Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Βασίλης Ραφαηλίδης: Η ομάδα αίματος των καθαρόαιμων Ελλήνων

 Αποτέλεσμα εικόνας για βασιλης ραφαηλιδησ
ΟΛΕΣ οι συγχύσεις στην Ελλάδα ξεκινούν από την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε τις έννοιες «έθνος» και «κράτος», που σε καμία περίπτωση δεν είναι συνώνυ­μα. Η λέξη έθνος είναι σανσκριτικής καταγωγής και, στην κυριολεξία, σημαίνει «ομαιμοσύνη», δηλαδή ομοιό­τητα του αίματος των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα.
Είναι φανερό, όμως, πως για να διατηρήσει την «κα­θαρότητα» του αίματός της μια φυλή, και συνεπώς να λειτουργήσει σαν μια ευρεία οικογένεια, όπου όλα τα μέ­λη της θα είναι στενοί ή μακρινοί συγγενείς, πρέπει αυ­τή η φυλή να είναι καταρχήν ενδογαμική, δηλαδή τα μέλη της να παντρεύονται μεταξύ τους και οι επιμειξίες με αλλόφυλους να απαγορεύονται αυστηρά. Αλλά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε πολύ κλειστές και πολύ πρωτόγονες κοινωνίες. Σήμερα, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν «καθαρές» εθνότητες, διότι δεν υπάρχουν κλειστές κοινωνίες.
ΕΙΝΑΙ αυτονόητο, πως κανείς νομοθέτης εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια δε θα μπορούσε να διαφυλάξει την «καθαρότητα» του αίματος μιας φυλής.
‘Αλλωστε, οι άνθρωποι δεν είναι άλογα ράτσας, τα­γμένα στις ιπποδρομίες, ώστε να φροντίζουμε για την καθαρότητα του αίματός τους. Και ωστόσο, δεν έλει­ψαν ποτέ οι μικρόνοες που αντιμετωπίζουν τον άν­θρωπο σαν ζώο, περιορισμένο σ’ ένα οιονεί αναπαρα­γωγικό ιπποφορβείο. Και ο ρατσισμός είναι αυτό ακρι­βώς: Μια μεταφυσική και αυτόχρημα παρανοϊκή πίστη στην «καθαρότητα του αίματος της φυλής» -μια κα­θαρότητα που εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ανήκει στην περιοχή του μύθου.
Αυτή η ολοφάνερα ανόητη πίστη, η τόσο διαδομένη ωστόσο, μας κάνει να νομίζουμε πως ο «χόμο σάπιενς» έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμα, προκειμένου να γίνει όντως σοφός. Και εν πάση περιπτώσει, απ’ τον «χόμο  σάπιενς» πρέπει να αποκλειστούν εξαρχής οι ρατσιστές, που εδώ σε μας πήραν το ψευδώνυμο «εθνικόφρονες». Που σημαίνει «άνθρωποι που φρο­νούν – σκέφτονται – εθνικά». Αλλά για να σκέφτεσαι εθνικά πρέπει να σκέφτεσαι… αιματολογικά. Δηλαδή, πρέπει να πιστεύεις πως το αίμα σου έχει μια ειδική ποιότητα, οπωσδήποτε καλύτερη απ’ την ποιότητα οποιουδήποτε άλλου που ανήκει σε άλλη… ομάδα (εθνικού) αίματος.
Ο ρατσισμός, λοιπόν, είναι φασισμός. Και ο φασισμός είναι πρωτογονισμός, ακριβώς γιατί είναι ρατσισμός. Για ράτσες μιλούν σήμερα μόνο οι ζωολόγοι, οι κτηνία­τροι και οι κρετίνοι. Κάθε «εθνικόφρων» λοιπόν κρύβει μέσα του ένα φασίστα. Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυ­χαίο που τα φασιστικά καθεστώτα στηρίχτηκαν στους «εθνικόφρονες». Ούτε είναι τυχαίο ακόμα, που η εθνικοφροσύνη έχει την τάση να πυκνώνει όσο προχωρού­με προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Από δω και η λογικόταταη άποψη, πως η κουταμάρα πολώνεται προς τα δεξιά – χωρίς, δυστυχώς, να είναι αποκλειστικό της προνόμιο. Διότι υπάρχει και μια… αριστερή κουταμάρα. Αλλά τουλάχιστον αυτή δεν έχει την… αιματολο­γική καθαρότητα της δεξιάς κουταμάρας, που είναι πολύ πιο εκνευριστική και, φυσικά, πολύ πιο επικίνδυ­νη. (Ανάμεσα σε δύο ηλίθιους θα διάλεγα τον αριστερό ηλίθιο απ’ τον οποίο κινδυνεύω λιγότερο, παρότι η ηλιθιότητα καθαυτή είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνη. Και για να μη δημιουργηθούν παρανοήσεις, πρέπει να τονίσουμε πως η ηλιθιότητα είναι ιδιότητα υπαρξιακή και υπερκομματική. Κι αλίμονο στον έξυπνο αριστερό που θα συγκρουστεί με βλάκα αριστερό. Είναι από χέρι χαμένος, γιατί η βλακεία έχει τη δύναμη να μετακινεί όρη, όπως ακριβώς και η πίστη).
ΤΟ ΕΘΝΟΣ, λοιπόν, είναι ένας αρχαϊσμός και ένας αταβισμός. Επιβιώνει ως έννοια για να δημιουργεί στα απλοϊκά μυαλά την ψευδαίσθηση της συνοχής και της συνέχειας μιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ανθρώπων, που συνεχίζουν να πιστεύουν, γιατί έτσι θέλουν, πως ανήκουν σε μια πολύ μεγάλη οικογένεια με κοινό γε­νάρχη. Κάποτε, ωστόσο, η έννοια της εθνότητας έπαιζε έναν πολύ σοβαρό ρόλο. Πράγματι, η οργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας άρχισε με τη συσσωμάτωση των ατόμων σε ομάδες ευρύτερες της μικρής, τυπικής οικο­γένειας, οι οποίες αποτελούν μια ευρεία, αιματοσυγγενική οικογένεια. Τούτες οι ομάδες ανέπτυξαν έναν κοι­νό πολιτισμό στη βάση μιας κοινής γλώσσας.
Με τους αιώνες, η αιματοσυγγένεια, με τις συνεχείς επιμειξίες, έπαιζε ολοένα και μικρότερο ρόλο, ενώ αν­τίθετα τα πολιτιστικά δεδομένα, που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στο στάδιο της αιματοσυγγένειας, διατη­ρήθηκαν και αναπτύχθηκαν, για να αποτελέσουν στη συνέχεια, αυτά και μόνο, τα ειδικά χαρακτηριστικά μι­ας εθνότητας. Μ’ άλλα λόγια, η έννοια της εθνότητας υπάρχει και σήμερα, αλλά είναι καθαρά και αποκλει­στικά πολιτιστική. Συνεπώς, μέλη μιας συγκεκριμένης εθνότητας είναι άνθρωποι που έχουν ένα συγκεκριμέ­νο κοινό πολιτισμό, που διαφέρει απ’ τον πολιτισμό μιας άλλης εθνότητας. Όμως, με την όσμωση ανάμεσα στους λαούς που επέφερε η βελτίωση και στις μέρες μας η καλπαστική ανάπτυξη των επικοινωνιών και των συγκοινωνιών, οι πολιτιστικές ιδιαιτερότητες άρχισαν να ατονούν και να τείνουν προς μια ισοπέδωση, πουκανένα διοικητικό μέτρο δε θα ήταν δυνατό να την ανακόψει.
Για να περιοριστούμε στον κινηματογράφο και μόνο, σήμερα γνωρίζουμε τόσο καλά τα αμερικανικά ήθη εξαιτίας της πληθώρας των αμερικάνικων ταινιών που έχουμε δει, όσο δε γνωρίζουμε τα εγχώρια ήθη. Ο πο­λιτιστικός ιμπεριαλισμός είναι μια πραγματικότητα. Αλ­λά προσωπικά δε βρίσκω τίποτα το μεμπτό σ’ αυτή τη μορφή ιμπεριαλισμού, που ωστόσο ακολουθεί, όπως η ουρά το κεφάλι, τον κυρίως ειπείν ιμπεριαλισμό (τον οικονομικό). Εφόσον, δηλαδή, η Αμερική κυριαρχεί οι­κονομικά στο Δυτικό κόσμο, είναι φυσικό να κυριαρχεί και πολιτιστικά. Και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αναχαιτιστεί η πολιτιστική της κυριαρχία, αν προηγου­μένως δεν αναχαιτιστεί η οικονομική. Τον πολιτισμό τον δημιουργούν πάντα οι οικονομικά ισχυρότεροι. Κι αυτό που λέγεται «λαϊκός πολιτισμός» αναφέρεται μό­νο και αποκλειστικά σε κλειστές κοινωνικές ομάδες, κυρίως αγροτικές.
Αλλά τούτη η κλειστότητα, το ξέρουμε καλά, είναι εντελώς αδύνατη σήμερα. Και μόνο η τηλεόραση είναι επαρκής παράγων για να εισβάλει ο ένας πολιτισμός μέ­σα στον άλλο και να δημιουργηθεί ένα αξεδιάλυτο πο­λιτιστικό μπέρδεμα, που στη μεταβατική περίοδο που περνάμε σήμερα μπορεί να μας ενοχλεί, αλλά τους αν­θρώπους του 21ου αιώνα είναι βέβαιο πως δε θα τους ενοχλεί καθόλου. Οι πολιτισμοί, άλλωστε, δεν είναι για να φυλακίζονται στα μουσεία, αλλά για να κυκλοφο­ρούν, να ενοποιούνται και να δημιουργούν τη χωρίς σύ­νορα πανανθρώπινη κοινωνία. Το τι είδους κοινωνικό καθεστώς θα έχει αυτή η υπερεθνική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος είναι ένα άλλο ζήτημα, που ξεπερνάει τα όρια αρμοδιότητας της επιστήμης της Εθνολογίας και μετατίθεται στην περιοχή της αρμοδιότητας των επιστημών της Κοινωνιολογίας και της Πολιτικής Οικο­νομίας.
ΛΟΙΠΟΝ, κάτω από συνθήκες αυξανόμενης πολιτι­στικής όσμωσης, το να μιλάει κανείς για «εθνική καθα­ρότητα» ακόμα και με την ελαστική πολιτιστική έννοια είναι τόσο αστείο, όσο περίπου και το να μιλάει για «εθνική καθαρότητα» με την πανάρχαια αιματολογική έννοια. Διότι, δε σμίγουν μόνο τα αίματα, αλλά και τα ήθη, και τα έθιμα, και οι νόμοι, και οι θεσμοί και οι ιδέες. Σήμερα, το πεδίο δράσεως, τόσο της οικονομίας όσο και των ιδεών είναι η υδρόγειος σφαίρα. Μια μέρα, τα εθνικά σύνορα θα καταρρεύσουν οπωσδήποτε, και μάλιστα χωρίς να το επιδιώξει κανείς συνειδητά. Η αν­θρώπινη κοινωνία, από τότε που εμφανίστηκε, βαδίζει συνεχώς και αδιάλειπτα προς την ενοποίηση. Που δε θα ολοκληρωθεί, αν όλοι οι άνθρωποι ολόκληρης της Γης δεν αισθανθούν πως ανήκουν στην ίδια εθνότητα, δηλαδή την κοινότητα όλων των ανθρώπων, ολόκληρης της Γης.
Πρόκειται για ένα ιδανικό κοινό και στο χριστιανισμό και στο μαρξισμό και στον καπιταλισμό. Μόνο που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τούτη την ενότητα στη βάση μιας διαφορετικής ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας. Και, βέβαια, αυτή η ενότητα δε θα είναι ούτε πλήρης ούτε σταθερή αν δε συντελεστεί στη βάση της οικονο­μικής ενότητας, που είναι η αναγκαία προϋπόθεση για κάθε άλλης μορφής ενότητα. (Ακόμα και στην πατρική οικογένεια δεν είναι δυνατό να υπάρξει ενότητα αν τη συνοχή της τη διαβρώνουν παράγοντες οικονομικής τά­ξεως. Ο μαρξισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εμφατική επισήμανση της πρωταρχικότητας του οικονομικού παράγοντα στα πάντα. Και είναι κωμικό να τον αμφισβητούν άνθρωποι που ολόκληρη τη ζωή τους τη δομούν γύρω από ένα χρηματοκιβώτιο, και κα μιά φορά γύρω από μια και μοναδική λίρα ή από έναν κηπάκο ευτελούς αξίας.).
Αν το έθνος είναι μια έννοια που ανήκει πλέον στην αρχαιολογία της σκέψης, πράγμα που δημιουργεί την ανάγκη της επικάλυψης της απ’ την πάντα δρώσα επι­καιρότητα του συναισθήματος (μόνο το συναίσθημα θα δικαιολογούσε την προσκόλλησή μας στην έννοια της εθνότητας, που κατάντησε έννοια περίπου… ερωτική), η έννοια του κράτους, αντίθετα, είναι πάντα επίκαιρη και πάντα δρώσα. Το κράτος σε καμιά περίπτωση δεν είναι συνώνυμο του έθνους. Όπως ήδη αντιληφθήκαμε, το έθνος είναι έννοια εξαιρετικά πλατιά – τόσο πλατιά που να ξεχειλώνει από παντού και κανείς να μην μπο­ρεί να τη συμμαζέψει. Άλλωστε, κανείς μελετητής δεν κατάφερε να δώσει έναν σαφή ορισμό της έννοιας «έθνος». Πώς θα ήταν δυνατό να οριστούν με σαφή­νεια τα συναισθήματα; Η έκφραση, για παράδειγμα, «αγαπώ την Ελλάδα» (νοούμενη ως έθνος) δεν έχει με­γαλύτερη αξία από την έκφραση «αγαπώ τη Μαρία». Και οι δύο εκφράσεις είναι το ίδιο δυσπερίγραπτες λο­γικά, γιατί είναι το ίδιο συναισθηματικές.
Και. επειδή κάτι πρέπει ν’ αγαπάει κανείς σε τούτο τον κόσμο, όταν δεν είναι σε θέση να αγαπήσει τις γυ­ναίκες (και οι γυναίκες τους άντρες) καταλήγει τελικά ν’ αγαπήσει μέχρι παραφροσύνης… τη σημαία, το στέμμα και άλλα τέτοια φετίχ, αποδεικνυόμενος γνήσι­ος ειδωλολάτρης. Παρά ταύτα, έχει την αξίωση να τον αντιμετωπίζουμε ως πολιτισμένο άνθρωπο. Ε, όχι. Πάει πολύ. Είναι τόσο βάρβαρος, όσο και ο Αφρικανός αν­θρωποφάγος. Γιατί, αν δεν ήταν ανθρωποφάγος δε θα επιθυμούσε να «φάει τον εχθρό», ή να τον «πετάξει στη θάλασσα» (δηλαδή να τον πνίξει σαν γατί) ή να του «πιει το αίμα» σαν βρικόλακας. Ας το καταλάβουμε καλά: Ο εθνικισμός είναι πρωτογονισμός και βαρβαρό­τητα, κυρίως όταν ο «εθνικόφρων» είναι τόσο βλαξ, που να μην μπορεί να καταλάβει πως πίσω απ’ αυτό τον πρωτόγονο συναισθηματισμό κρύβονται τα πεζά σχέδια τον οικονομικά ισχυρών.
Η ομηρική λέξη κράτος, λοιπόν, σημαίνει στην κυριο­λεξία ισχύς, δύναμη, εξουσία, βία, κυριαρχία. (Η λέξη παράγεται απ» το ρήμα κρατώ που σημαίνει είμαι ισχυ­ρός, είμαι δυνατός, είναι κυρίαρχος.) Αν το έθνος είναι έννοια συναισθηματική, που έγινε τέτοια από εκπεσμό του αρχικού φυλετικού και στη συνέχεια του πολιτιστι­κού της περιεχομένου, το κράτος είναι έννοια λογική μέχρι παραλογισμού. Τίποτε δεν είναι πιο υπαρκτό, πιο βασανιστικό και πιο καταπιεστικό απ’ το σύγχρονο κράτος, σ’ όλες του τις μορφές. Σε τελική ανάλυση, κράτος είναι οι νόμοι του κράτους, οι χωροφύλακες του κράτους, οι δεσμοφύλακες του κράτους. Και οι… παπάδες του κράτους, στην περίπτωση που οι παπά­δες πλην της πνευματικής θέλουν να ασκούν και κο­σμική εξουσία, καλή ώρα σαν τους δικούς μας δεσποτά­δες, που ολοένα και περισσότερο απομακρύνονται απ’ τό πνεύμα και ολοένα και περισσότερο πλησιάζουν το… οινόπνευμα. (Το καλό κρασί θέλει και καλό φάϊ, λέει ο λαός.)
Παρόλο που το κράτος στηρίζεται συναισθηματικά στο έθνος, στις περιπτώσεις εκείνες που, όπως εδώ, δεν μπορεί να στηριχτεί σ αυτό ούτε φυλετικά ούτε πολιτιστικά, αδιαφορεί πλήρως για το έθνος. Και μη μου πείτε πως οι υδροκέφαλοι «κρατικοί λειτουργοί» εδώ στην Ελλάδα των Ελλήνων κομπιναδόρων πιστεύ­ουν έστω και μια λέξη απ’ αυτά, που λένε στους εκφωνούμενους κατά τις εθνικές επετείους λόγους. Πρόκει­ται, απλώς, για λόγια παχιά που απευθύνονται σε εγ­κέφαλους αδύνατους. Και καμιά φορά, πρόκειται για λόγια παχιά που κυοφορούνται σε εγκέφαλους αδύνα­τους και απευθύνονται σε εγκέφαλους το ίδιο αδύνα­τους. (Είναι η περίπτωση των «εθνικών» άλογων λόγων του Γ. Παπαδόπουλου και των περί αυτόν κρετίνων.)
ΚΑΠΟΥ, λοιπόν, τα πράγματα έχουν μπλέξει επικίν­δυνα. Τόσο που εδώ στην Ελλάδα να μην ξέρουμε πια που σταματάει το κράτος και που αρχίζει το έθνος – και αντίστροφα. ‘Ετσι, τα κρατικά τα βαφτίζουμε εθνι­κά, ενώ τα εθνικά δεν είναι παρά κρατικά. Κουλουβά­χατα, κατά το δη λεγόμενο.
Μ’ άλλα λόγια, ακόμα δεν καταλάβαμε πως Έλλη­νας, έτσι πεζά, είναι ο καθένας που έχει την ελληνική υπηκοότητα, που υπακούει, δηλαδή, στους νόμους του ελληνικού κράτους, άσχετα απ’ τη φυλετική του προέ­λευση. Εντούτοις θέλουμε τους ‘ Ελληνες να υπακού­ουν και στους «νόμους του αίματος», ως γνήσιοι Αφρι­κανοί. Και παρά ταύτα δε μας πετούν με τις κλωτσιές απ’ την ΕΟΚ, κι απ’ όπου αλλού υπάρχουν πολιτισμέ­νοι άνθρωποι.
Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης στο επίμοχθο και σχολα­στικά τεκμηριωμένο έργο του «Επί της δομής του Νεο­ελληνικού Κράτους» (έκδοση του συγγραφέα) λέει: «Η συνεπής επιδίωξη της θρησκευτικής κλειστότητας στην τουρκοκρατία, ενώ διατήρησε την εθνική συνείδηση μεγάλων τμημάτων του ανά την Μικρά Ασία ελληνι­σμού, επί των Βαλκανίων επέφερε ένα αξεδιάλυτο συ­νειδησιακό μείγμα μεταξύ Ελλήνων, Σλάβων, Βλάχων, Αλβανών», κλπ. Και συνεχίζει: «Η κατάσταση του νεο­ελληνικού εθνισμού των πρώτων επαναστατικών χρό­νων ήταν η συνειδησιακή  πολλαπλότητα διαφόρων τμημάτων του ελληνισμού και συνεπώς η μη ύπαρξη συγκεκριμένης ιδεολογίας». Και διερωτάται ευλόγως: «Ποια εξωτερική πολιτική μπορεί να έχει μια χώρα μει­ονοτήτων;». Και διευκρινίζει αλλού: «Οι πολιτικοί δε δημιουργούν Ιστορία. Απλώς την υπηρετούν».
Εδώ όμως, ούτε ο λαός δημιουργεί ενσυνείδητα Ιστο­ρία. Διότι υπηρετεί τους πολιτικούς και όχι τον εαυτό του. Και η νεοελληνική Ιστορία δεν υπακούει σε καμιά πρόθεση. Απλώς, αναφύεται τυχαία και αναγκαία, όπως το χορταράκι στους αγρούς. Η νεοελληνική Ιστο­ρία είναι… αγροτική ιστορία στην πιο απόλυτη κυριολεξία.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος στις 19.4.1987 αλλά παραμένει επίκαιρο.

Πηγή : www.presspublica.gr

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Νέα δημοσκόπηση: Πόση είναι η διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, τι κάνει το Κίνημα Αλλαγής

 
Στη δημοσκόπηση της εταιρείας Alco για λογαριασμό του «Ραδιοφώνου 24/7» καταγράφεται προβάδισμα 5,3% της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ .
Η μεγάλη απογοήτευση αυτή της δημοσκόπησης είναι Κίνημα Αλλαγής, το οποίο υποχωρεί κατά 1,2 εκατοστιαίες μονάδες, που σημαίνει ότι ο αρχικός ενθουσιασμός από το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς δεν μεταφράστηκε σε σταθερή επιρροή στο εκλογικό σώμα.
Η σύμπραξη τελικά με το «Ποτάμι»  όχι μόνο δεν λειτούργησε πολλαπλασιαστικά, αλλά μάλλον ούτε προσθετικά.
Συγκεκριμένα, στην πρόθεση ψήφου, η ΝΔ προηγείται με 22,3% (παρουσιάζοντας μικρή κάμψη σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση της ίδιας εταιρείας που το ποσοστό της ήταν 22,6%), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει 17%, όπως και στην προηγούμενη μέτρηση.
Στην τρίτη θέση βρίσκεται το Κίνημα Αλλαγής με 6,6% και ακολουθούν η Χρυσή Αυγή με 6,3% και το ΚΚΕ με 5%. Τα υπόλοιπα κόμματα συγκεντρώνουν ποσοστά που δεν τους εξασφαλίζουν είσοδο στη βουλή. Η Λαϊκή Ενότητα συγκεντρώνει 2,7%, οι ΑΝΕΛ 2% και η Ένωση Κεντρώων 1,8%. Άλλο κόμμα δηλώνει ότι θα ψηφίσει το 4,4%, ενώ το 3,2% δηλώνει ότι θα ψηφίσει λευκό. Το 12,2% απαντά ότι θα απέχει, ενώ το ποσοστό των αναποφάσιστων αγγίζει το 16,5%.

Πρόθεση ψήφου στα έγκυρα

Στην πρόθεση ψήφου μόνο στα έγκυρα ψηφοδέλτια η διαφορά ανεβαίνει στο 6,4% και τα κόμματα παίρνουν τα εξής ποσοστά:
ΣΥΡΙΖΑ                         20%
ΝΔ                               26,4%
Χρυσή Αυγή                  7,4%
Κίνημα Αλλαγής            7,8%
ΚΚΕ                              5,9%
ΑΝ.ΕΛ                           2,4%
Ενωση Κεντρώων           2,1%
Λαϊκή Ενότητα                3,2%
Και όπως φαίνεται με την αναγωγή στα έγκυρα, η Λαϊκή Ενότητα καταφέρνει και περνά το όριο του 3% και μπαίνει στη Βουλή.

Συσπειρώσεις των κομμάτων

Τη μεγαλύτερη συσπείρωση με ποσοστό 95% την εμφανίζει το ΚΚΕ και ακολουθεί η Χρυσή Αυγή  με 88%. Αναλυτικά οι συσπειρώσεις έχουν ως εξής:
ΣΥΡΙΖΑ                            54%
ΝΔ                                   82%
Χρυσή Αυγή                      88%
ΠΑΣΟΚ                             77%
ΚΚΕ                                  95%
ΑΝ.ΕΛ                               45%
Ενωση Κεντρώων               62%
Οπως φαίνεται από την προσεκτική εξέταση των  συσπειρώσεων οι δυνατότητες της Νέας Δημοκρατίας να αυξήσει τα ποσοστά της είναι πολύ μικρές και μπορεί   να τα καταφέρει μόνοπ αν καταφέρει να κερδίσει ψηφοφόρους από τα άλλα κόμματα.
Για το  ΣΥΡΙΖΑ, οι δυνατότητες είναι μεγαλύτερες, αφού η συσπείρωση είναι μόλις 54%. Αρκεί βεβαίως να καταφέρει να επαναπατρίσει όσους έφυγαν προς άλλα κόμματα και να δελεάσει να πάνε στην κάλπη οι αναποφάσιστοι και όσοι δηλώνουν αποχή.
Πολύ χαμηλή είναι η συσπείρωση των ΑΝ.ΕΛ, πράγμα που σημαίνει ότι με μία μικρή σχετικά αύξηση της συσπείρωσης το κόμμα του Πάνου Καμμένου μπορεί να ξεπεράσει το όριο του 3% και να μπει στη Βουλη.
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, το 70% θεωρεί ότι από τους χειρισμούς στο Σκοπιανό τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα έχει βγει χαμένη και μόνο το 9% θεωρεί ότι έχει βγει κερδισμένη.
Τέλος, το 63% θεωρεί ότι είναι προτιμότερο για τη χώρα μας να βρεθεί μία κοινά αποδεκτή λύση, ενώ το 21% εκτιμά ότι είναι προτιμότερο να παραμείνει η κατάσταση όπως έχει σήμερα.
Ενώ στο ερώτημα ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τις ανάγκες του δικού σας νοικοκυριού, το 30% απαντά ο Αλέξης Τσίπρας, το 24% ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το 19% κανένας και το 27% δεν ξέρει/δεν απαντά.
Επίσης, το 52% πιστεύει ότι δεν θα γίνουν εκλογές εντός του 2018, ενώ το 30% πιστεύει ότι θα υπάρξει πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Το 52% πιστεύει ότι δεν πρέπει να γίνουν πρόωρες εκλογές το 2018, ενώ το 35% πιστεύει ότι πρέπει να γίνουν.

Πηγή : http://eretikos.gr

Απεργία ή Δημοκρατία;

 Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΠΕΡΓΙΑ
Νίκος Γραικούσης*

Η απόφαση για απεργία ενός πρωτοβάθμιου συνδικαλιστικού σωματείου σε μια επιχείρηση και ιδίως σε μια μικρομεσαία επιχείρηση που περιορίζει τις παραγωγικές δραστηριότητες της σε ένα μόνο γεωγραφικό σημείο, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και αφορά αποκλειστικά και μόνο τους εργαζόμενους σε αυτήν.
Αναφερόμαστε στους εργαζόμενους με την έννοια ότι αυτοί νοούνται ως ξεχωριστά άτομα και προσωπικότητες και όχι ως παραταξιακές συλλογικότητες που ενίοτε συμπεριφέρονται ως οργανωμένες μειοψηφίες.
Η στιγμή της απόφασης είναι ‘’ιερή’’ γιατί κάθε εργαζόμενος αναμετράται με τον εαυτό του.
Το βραχυπρόθεσμο συμφέρον εναντίον του μακροπρόθεσμου.
Το συλλογικό ενάντια στο ατομικό.
Η θυσία του σήμερα για ένα αβέβαιο καλύτερο αύριο.
Ο αγώνας του τώρα για ένα ίσως ανεκπλήρωτο μετά.
Η αλήθεια είναι ότι ο Νόμος που ισχύει από προχθές, δυσκολεύει την απόφαση για απεργία γιατί απαιτεί τους μισούς από τους εγγεγραμμένους στο Σωματείο, που είναι οικονομικά τακτοποιημένοι, να είναι παρόντες στη Γενική Συνέλευση.
Ο νέος νόμος απαιτεί προσέλευση άρα και έμπρακτο ενδιαφέρον.
Ο τρόπος αυτός δυσκολεύει τις οργανωμένες μειοψηφίες (συνήθως κομματικών παρατάξεων) να αποφασίζουν από μόνες τους και απαιτεί τη συναίνεση της πραγματικής πλειοψηφίας των εργαζομένων.
Από μια σκοπιά ο νέος νόμος είναι πιο Δημοκρατικός από τον προηγούμενο αλλά στην ουσία όντως δυσκολεύει την απόφαση για απεργία.
Τι είναι τελικά καλό και τι κακό;
Η Δημοκρατία ή η απεργία;
Επειδή δεν είναι σωστό να κάνουμε λογοπαίγνια, ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Με το νέο νόμο μεταβιβάζεται η ευθύνη για την κήρυξη μιας απεργίας από τις συνήθως κομματικά ελεγχόμενες συνδικαλιστικές παρατάξεις, στην πλειοψηφία των εργαζομένων της επιχείρησης.
Τίποτα πιο αμεσοδημοκρατικό, τίποτα πιο υπεύθυνο, τίποτα πιο δίκαιο.
Χωρίς να το θέλει η κυβέρνηση ‘’σπρώχνει’’ κάτι διαφορετικό στη θέση του παλιού.
Το ‘’σύστημα’’ ποντάρει στην αδιαφορία. Στην αδράνεια και τον φόβο.
‘’Εμείς’’ ποντάρουμε στη χειραφέτηση, στον αγώνα και τη δράση.
Μια άλλη αντίληψη των πραγμάτων υποβόσκει κάτω από το γράμμα ενός καθαρά μνημονιακού νόμου.
Όποιος οραματίζεται μια κοινωνία συνειδητοποιημένων, χειραφετημένων και οργανωμένων πολιτών που θα αποφασίσουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, θα έπρεπε να χαρεί με τον νέο νόμο.
Όποιος οραματίζεται ακόμα μια κοινωνία κομματοποιημένων συνδικάτων με πατερναλιστική συμπεριφορά απέναντι σε καθοδηγούμενα μέλη – εργάτες, δικαίως εναντιώνεται στο νέο νόμο.
Οφείλουμε όμως να τονίσουμε ότι οι προθέσεις της κυβέρνησης κάθε άλλο παρά να μας χειραφετήσουν και να μας ευαισθητοποιήσουν  είχαν ως σκοπό.
Η κυβέρνηση εκπληρώνει απλά μια μνημονιακή υποχρέωση λίγο ‘’καλύτερη’’ από αυτή που επιθυμεί ο ΣΕΒ και η πολιτική του παράταξη εν Ελλάδι.
Για εμάς τους ‘’άλλους’’ όμως   η πρόκληση είναι ορατή: Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!

*Ο Νίκος Γραικούσης είναι μέλος του Δικτύου Ανανεωτικής Αριστεράς

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018

Το ελληνικό γιαούρτι... «πετάει»

 Αποτέλεσμα εικόνας για γιαουρτι ελληνικο
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Cornell των ΗΠΑ και του Πανεπιστημίου του Tübingen στη Γερμανία έχουν αναπτύξει μια μέθοδο μετατροπής του υγρού που μένει μετά την παραγωγή γιαουρτιού, σε βιολογικό έλαιο, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως βιοκαύσιμο για οχήματα, συμπεριλαμβανομένων και των αεροπλάνων.
Ο Lars Angenent, ο μικροβιολόγος και περιβαλλοντικός μηχανικός, επικεφαλής της έρευνας, αναφέρει πως οι ΗΠΑ παράγουν πάνω από 770.000 τόνους ελληνικού γιαουρτιού ετησίως και για κάθε κιλό γιαουρτιού μένουν πίσω 2 με 3 κιλά αυτού του γαλακτικού “απόβλητου”. Το εργαστήριο είχε προηγουμένως ανακαλύψει πώς να μετατρέπει το γαλακτικό οξύ σε βιοκαύσιμο, και ο Angenent ήξερε ότι το υγρό που μένει από την παραγωγή του γιαουρτιού, ο “ορός γάλακτος” όπως τον αποκαλούν, θα αποτελούσε καλή πηγή γαλακτικού οξέος. Δοκίμασαν τη διαδικασία και διαπίστωσαν ότι πράγματι δούλευε με τον τρόπο που ήλπιζαν.
Όπως επισήμαναν οι ερευνητές κατά την παραγωγή γιουρτιού, παράγεται και μια μεγάλη ποσότητα τυρογάλατος που πρέπει να απομακρυνθεί. Τα κατάλοιπα αυτά περιέχουν κυρίως λακτόζη, φρουκτόζη και γαλακτικό οξύ. Οι ερευνητές βρήκαν τρόπο να μετατρέψουν αυτό το μίγμα σε πρώτη φάση σε ένα εκχύλισμα που περιέχει δύο πιο χρήσιμες ουσίες: καπροϊκό ή εξανικό οξύ και καπρυλικό ή οκτανικό οξύ. Και οι δύο αυτές ουσίες θεωρούνται "πράσινα αντιμικροβιακά", τα οποία μπορούν να προστεθούν στις ζωοτροφές στη θέση των κανονικών αντιβιοτικών. Σε δεύτερο στάδιο, με περαιτέρω επεξεργασία, είναι δυνατό να παραχθούν βιοκαύσιμα για χρήση σε αεροσκάφη.
Το βιο-έλαιο που παράγεται από τον ορό γάλακτος θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί και ως ζωοτροφή. Οι φυσικές του αντιμικροβιακές δυνατότητες θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αντικατάσταση των αντιβιοτικών, τα οποία χρησιμοποιούνται στα ζώα που προορίζονται για κατανάλωση, και συχνά παρουσιάζουν αντίσταση σε αυτά. Ο Angenent δημιούργησε μια εταιρεία για να διερευνήσει τις εμπορικές δυνατότητες αυτής της τεχνολογίας και ελπίζει να δει το βιοκαύσιμό του να χρησιμοποιείται από το 2020. Αυτός και η ομάδα του διερευνούν επίσης τις δυνατότητες βιοκαυσίμων άλλων υγρών αποβλήτων.
Η Joanne Ivancic, διευθύντρια της Advanced Biofuels USA, μιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας που ασχολείται με την προώθηση των βιοκαυσίμων, αναφέρει ότι η έρευνα του Angenent είναι πολλά υποσχόμενη, αλλά ότι το μέλλον των βιοκαυσίμων αυτού του είδους εξαρτάται από πολλούς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. "Η εμπορική δυναμική για ό,τι πρόκειται να υποκαταστήσει τα καύσιμα πετρελαίου ή φυσικού αερίου εξαρτάται από την τιμή του πετρελαίου και την τιμή του φυσικού αερίου", αναφέρει η Ivancic.
Στις αρχές του 2000, πολλοί εξέφραζαν ελπίδες ότι τα βιοκαύσιμα θα μπορέσουν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση τόσο της κλιματικής αλλαγής όσο και των ζητημάτων ασφάλειας των καυσίμων. Ωστόσο, η παραγωγή τους προκάλεσε σημαντικά προβλήματα, καθώς οι καλλιέργειες όπως το καλαμπόκι και η σόγια για την παραγωγή αιθανόλης, το πιο κοινό βιοκαύσιμο, επέφεραν σημαντικά περιβαλλοντικά και κοινωνικά μειονεκτήματα. Αυτές οι καλλιέργειες απαιτούν τεράστιες ποσότητες γόνιμης γης, εκτοπίζοντας καλλιέργειες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για φαγητό ή καταστρέφοντας δασικές εκτάσεις με πλούσια βιοποικιλότητα. Έτσι, οι ερευνητές στρέφονται προς άλλες πιθανές πηγές βιοκαυσίμων. Μερικοί εξετάζουν τα φυτά όπως η κάνναβη. Τα ζαχαρότευτλα, που ονομάζονται "ενεργειακά τεύτλα", από τους υποστηρικτές τους, είναι μια άλλη καλλιέργεια με δυναμική καυσίμου και έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα της αποκατάστασης του φωσφόρου στο έδαφος. 

Πηγή : http://tvxs.gr

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018

Θα μας λείψεις ακριβέ μας σύντροφε Παναγιώτη

 koutsopinis-1

Δελτίο τύπου – 12/01/2018

Θέμα : Θα μας λείψεις ακριβέ μας σύντροφε Παναγιώτη

Σήμερα θρηνούμε  την απώλεια του μέλους της Πολιτικής Επιτροπής του Δικτύου Ανανεωτικής Αριστεράς και υπεύθυνου στον τομέα Υγείας  Παναγιώτη Κουτσοπίνη.
Ένας ακριβός μας σύντροφος.
Από οικογένεια Αριστερών, με έντονη κοινωνική και πολιτική συνείδηση αγωνίστηκε με πάθος για την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την δημοκρατία, την Ειρήνη.
Με όραμα την χειραφέτηση του ανθρώπου και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Μακριά από δόγματα και τελολογικές αντιλήψεις πίστευε στην καθημερινή πολιτική πράξη και στην σύνδεση του τρόπου ζωής με το αξιακό περιεχόμενο των οραμάτων.
Πίστευε ότι ο πολίτης έχει προσωπική ευθύνη να αγωνίζεται για μια καλύτερη κοινωνία και ότι ο μόνος γνώμονας που κρίνει την προσφορά του είναι ο σεβασμός στην Δημοκρατία, την Ελευθερία και στον Άνθρωπο.
Και προσπάθησε με την πολιτική του στάση να  δείξει αυτόν τον άλλο δρόμο.
Την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜ και τις επιτροπές κατά της χούντας στην Ιταλία και τη Σουηδία.
Εντάχθηκε στην Μεταδικτατορική ΕΔΑ και διατέλεσε μέλος της Διοικούσας Επιτροπής.
Στη συνέχεια  ανένταχτος μέχρι το 2009 που δραστηριοποιήθηκε στην Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς και στη συνέχεια στην ΔΗΜΑΡ της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.
Ταυτόχρονα διετέλεσε Διοικητής στο Περιφερειακό Νοσοκομείο της Λαμίας. Στην προσπάθεια για εκσυγχρονισμό της λειτουργίας του ήρθε σε σύγκρουση με αρκετά συμφέροντα που λυμαίνονταν το Νοσοκομείο.
Τα δύο τελευταία χρόνια συμμετείχε στο Δίκτυο Ανανεωτικής Αριστεράς,  υπεύθυνος του τομέα Υγείας και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής.
Στην τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής παρά τα προβλήματα της υγείας του, μας τίμησε καταθέτοντας από ψυχής την αγωνία του για την σημερινή πορεία της Αριστεράς και την ανάγκη επικαιροποίησης των στόχων και των οραμάτων της μέσα από την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου φορέα της σύγχρονης οικολογικής ανανεωτικής αριστεράς.
Αυτόν τον ακριβό σύντροφο, τον φίλο, τον γιατρό, τον άνθρωπο, τον αγωνιστή αποχαιρετούμε σήμερα.
Θα μας λείψεις ακριβέ μας σύντροφε.
Εκφράζουμε την βαθιά μας θλίψη στην οικογένειά σου.
Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Κυριακή 14 Ιανουαρίου στις 12:30 μ.μ. στη Μητρόπολη Λαμίας

Δεν τρέχει τίποτε


 Αποτέλεσμα εικόνας για απεργια
Κόπτονται για το δικαίωμα στηναπεργία μερικοί από εκείνους που ήταν απεργοσπάστες όταν ο κλάδος στον οποίο ανήκουν είχε προκηρύξει απεργία, που στο παρελθόν είχαν αποδοκιμάσει στεντορείως όλες τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων (μοναδική εξαίρεση η διαδήλωση των υπαλλήλων της «Ελληνικός Χρυσός») γιατί προκαλούσαν προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών, υπονόμευαν την ομαλή πορεία της οικονομίας και έπλητταν τον εμπορικό κόσμο στο κέντρο των πόλεων, που είχαν χαρακτηρίσει βδελυρές συντεχνίες τα συνδικάτα και δεν έκρυβαν την ικανοποίηση τους όταν τα δικαστήρια «έβγαζαν» τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές. 
Τώρα όμως υπερασπίζονται με πάθος το δικαίωμα στην απεργία. Τέτοια μεταστροφή. Μήπως ανακάλυψαν ξαφνικά τη γοητεία του ακτιβισμού; 
Μήπως μετάνιωσαν για τις επιθέσεις που έκαναν στο συνδικαλιστικό κίνημα; Μήπως αναγνωρίζουν το ρόλο των κομμουνιστών; 
Τίποτε απ' όλα αυτά. Απλώς συντάσσονται με ό,τι πιστεύουν ότι θα πλήξει την κυβέρνηση. Μα καλά δεν φοβούνται ότι θα εισπράξουν τη χλεύη της κοινωνίας για αυτήν την κραυγαλέα υποκρισία τους; Δεν τρέχει τίποτε. Νομίζουν πώς η δροσιά που νιώθουν στο πρόσωπο τους δεν είναι από τις ροχάλες αλλά από σταγόνες βροχής. 
Επί της ουσίας τώρα: Όπως παραδέχθηκε ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος η ρύθμιση για την απεργία στα πρωτοβάθμια σωματεία είναι μια ήττα για την κυβέρνηση. Συμπλήρωσε ότι αν ήταν στο χέρι της δεν θα έφερνε το συγκεκριμένο μέτρο προς ψήφιση. Το έφερε όμως κι αυτό αποδεικνύει ότι η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς επιτροπείας και να δούμε πότε θα βγει (αν ποτέ βγει). Ωστόσο, η υπόθεση πρέπει να σταθεί η αφορμή για να αναμετρηθεί επιτέλους το συνδικαλιστικό κίνημα με ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν την υπόσταση του και τις προοπτικές του:
  • Ποιες είναι οι αιτίες της πολυδιάσπασης του και πώς μπορούν να θεραπευτούν; Οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις και οι ξεχωριστές πορείες με έκδηλο το άγχος απ' όλες τις πλευρές να μην συναντηθούν στους δρόμους και στις πλατείες για να μην μολυνθούν είτε από το μικρόβιο του ρεφορμισμού είτε από το μικρόβιο του κομματισμού προκαλεί θλίψη στους πολίτες.
  • Γιατί έχουμε στην Ελλάδα τόσο χαμηλή συνδικαλιστική πυκνότητα; Γιατί μ' άλλα λόγια οι εργαζόμενοι δεν εντάσσονται στα συνδικάτα; Φοβούνται την εργοδοσία; Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη οι ηγεσίες τους;
  • Γιατί είναι τόσο μικρή η συμμετοχή στις απεργίες; Είναι μόνον οικονομικοί οι λόγοι (απώλεια του μεροκάματου);
  • Γιατί οι ηγεσίες επιλέγουν τόσο συχνά την κορυφαία μορφή πάλης (πάνω από 60 γενικές απεργίες τα τελευταία οκτώ χρόνια); Δεν τους ενδιαφέρει που ένα τόσο σοβαρό μέσο αγώνα εξαιτίας της κατάχρησης έχει εκφυλιστεί, δεν συσπειρώνει τους εργαζόμενους και τελικώς δεν τρομάζει ούτε τις κυβερνήσεις ούτε τις εργοδοτικές οργανώσεις; Το κάνουν εξ υποχρεώσεως αδιαφορώντας για την αποτελεσματικότητα του;
Πηγή : www.efsyn.gr

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018

ΔΙΚΤΥΟ Ανανεωτικής Αριστεράς : Να χορηγηθεί καθεστώς Διεθνούς Προστασίας στον Τούρκο αξιωματικό

 %cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%be%ce%b9%cf%89%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%b9

Δελτίο τύπου – 11/01/2018

Θέμα : Να χορηγηθεί καθεστώς Διεθνούς Προστασίας στον Τούρκο αξιωματικό
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αντιλαμβανόμενη περιοριστικά τις εθνικές και διεθνείς υποχρεώσεις της, κατάθεσε αίτηση ακύρωσης κατά της απόφασης της Αρχής Προσφυγών για τη χορήγηση του καθεστώτος του πρόσφυγα στον Τούρκο αξιωματικό και έλαβε την προσωρινή αναστολή στη χορήγηση του ασύλου.
Η κυβέρνηση, προχώρησε στην ουσιαστική καταστρατήγηση της Συνθήκης της Γενεύης και του συνοδευτικού πλαισίου του καθεστώτος διεθνούς προστασίας, εξαντλώντας τα νομικά περιθώρια σε βάρος της απόφασης της Αρχής Προσφυγών, πρακτική που δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ  κατά το παρελθόν.
Η προσωρινή αναστολή χορήγησης ασύλου στον Τούρκο αξιωματικό δεν εξέτασε τα ζητήματα της ασφάλειας του προσώπου, καθώς και των κινδύνων αυτός να υποστεί βάναυση, ταπεινωτική ή εξευτελιστική μεταχείριση αν επιστρέψει στη χώρα του.
Το ΔΙΚΤΥΟ Ανανεωτικής Αριστεράς, θεωρεί ότι συντρέχουν οι λόγοι για τη χορήγηση καθεστώτος επικουρικής προστασίας στον Τούρκο αξιωματικό.
Ο έμπρακτος σεβασμός στην ύψιστη αρχή της διεθνούς προστασίας προσώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο ή διώκονται από τις αρχές της χώρας τους για τους λόγους που αναφέρονται στη Συνθήκη της Γενεύης αποτελεί την ελάχιστη οφειλόμενη αποκατάσταση, που περισώζει και την ηθική υπόσταση της κυβέρνησης.
Η πολιτική Γραμματεία
ΔΙΚΤΥΟ Ανανεωτικής Αριστεράς

Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018

Μακεδονικό, μια μεγάλη πολιτική μπίζνα