαλό του, πράγμα που η εγχώρια Αριστερά, έκανε πολλές φορές. Είναι καλό να τον μελετά, να διδάσκεται από τις επιτυχίες του, και να μαθαίνει. Αυτό που πρέπει ωστόσο πάντα να αποφεύγει, είναι να τον μιμείται.

Για αυτά όμως, αύριο.

*Δικηγόρος , πρώην μέλος του Δ.Σ. του ΔΣΑ

Πηγή : https://www.facebook.com/vassilis.papastergiou

Εκλογές 2023: Τι αλλάζει στις δεύτερες κάλπες – Τι ισχύει για το μπόνους, τις λίστες και τους ετεροδημότες

Εκλογές: Πώς και πού ψηφίζουν 9,8 εκατ. ψηφοφόροι - Οι σταυροί ανά περιοχή | HuffPost Greece ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για τις δεύτερες εκλογές, τι αλλάζει σε σχέση με την εκλογική διαδικασία στις 21 Μαΐου.

Στις εκλογές του Ιουνίου θα εφαρμοστεί ο εκλογικός νόμος της ενισχυμένης αναλογικής, που επαναφέρει το μπόνους εδρών προς το πρώτο κόμμα. Η διαφορά του με το μπόνους των εκλογών του 2007 και από το 2012 έως το 2019, είναι ότι δεν είναι σταθερό αλλά κλιμακούμενο, ανάλογα με το ποσοστό του πρώτου κόμματος.

Εάν αυτό λάβει 25% το μπόνους είναι 20 έδρες, ενώ οι υπόλοιπες 280 έδρες κατανέμονται αναλογικά ανάμεσα στα κόμματα που μπήκαν στη Βουλή. Για κάθε επιπλέον 0,5% το μπόνους αυξάνεται κατά μία έδρα (και ανάλογα μειώνονται οι έδρες των άλλων κομμάτων), με ανώτατο όριο τις 30 έδρες. Άρα, το ανώτατο όριο των 50 εδρών μπόνους εξασφαλίζει το πρώτο κόμμα με ποσοστό 40%, όπως έλαβε η ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές.

Η αυτοδυναμία δεν εξαρτάται μόνο από το ποσοστό του πρώτου κόμματος αλλά και σε συνδυασμό με το ποσοστό που θα λάβουν αθροιστικά τα κόμματα που δεν θα πιάσουν το όριο του 3%. Όσο πιο υψηλό το ποσοστό των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής τόσο χαμηλώνει ο πήχης της αυτοδυναμίας.

Αντίστροφα, όσα περισσότερα κόμματα στο κοινοβούλιο (άρα μικρότερο ποσοστό για τους λοιπούς συνδυασμούς), τόσο θα ανεβαίνει το μίνιμουμ ποσοστό για τον πρώτο. Όπως ανέφεραν ειδικοί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, με πεντακομματική Βουλή η αυτοδυναμία εξασφαλίζεται με ποσοστό περί το 37,5%, με εξακομματική ο πήχης ανεβαίνει γύρω στο 38,4% και με επτακομματική στο 39,3%.

Εκλογές με λίστα

Οι επικείμενες εκλογές διαφέρουν από αυτές της 21ης Μαΐου και στον τρόπο εκλογής των υποψηφίων. Θα πραγματοποιηθούν με δεσμευμένο συνδυασμό (λίστα), καθώς θα επαναπροκηρυχθούν σε διάστημα λιγότερο από 18 μήνες από τις προηγούμενες. Με αυτή τη διαδικασία οι βουλευτές δεν εκλέγονται με σταυρό προτίμησης αλλά κατά σειρά στο ψηφοδέλτιο κάθε εκλογικής περιφέρειας, όπως συμβαίνει με τους βουλευτές Επικρατείας.

Προφανώς, τα κομματικά επιτελεία και οι πολιτικοί αρχηγοί θα καταρτίσουν τις λίστες των ψηφοδελτίων λαμβάνοντας υπόψη τη σειρά κατάταξης των βουλευτών στις πρόσφατες εκλογές, αν και δεν δεσμεύονται για κάτι τέτοιο από την εκλογική νομοθεσία. Έχουν, δηλαδή, το δικαίωμα να συμπεριλάβουν υποψηφίους ακόμα και αν εκείνοι δεν εξελέγησαν στις εκλογές της 21ης Μαΐου και να θέσουν εκτός ψηφοδελτίων ή να κατατάξουν χαμηλότερα στη λίστα υποψηφίους, οι οποίοι εξελέγησαν στην πρόσφατη εκλογική διαδικασία.

Πώς ψηφίζουν ετεροδημότες και κάτοικοι του εξωτερικού

Οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν με βάση τους εκλογικούς καταλόγους που ίσχυσαν και στις τελευταίες εκλογές, όπως αυτοί οριστικοποιήθηκαν μετά την α΄ αναθεώρηση του 2023, και περιλαμβάνουν όλες τις μεταβολές που συντελέστηκαν έως και την 28η Φεβρουαρίου 2023.

Σε ό,τι αφορά στους ετεροδημότες, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να ψηφίσουν στον τόπο διαμονής τους στις προσεχείς εκλογές, όσοι είχαν υποβάλει ετεροχρονισμένα τη σχετική αίτηση.

Οι Έλληνες του εξωτερικού μπορούν να ψηφίσουν στον τόπο διαμονής τους εφόσον η αίτηση για εγγραφή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους έχει εγκριθεί 12 ημέρες πριν από την προκήρυξη των εκλογών. Εάν οι νέες εκλογές προκηρυχθούν τη Δευτέρα 29 Μαΐου, τότε αυτή τη δυνατότητα θα έχουν όποιων η αίτηση εγκρίθηκε έως τις 17 Μαΐου.

Τα βήματα προς τις νέες εκλογές

Κατά τα λοιπά, το ΑΠΕ-ΜΠΕ παρουσιάζει τις προπαρασκευαστικές ενέργειες ενόψει των εκλογών που θα πρέπει να ακολουθηθούν από την αρχή. Δύο ημέρες μετά την έναρξη της προεκλογικής περιόδου λήγει η προθεσμία για την υποβολή δηλώσεων από τους ένστολους στους προϊσταμένους και διοικητές τους σχετικά με την πρόθεσή τους να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στον δήμο, στους εκλογικούς καταλόγους του οποίου είναι γραμμένοι.

Τα κόμματα εντός τριών ημερών από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου θα πρέπει να δηλώσουν το όνομα και το έμβλημά τους στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και εντός επτά ημερών να καταρτίσουν και να υποβάλλουν τους συνδυασμούς τους στην ηλεκτρονική πύλη καταχώρησης υποψηφίων. Τρεις ημέρες μετά τη λήξη προθεσμίας υποβολής υποψηφιοτήτων, ο Άρειος Πάγος ανακηρύσσει σε δημόσια συνεδρίαση τους εκλογικούς συνδυασμούς.

Εντός 10 ημερών από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου οι αντιπεριφερειάρχες καθορίζουν τα εκλογικά τμήματα που θα συσταθούν και ακολούθως, το υπουργείο Εσωτερικών αποστέλλει τους σχετικούς πίνακες όλης της επικράτειας στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου.

Η τελευταία λαμβάνει, παράλληλα, τις ονομαστικές καταστάσεις των δικαστικών λειτουργών, δικηγόρων, ασκούμενων δικηγόρων κ.λπ. για τον διορισμό τους με κλήρωση ως εποπτών και δικαστικών αντιπροσώπων. Στα πρωτοδικεία κληρώνονται τα μέλη των εφορευτικών επιτροπών του κάθε εκλογικού τμήματος και οι αναπληρωτές τους. Στην κλήρωση περιλαμβάνονται οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους του οικείου εκλογικού διαμερίσματος που φέρονται στους καταλόγους αυτούς ως κάτοικοι της περιοχής, έχουν τουλάχιστον απολυτήριο δημοτικού και είναι κάτω των 65 ετών.

Πηγή : https://www.ipyxida.gr

Παρασκευή 26 Μαΐου 2023

ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΜΑΖΙ : Να εγκαθιδρύσουμε έναν νέο ισχυρό πολιτικό σχηματισμό

Δελτίο Τύπου

Ημερομηνία: 26/5/2023
Ώρα: 15:00

Να εγκαθιδρύσουμε έναν νέο ισχυρό πολιτικό σχηματισμό.

Η κυβέρνηση ενώ γνώριζε το επίπεδο της ασθμαίνουσας οικονομίας, με τις σχεδόν ανύπαρκτες πολιτικές οικονομικής ανάκαμψης, συνέχισε και εφάρμοσε εμμονικά, οικονομικό πλάνο άκρατου νεοφιλελευθερισμού.
Με τα 2/5 της κοινωνίας κάτω από το όριο της φτώχειας, ανεργία στο 12%, τεράστιο Δημόσιο χρέος και Ιδιωτικό χρέος και το ασταθές διεθνές περιβάλλον, οι νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» της επέτυχαν ασήμαντους δημοσιονομικούς στόχους, αντικειμενικά σε βάρος των εργαζομένων, των αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Η εφαρμοσμένη πολιτική της, έπληξε το βιοτικό επίπεδο και τα συμφέροντα όλων, εκτός της νέας ελίτ (των ημετέρων) που ήδη ξεπροβάλλει.

Οι οικονομικές ανισότητες συνεχίζουν να υπονομεύουν σε σημαντικό βαθμό την ιδέα, ότι στη Δημοκρατία όλοι οι πολίτες εννοούνται ως ισάξια και ισότιμα μέλη μιας κοινωνίας, ενός κράτους ή μιας συλλογικότητας κρατών. Με αυτήν την έννοια, οι οικονομικές ανισότητες αποτελούν στοιχεία της έλλειψης δημοκρατίας, του δημοκρατικού ελλείμματος στην Ελλάδα, στην ΕΕ, στον πλανήτη.

Είναι ανάγκη να διεκδικήσουμε την επαναφορά της κυριαρχίας της πολιτικής επί της οικονομίας, για να αποκατασταθούν οι λειτουργίες της δημοκρατίας ή και αυτή η ίδια η Δημοκρατία.
Ένα σύγχρονο κράτος πρέπει να αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους πολίτες, να έχει επιτελικό χαρακτήρα και όχι πελατειακές λογικές.

Η υπερψήφιση των πολιτικών της ΝΔ από σημαντική μερίδα πολιτών, δεν σημαίνει αυτόματα επιβράβευση των πολιτικών που ακολουθεί.
Η αναντιστοιχία των εκλογικών της ποσοστών και της καθημερινότητας της πλειοψηφίας των πολιτών, είναι το σημείο που πρέπει να απασχολήσει τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις.

Είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ η Συνεργασία, η Συνεννόηση, η Συσπείρωση των Αριστερών, Οικολογικών, Σοσιαλιστικών, Κεντρώων και Δημοκρατικών δυνάμεων, στην βάση ενός ελάχιστου συμφωνηθέντος προγράμματος για το Κράτος, την Οικονομία, την Εξωτερική Πολιτική, τα Δικαιώματα των πολιτών.

Τα αρχηγικού τύπου κόμματα δεν έχουν δυνατότητες να λύσουν τα τρομακτικά προβλήματα των πολιτών, διότι δεν στηρίζονται σε μακροπρόθεσμες πολιτικές και προκειμένου διαιωνίσουν την παρουσία τους χαϊδεύουν κοινωνικές ομάδες με επιδόματα και παροδικές ελαφρύνσεις.

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΜΑΖΙ ζητά από πολιτικούς σχηματισμούς, ομάδες διαλόγου, αυτόνομα πρόσωπα που αγωνίζονται για κοινές αξίες, να προχωρήσουμε μαζί στην δημιουργία ενός πόλου.

Να εγκαθιδρύσουμε έναν νέο ισχυρό πολιτικό σχηματισμό.

Γραφείο Τύπου
ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ – ΜΑΖΙ
https://www.prasini-aristera.gr/dt-neos-politikos-sximatismos/

Τρίτη 23 Μαΐου 2023

Η ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού

ΛΙΑΚΟΣ ΖΟΡΜΠΑ

Αντώνης Λιάκος, Μυρσίνη Ζορμπά (27/6/2021)

Πού βρισκόμαστε σήμερα, στο μέσο της κυβερνητικής θητείας; Χρειάζεται να αντιληφθούμε τις βαθύτερες τάσεις πέρα από τα κυβερνητικά ή αντιπολιτευτικά στερεότυπα. Ο υπό ανασυγκρότηση αστισμός δεν είναι η μετεμφυλιακή Δεξιά του παρακράτους και του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Δεν είναι ο ενοχικός αστισμός της Μεταπολίτευσης, ούτε οι ηττημένοι σνομπ του ’80. Δεν είναι το μετέωρο βήμα του εκσυγχρονισμού του ’90, αλλά ούτε και η άκρα δεξιά. Η ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού σχεδιάστηκε ως ένα ευρύ στρατηγικό σχέδιο βαθιών δομικών αλλαγών που αναθεωρούν περίπου μισό αιώνα από τη Μεταπολίτευση.

Το επιτελικό κράτος άλλαξε τον υπουργοκεντρικό χαρακτήρα της κυβέρνησης, διαχωρίζει τη διακυβέρνηση από τη διοίκηση, εισάγει τον προγραμματισμό και το επιχειρηματικό μάνατζμεντ στην πολιτική, αν και αδιαφορεί για τη διαφάνεια και τη νομιμότητα. Η οικονομική πολιτική συνδυάζει τον ευρωπαϊκού τύπου νεοφιλελευθερισμό με μια καινοφανή, μετα-Covid, κεϊνσιανού τύπου πολιτική, που η ελληνική εκδοχή της σημαίνει διοχέτευση πόρων στους ημετέρους.

Η βίαιη καταπάτηση των δικαιωμάτων στους πρόσφυγες/μετανάστες και η αστυνομική βαναυσότητα συνδυάζεται με την επιδίωξη και την επίδειξη πολιτισμικού κεφαλαίου. Η εκκαθάριση των Πανεπιστημίων από τους φτωχούς παρείσακτους (το ένα τρίτο των φτωχών παιδιών που δεν τους επιτρέπεται η είσοδος) συνδυάζεται με τη δημιουργία πρότυπων σχολείων σε όλη τη χώρα, για να έχουν πρόσβαση και προσδοκίες τα παιδιά που δεν μπορούν να φοιτήσουν στα ιδιωτικά.

Το master plan της κυβέρνησης και του επιτελικού κράτους είναι η στεγανοποίηση της εξουσίας, που συνοδεύεται από αδιαφάνεια. Ο ελληνικός αστισμός είδε δύο φορές να απειλούνται τα ερείσματά του, αρχικά στη Μεταπολίτευση και έπειτα στην κρίση. Δεν πρέπει να παραβιάσουν οι πληβείοι το άδυτο της εξουσίας ξανά, όπως την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ το 1981 και όπως ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Πλήρες σφράγισμα όλων των αρμών εξουσίας σε όλα τα πεδία: από την τοπική αυτοδιοίκηση ώς το Πανεπιστήμιο· αλλοίωση του εκλογικού σώματος· έλεγχος και καθοδήγηση της πληροφόρησης.

Ο δεύτερος στόχος αφορά τη χρησιμοποίηση του κράτους και τη διοχέτευση πόρων -οικονομικών, πολιτισμικών, κύρους κλπ.- από τον δημόσιο προς τον ιδιωτικό τομέα. Το Πρόγραμμα Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας είναι παράδειγμα. Η ανάλυση των στοιχείων του δείχνει πως η μεθόδευση αυτή δεν αφορά μόνο τους σημαντικούς ευρωπαϊκούς πόρους, αλλά δημιουργεί έναν μόνιμο μηχανισμό.

Επαναλαμβάνεται στην ασφάλιση, στο νέο ΕΣΥ που θα στηρίζεται και στον ιδιωτικό τομέα, και στις ετεροβαρείς συμπράξεις δημοσίου-ιδιωτικού τομέα. Δεν πρόκειται για τη συρρίκνωση του κράτους -σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα δόγματα- αλλά για τη χρήση του ως εργαλείου κοινωνικής αναδιανομής. Οχι από τους λίγους στους πολλούς, όπως το κράτος πρόνοιας. Ακριβώς αντίστροφα. Η επιλεκτικότητα της διοχέτευσης των πόρων λειτουργεί ως κοινωνική μηχανική. Οι στόχοι έχουν περιγραφεί στην έκθεση Πισσαρίδη.

Αυτοί οι σκοποί αγιάζουν τα μέσα, που δικαιολογείται να είναι σκληρά, αυστηρά απέναντι στις υπάλληλες τάξεις, απαλλαγμένα από επιτρεπτισμούς, συμβιβασμούς και χαλαρότητα. Οι διαμαρτυρίες για άδικα μέτρα, παράνομες αναθέσεις, αναξιοκρατικούς διορισμούς, άνομες συμβάσεις, περιφρόνηση των κοινοβουλευτικών κανόνων, παραβιάσεις της νομιμότητας αντιμετωπίζονται με αδιαφορία από την κοινή γνώμη γιατί η διακυβέρνηση δεν κρίνεται ως προς τη νομιμότητά της, αλλά ως προς την αποτελεσματικότητά της. Η νομιμότητα θεωρείται παρακολούθημα της γραφειοκρατίας, της καθυστέρησης, της γκρίνιας, της μιζέριας.

Το νέο μπλοκ εξουσίας είναι συνεκτικό, με ισχυρά υλικά συμφέροντα, πολιτικούς και κοινωνικούς δεσμούς και κυρίως κοινές πολιτισμικές αναφορές. Συγκροτείται με ταχύτητα ένα νέο καθεστώς αλήθειας. Εξ ου η αδιαφορία και η περιφρόνηση στις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Δεν επιδιώκει απλώς βραχύβιες πολιτικές νίκες. Ανασυγκροτεί τον αστισμό καταργώντας κάθε προηγούμενο κοινωνικό συμβόλαιο, ξαναγράφοντας τους νέους κανόνες και θέτοντας, το ένα μετά το άλλο, τα πλαίσια και τους όρους πολιτικής έκφρασης και δράσης, θεσμικής νομιμότητας, κοινωνικής συμβίωσης και τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς.

Δεν το ενδιαφέρει η κοινωνική συνοχή, αντίθετα ευαγγελίζεται τον ανταγωνισμό των φιλελεύθερων ατόμων για τις ευκαιρίες που εκείνο κατά περίπτωση θα ορίζει. Η κοινωνία δεν υπάρχει ως έννοια, τα άτομα χωρίζονται σε φοβικά και τολμηρά, ικανά και ανίκανα, νικητές και ηττημένους, παλιομοδίτες και καινοτόμους, αμετάπειστους νοσταλγούς του παρελθόντος και ριψοκίνδυνους οραματιστές του μέλλοντος, ιδεοληπτικούς και μιζεραμπιλιστές έναντι μαχητών και επιτυχημένων. Ο νέος κόσμος δεν τους χωρά όλους. Καλεί όμως όλους να ανταγωνιστούν για μια θέση σ’ αυτόν. Ακόμη και οι χαμένοι από χέρι δύσκολα θα απορρίψουν την πρόσκληση.

Αυτό είναι το στοίχημα που παίζεται, αυτό το πλαίσιο ξεδιπλώνεται σε όλη την έκταση των δομικών αλλαγών στην οικονομία, στους θεσμούς, στην κοινωνία, στα συμβολικά νοήματα. Τα μεγάλα έργα, οι οικονομικές συμφωνίες και συμπράξεις, η αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας και της δημόσιας εκπαίδευσης, η κερδοσκοπία των ακινήτων, οι λεόντειες συμφωνίες υπέρ των τραπεζών, η διοχέτευση του δημόσιου πλούτου και χώρου σε ιδιώτες, η καταπάτηση του δημοσίου συμφέροντος και η άρνηση λογοδοσίας είναι το πρώτο εργοτάξιο ανασυγκρότησης, που επιδιώκει να εξασφαλίσει μετά τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης πεδία επιχειρηματικού κέρδους και κερδοσκοπίας χωρίς όρια, χωρίς ρίσκο, με γενναιόδωρες ροές και εγγυήσεις του Δημοσίου.

Αλλά δεν αρκεί, χρειάζεται και δεύτερο εργοτάξιο για να ανασυγκροτηθεί ο αστισμός ως ηγεμονία και φαντασιακός παράδεισος. Να σβήσουν οι μνήμες των λαθών της διαχείρισης της κρίσης, των αιτίων και πρωταιτίων που οδήγησαν σ’ αυτήν, να ξαναγραφεί η ιστορία της Μεταπολίτευσης, να καταργηθούν οι διαχωριστικές γραμμές Αριστεράς – Δεξιάς, για να εξαφανιστούν τα επικίνδυνα νοήματα, να αμφισβητηθούν τα ενοχλητικά δικαιώματα, να γίνει παραδοξότητα η κοινωνική κινητικότητα, να ενοχοποιηθούν οι λαϊκές πρακτικές, να επιβληθεί πειθαρχία και υποταγή, τάξη και νόμος και κυρίως αυτή να εσωτερικευτεί ως η νέα ταυτότητα και η μοναδική δίοδος προς κάθε είδους ευκαιρίες -καριέρας, πλουτισμού, κοινωνικής καταξίωσης. Ολα στο κυνήγι της επιτυχίας, στην υπηρεσία της ευτυχιοκρατίας, με ενέσεις αισιοδοξίας.

Με λίγα λόγια, στην ανασυγκρότηση του αστισμού που επιχειρείται σήμερα δεν αρκεί η ριζική συντηρητική αναδιάρθρωση στην οικονομία και τους θεσμούς. Ούτε η επιβολή νέων κανόνων και μεθόδων στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή μια αυταρχικού τύπου διακυβέρνηση. Επιζητά ακόμη πιο ριζικές αλλαγές. Ζητά να διαχειριστεί το μεδούλι της ύπαρξης των υποκειμένων για να το αναπλάσει, να ανασυγκροτήσει τις ίδιες τις υποκειμενικότητες ως τέτοιες, τις επιθυμίες, τις ιδέες, τις προσδοκίες, τις στάσεις και τις συμπεριφορές και να τις βάλει σε μια νέα υποδειγματική κοινωνική ροπή και αλληλεξάρτηση.

Είναι μια φιλόδοξη και κοπιώδης ανάπλαση της κοινωνίας με συνείδηση ότι εκπολιτίζει βαρβάρους. Ξερίζωμα των παλιών επιβλαβών ιδεών. Βιοπολιτικό φυτώριο μεταλλαγμένων απολιτίκ υβριδίων. Οι πρώτοι σπόροι φυτεύτηκαν στην περίοδο της κρίσης ως ενοχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας για την υστέρησή και την απόκλισή της από τον κανόνα. Ως εσωτερίκευση του μνημονιακού υπερεγώ, ως σύνδρομο αντι-ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικό και πολιτισμικό.

Παράλληλα με τη στεγανοποίηση από την Αριστερά πρέπει να διορθωθούν όλες οι «ελαττωματικές ιδέες» που ξεφυτρώνουν στην κοινωνία, να σβήσουν οι ουτοπικές προσδοκίες, να ευθυγραμμιστούν οι πολίτες στην υπακοή και τον θαυμασμό απέναντι στον αστισμό ως ανώτερο τρόπο ζωής, ως μοναδικό ιδεώδες. Τους το προτείνουν επιτυχημένοι επιχειρηματίες, φιλάνθρωποι και φιλότεχνοι, προβεβλημένοι συνταγματολόγοι και διανοούμενοι, κοσμοπολίτες βασιλικοί γόνοι και πρωταθλητές, επικοινωνιολόγοι και ΜΜΕ, θινκ τανκς και κοινωφελή πολιτιστικά ιδρύματα.

Εχουν ανεβάσει ταχύτητα οι μηχανές παραγωγής αναπαραστάσεων των προτύπων, έχουν οργανωθεί τα φυτώρια απολίτικης ναρκισσιστικής συνείδησης νέων, όλα είναι έτοιμα για το μεγάλο φιλόδοξο εγχείρημα. Οχι, η Ν.Δ. δεν είναι απομονωμένη. Βρίσκεται στο κέντρο ισχυρών δικτύων που δεν είναι κομματικά, αλλά παράγουν και υπηρετούν την ίδια πολιτική.

Το μείζον διακύβευμα είναι οι μεγάλες αλλαγές που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες σήμερα, και μαζί η ελληνική: επιγραμματικά, πράσινη μετάβαση – τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.

Ποιες δυνάμεις όμως θα καθοδηγήσουν τις αλλαγές στην κοινωνία και ποιο μοντέλο κοινωνίας θα επιβάλουν; Ο νέος εργασιακός νόμος έδωσε μια πρόγευση του είδους της κοινωνίας που επιδιώκει ο ελληνικός αστισμός. Η Ελλάδα επιστρέφει στα Βαλκάνια, καθώς οι κοινωνικοί δείκτες τη δείχνουν ουραγό της Ευρώπης, κοντά στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία.

Το ερώτημα λοιπόν ποιοι επωφελούνται και ποιους αποκλείει η ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού θα αποτελεί από δω κι εμπρός το κρίσιμο ζήτημα. Συμπεριληπτική ανάπτυξη ή κοινωνικός ακρωτηριασμός; Με ποιες συμμαχίες και διαδικασίες μπορεί να συγκροτηθεί το αντίπαλο δέος, το πολιτικό υποκείμενο που θα καθοδηγήσει τη χώρα μέσα από τις μεγάλες αλλαγές και τις μεγάλες κρίσεις;

Πηγή : https://www.ipyxida.gr

Σάββατο 20 Μαΐου 2023

Τι -και γιατί- ψηφίζουμε: Αυτοδύναμη αλαζονεία ή συνεργασία υπό έλεγχο…

EKLOGES_23-2

Δεν υπάρχει ιδιαίτερη αμφιβολία, το γνωρίζουμε όλοι: η ΝΔ και ο Μητσοτάκης ή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πώς θα μας κυβερνήσουν, μόνοι τους ή με συνεταίρους.

Γιώργος Καρελιάς

Στις εκλογές ψηφίζουμε για πολλά πράγματα. Για να επιβραβεύσουμε ή για να τιμωρήσουμε κάποιον. Για να δώσουμε την ευκαιρία σε κάποιον που θεωρούμε αδικημένο. Για να έχουμε πολλά, μικρά, κόμματα στη Βουλή. Για να διαμαρτυρηθούμε με ένα λευκό ή άκυρο. Μα, πάνω απ’ όλα, ψηφίζουμε για να αναδείξουμε αυτόν ή αυτούς που θα μας κυβερνήσουν.

Ποιοι θα είναι αυτοί; Δεν υπάρχει ιδιαίτερη αμφιβολία, το γνωρίζουμε όλοι: η ΝΔ και ο Μητσοτάκης ή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πώς θα μας κυβερνήσουν, μόνοι τους ή με συνεταίρους. Και αυτό θα μάθουμε, πιθανότατα, την Κυριακή το βράδυ.

1. Η ΝΔ και ο Μητσοτάκης θέλουν- και το διαλαλούν urbi et orbi- να κυβερνήσουν αυτοδύναμοι. Τώρα τελευταία δεν συζητούν κάν να συμπεθεριάσουν είτε με συγγενείς δεξιούς(ας πούμε την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου) είτε με παλιούς(2012-2014) συμπεθέρους, όπως το ΠΑΣΟΚ.Καθαρή θέση, αναμφισβήτητα. Λένε: θέλω να αποφασίζω μόνος μου, δεν γουστάρω συνδιαχείριση της εξουσίας, αυτό σημαίνει ταχύτητα στις αποφάσεις και σταθερότητα χωρίς πισωγυρίσματα.

Τι δεν λένε; Ότι η αυτοδυναμία γεννά (και) αλαζονεία. Ότι η αλαζονεία αποθρασύνει. Και ότι αποθρασύνομαι σημαίνει κυβερνώ ανεξέλεγκτα, αφού δεν έχω κάποιον(συνεταίρο) για να με φρενάρει.

Για να το πούμε με δύο πασίγνωστα παραδείγματα:

Αλαζονική άσκηση της εξουσίας σημαίνει η μυστική υπηρεσία του κράτους να παρακολουθεί τουλάχιστον έναν πολιτικό αντίπαλο, υπουργούς και τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ και ουδείς ακόμη να γνωρίζει γιατί. Ο πρωθυπουργός «δεν γνώριζε», οι ανεξάρτητες αρχές δεν έβγαλαν άκρη, οι εισαγγελείς κλώθουν. Σκοτάδι. Και πάμε σε εκλογές με έναν αρχηγό κόμματος εν δυνάμει όμηρο, με υπουργούς και άλλους αξιωματούχους φοβισμένους.

Αλαζονική άσκηση της εξουσίας σημαίνει ο αρμόδιος για την πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη υπουργός, μετά από μια θεατρική παραίτηση, να είναι ξανά υποψήφιος βουλευτής. Την ίδια ώρα ένας πρώην υπουργός βγαίνει από την εκλογική κούρσα εξαιτίας μιας άκαιρης δήλωσης που έκανε. Προσέξτε, ο Γιώργος Κατρούγκαλος έφυγε από την προεκλογική μάχη επειδή βαρύνεται με μια δήλωση. Δεν έκανε κάτι, είπε κάτι.

Ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέως παραμένει υπερηφάνως υποψήφιος. Και ας βαρύνεται με πράξεις ή παραλείψεις που οδήγησαν στην πολύνεκρη τραγωδία. Και ο πρωθυπουργός, υπουργοί του και παρατρεχάμενοι προπαγανδιστές διυλίζουν των κώνωπα(Κατρούγκαλο) και καταπίνουν την κάμηλον(Καραμανλή). Κι επειδή είναι και είναι και θεοσεβούμενοι, τους ταιριάζει το «ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί».

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας (θεωρητικά και το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρουλάκης) θέλουν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας. Το επιτρέπει, αν δεν το επιβάλλει κιόλας, η απλή αναλογική. Όμως, λένε και κάνουν τα πάντα για να δυσκολέψουν ή και να υπονομεύσουν αυτήν την προοπτική:

2. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ με τα συνεχή μπρος-πίσω. Ο Τσίπρας λάνσαρε πρώτος την «κυβέρνηση των ηττημένων», ενώ τέτοια έννοια δεν υπάρχει. Όποιος φτιάξει κυβέρνηση θα είναι νικητής, τελεία και παύλα. Το διόρθωσε στη συνέχεια , αλλά το προώθησαν Τσακαλώτος και Δραγασάκης. Σύγχυση. Μετά ήρθε η «κυβέρνηση ειδικού σκοπού». Λες και χρειάζεται τέτοιο πράγμα και όχι μια κανονική κυβέρνηση που θα οδηγήσει, μαζί με όλα τα άλλα, στον ειδικό σκοπό της διερεύνησης σκανδαλωδών υποθέσεων.

3. Ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ θέλουν κυβέρνηση συνεργασίας. Ετσι λένε, αλλά κατά βάθος θα τους εξυπηρετούσε ή και θα ήθελαν αυτοδυναμία της ΝΔ. Τέλος πάντων, λένε ότι επιδιώκουν κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά δεν ξέρουν ή δεν λένε με ποιον. Θα μπορούσαν να πουν «με το πρώτο κόμμα». Όμως, το εμφανιζόμενο ως πρώτο κόμμα, η ΝΔ, δεν τους θέλει. Το είπε καθαρά ο Μητσοτάκης. Αλλά ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ, αντί να πουν «θα συνεργαστούμε με όποιο όμορο κόμμα συμφωνούμε σε πέντε προτεραιότητες», δηλαδή με τον ΣΥΡΙΖΑ, επιμένουν στον ανόητο «διμέτωπο» και στο ακατανόητο «ούτε- ούτε». Έβλεπα τον Νίκο Ανδρουλάκη στο προχτεσινό δελτίο του Μέγκα να ερωτάται αυτονοήτως: «Η ΝΔ προτείνει για πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ τον Τσίπρα, το ΠΑΣΟΚ ποιον προτείνει;». Και να πελαγοδρομεί.

Αυτές, λοιπόν, είναι οι δύο πιθανές εκδοχές σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις αυριανές εκλογές(ή μετά τις επαναληπτικές του Ιουλίου). Αλαζονική αυτοδυναμία ή ελεγχόμενη προγραμματική συνεργασία. Την πρώτη λύση τη γνωρίζουμε, τη δοκιμάσαμε και στην παρελθούσα τετραετία. Τη δεύτερη όχι, μπορούν να την επιβάλουν, αύριο ή στις 2 Ιουλίου, όσοι ψηφοφόροι την προτιμούν, αν είναι οι περισσότεροι.

Εν κατακλείδι: δεν ξέρω ποιους αφορά (ξέρουν εκείνοι…), αλλά οι επίδοξοι διαχειριστές ή συνδιαχειριστές της εξουσίας ας προσέξουν πώς το λέει η λαϊκή σοφία:

«Μη μου πολυψηλώνεσαι γιατί ψηλός δεν είσαι και το χωριό σου είναι κοντά και ξέρω ποιανού είσαι»…

Πηγή : https://www.news247.gr

Παρασκευή 19 Μαΐου 2023

Ο Σωτήρης Πέτρουλας και η “Νέα Αριστερά” 1962 – 1965

petroulas3

Μια προσωπική – βιωματική προσέγγιση

γράφει ο Γιώργος Βοϊκλής

Στις 21 Ιουλίου συμπληρώνονται 58 χρόνια από τη δολοφονία του 23χρονου αγωνιστή της Δημοκρατίας Σωτήρη Πέτρουλα. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί πολλά για τα γεγονότα της δολοφονίας και της κηδείας του, αλλά και για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Σ’ όλα αυτά, που κατά την δική μου εκτίμηση δεν δίνουν ολοκληρωμένη εικόνα, κυρίως για το τρίτο σκέλος αυτού του τρίπτυχου, έρχομαι να προσθέσω τη δική μου βιωματική προσέγγιση, καθώς τον τελευταίο χρόνο της ζωής του (Απρίλιος 1964 – Ιούλιος 1965) βρέθηκα στο πολύ στενό πολιτικό – οργανωτικό περιβάλλον του, καθώς, πέρα από στελέχη της Νεολαίας ΕΔΑ, είμασταν μέλη της ίδια παράνομης – εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης, (για την ακρίβεια ήταν καθοδηγητής μου σ’ αυτήν), αλλά και προσωπικοί φίλοι.

Η για πρώτη φορά εκτενής αναφορά σ’ αυτήν τη πλευρά της πολιτικής αντίληψης και δράσης του Σωτήρη Πέτρουλα, είναι ταυτόχρονα η πρώτη φορά εκτενούς και «εκ των έσω» αναφορά σε αυτήν την οργάνωση, για την οποία πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά.

Για την πρώτη περίοδο της οργάνωσης που μετά τη Μεταπολίτευση πήρε το όνομα “Νέα Αριστερά”, και για τη συμμετοχή σ’ αυτήν του Σωτήρη Πέτρουλα, έγραψαν οι πρωτεργάτες της σε κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” στις 21 Ιουλίου 1976, με αφορμή την ενδέκατη επέτειο της δολοφονίας του:

“Την περίοδο αυτή, απ’ το 1960 ακόμη, οι ζυμώσεις και οι προβληματισμοί ανάμεσα στους νέους αγωνιστές, που παλεύουν με συνέπεια στα πλαίσια του φοιτητικού, του σπουδαστικού και του εργατικού κινήματος από τις γραμμές της νεολαίας ΕΔΑ, αρχίζουν να αποκρυσταλλώνονται σε αντιλήψεις και σε σχέσεις και να παίρνουν συγκεκριμένη μορφή οργανωτική. Οι δυνάμεις αυτές αποτελούν τον πρωταρχικό πυρήνα της Νέας Αριστεράς στη χώρα μας.

Παρά το γεγονός ότι η Νέα Αριστερά κείνης της φάσης δεν αυτοχαρακτηρίζεται σαν τέτοια και δεν παρουσιάζεται σαν τέτοια, ενώ τα μέλη της συμμετέχουν δραστήρια, και μάλιστα από στελεχικές θέσεις, στα πλαίσια της νεολαίας ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη αργότερα, ωστόσο, σε αυτή την περίοδο πραγματοποιούν πολλές

κατακτήσεις αποφασιστικής σημασίας, όχι μόνο στο ιδεολογικό πεδίο, αλλά και στο πεδίο της οργανωτικής μορφοποίησης.

Από το 1962 ο Σωτήρης έρχεται σε επαφή με το νεαρό τότε Κίνημα της Νέας Αριστεράς και βρίσκοντας στις γραμμές του το αντίστοιχο της δικής του συνέπειας και των πρωτοποριακών του χαρακτηριστικών, αλλά και την διέξοδο του προβληματισμού του, εντάσσεται σ’ αυτό. Λίγους μήνες μετά την οργάνωσή του στη Νέα Αριστερά, εκλέγεται στο κεντρικό καθοδηγητικό της όργανο, γίνεται ένα από τα βασικά της στελέχη.

Ταυτόχρονα συνεχίζει τη δράση του σαν στέλεχος της νεολαίας ΕΔΑ από τη θέση του μέλους της “Σπουδάζουσας”, καθοδηγητικού οργάνου του φοιτητικού τμήματός της…

Για τη Νέα Αριστερά είναι ένα δραστήριο και δημιουργικό στέλεχός της, ένας από τους ουσιαστικούς της εκπροσώπους, ένας απ’ τους λίγους νέους αγωνιστές που την διαμόρφωσαν. Είναι ένας απ’ τους πρωτεργάτες της”.

Η κριτική της νέας οργάνωσης στην παραδοσιακή αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της (ΚΚΕ – ΕΔΑ, Τροτσκιστές, Σοσιαλδημοκράτες) εστιάζεται σε δύο σημεία:

-Τα στελέχη και τα μέλη τους δεν έχουν ιδεολογική κατάρτιση και, προπαντός,

-Δεν έχουν σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά στον τρόπο ζωής και τη συμπεριφορά τους. Γι’ αυτό και ανεξάρτητα από τις πολιτικές ιδέες και την πολιτική τους δράση, είναι εκτεθειμένα στις αστικές αξίες.

Επίσης, αξιοποιώντας την αρνητική εμπειρία των Αρχειομαρξιστών του Μεσοπολέμου, στη θέση του “Πρώτα θεωρία και μετά πράξη” βάζουν το “Θεωρία και πράξη ταυτόχρονα και παράλληλα”.

Ο Παναγιώτης Γουλιέλμος στον πρόλογο του βιβλίου του με τίτλο “Παγκόσμιο Σοσιαλιστικό Κίνημα – Ιστορική Μελέτη” (εκδόσεις Νέα Αριστερά 1977) που, όπως σημειώνει στον πρόλογό του, γράφτηκε “στο τέλος του ‘62”, γράφει:

“Σήμερα, παρά ποτέ, έγινε φανερό, πως για να εξυπηρετείς το κίνημα πρέπει, ή να υπακούς τυφλά στις εντολές της ηγεσίας, που θά ’χεις a priori παραδεχτεί αλάνθαστη, ή πρέπει να αποκτήσεις το σύνολο των γνωστικών προϋποθέσεων που απαιτούνται για νά ‘χεις υπεύθυνη γνώμη για πολιτικά ζητήματα.

Σήμερα, παρά ποτέ άλλοτε, έγινε φανερό πως δεν είναι δυνατό να καταλαβαίνεις πολιτική, χωρίς τη γνώση της οικονομικής διάρθρωσης της κοινωνίας, χωρίς τη γνώση, παραπέρα, των γενικών νόμων ανάπτυξης της ίδιας της κοινωνίας, χωρίς τη γνώση της ιστορικής εξέλιξης των ενόργανων, της γης, του γαλαξία…”

Κριτική θεώρηση της παραδοσιακής Αριστεράς είναι φανερή και στο παρακάτω κείμενό του Σωτήρη Πέτρουλα, που το χειρόγραφό του βρέθηκε στο αρχείο του:

“Η πολιτική σαν επιστήμη έκφρασης των πολιτικών συμφερόντων και ζύμωσης των δυνάμεων για την ορθή διέξοδο της ιστορίας, γίνεται απρόσιτη σε κείνους που δεν έχουν την δυνατότητα να δουν τις προϋποθέσεις που τη στηρίζουν και την ορθώνουν σαν τέτοια…

Η θεωρία είναι ακριβώς η μεταφορά της πράξης στις σφαίρες του ιδεατού, όπου εκεί απομονώνεται, καθαρίζεται από τα “τυχαία” στοιχεία, ή τα ασήμαντα που μας σκοτεινιάζουν την πράξη και μας αποπλανούν στην εμπειρική εξέταση και διασπάται για να αναλυθεί και εξεταστεί και έπειτα ξανασυντίθεται και κατεβαίνει στην πράξη, στην οποία οδηγεί και η οποία είναι το κριτήριο της αλήθειας και όχι της θεωρίας…

Η έλλειψη θεωρητικής κατάρτισης οδηγεί σε σφάλματα δράσης, γιατί, στο τέλος-τέλος, η θεωρία δεν κάνει τίποτ’ άλλο παρά την ίδια τη δράση να εξετάζη, να αλληλοσυσχετίζη, να καθοδηγή. Δεν είναι κάτι απ’ έξω, αλλά η ίδια η δράση εξετασμένη στην πορεία της, την αλληλεπίδρασή της και το σκοπό που οδηγεί…

Το κίνημα σήμερα δημιουργεί τον τύπο του βολεμένου αγωνιστή, που ενώ θέλει να απαλλαγεί από το βόλεμα που τον πνίγει (πολλές φορές) και του κάνει τη ζωή του μαρτύριο, έστω κι αν φαινομενικά είναι ευτυχισμένος, δεν μπορεί και δεν αποτολμά, γιατί δεν έχει αποκτήσει τις προϋποθέσεις τις αναγκαίες, με ένα λόγο, δεν έχει ολοκληρωθεί σαν αγωνιστής.

Το σύνολο των εκδηλώσεων της υποκειμενικής ζωής μας πρέπει να καθορίζεται απ’ τις γενικότερες αντιλήψεις μας, να μην αντιφάσκη, να καταλήγη σε προωθητικό, υποβοηθητικό της πάλης μας”.

Με βάση τα παραπάνω, τρεις ήταν οι «βασικές αρχές» της νέας οργάνωσης:

-Πρώτη, το ολοκληρωτικό δόσιμο στον αγώνα. Οι ανάγκες του αγώνα είναι πάνω από την προσωπική ζωή.

-Δεύτερη, η σοσιαλιστική συνειδητοποίηση, που επιτυγχάνεται μέσω της ιδεολογικής κατάρτισης, της συστηματικής μελέτης του Μαρξισμού, που μας διδάσκει επίσης τη διαλεκτική σκέψη.

-Τρίτη, η εφαρμογή του σοσιαλισμού στην πράξη, στην καθημερινή ζωή και τη συμπεριφορά των μελών.

Η υλοποίηση των σοσιαλιστικών θεσμών ξεκινάει από την ισότητα μεταξύ των μελών και προεκτείνεται μέχρι τη δημιουργία του «ενδοκαπιταλιστικού σοσιαλισμού». Οι αγωνιστές, δηλαδή, κάνουν πράξη το μήνυμα που έστειλε στους σοβιετικούς πολίτες λίγο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Μαγιακόφσκι με τους στίχους: “Δεν είναι μόνο ο κομμουνισμός / στη γη, / στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα, / είναι και μεσ’ το σπίτι, / στο τραπέζι μπρος / στις σχέσεις, / στη φαμίλια / στην καθημερινή ρουτίνα”.

Για τη νέα οργάνωση, βέβαια, η σοσιαλιστική επανάσταση και η κατάκτηση της εξουσίας δεν αποτελούν προϋποθέσεις, αλλά είναι το αποτέλεσμα της υλοποίησης των σοσιαλιστικών θεσμών στην κοινωνία, σε όλο και μεγαλύτερη έκταση.

Όλα αυτά δεν ήταν μόνο λόγια και θεωρίες.

«Ολοκληρωτικό δόσιμο» σημαίνει ότι η ατομικότητα δεν υπάρχει σε καμιά διάστασή της. Ότι ο καθένας είναι ένα κομμάτι μιας αυστηρά οργανωμένης συλλογικότητας.

«Εφαρμογή του σοσιαλισμού στην πράξη» σημαίνει «κοινό οικονομικό». Το κάθε μέλος, δηλαδή, προσφέρει στην οργάνωση τα έσοδά του και παίρνει αυτά που του εξασφαλίζουν το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης. Το “κοινό οικονομικό” έχει, όμως, και την αντίστροφη πλευρά: Σ’ αυτούς που δεν έχουν επαρκές εισόδημα, η οργάνωση συμπληρώνει το εισόδημά τους ώστε να ζουν στο ίδιο επίπεδο με τα άλλα μέλη.

«Εφαρμογή του σοσιαλισμού στην πράξη» σημαίνει επίσης ότι όσα από τα μέλη είναι εργένηδες, ζουν μαζί ανά δύο ή τρία, σε σπίτια όπου περνάνε αρκετό χρόνο και τα μέλη που μένουν στις οικογένειές τους. Σ’ αυτά οργανώνουν τον δικό τους, σοσιαλιστικό τρόπο ζωής.

Στον τρόπο ζωής τους εφαρμόζουν, επίσης, συμπληρωματικούς κανόνες: Το κάπνισμα απαγορεύεται αυστηρά. Στις σχέσεις των δυο φύλων, επιτρέπεται μόνο ένας μόνιμος, αν είναι δυνατόν, δεσμός, με επιδίωξη ένταξης της ή του ερωτικού συντρόφου στην οργάνωση.

Τέλος, η ιδεολογική κατάρτιση την μελών εξασφαλίζεται με ένα συστηματικό “Εκπαιδευτικό” που αναπτύσσεται σε τέσσερις ενότητες: Φιλοσοφία, Ιστορικός Υλισμός, Ιστορία του Παγκόσμιου και του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος και Πολιτική Οικονομία. Το εκπαιδευτικό αυτό πρόγραμμα διαρκεί δυο χρόνια περίπου και συμπληρωματική σ’ αυτό υποχρέωση των μελών είναι η καθημερινή δίωρη, κατά μέσο όρο, μελέτη.

Η θεσμοθέτηση και η εφαρμογή αυτών των κανόνων συνδέεται, βέβαια, με τις κοινωνικές συνθήκες εκείνης της εποχής, καθώς και με το ότι τα μέλη της νέας οργάνωσης σ’ αυτή την πρώτη της περίοδο ήταν ηλικίας από 17 μέχρι 25 ετών και προέρχονταν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από λαϊκές και εργατικές οικογένειες. Αρκετοί, μάλιστα, ήταν εσωτερικοί μετανάστες.

Στα δύο κύρια χαρακτηριστικά της οργάνωσης οφείλονται και οι δύο, ανεπίσημες, ονομασίες που της δόθηκαν, από τρίτους που γνώριζαν την ύπαρξή της: “Κοινοβίτες” και “ΣΟ.ΣΥΝ” (“Σοσιαλιστική Συνειδητοποίηση”).

Ως προς την πολιτική δράση των μελών, βασική κατεύθυνση της οργάνωσης ήταν η συμμετοχή τους σε “μαζικό χώρο δράσης”, που ήταν το σωματείο του χώρου εργασίας και σπουδών, καθώς και η οργάνωση της Νεολαίας ΕΔΑ, στην οποία συμμετείχαν υλοποιώντας με συνέπεια τη δική της πολιτική.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η οργάνωση δεν είχε δική τους πολιτική αντίληψη. Η αντίληψή της δεν διέφερε όμως αισθητά από την κριτική αντίληψη του μη δογματικού χώρου της Αριστεράς για την αντιφατική πολιτική του ΚΚΕ στη διάρκεια της 10ετίας του 1940. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πολιτικές αντιλήψεις της είχαν επηρεαστεί από τις απόψεις που ανέπτυσσε ο Αχιλλέας Γρηγορογιάννης σε έντυπα του σοσιαλιστικού χώρου. Το βασικό όμως για τους πρωτεργάτες της σε αυτή τη φάση οργάνωσης δεν ήταν η πολιτικές αντιλήψεις αλλά οι οργανωτικές αρχές.

Το μόνο στοιχείο της συμμετοχής των μελών της οργάνωσης στις οργανώσεις της Νεολαίας ΕΔΑ που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “εισοδισμός”, ήταν η στρατολογία μελών της και στη δική τους οργάνωσή τους. Σ’ αυτό δεν έβλεπαν, όμως, κάτι αρνητικό, γιατί θεωρούσαν ότι οι δραστηριότητες της κάθε μίας είναι συμπληρωματικές των δραστηριοτήτων της άλλης. Και γιατί δεν στρατολογούσαν μόνο μέλη της ΕΔΑ, αλλά και μη πολιτικοποιημένα ηθικά στοιχεία, που συναντούσαν στους χώρους δουλειάς και σπουδής, και στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Με δεδομένο το ότι αυτοί εντάσσονταν σύντομα στις οργανώσεις της Ν. ΕΔΑ, μπορούμε να πούμε ότι στρατολογούσαν μέλη και για αυτές τις οργανώσεις.

Είναι χαρακτηριστικό το ότι την ένταξη στις γραμμές της νέων μελών υψηλού επιπέδου, που είχαν εκπαιδευτεί από την οργάνωση, τα στελέχη της Νεολαίας ΕΔΑ την απέδιδαν στο ότι “μέσα από τον λαό ξεπηδούν αυθόρμητα στελέχη”, όπως έλεγαν.

Αυτά για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και την πολιτική της νέας οργάνωσης.

Και συνεχίζουμε με σύντομη αναφορά στην εξέλιξή της.

Στη διάρκεια της τριετίας 1962 – 1965 η οργάνωση αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς, αυξάνοντας σε δεκάδες τον αριθμό των μελών της, που αναδεικνύονται σε στελέχη των οργανώσεων της Νεολαίας ΕΔΑ, κυρίως στους χώρους των Νυχτερινών Γυμνασίων και Τεχνικών Σχολών, στους Φοιτητές, αλλά και στα εργατικά συνδικάτα και τις λαϊκές συνοικίες της πρωτεύουσας.

Ο Σωτήρης Πέτρουλας πρωτοστατεί σε αυτή την ανάπτυξη, ιδιαίτερα μετά από το Φθινόπωρο του 1963 που στρατεύονται δύο από τους πρωτεργάτες της, ο Παναγιώτης Γουλιέλμος και ο Νίκος Καλαποθαράκος.

Το Φθινόπωρο του 1964 αναλαμβάνει την καθοδήγηση της παλιότερης πεντάδας μελών, τη πρώτης που συγκροτήθηκε μετά την αρχική ομάδα τον Σεπτέμβρη του 1962, η οποία ξεκινούσε την τελευταία ενότητα του εκπαιδευτικού, την Οικονομία.

Ένα από τα μέλη αυτής της ομάδας ήμουν και εγώ.

Στην πρώτη μας συνάντηση με τον Σωτήρη Πέτρουλα καθοδηγητή, για να κάνουμε μια σύντομη επανάληψη της προηγούμενης ενότητας, μας έδωσε 37 ερωτήσεις για την ιστορία του εργατικού κινήματος, που το χειρόγραφό τους έχω ακόμη στο αρχείο μου. Αφού τις απαντήσαμε, ξεκινήσαμε τη μελέτη της Εισαγωγής στο Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ.

Η ενότητα αυτή “διδάσκονταν” για πρώτη φορά στην οργάνωση, που σημαίνει ότι ο ίδιος σχεδίασε και οργάνωνε τη συλλογική μελέτη της, που κράτησε 10 μήνες και ολοκληρώθηκε το πρώτο 15θήμερο του Ιουλίου του 1965.

Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να μας δώσει τις ερωτήσεις για την επανάληψη, που περιμέναμε στην επόμενη συνεδρίασή μας. Δολοφονήθηκε το βράδυ της 21ης Ιουλίου.

Τρεις μήνες πριν, είχε προκύψει μια σημαντική εξέλιξη στη συμμετοχή του Σωτήρη Πέτρουλα στην οργάνωση της Νεολαίας ΕΔΑ.

Με απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου της, καθαιρέθηκε από τη “Σπουδάζουσα”.

Οι λόγοι αυτής της απόφασης, που αποσιωπήθηκε επιμελώς από την ΕΔΑ μετά τη δολοφονία του, είναι οι εξής:

Το Δεκέμβρη του 1964 “κατέβηκε” στις οργανώσεις της νεολαίας ΕΔΑ η πρόταση της αυτοδιάλυσης των οργανώσεών της και ενσωμάτωσή τους στην Δημοκρατική Κίνηση Νέων “Γρηγόρης Λαμπράκης”, που είχε δημιουργηθεί ως μαζική – εξωκομματική οργάνωση τον Μάιο του 1963 και πρόεδρός της ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης. Διαφωνήσαμε με αυτήν την απόφαση, πιστεύοντας πως η κομματική οργάνωση είναι απαραίτητη και ότι θα βλάψει το κίνημα μια πιο χαλαρή οργανωτική δομή. Αυτή, μάλιστα, ήταν η πρώτη φορά που η οργάνωσή μας έδωσε στα μέλη της μια πολιτική κατεύθυνση διαφορετική από αυτήν της ηγεσίας της ΕΔΑ . Αυτό, όμως, δεν διαφοροποιούσε τα μέλη μας από τα υπόλοιπα μέλη των οργανώσεων της νεολαίας ΕΔΑ, γιατί και πολλά άλλα μέλη της, ίσως η πλειοψηφία των μελών της, διαφώνησαν με την απόφαση αυτή, ανεξάρτητα από το ότι τελικά εφαρμόστηκε, παραβιάζοντας, ίσως, τις αρχές της εσωκομματικής δημοκρατίας.

Με τη στάση μας σε αυτό το ζήτημα συνδέονταν η καθαίρεσή του Σωτήρη Πέτρουλα, και του Μάκη Παπούλια από τη «Σπουδάζουσα», και η δική μου από τη θέση του Γραμματέα της Οργάνωσης Περιστερίου, τον Μάρτιο του 1965, με την κατηγορία του φραξιονισμού.

Η απόφαση στηρίχθηκε στο ότι ο Μάκης Παπούλιας είχε σημειώσει στην ατζέντα του, παραβιάζοντας τους κανόνες του συνωμοτισμού, δύο ραντεβού του, ένα με τον Σωτήρη Πέτρουλα και ένα μαζί μου. Κι όχι μόνο έγραφε τα πραγματικά μας ονόματα, αλλά και ξέχασε την ατζέντα του σε ένα τραπέζι αίθουσας συνεδριάσεων στα γραφεία της ΕΔΑ. Έτσι έφτασε στα χέρια του Μάκη Χριστοφιλόπουλου, που εισηγήθηκε στο Κεντρικό Συμβούλιο την καθαίρεση και των τριών μας, εισήγηση που έγινε αποδεκτή.

Υπάρχει σχετική αναφορά στο Αρχείο της νεολαίας ΕΔΑ που δημοσιεύτηκε, σε ηλεκτρονική μορφή, από τα ΑΣΚΙ. (σελ. 225).

Στην απόφαση αυτή ίσως έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ο Μάκης Παπούλιας είχε σημειώσει στην ατζέντα του ένα ραντεβού του με τον Νίκο Ψυρούκη της οργάνωσης Φίλοι των Νέων Χωρών (ΦΝΧ).

Με την καθαίρεση του Σωτήρη Πέτρουλα, βέβαια, διαφώνησε η συνέλευση της “Σπουδάζουσας” της Νεολαίας ΕΔΑ , όταν της ανακοινώθηκε. Επίσης, στη Συνδιάσκεψη που ακολούθησε, εκλέχτηκε αντιπρόσωπος της ΑΣΟΕΕ στο ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Κίνησης “Γρηγόρης Λαμπράκης”, στο οποίο δεν πρόλαβε να πάρει μέρος.

Δεν θα επαναλάβω τα της δολοφονίας και της κηδείας του, για τα οποία έχουν δημοσιευθεί εκτενή κείμενά μου στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Θα προσθέσω μόνο ένα μικρό χρονικό για την σύντομη ζωή της Πανσπουδαστικής Δημοκρατικής Κίνησης (ΠΑΝΔΗΚ) “Σωτήρης Πέτρουλας”.

Η σύντομη ιστορία της ΠΑΝΔΗΚ “Σωτήρης Πέτρουλας”

Μετά την κηδεία του Σωτήρη, μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά σύντροφοι στο σπίτι που έμενα τότε, στην οδό Ισμήνης, στον Κολωνό, χωρίς να τηρήσουμε τους κανόνες της ιεραρχίας και χωρίς να πάρουμε τα καθιερωμένα “μέτρα ασφάλειας”.

Οι περισσότεροι ήταν φοιτητές, κυρίως συμφοιτητές του στην ΑΣΟΕΕ. Ανάμεσά τους δυο μέλη της ηγετικής ομάδας, ο Μάκης Παπούλιας και ο Σπύρος Βεντουράτος.

Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη συναισθηματικά. Ήταν ο πρώτος νεκρός μας!

Η ηγετική φυσιογνωμία του είχε πλατιά απήχηση στο λαό, όπως έδειξε η συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων λαού στην κηδεία του. Χρέος μας ήταν να αξιοποιήσουμε αυτή την ύστατη προσφορά του με τη νόμιμη εμφάνιση της μυστικής – παράνομης μέχρι τότε, οργάνωσής μας.

Το πρότεινε ο Μάκης Παπούλιας και όλοι οι παρευρισκόμενοι συμφωνήσαμε, χωρίς να έχουμε καμιά νομιμοποίηση εκπροσώπησης της οργάνωσης, που αριθμούσε τότε αρκετές δεκάδες, αν όχι πάνω από εκατό, μέλη. Και χωρίς τη συμμετοχή των δύο πρωτεργατών της, του Παναγιώτη Γουλιέλμου και του Νίκου Καλαποθαράκου, που υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία, αλλά και των υπόλοιπων μελών της ηγετικής ομάδας.

Εκεί λοιπόν, το βράδυ της 23ης Ιουλίου, αποφασίστηκε, μέσα σε συναισθηματική έξαρση, η δημιουργία της Πανσπουδαστικής Δημοκρατικής Κίνησης (ΠΑΝ.ΔΗ.Κ.) “Σωτήρης Πέτρουλας”.

Το ίδιο βράδυ γράφτηκε η Ιδρυτική της Διακήρυξη, και αποφασίστηκε να τυπωθεί σε χιλιάδες αντίτυπα και να μοιραστεί στους φοιτητικούς χώρους. Αποφασίστηκε επίσης να ετοιμαστεί ένα “Αφιέρωμα στον Σωτήρη Πέτρουλα”, με αναφορές στη ζωή και στις ιδέες του, καθώς και στα γεγονότα της δολοφονίας και της κηδείας του.

Το υπόλοιπο του Καλοκαιριού και το Φθινόπωρο συνεχίσαμε να συμμετέχουμε στις μαχητικές διαδηλώσεις, που είχαν ως συνέπεια τις συνεχείς ανατροπές των κυβερνήσεων των Αποστατών.

Παράλληλα, η ΠΑΝΔΗΚ άρχισε να δραστηριοποιείται συστηματικά, κυρίως στο φοιτητικό χώρο, με ικανοποιητικά αποτελέσματα, αυξάνοντας τον αριθμό των μελών της.

Πέντε μήνες μετά την ίδρυση της, ωστόσο, τον Δεκέμβριο του 1965, αποφασίστηκε, με πρόταση του Παναγιώτη Γουλιέλμου, που είχε απολυθεί απ’ το στρατό, η αναστολή της λειτουργίας της ΠΑΝΔΗΚ, κρίνοντας ότι η οργάνωση δεν ήταν ακόμη έτοιμη για νόμιμη εμφάνιση και δημόσια αντιπαράθεση με την παραδοσιακή Αριστερά. Αποφάσισε επίσης, ότι όσα από τα μέλη της δεν έχουν εκτεθεί, να συνεχίσουν τη δράση τους μέσα από τις οργανώσεις της ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη.

Η απόφαση αυτή είχε συνέπεια την αποχώρηση από την οργάνωση του Μάκη Παπούλια, του Σπύρο Βεντουράτου και μερικών ακόμη φοιτητών μελών της.

Εδώ τελειώνει η αναφορά στην εμφάνιση και την πρώτη περίοδο δράσης της ελληνικής Νέας Αριστεράς, από ένα μέλος και στέλεχός της από το 1962 μέχρι το 1987. Στη συνέχεια της δράσης της, στη διάρκεια της δικτατορίας και μετά την Μεταπολίτευση, ίσως να επανέλθουμε εν καιρώ.

Αυτή είναι, βέβαια, μια προσωπική, βιωματική θα λέγαμε, προσέγγιση του θέματος. Το φαινόμενο της εμφάνισης μιας καινοφανούς οργάνωσης στο χώρο της Αριστεράς στις αρχές της 10ετίας του 1960 και της εξέλιξής στη διάρκεια των δυο επόμενων 10ετιών, έχω τη γνώμη πως θα άξιζε να μελετηθεί με τα επιστημονικά εργαλεία της Ιστορικής Έρευνας, της Κοινωνιολογίας και της Πολιτικής, που είναι, όμως, “άλλου παπά ευαγγέλιο”.

Πηγή : https://www.ipyxida.gr