Νίκος Φωκάς: Ίσως ζούμε την αρχή του τέλους του Όρμπαν

Ο καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης, Νίκος Φωκάς μιλά για το κίνημα αμφισβήτησης στον ορμπανισμό που χτίζεται σιγά-σιγά στην Ουγγαρία, τις ολοκληρωτικές τακτικές της ουγγρικής κυβέρνησης και τον τρόπο που το κόμμα του Βίκτορ Όρμπαν κυριάρχησε.

 

Νίκος Γιαννόπουλος

 

 Η Ουγγαρία ταυτίστηκε τα τελευταία χρόνια με τα ακροδεξιά καπρίτσια του Βίκτορ Ορμπαν. Τελευταία όμως κάτι έχει αρχίζει να αλλάζει στην ουγγρική κοινωνία. Με αφορμή τον σαφώς άδικο νέο εργατικό νόμο, οι Ούγγροι έσπασαν το κέλυφος του φόβου, κατέβηκαν στο δρόμο και άρχισαν να διεκδικούν πράγματα. Ο καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης, Νίκος Φωκάς αναλύει για λογαριασμό των αναγνωστών του news247 την κατάσταση. 

  Γιατί ξεσηκώθηκαν εσχάτως οι Ούγγροι και τι εξέλιξη μπορεί να έχει το κίνημα;
"Ο νέος εργατικός νόμος ουσιαστικά προβλέπει ότι οι Ούγγροι θα δουλεύουν πλέον έξι ημέρες την εβδομάδα αφού θα μπορούν να κάνουν υπερωρίες μέχρι και 400 ώρες το χρόνο. Θα τις πληρώνονται μεν, όταν τις πληρώνονται, αλλά επί της ουσίας προστίθεται μία μέρα παραπάνω στο εβδομαδιαίο ωράριο. Η αφορμή του ξεσηκωμού, στη Βουδαπέστη κυρίως, αλλά και σε άλλες πόλεις, ήταν αυτή. Η αιτία έχει να κάνει όμως με τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια στην κοινωνία. Το νέο στοιχείο περιλαμβάνει τη συμμετοχή των συνδικάτων ενώ μέχρι τώρα η δυσαρέσκεια αφορούσε κυρίως κύκλους διανόησης στην Βουδαπέστη. Τα συνδικάτα έχουν δυνατές οργανώσεις και αυτό βοηθά πολύ.
Στις εκλογές του Απριλίου διαπιστώσαμε ότι το κυβερνών κόμμα είχε και πάλι την κυριαρχία στην επαρχία της Ουγγαρίας παίρνοντας όλες τις μονοεδρικές περιφέρειες. Η Βουδαπέστη εξακολουθεί να παραμένει πολυκομματική, άρα ήταν σχετικά εύκολο αυτή η δυσαρέσκεια να εκφραστεί κάποια στιγμή. Όπως και εκφράστηκε".
Σε τι κατάσταση βρίσκονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ποια είναι η πολιτική κατάσταση σήμερα;
"Για να αναδειχθούν σε ηγεμονικές δυνάμεις η δεξιά και η άκρα δεξιά πρέπει να υπάρξει κατάρρευση της αριστεράς. Η Αριστερά στην Ουγγαρία, αυτή τέλος πάντων που υπήρχε μέχρι το 2006, ουσιαστικά διαλύθηκε όταν ο τότε Πρωθυπουργός του σοσιαλιστικού κόμματος, που είχε εκλεγεί με ποσοστό μεγαλύτερο του 40%, ακούστηκε σε ηχογραφημένο ντοκουμέντο να λέει ότι αυτός και το κόμμα του έλεγαν μέρα-νύχτα ψέματα.
Αυτό το γεγονός συσσώρευσε θυμό στους Ούγγρους οι οποίοι πια μετακινήθηκαν προς τα δεξιά. Δεν ήθελαν προφανώς έναν Πρωθυπουργό που έλεγε ψέματα όπως δεν τον ήθελαν ούτε οι σοσιαλιστές ψηφοφόροι. Αυτό οδήγησε στην εκλογική νίκη του Ορμπαν το 2010 η οποία μάλιστα ήταν πολύ μεγάλη, εξασφάλισε τα 2/3 των εδρών. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να αλλάξει τα πάντα, το Σύνταγμα, τον εκλογικό νόμο αλλά και να διορίσει κομματικά στελέχη στις Ανεξάρτητες αρχές, κάτι που τον βοήθησε να πάρει σχετικά εύκολα και τις δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις".
Αρα, ουσιαστικά αριστερά δεν υφίσταται...
Τα αριστερά κόμματα παρέμειναν κατακερματισμένα. Η αφορμή όμως που έδωσε ο εργατικός νόμος άλλαξε τα δεδομένα αφού τώρα βλέπουμε στους δρόμους αντιπροσωπείες από πολλά κόμματα που προέρχονται από όλο το πολιτικό φάσμα και τους ενώνει η αντίθεση στο καθεστώς Ορμπαν. Για πρώτη φορά έχει προκύψει μία συγκεκριμένη ευκαιρία στην Ουγγαρία. Να αποκτήσει η αντιπολίτευση οπαδούς. Δεν ξέρουμε όμως που θα καταλήξει όλο αυτό".
Ποιες εξελίξεις αναμένονται από εδώ και στο εξής;
"Για το επόμενο διάστημα έχουν προγραμματιστεί απεργίες. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι η κυβέρνηση έχει αλλάξει το νόμο για τις απεργίες κάτι που κατέστησε ιδιαίτερη δύσκολη την προσπάθεια νόμιμης απεργίας στην Ουγγαρία. Ομως στα μέσα Ιανουαρίου θα έχουμε μερικές. Μέσα σε πολλά, το κυβερνών κόμμα έχει κάνει ένα ακόμη σοβαρό λάθος. Αποδείχθηκε πάρα πολύ ανελαστικό στο ζήτημα των απεργιών. Οταν κατατέθηκε το σχετικό νομοσχέδιο και προέκυψαν οι πρώτες αντιδράσεις, υποσχέθηκε ότι θα κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Ομως οι υποσχέσεις αυτές δεν τηρήθηκαν ποτέ και το νομοσχέδιο πέρασε ως είχε. Ζήτησαν τα συνδικάτα να διαβάσουν ψήφισμά τους στη δημόσια τηλεόραση, και πάλι βρήκαν τοίχο. Ολα αυτά προκάλεσαν επιπλέον θυμό".
Το ξέσπασμα της ξενοφοβίας πώς εξηγείται κύριε Φωκά; Είναι οι Ούγγροι ρατσιστές;
"Η αλήθεια είναι ότι η ξενοφοβία έφτασε από το 2015 και μετά σε απίστευτα ύψη στη χώρα. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 70% του πληθυσμού ανήκει σ' αυτήν την ξενοφοβική κατηγορία. Οι Ούγγροι όμως δεν ήταν ποτέ έτσι. Μετά όμως την τρομοκρατική επίθεση στο σατυρικό έντυπο στο Παρίσι, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, η κοινωνία έγινε φοβική, ο μέσος Ούγγρος βλέπει έναν εφιάλτη. Μετά το 2016 δεν υπάρχει παράνομος μετανάστης στην Ουγγαρία, έχει δημιουργηθεί ένα ξεχωριστό σύμπαν για τους Ούγγρους πολίτες.
Να σας πω και αυτό: Λίγο πιο παλιά κάναμε κάποιες συνεντεύξεις με Ελληνες που έμεναν στην Ουγγαρία και τώρα διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Μας έλεγαν ότι τα ωραιότερα όνειρά τους εμπεριέχουν τη Βουδαπέστη, έχουν εξαιρετικές αναμνήσεις από την Ουγγαρία. Τέτοιου είδους άνθρωποι στη χώρα πλέον είναι αόρατοι. Υπάρχουν αλλά δεν τολμούν να εκφραστούν δημοσίως. Η κυβερνητική πολιτική επιβραβεύτηκε με το 49% των ψήφων στις τελευταίες εκλογές, δεν υπάρχει άλλο κόμμα με τέτοια ποσοστά στην Ευρώπη. Ισως όμως πλέον να ζούμε την αρχή του τέλους του καθεστώτος Ορμπαν, θα δείξει. Πρέπει να περιμένουμε".

Πηγή : www.news247.gr

Δημοκρατία σε υποχώρηση

 

του Παντελή Μπουκάλα

Συστεγάζοντάς τους υπό τον τίτλο «Οι φύλακες και ο πόλεμος κατά της αλήθειας», το Time επέλεξε εννιά δημοσιογράφους ως «πρόσωπα της χρονιάς», και μάλιστα για πρώτη φορά από το 1927. Αλλά δημοσιογράφους που είτε δολοφονήθηκαν είτε φυλακίστηκαν λόγω του επαγγέλματός τους. Ο Σαουδάραβας Τζαμάλ Κασόγκι σφαγιάστηκε στην Κωνσταντινούπολη, ούτε καν η στυγερή εξόντωσή του όμως δεν στάθηκε ικανή να μειώσει τις πωλήσεις αμερικανικών και ευρωπαϊκών όπλων στο αντιδραστικό σαουδαραβικό καθεστώς, που μετέρχεται μεθόδους γενοκτονίας κατά της Υεμένης. Πέντε συντάκτες της αμερικανικής εφημερίδας Capital Gazette έχασαν τη ζωή τους σε επίθεση ενόπλου στην Ανάπολη της πολιτείας του Μέριλαντ.
Περισσότερο τυχεροί οι Βιρμανοί ρεπόρτερ του Reuters Ουά Λόουν και Κέι Σου Οου, έχασαν μόνο την ελευθερία τους, όχι και τη ζωή τους. Επειδή τόλμησαν να αποκαλύψουν τον θάνατο δέκα μελών της κοινότητας των Ροχίνγκια, που τελεί υπό διωγμό στη Βιρμανία, καταδικάστηκαν σε δέκα χρόνια κάθειρξη. Θάνατος και έτος. Στη φυλακή οδηγήθηκε και η Φιλιππινέζα Μαρία Ρέσα· το αυταρχικό καθεστώς του Ροντρίγκο Ντουέρτε την εκδικήθηκε, επειδή η ιστοσελίδα της αναφερόταν επίμονα στη δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων από παραστρατιωτικούς, με πρόσχημα τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών.
Για λόγους που δεν μπορούμε να τους γνωρίζουμε, στον κατάλογο των προσώπων της χρονιάς δεν συμπεριλαμβάνονται τρεις Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι που επίσης δολοφονήθηκαν, επειδή και αυτοί έκαναν τη δουλειά τους με τρόπο που ενοχλούσε τις ποικίλες εξουσίες, θεσμικές και μη. Η Μαλτέζα Ντάφνι-Καρουάνα Γκαλίζια πλήρωσε με τη ζωή της, γιατί στο μπλογκ της καταφερόταν εναντίον των τραπεζών που ξέπλεναν το «μαύρο» χρήμα μαφιόζων και αγυρτών πολιτικάντηδων. Ο Σλοβάκος Γιαν Κούτσιακ δολοφονήθηκε μαζί με τη σύντροφό του, μέσα στο σπίτι τους, λίγο πριν δημοσιεύσει στον ιστότοπό του άρθρο για περιστατικά διαφθοράς με πρωταγωνιστές Ιταλούς μαφιόζους και διαπλεκόμενους Σλοβάκους πολιτικούς. Τέλος, η Βουλγάρα δημοσιογράφος Βικτόρια Μαρίνοβα βιάστηκε και δολοφονήθηκε στην πόλη Ρούσε της Βουλγαρίας, επειδή ερευνούσε υποθέσεις διαφθοράς στη διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων, το 30%-40% των οποίων διασπαθίζεται σε μίζες, σύμφωνα με όσα πρόλαβε να δημοσιεύσει.
«Η εποχή μας θα έπρεπε να αποτελεί ένα βήμα μπροστά για τη δημοκρατία, με πολίτες πληροφορημένους. Αντίθετα, όμως, η δημοκρατία βρίσκεται σε υποχώρηση», σχολιάζει το Time. Και δυστυχώς δεν υπερβάλλει.

Πηγή : www.kathimerini.gr

Κίτρινα γιλέκα: Γιατί φλέγεται η Γαλλία; Έλληνες του Παρισιού απαντούν σε κρίσιμες ερωτήσεις

Έλληνες που ζουν, εργάζονται και δημιουργούν στο Παρίσι αναλύουν τις αιτίες της εμφάνισης του κινήματος των "κίτρινων γιλέκων" και αναλύουν τη μέχρι στιγμής δράση του.

 Ανέκαθεν το ελληνικό στοιχείο ήταν πολύ ενδιαφέρον και δραστήριο στη Γαλλία και ιδιαίτερα στο Παρίσι. Σε μία προσπάθεια να ανιχνεύσουμε λοιπόν τις ρίζες, τις αιτίες και τα αποτελέσματα της δράσης του κινήματος των "κίτρινων γιλέκων" απευθυνθήκαμε σε δύο Ελληνες που ζουν, εργάζονται και δημιουργούν στη γαλλική πρωτεύουσα και παρατηρούν από απόσταση αναπνοής τα γεγονότα και τον τρόπο που αυτά "πλάθονται" στους δρόμους του Παρισιού και των άλλων γαλλικών μεγαλουπόλεων. 

Πρώτος παίρνει το λόγο ο Ελληνας μουσικός Γιάννης Τζιάλλας, ο οποίος κατοικεί μόνιμα στο Παρίσι από το 2010.
Διακρίνουμε ότι το κίνημα των γιλέκων δεν έχει πολιτική στόχευση και ότι είναι καθαρά αυθόρμητο. Είναι έτσι;
"Ας ξεκινήσουμε από το αυθόρμητο ή μη του κινήματος. Στο βαθμό που το κίνημα θέτει αιτήματα που αφορούν υπαρκτά και σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας στη Γαλλία, θα έλεγε κανείς ότι οι αιτίες δημιουργίας του σε τελική ανάλυση εστιάζονται στην ενορχηστρωμένη επίθεση που δέχονται οι πολίτες από την πλευρά της κυβέρνησης κ αφορούν όχι μόνο στην αύξηση της τιμής των καυσίμων, αλλά σε ένα μπαράζ νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που αφορούν κάθε πλευρά της ζωής (εργασιακά, περικοπές σε υγεία, παιδεία, κοινωνικά επιδόματα κ.α.). Κινήματα τα οποία προηγήθηκαν χρονικά, αναφέρω ενδεικτικά αυτό των αγανακτισμένων, τις μεγάλες απεργίες ενάντια στην εργασιακή μεταρρύθμιση, τις μαζικές καταλήψεις στο μαθητικό κ φοιτητικό χώρο, την απεργία των μηχανοδηγών κ.α. αφήνουν πίσω τους μια μαγιά για το μέλλον και μια «παράδοση» οργάνωσης κ έκφρασης πολυποίκιλη, μέρος της οποίας είναι κ τα σόσιαλ μίντια, τα οποία δεν είναι πια μόνο ένα δίκτυο ενημέρωσης κ συντονισμού δράσεων, αλλά ταυτόχρονα μια «δεξαμενή ανάδειξης προσωπικοτήτων» που εμφανίζονται λιγότερο ή περισσότερο ως εμπνευστές, διοργανωτές κ εκπρόσωποι διαφόρων δράσεων, ακόμα κ του ίδιου του κινήματος.
Ως εκ τούτου, θα έλεγα ότι πολιτική στόχευση υπάρχει, αλλά είναι αντίστοιχα πολυποίκιλη με το κίνημα κι όσο περισσότερο κανείς αναζητά πολιτικό βάθος πέρα από τα άμεσα αιτήματα προς ικανοποίηση, έρχεται αντιμέτωπος με ένα χάος πλαισίων που μπορεί να κυμαίνονται από το «παραιτηθείτε» μέχρι ένα ρομαντικό «περιορίστε τις τράπεζες», το «δημοψήφισμα» ή ακόμα κ ένα μειοψηφικό «ανατρέψτε τον καπιταλισμό». Εντέλει νομίζω πως μιλάμε για ένα κίνημα αυθόρμητο στη γέννησή του, που έρχεται ως απάντηση σε σκληρά προβλήματα της καθημερινότητας, που βασίζεται σε μια σχετικά νέα διαδικασία οργάνωσης κ ανάπτυξης κινημάτων, με πολιτικές στοχεύσεις όχι ανύπαρκτες, αλλά μη ομοιογενείς και ενδεχομένως αντιφατικές".
Είναι πράγματι τόσο ασφυκτική η κατάσταση για το μέσο Γάλλο ο οποίος πλέον βγαίνει στο δρόμο για να διεκδικήσει το δίκιο του;
"Η κατάσταση για το μέσο πολίτη είτε είναι Γάλλος είτε όχι, είναι ασφυκτική εδώ και χρόνια κ εδώ θέλω να μιλήσω με μερικά παραδείγματα για να γίνει κατανοητό κ σε όσους ζουν στην Ελλάδα τι σημαίνει αυτό: Ξεκινώντας από το Παρίσι πρέπει να πούμε ότι η κατακόρυφη αύξηση των ενοικίων (η ιδιοκτησία στέγης αφορά μια ισχνή μειοψηφία), έχει οδηγήσει σε ένα καθεστώς όπου είναι αδύνατον όχι μόνο να ανταπεξέλθει ένας εργαζόμενος στις ανάγκες στέγασης, αλλά ακόμα και να βρει σπίτι να μείνει, αφού το δίκτυο των μεσιτών προβάλλει εγγυητικούς όρους των οποίων η εκπλήρωση είναι εκτός πραγματικότητας, όχι μόνο για τον ανειδίκευτο εργάτη αλλά ακόμα και για το επιστημονικό δυναμικό, τον νεοδιοριζόμενο δημόσιο υπάλληλο κ.ο.κ. Χαρακτηριστικά, περπατώντας κανείς στο μετρό, θα δει αφίσες με διαφημίσεις ακριβών ρούχων και ρολογιών και πάνω τους όλο και συχνότερα γραμμένο με μαρκαδόρο «τράβα πλήρωσε πρώτα τα 10 σου τετραγωνικά...».
Το καθεστώς κοινωνικών επιδομάτων που ενδεχομένως να ακούγεται ως πολυτέλεια στην Ελλάδα της κρίσης, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει κάποιος να ζήσει σε μια γαλλική μεγαλούπολη, πόσο μάλλον στην πρωτεύουσα. Είναι το «συν κάτι» που θα σε βοηθήσει να πληρώσεις το ενοίκιο και το φαγητό σου. Τα επιδόματα τέκνων, μητρότητας, μετακίνησης με τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ο μόνος τρόπος, δεν είναι τα «υπολείμματα κοινωνικού κράτους μιας άλλης εποχής» που σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη πρέπει να εκσυγχρονιστούν μέσω της περικοπής τους. Και φυσικά Γαλλία δεν είναι μόνο το Παρίσι και οι άλλες μεγάλες πόλεις.
Είναι τα προάστια, είναι οι μικρές πόλεις και τα χωριά όπου ένας συνταξιούχος με 800 ευρώ σύνταξη, ένας άνεργος με 700 ταμείο ανεργίας ή ένας ημιαπασχολούμενος πρέπει να διανύσει και 20 και 30 χιλιόμετρα για να βρει το σούπερ μάρκετ για τα ψώνια του μήνα, το γιατρό του ή ένα μεροκάματο. Ακούγεται ίσως υπερβολικά δραματικό, αλλά φυσικά και για αυτόν τον κόσμο η αύξηση της τιμής των καυσίμων δεν είναι «άλλο ένα δυσάρεστο μέτρο», είναι η ανατροπή ενός μηνιαίου ασθμαίνοντος προϋπολογισμού, είναι η ανατροπή της ζωής του και το κερασάκι στην τούρτα που λένε, αν υπολογίσουμε το «πακέτο» μέτρων που έχει περάσει και σχεδιάζει να περάσει η κυβέρνηση Μακρόν".
Γιατί, κατά τη γνώμη σου, η γαλλική αριστερά παρουσιάζεται ανίκανη να κεφαλαιοποιήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια;
"Το ζήτημα που θέτεις είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Καταρχάς για τους Γάλλους η αριστερά είναι ένας πολιτικός χώρος που περιλαμβάνει ένα τεράστιο φάσμα δυνάμεων από το σοσιαλιστικό κόμμα μέχρι τις μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου (τη λεγόμενη στη Γαλλία «άκρα αριστερά»). Θα έλεγα ότι τα κυρίαρχα ρεύματα, αυτό της σοσιαλδημοκρατίας που εκφράζεται από το σοσιαλιστικό κόμμα και αυτό του ευρωκομμουνισμού που εκφράζεται από το κομμουνιστικό κόμμα Γαλλίας, χάσανε τελικά στην κοινωνία το στοίχημα τους για έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό.
Η σοσιαλδημοκρατία ενορχήστρωσε σκάνδαλα, ενίσχυσε την πολιτική και οικονομική διαπλοκή, ενσωματώθηκε από νωρίς και απέκοψε τους δεσμούς της με το μέρος της κοινωνίας που ιστορικά εξέφραζε. Το ΚΚΓ συνδέθηκε στενά με τη σοσιαλδημοκρατία (και εκλογικά σε τοπικό επίπεδο, αλλά και ιδεολογικά) και σε πολλές περιπτώσεις επέλεξε την ομαλότητα μέσω της συνθηκολόγησης έναντι της ρήξης, με αποτέλεσμα το πολιτικό του στίγμα να είναι πια εξαιρετικά θολό. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Γαλλία είναι η 5η ισχυρότερη οικονομία παγκόσμια και ο ιδεολογικός εμπνευστής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η γερμανική πρωτοκαθεδρία σε οικονομικό και πολιτικό πεδίο, η ευρωπαϊκή διεύρυνση και παράλληλα η οικονομική και νομισματική ενοποίηση, η εμπλοκή σε πολεμικές συρράξεις, η άνιση ανάπτυξη κέντρου-περιφέρειας και τελικά η βαθιά οικονομική κρίση και η τραπεζική της έκφραση σε χώρες της ΕΕ, είναι μερικά από τα διεθνή ζητήματα η έκβαση των οποίων αντανακλά σε μεγάλο βαθμό στην αξιοπιστία ή μη των αναλύσεων και των προτάσεων των πολιτικών δυνάμεων της γαλλικής αριστεράς αλλά και στη διεισδυτικότητα και την επιρροή της στη γαλλική κοινωνία. Τα μεγάλα οράματα της σοσιαλδημοκρατίας και του ευρωκομμουνισμού τόσο σε εσωτερικό όσο και σε εξωτερικό πεδίο αποδείχθηκαν μη πραγματοποιήσιμα και η ιδέα της μεταρρύθμισης οδηγούσε για χρόνια στην ενίσχυση των οικονομικά ισχυρών και στο αδιέξοδο τις αδύναμες κοινωνικές τάξεις, οι οποίες τελικά τους γύρισαν την πλάτη.
Η γαλλική αριστερά υπήρξε αναξιόπιστη και ανεπαρκής. Σε σχέση με τις μικρότερες πολιτικές ομάδες, θα έλεγα ότι υπάρχουν μέσα στα κινήματα προσπαθώντας να επηρεάσουν πολιτικά (μην ξεχνάμε και την πλούσια συνδικαλιστική παράδοση και έντονη δραστηριότητα στη Γαλλία), αλλά δεν διαθέτουν την ιδεολογικοπολιτική βαρύτητα και τον αναγκαίο αριθμό για να γίνουν καταλύτες για τη δημιουργία ενός πολιτικού σχεδίου μακράς πνοής (τουλάχιστον μέχρι σήμερα). Θα ήταν άδικο φυσικά μέσα σε όλα να υποτιμήσουμε και τη σημασία της ιστορικής συγκυρίας που καταδεικνύει μάλλον μια πολιτική στροφή των λαών προς εθνικιστικές και μισαλλόδοξες αντιλήψεις, οι οποίες προάγουν «εύκολες λύσεις» με πολύ λαϊκισμό, φαινόμενο που σχετίζεται τόσο με την απογοήτευση που γέννησε η κατάρρευση της υπόσχεσης για ένα μέλλον ανάπτυξης κι ευημερίας στην Ευρώπη, όσο και με μια γενικευμένη υποχώρηση των επαναστατικών κινημάτων παγκοσμίως".
Βρίσκεις αντιστοιχίες με το κίνημα των αγανακτισμένων στην Ελλάδα;
"Αντιστοιχίες υπάρχουν οπωσδήποτε, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν επαρκούν για να ερμηνεύσουμε ή να προβλέψουμε την εξέλιξη των «κίτρινων γιλέκων» κρίνοντας από τη δική μας ελληνική εμπειρία. Είναι το υπόλοιπο κοινωνικό πλαίσιο το οποίο διαφέρει ριζικά ανάμεσα στις δυο χώρες, αυτό που γεννά και περιβάλλει το κίνημα, οι ιστορικές αναφορές του κάθε λαού, το επίπεδο πολιτικοποίησης, τα κόμματα και οι μαζικοί φορείς που παρεμβαίνουν σε κάθε χώρα, ο βαθμός οργάνωσης σε «παραδοσιακές» ή «νεωτερικές» δομές, ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο είναι δομημένη η κοινωνία σε οικονομικό και πολιτικό πεδίο, το κράτος κλπ. Για παράδειγμα η γαλλική κοινωνία βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε ένα καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» με στρατό και αστυνομία σε απίστευτους αριθμούς παντού. Η ένταση της αστυνομικής βίας και η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων είναι έκδηλη.
Την ίδια στιγμή η φαινομενικά πιο «ριζοσπαστική» πολιτική πρόταση εκφέρεται από τον χώρο της άκρας δεξιάς. Αυτά είναι μερικά δεδομένα που διαφέρουν από το ελληνικό αντίστοιχο παράδειγμα. Ωστόσο υπάρχει κάτι που μπορεί να μας προβληματίσει. Στην Ελλάδα το κίνημα των αγανακτισμένων ανέδειξε μια κυβέρνηση συνεργασίας ευρωκομμουνιστικής αριστεράς και δεξιάς, σειρά υπουργών και διατόντων ή μη τηλεοπτικών αστέρων της πολιτικής ανάλυσης, το νεοναζιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή που τελικά μπήκε στη βουλή αφού προηγήθηκε η έντονη παρουσία του στις «πλατείες» ένα χρόνο μετά. Αν αναλογιστούμε ποια και πόσα από τα αιτήματα των αγανακτισμένων τελικά ικανοποιήθηκαν είτε κατά τη διάρκειά του κινήματος, είτε την περίοδο της «πολιτικής του παρακαταθήκης» θα καταλήξουμε στο ότι η δυναμική της ενσωμάτωσης, της μη-ρήξης τελικά κυριάρχησε.
Ακόμα και το «αντι-μνημονιακό» αίτημα οδηγήθηκε στην ανατροπή του μέσα από το δημοψήφισμα που ταυτόχρονα και το ίδιο υπήρξε ένα από τα αιτήματα του ίδιου κινήματος. Καταληκτικά, θεωρώ πως θα πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι στις εκτιμήσεις μας. Σίγουρα δεν συμβαίνει στη Γαλλία ένας νέος Μάης του ’68, ούτε είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο όπως διαβάζω στα σόσιαλ μίντια. Τουλάχιστον όχι περισσότερο απ’όσο είμαστε στην Ελλάδα το 2012 μπροστά σε μια νέα «εθνική αντίσταση». Το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» είναι σε φάση ανάπτυξης σε ένα πολιτικό περιβάλλον που δεν ευνοεί πολιτικές διηγήσεις μεγάλων κοινωνικών ανατροπών. Νομίζω ότι μπορούμε να δούμε και να μάθουμε πράγματα από τις εξελίξεις στη Γαλλία, αξιοποιώντας και την δική μας εμπειρία στην Ελλάδα, για όλα τα πιθανά που μπορεί να γεννήσει ένα κίνημα και πάνω απ’ όλα να το προσεγγίσουμε και να επιχειρήσουμε να το ερμηνεύσουμε ως αυτό που είναι κι όχι ως αυτό που θα θέλαμε να είναι ή ως αυτό που φοβόμαστε μη γίνει".

Πλάνο από συγκέντρωση των κίτρινων γιλέκων AP

Τη σκυτάλη παίρνει ο Γιάννης Μαυροειδάκος, ιδιοκτήτης του ελληνικού βιβλιοπωλείου "Δεσμός" ο οποίος ζει μόνιμα στη γαλλική πρωτεύουσα από το 1967.
Το κίνημα είναι όντως αυθόρμητο;
"Eίναι σαφές ότι το κίνημα ξεκίνησε εντελώς αυθόρμητα. Στο πρώτο στάδιο ακόμη και οι ίδιοι παραδέχονταν ότι δεν είχε η προσπάθειά τους πολιτικές διαστάσεις.Οι κυβερνητικές αποφάσεις μετά το πρώτο Σάββατο ήταν τουλάχιστον αντιφατικές ενώ ο Μακρόν είπε ότι δεν αλλάζει ρότα. Το δεύτερο Σάββατο ο Μακρόν είπε ότι καλό θα ήταν να συζητήσουν οι δύο πλευρές για να μην επιβαρυνθεί η κοινωνία αύριο χωρίς να υποσχεθεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Μετά το τρίτο Σάββατο η αβεβαιότητα σ' αυτούς που κυβερνούν έγινε πολύ μεγάλη. Η επόμενη συγκέντρωση θα γίνει στη Βαστίλη και προφανώς αυτό έχει τη σημασία του. Πιστεύουμε ότι δεν θα έχει βιαιότητα. Ο Μακρόν εκλέχθηκε πριν από 18 μήνες με τη βοήθεια των μετριοπαθών της δεξιάς και της αριστεράς υποσχόμενος ότι θα κινηθεί σε μία κατεύθυνση σοσιαλφιλελευθερισμού για να προωθήσει μεταρρυθμίσεις. Εθεσε ως στόχο να ενδυναμώσει τις σχέσεις με τη Γερμανία και γενικότερα την Ευρώπη.
Η ανάκαμψη όμως στην οικονομία δεν ήρθε, τουλάχιστον όχι ακόμα. Ο Ντόναλντ Τραμπ από την πλευρά του ούτε τη γαλλική άποψη σέβεται ούτε το ρόλο του Γάλλου προέδρου, κάνει ουσιαστικά ότι θέλει. Ο Μακρόν προώθησε επίσης πολιτικές φορολογικής απαλλαγής των πολύ πλουσίων-υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που έλαβαν επιστροφή φόρου ενός εκατομμυρίου ευρώ! Ηταν χρήματα που προφανώς δεν τα είχαν ανάγκη. Τον χαρακτήρισαν αμέσως πρόεδρο των πλουσίων. Εχει επίσης μία υπεροψία, έχει γίνει αντιπαθητικός και έχει μία προκλητικότητα που οδηγεί σε πόλωση προς το πρόσωπό του.
Υπάρχουν και πιο βαθιές αιτίες. Ο Νικολά Σαρκοζί πριν χρόνια είχε προτρέψει τους Γάλλους να στραφούν στην ιδιοκατοίκηση. Αυτό είχε αποτέλεσμα πάρα πολλά νοικοκυριά να χρεωθούν ενώ η μείωση των επιδοτήσεων του κράτους στους Δήμους αύξησε το φόρο της ακίνητης περιουσίας. Ο φόρος, τέλος, στα καύσιμα δημιούργησε μία εκρηκτική κατάσταση. Ανθρωποι που διαμένουν 30 και 40 χιλιόμετρα έξω από τις πόλεις δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Είχαν υποσχεθεί ότι θα απαλλάξουν τους πολίτες από τα δημοτικά τέλη αλλά αυτό τελικά θα γίνει σε βάθος τριετίας. Ολα αυτά σε μία εποχή κατά την οποία προβάλλεται έντονα η καταξίωση της κινητικότητας στην εργασία. Οι υπηρεσίες του κράτους περιορίζονται σημαντικά στην ύπαιθρο. Δεν υπάρχουν τρένα, δεν υπάρχουν σχολεία, δεν υπάρχουν ταχυδρομεία
Οι φόροι είναι σε άλλα πράγματα πιο υψηλοί απ' ότι στην Ελλάδα και σε άλλα πιο χαμηλοί. Το θέμα είναι ότι δεν έχουν γίνει οι υποσχόμενες μεταρρυθμίσεις για να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας. Υπάρχει μία συνεχή κάμψη. Ενα μέρος ακόμα και των μικρομεσαίων δεν μπορεί να βγάλει το μήνα. Αν κάποτε τα χρήματα του μισθού τελείωναν τις 3-4 τελευταίες ημέρες του μήνα, τώρα το πρόβλημα αρχίζει από το πρώτο δεκαπενθήμερο. Γι' αυτό οι άνθρωποι είναι εξαγριωμένοι".
Ο κόσμος πάντως δεν στρέφεται στην Αριστερά, κάθε άλλο θα έλεγε κανείς...
"Η Αριστερά στη Γαλλία θα πρέπει να σας πω ότι είναι διαμελεισμένη. Χωρίζεται σε πολλά μέρη. Οσα γίνονται, γίνονται σε βάρος τόσο του Μελανσόν όσο και του Ρεμπουπλικάνων της Γαλλίας. Εντοπίζεται η πιθανότητα να υπάρξει ένα κίνημα σαν αυτό των πέντε αστεριών στην Ιταλία. Θα πρέπει να δημιουργηθεί μία νέα Αριστερά στη Γαλλία αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Yπάρχει πάντα και το κίνημα που "έσπρωξε" τον Μακρόν στην προεδρία, αυτοί οι άνθρωποι βοήθησαν πολύ στον συμβιβασμό που επιτεύχθηκε πριν από λίγες ημέρες όταν ο οικολογικός φόρος αποσύρθηκε. Ο γαλλικός λαός πέρασε από τη λαιμητόμο βασιλιά της απόλυτης δυναστείας και διατηρεί ακόμα μεγάλη δύναμη εξέγερσης. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό".
Θυμίζει κάτι από τους "Ελληνες αγανακτισμένους" το κίνημα των "κίτρινων γιλέκων;"
Δεν θα το έλεγα. Πρόκειται για μία εξέγερση που έχει συμβεί ξανά στη Γαλλία. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την αύξηση των δαπανών τους ενώ οι κρατικές υπηρεσίες μειώνονται. Να σας δώσω ένα παράδειγμα από ένα ντοκιμαντέρ που έβλεπα πρόσφατα. Σ' ένα μικρό χωριό ο τοπικός γιατρός έχει φτάσει στα 68 του χρόνια και θέλει να πάρει σύνταξη. Δεν βρίσκει όμως με τίποτα αντικαταστάτη και οι άνθρωποι τον κρατούν με νύχια και με δόντια στη δουλειά. Αλλού κλείνουν ακόμα και ολόκληρες νοσοκομειακές μονάδες. Αν μπουν στο παιχνίδι οι αγρότες της υπαίθρου, τότε τίποτα δεν θα μπορεί να το σταματήσει αυτό. Τον Μάη του 1968 ουδείς μπορούσε να προβλέψει που θα φτάσει το κίνημα αλλά επρόκειτο για ένα κίνημα που είχε να κάνει περισσότερο με την ελευθερία. Το τωρινό έχει να κάνει κυρίως με την ισότητα". 

Πηγή : www.news247.gr

Μαχαιρίτσας - Πορτοκάλογλου: Τι έχει μείνει απ' τη φωτιά

Μετά από τέσσερις δεκαετίες βίων παράλληλων ανεβαίνουν για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή 

 

Ειρήνη Ορφανίδου

Οι απίθανες συμπτώσεις -όπως ότι γεννήθηκαν την ίδια μέρα, στην ίδια πόλη- η θολή ανάμνησης της πρώτης συνάντησης, οι παράλληλοι δρόμοι -πριν από τη σόλο καριέρα, ήδη από τους Φατμέ και τους Τερμίτες- οι αγάπες, οι επιρροές, οι «οφειλές» και η αλυσίδα από την προηγούμενη στην επόμενη γενιά. 
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Νίκος Πορτοκάλογλου μιλούν στη HuffPost Greece για την αφετηρία, αλλά και τη διασταύρωση -την πρώτη τους μετά από τέσσερις δεκαετίες.
Οι εμφανίσεις τους στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», το τραγούδι του Πορτοκάλογλου «Τι έχει μείνει απ′ τη φωτιά», που έδωσε τον τίτλο στη μουσική παράσταση τους που, όπως λένε είναι «γιορτή και απολογισμός μαζί», ένα τραγούδι που επιπλέον τους έβαλε στο στούντιο -καθώς το διασκεύασαν και το τραγουδούν μαζί- σε μία κουβέντα από την οποία περνά σαν... Φλασάκι το ελληνικό τραγούδι από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέχρι σήμερα. 
-Ποιος από τους δύο θυμάται καλύτερα την ιστορία της γνωριμίας σας κάπου στη δεκαετία του ’80;
Μαχαιρ: Είχαμε δύο συγκροτήματα που πήγαιναν παράλληλα. Ο ένας ήξερε τι κάνει ο άλλος, λίγο πολύ. Πρώτη φορά που είδα τον Νίκο, ήταν σε μία συναυλία αντιπυρηνική στα Βοτσαλάκια. Ένα τεράστιο stage, χιλιάδες κόσμος και παίζανε διάφορα συγκροτήματα. Παίξαμε εμείς και μετά από εμάς θα παίζανε οι Φατμέ. Κατεβαίνοντας βλέπω τον Νίκο και μου λέει, τι έγινε και λέω κι εγώ, τι έγινε, καλά; Μέχρι τότε δεν είχαμε ιδωθεί ποτέ. Τη θυμάσαι αυτή τη συναυλία;
Πορτο: Τη θυμάμαι.
Μαχαιρ: Ήταν τότε μία εκπομπή στην ΕΡΤ, οι «Συχνότητες», την έκανε ο Πετρόπουλος που έχει το Gazarte, ο οποίος και κινηματογραφούσε τη συναυλία. Έδειξε μετά αποσπάσματα από εμάς, τους Φατμέ και λοιπά… Και αργότερα είχαμε συναντηθεί σε συναυλίες του χειμώνα, όταν πηγαίναμε όλοι να δούμε ο ένας τα συγκροτήματα του άλλου –ήταν με ελεύθερη είσοδο στο «Αμόρε», θυμάσαι;
Πορτο: Βέβαια.
Μαχαιρ: Ήταν οι εποχές που μόλις είχε αρχίσει και φούντωνε αυτή η σκηνή.

-Η δισκογραφία ήταν ακόμη ζωντανή και τα δύο συγκροτήματα στην πρώτη γραμμή -και στην ίδια δισκογραφική;
Πορτο: Όχι. Κατ’ αρχάς για να ξεκαθαρίσουμε αυτό που λες για την πρώτη γραμμή. Τα πρώτα χρόνια που ξεκινήσαμε βγάζαμε και οι δύο το φίδι από την τρύπα. Ήταν μία εποχή που οι εταιρείες θεωρούσαν τα συγκροτήματα εντελώς αντιεμπορικά -το είδος που παίζαμε το θεωρούσαν αντιεμπορικό. Ο Τάσος Φαληρέας άκουσε τα πρώτα τραγούδια και είπε, ελάτε εδώ, θέλω να σας βάλω στο στούντιο -οι εταιρείες είχαν όλες αδιαφορήσει. Τους είχαμε πάει demo και δεν ενδιαφερόταν κανείς.
Μαχαιρ: Κοίτα, έγιναν δύο τρία πράγματα που πούλησαν πολύ. Πούλησε ο πρώτος δίσκος του Βασίλη (Παπακωνσταντίνου) -όχι το «Κι αν είμαι ροκ», το «Φοβάμαι». Πούλησε πολύ…
-Ο Βασίλης  δεν ήταν γκρουπ.
Μαχαιρ: Δεν έχει σημασία, ο Βασίλης ήταν σ′ αυτή η σκηνή. 

Αυτό το τραγούδι έχει δυο τρεις στίχους που είναι σημαδιακοί... Τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά, που ‘ναι οι φίλοι οι παλιοί, που χάθηκες κι εσύ, ξύπνα τους είναι αργά, βάλε φωτιά, φωτιά μεγάλη κι όλοι θα ’ρθουν ξανά

Διαβάστε περισσότερα με ένα κλικ ΕΔΩ

Πηγή :www.huffingtonpost.gr

Σκουριές: Η επόμενη μέρα μετά την πανηγυρική αθώωση

 

Με ικανοποίηση και ανακούφιση υποδέχτηκαν οι κάτοικοι της βορειοανατολικής Χαλκιδικής την ομόφωνη αθωωτική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης για τους 21 κατηγορούμενους για την εμπρηστική επίθεση στο εργοτάξιο της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», τον Φεβρουάριο του 2013, στις Σκουριές Χαλκιδικής. Αξίζει να σημειωθεί πως οι κατηγορούμενοι ήταν αντιμέτωποι με ένα κατηγορητήριο 1000 σελίδων αλλά και πολύ σοβαρές κατηγορίες, οι οποίες επέσειαν ποινές μέχρι και 20 ετών, όπως σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστεία, διακεκριμένες φθορές, κατοχή και κατασκευή εμπρηστικών, εμπρησμό κ.α.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η όλη διαδικασία διήρκεσε 12 δικάσιμους, κατά τις οποίες εξετάστηκαν πάνω από 70 μάρτυρες. Την ίδια στιγμή πάντως τα βάσανα για πολλούς από τους κατοίκους της περιοχής, που πρωταγωνίστησαν στις κινητοποιήσεις κατά της εξόρυξης από την «Ελληνικός Χρυσός», δεν τελειώνουν εδώ, αφού για τις 19 Δεκέμβρη εκκρεμεί μια ακόμη δίκη με επίσης βαριές κατηγορίες για 26 άτομα.
«Τους φορτώθηκε ο μισός ποινικός κώδικας, παρ’ όλα αυτά οι κατηγορίες κατέρρευσαν»
Για «ιστορική απόφαση, η οποία έρχεται ως μια κορυφαία στιγμή σε μια σειρά δικαστικών μαχών, οι οποίες είχαν ως στόχο την ποινικοποίηση και καταστολή τους κινήματος κατά της εξόρυξης χρυσού» κάνει λόγο μιλώντας στο Tvxs.gr ο συνήγορος των κατηγορουμένων, Βασίλης Τζιμούρτος. Παράλληλα, σημειώνει πως είναι σημαντικό το γεγονός ότι «έγινε κατανοητό από την έδρα ότι δεν είναι δυνατό να νομιμοποιηθούν σαφώς παράτυπες πρακτικές, που διαπιστώθηκαν πέραν πάσης αμφιβολίας κατά τη διαδικασία, όπως το φύτεμα ενοχοποιητικών στοιχείων, τη στιγμή μάλιστα που στην όλη υπόθεση ενυπάρχουν και σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ο κύριος Τζιμούρτος εκτιμά πως η συγκεκριμένη απόφαση θα αποτελέσει τροχιοδεικτικό και για το μέλλον, σημειώνοντας με νόημα ότι «δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και τώρα, που είχε επιχειρηθεί να φορτωθεί ο μισός ποινικός κώδικας σε ανθρώπους που διεκδικούν αυτονόητα πράγματα, οι κατηγορίες κατέρρευσαν στο δικαστήριο», υπενθυμίζοντας ότι δεν είναι η πρώτη φορά φορά ου συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Όσον αφορά την απόφαση της Ελληνικός Χρυσός να μην παραστεί στη διαδικασία ως ενάγουσα, ο κύριος Τζιμούτρος αναφέρει: «Δεν πρέπει να υποτιμούμε τη νοημοσύνη της εταιρίας. Με αυτό το σκεπτικό η εν λόγω απόφαση μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες. Είναι πολύ πιθανό να έκρινε η ίδια πως δεν την συνέφερε να εμπλακεί περαιτέρω ενεργά στην υπόθεση. Με απλά λόγια, ήταν εξαρχής γνωστό πως η υπόθεση ήταν διάτρητη από παντού. Ήταν γνωστό δηλαδή ότι η αρχική συλλογή στοιχείων την επίμαχη μέρα έγινε από τους σεκιουριτάδες που δούλευαν για λογαριασμό της Ελληνικός Χρυσός, τη στιγμή που η αστυνομία έφτασε εκεί τρεις ώρες μετά το συμβάν. Είναι επίσης αποδεδειγμένο πως στον εν λόγω τόπο φυτεύτηκε μια τσάντα με μολότοφ. Έχοντας υπόψη όλα αυτά, πιστεύετε ότι η εταιρία είχε λόγο να εμπλακεί στη διαδικασία;» αναφέρει χαρακτηριστικά ο κύριος Τζιμούρτος.
«Δικαίωση απέναντι σε όσους μας παρουσίαζαν ως τρομοκράτες» 
«Πρόκειται για μια δικαίωση 100% γύρω από όλα όσα λέγαμε εμείς όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν οι διωκτικές αρχές και μια μερίδα των ΜΜΕ μας παρουσίαζαν ως τρομοκράτες» επισημαίνει αναφερόμενος στην δικαστική απόφαση το μέλος της Επιτροπής Αγώνα κατά της εξόρυξης χρυσού, Κώστας Ευθυμίου, σημειώνοντας παράλληλα, πως «μπαίνει τέλος σε μια μακρά και απίστευτα επίπονη ταλαιπωρία ανθρώπων, που δεν είχαν ποτέ νωρίτερα στη ζωή τους δικαστικές περιπέτειες».
Αναφορικά με τη σημερινή κατάσταση στην περιοχή ο κύριος Ευθυμίου τονίζει ότι υπάρχει αναμονή σχετικά με τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, καθώς εκκρεμεί η εκδίκαση προσφυγών τόσο από τη μεριά των κατοίκων αλλά και της εταιρίας στο ΣτΕ την επόμενη βδομάδα, αλλά και τις μελλοντικές κινήσεις εκ μέρους της κυβέρνησης. Εκφράζει δε την απορία για την διατήρηση της άδειας εργασιών της Ελληνικός Χρυσός στο μεταλλείο της Ολυμπιάδας, από τη στιγμή που έχει διαπιστωθεί πως αυτά οδηγούν στην απόθεση δεκάδων τόνων επικίνδυνων αποβλήτων στην περιοχή του Κοκκινόλακκα.
Τέλος, σε ό,τι έχει να κάνει με το ενδεχόμενο νέων κινητοποιήσεων ο κύριος Ευθυμίου επισημαίνει με νόημα ότι «για όλα υπάρχει ο κατάλληλος τρόπος και χρόνος» προσθέτοντας  πως «εφόσον προκύψει η ανάγκη, θα επανέλθουμε δυναμικά στους δρόμος».

Πηγή :  https://tvxs.gr