Πες «όχι» στις Πρέσπες, τζάμπα είναι

 

του Κωστή Παπαιωάννου

Πήρες μια σημαία και κατέβηκες στο συλλαλητήριο. Έκανες το καθήκον σου. Την άλλη μέρα στη Στοκχόλμη, στη Φρανκφούρτη, στο Τόκιο ή στο Σάο Πάολο, όσοι έμαθαν για το συλλαλητήριο (ασήμαντο ποσοστό μπροστά σε όσους δεν άκουσαν τίποτα), κατάλαβαν το ίδιο πράγμα: χιλιάδες Έλληνες με γαλανόλευκες σημαίες ξεχύθηκαν στους δρόμους και βροντοφώναξαν ότι η χώρα στα βόρεια σύνορά τους είναι ελληνική. «Macedonia is Greece». Φώναξες στον υπόλοιπο πλανήτη πως τη γειτονική μας Μακεδονία οι Έλληνες τη θεωρούν ελληνική, δεν την αφήνουν να υπάρξει και εν τέλει τη διεκδικούν. Αυτό κατάλαβαν όλοι. Και από τις εικόνες βίας κατάλαβαν ακόμα ότι στην Ελλάδα οι φασίστες κάνουν beach party στα παράλια των Πρεσπών. Τα είδες κι εσύ αυτά. Είδες τους υπόδικους νεοναζί βουλευτές να δίνουν οδηγίες για επιθέσεις στη Βουλή. Είδες τη βία κατά δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Είδες τα φασιστικά σύμβολα δίπλα σου, άκουσες να φωνάζουν ότι η Δημοκρατία πουλάει τη Μακεδονία. Όμως εσύ κούναγες τη σημαία σου, ξανά και ξανά.
Εσύ στηρίζεις τη μεγάλη διπλωματική μας επιτυχία. Εκατόν σαράντα χώρες τη λένε νέτα σκέτα Μακεδονία, αλλά εμείς πολιτική δεν αλλάζουμε. Γιατί «κερδάμε, αδέλφια». Θα συνεχίσουμε να τη λέμε «πρώην κράτος», Σκόπια ή κρατίδιο. Ξέρεις πως «όχι» στη Συμφωνία σημαίνει ότι την επόμενη μέρα όλοι θα την αναγνωρίσουν ως Μακεδονία. Ξέρεις πως θα μπει στους διεθνείς οργανισμούς ως Μακεδονία. Δεν σε νοιάζει. Γιατί έχεις το δίκιο με το μέρος σου. Κι έχεις και τον «Θεό της Ελλάδας» που σου κλείνει το μάτι και σου λέει «προχώρα». Και πέφτεις στον τοίχο ξανά και ξανά.
Τι λες λοιπόν; Να συνεχίσουμε να λέμε «όχι». Κι ας αλλάζουν αυτοί το Σύνταγμά τους, το όνομά τους, ας κάνουν διευκρινιστικές δηλώσεις. Εμείς να λέμε «όχι». Κι ας τα κάναμε όλα. Διαπραγματευτήκαμε, κάναμε προσωρινές συμφωνίες, δεχτήκαμε τον όρο «Μακεδονία» (αλλά τώρα δεν το παραδεχόμαστε), καταδικαστήκαμε σε διεθνή δικαστήρια επειδή βάλαμε βέτο. Αποσυρθήκαμε από τουρνουά, καταγγείλαμε διεθνείς διοργανώσεις, κάναμε μποϊκοτάζ στο ένταμ και τα εβαπορέ, σβήσαμε το όνομα της ακατονόμαστης χώρας από τις οθόνες της τηλεόρασης.
Τα κάναμε όλα και τώρα ξανά στην αφετηρία, πίσω στο 1992, πάλι συλλαλητήρια. Μια χώρα στη μέρα της μαρμότας. Αλλά δεν σε νοιάζει. Σου λένε και τώρα να πούμε πάλι «όχι», να κάνουμε μούτρα. Δίκιο έχουν. Πολιτική που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Κι αυτή είναι η πιο κερδοφόρα πολιτική. Χτίζει καριέρες, φτιάχνει δίκτυα, φέρνει δόξα και φράγκα, παίρνει το γραφικό μεταμεσονύχτιο trash ψώνιο και το κάνει παράγοντα της δημόσιας ζωής, παίρνει αποτυχημένους υπουργούς Εξωτερικών και τους κάνει πρωθυπουργούς, παίρνει μητροπολίτες και τους κάνει «εθνάρχες», παίρνει απόστρατους και τους κάνει ηγέτες εν αναμονή, παίρνει νεοναζί υπόδικους για εγκληματική οργάνωση και τους κάνει πατριώτες.

Το Μακεδονικό είναι ταυτόχρονα η πιο σίγουρη επένδυση και το πιο μεγάλο πλυντήριο. Γιατί σ' τα λέω αυτά; Δεν φταις μόνο εσύ. Σου έμαθαν ότι πρώην πρωθυπουργοί που χειρίστηκαν το θέμα μπορούν να κρύβονται. Ότι συμφωνία σημαίνει να υποχωρήσει μόνο ο άλλος, εμείς καθόλου. Ότι τα «εθνικά δίκαια» είναι εκτός διαπραγμάτευσης (τα δικά μας μόνο). Ότι μπορείς τη μια να είσαι φιλοευρωπαϊκό αντιλαϊκιστικό ΜΜΕ και την άλλη να φοράς γαλανόλευκη παραλλαγή και να το παίζεις «ο Πορτοσάλτε μακεδονομάχος». Ότι μπορείς να είσαι ΝΔ ή ΚΙΝ.ΑΛ., ΚΚΕ ή εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και στο Μακεδονικό να παίζεις τις κουμπάρες. Ένα δάχτυλο έδειχνε τις Πρέσπες και τα μισά κόμματα κοίταζαν το δάχτυλο.
Μπορεί, λοιπόν, οι ευαισθησίες σου να είναι γνήσιες. Ακόμα κι έτσι, είσαι υπεύθυνος. Ακόμα κι αν δεν είσαι ακροδεξιός εθνικιστής, πορεύεσαι προς τον γκρεμό με όλη την ελληνική ακροδεξιά στο πλάι σου. Έχεις ευθύνη για τις απειλές, τη βία, τις προγραφές, το ξύλο στον Μπουτάρη, τους υπόδικους νεοναζί που ξεπλένονται στον δικό σου «αγνό πατριωτισμό». Κι αν ακόμα δεν ήσασταν όλοι ακροδεξιοί την Κυριακή στο Σύνταγμα, όλοι οι ακροδεξιοί ήταν εκεί δίπλα σου. Ήσουν ένα με αυτούς. Πες, λοιπόν, «όχι» στις Πρέσπες. Τζάμπα τσαμπουκάς είναι. Τζάμπα πατριωτισμός. Κι όπως πάντα, κάποιος άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Πηγή: https://tvxs.gr

Η Ελλάδα με το βλέμμα στραμμένο στα Βαλκάνια

•  Αντώνης Παπαδόπουλος Nομικός με ειδίκευση στο δημόσιο δίκαιο - Université Paris XIII και Université Toulouse 1 Capitole 
  

   

  
  
  

  Αποτελεί κοινό τόπο όλων των επιστημόνων από νομικούς και διεθνολόγους μέχρι κοινωνιολόγους ότι η περιοχή των βαλκανίων είναι μόνιμα ένα καζάνι που βράζει. Είναι επίσης γεγονός ότι σε αυτή την εξαιρετικά ασταθή περιοχή, η Ελλάδα ακόμα και σε προβληματική οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση παραμένει η ευρωστότερη -ηγέτιδα δύναμη αλλά παράλληλα και μια χώρα παγιδευμένη ανάμεσα σε παθογένειες και σύγχρονες δυτικού τύπου φιλελεύθερες αντιλήψεις. Μια χώρα που ακροβατεί ανάμεσα στην πρόοδο και τον συντηρητισμό, την ανατολή και τη δύση.
  Το τελευταίο διάστημα η ελληνική κυβέρνηση έστρεψε το βλέμμα της στα Βαλκάνια επιδιώκοντας τη σύσφιξη σχέσεων, την εδραίωση της ειρήνης και τη συνεργασία μέσω ανάπτυξης ισχυρών συμαχιών. Και ορθώς το έπραξε καθιερώνοντας τετραμερείς βαλκανικές συνόδους και δημιουργώντας σχέσεις αλληλοεκτίμησης με τις πολιτικές ηγεσίες της Βουλγαρίας, της Σερβίας και της Ρουμανίας φτάνοντας μέχρι και στην ανακοίνωση κοινής υποψηφιότητας ανάληψης διεθνών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων. Μέχρις εδώ όλα καλά μιας και ναι μεν τα παραπάνω συνιστούν πρόοδο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής μετά από χρόνια αδράνειας, αλλά αποτελούν παράλληλα ασφαλείς επιλογές με ιδανική σχέση οφέλους-κόστους για την ελληνική πλευρά.
  Η συνέχεια αυτής της πολιτικής ανοιγμάτων όμως περιλαμβάνει και την προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο μακεδονικό ζήτημα. Αρκεί όμως η αισιοδοξία και η καλή βούληση των Τσίπρα και Ζάεφ για να επιτευχθούν οι άμεσοι αλλά και οι απώτεροι σκοποί της Συμφωνίας των Πρεσπών; Πριν αναλυθούν τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης αξίζει να δοθούν μερικά δεδομένα.
  Αρχικά η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί μια Διεθνή Συμφωνία ανάμεσα σε δύο συμβαλλόμενα κυρίαρχα κράτη. Βασική αρχή του Διεθνούς Δικαίου είναι η αρχή της αμοιβαιότητας. Σύμφωνα με αυτή την αρχή το ένα συμβαλλόμενο Κράτος της Συμφωνίας οφείλει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν, μόνο αν και το άλλο συμβαλλόμενο Κράτος εκπληρώσει τις δικές του απορρέουσες υποχρεώσεις. Άρα δεν προκύπτει από πουθενά κάποια υποχρέωση εκπλήρωσης δέσμευσης από την Ελλάδα αν δεν εφαρμοστεί η Συμφωνία σε απόλυτο βαθμό και από την άλλη πλευρά.
  Επιπλέον η Συνταγματική Αναθεώρηση στο γειτονικό κράτος, οδήγησε στην ψήφιση δοτού Συντάγματος, δηλαδή ενός Συνταγματικού κειμένου μη επεξεργασμένου από το αρμόδιο εθνικό σώμα αλλά επιβαλλόμενου από μια εξωτερική συνθήκη. Οι περιπτώσεις δοτών Συνταγμάτων είναι ελάχιστες στον σύγχρονο κόσμο ακριβώς γιατί το Σύνταγμα αποτελεί την κατ’εξοχήν έκφραση της εθνικής κυριαρχίας και το ανώτατο νομοθετικό κείμενο σε μια εσωτερική έννομη τάξη. Ίσως να μη μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή η σπουδαιότητα αυτής της αναθεώρησης για την Ελλάδα , αλλά αποτελεί μια τεραστίου μεγέθους παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας από την Π.Γ.Δ.Μ.. Με απλά λόγια ένα κράτος αλλάζει την επίσημη και αναγνωρισμένη από 130 κράτη ονομασία του μετά από την αποδοχή μιας Διεθνούς Συμφωνίας. Αλλάζει ουσιαστικά την ίδια την ταυτότητά του.
  Τέλος η ένταξη στους κόλπους του ΝΑΤΟ προϋποθέτει ρητά την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Συμφωνίας των Πρεσπών και καθίσταται απολύτως αδύνατη χωρίς την αναθεώρηση του Συντάγματος της Π.Γ.Δ.Μ..
  Είναι δεδομένο ότι η μελλοντική ένταξη της Π.Γ.Δ.Μ. στην Ε.Ε. θα οδηγήσει στον εκσυγχρονισμό και τη μετατροπή της γειτονικής χώρας σε μια δυτικού τύπου δημοκρατία. Σε αυτή τη μετατροπή θα συμβάλλει η εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου, η πιθανή υπογραφή του Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ε.Ε. και η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση που θα οδηγήσει σε ενίσχυση των υποδομών και κατ’επέκταση της οικονομίας. Η ευρωπαική προοπτική καθώς και η ένταξη στο ΝΑΤΟ λειτουργούν προς όφελος της Ελλάδας επειδή αποτρέπουν τα αποσταθεροποιητικά σχέδια της Αλβανίας η οποία έχει επεκτατικές τάσεις και παράλληλα εξαιρετικές σχέσεις με το καθεστώς Ερντογάν που μάλιστα τη στηρίζει με στρατιωτικό εξοπλισμό αφιλοκερδώς.
  Η πρώτη ένσταση μικρού μέρους της διαφωνούσας αντιπολίτευσης αφορά την ονομασία. Η Συμφωνία των Πρεσπών όμως, ικανοποιεί την εθνική γραμμή για σύνθετη ονομασία με ισχύ έναντι όλων (ergaomnes) η οποία υποστηρίχθηκε από όλα τα κόμματα πλην του ΛΑ.Ο.Σ. το 2007. Είναι επίσης γεγονός ότι η προσωρινά αναγνωρισμένη ονομασία της γείτονος αποτελεί ουσιαστικά σύνθετη ονομασία με χρήση του όρου Μακεδονία (Π.Γ.Δ.Μ.). Όμως πέραν της εθνικής θέσης, η Ελλάδα δείχνει να αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά, μετά από χρόνια στρουθοκαμηλισμού, ότι η θέση της στο ζήτημα δεν μπορεί να έχει ούτως ή άλλως ισχύ σε ένα διεθνές περιβάλλον που αναγνωρίζει συντριπτικά την ονομασία Μακεδόνια για την Π.Γ.Δ.Μ.. Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα πρόσφατα περιπαικτικά άρθρα γαλλικών εφημερίδων, τα οποία περιέγραφαν τους έλληνες ως γραφικούς τύπους που θα μπορούσαν να έχουν πρόβλημα ακόμα και με τη διάσημη σαλάτα Macédoine.
  Η δεύτερη και σημαντικότερη ένσταση αφορά τη γλώσσα και την ιθαγένεια. Αφ‘ενός λοιπόν η μακεδονική γλώσσα έχει αναγνωριστεί επισήμως από τον Ο.Η.Ε. ήδη από το 1977 αναγκάζοντας την ελληνική πλευρά να υποχωρήσει στο συγκεκριμένο ζήτημα και αφ’ετέρου σε νομικό επίπεδο οι όροι ιθαγένεια και εθνικότητα δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, στο δεύτερο άρθρο του, κάνει διάκριση ιθαγένειας και εθνικότητας λύνοντας έτσι τα χέρια της ελληνικής πλευράς. Εκτός της δικαιϊκής ανάλυσης του θέματος της γλώσσας και της ιθαγένειας υπάρχει και ιστορική πλευρά. Είναι αποδεδειγμένο ότι στην περιοχή της ελληνικής Μακεδόνιας υπήρχαν πληθυσμοί που μιλούσαν μια διάλεκτο που ονομαζόταν μακεδονική όπως επίσης είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι τέτοιοι πληθυσμοί γνώρισαν κεκαλυμμένες διώξεις κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου και εκτοπίστηκαν έξω από τα ελληνικά σύνορα. Μαζί λοιπόν με τις ανιστόρητες θέσεις περί καταγωγής από τον Μέγα Αλέξανδρο, η λύση στο ονοματολογικό διαγράφει από την πλευρά της Π.Γ.Δ.Μ. και αυτές τις ενέργειες της ελληνικής πλευράς.
  Συνοψίζοντας η λύση στο Μακεδονικόδε θα μπορούσε να ικανοποιεί απόλυτα την ελληνική πλευρά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει η δυνατότητα επίτευξης καλύτερης συμφωνίας ή ότι η διατήρηση του ισχύοντος καθεστώτος ωφελεί την πατρίδα μας. Είναι μια λύση με αμοιβαίες υποχωρήσεις και προσεγγίσεις , αρκετά τολμηρή που αντανακλά άσχημα στο θυμικό των κατοίκων της Βόρειας Ελλάδας. Αλλά παράλληλα δίνει την ελπίδα για σταθερότητα στα Βαλκάνια και παράλληλα καθιστά την Ελλάδα γεωπολιτικά κυρίαρχη στην περιοχή μετά και την προσέγγιση της Βουλγαρίας, Σερβίας , Ρουμανίας. Η Ελλάδα τολμά, παύοντας τη διατήρηση αδιέξοδων καταστάσεων και αναβαθμίζει τη διεθνή της θέση.
  
  Πηγή : www.huffingtonpost.gr
   

Η Άνοδος της Ακροδεξιάς και η Κρίση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος

Το Δίκτυο Ανανεωτικής Αριστεράς οργανώνει εκδήλωση με τίτλο:

«Η Άνοδος της Ακροδεξιάς και η Κρίση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος»

Τρίτη, 15 Ιανουαρίου 2019, 19:00

ΑΙΤΙΟΝ Πολυχώρος – Τζιραίων 8–10, (ΜΕΤΡΟ: Στάση Ακρόπολη) 210 3025666

Εισαγωγή – Παρουσίαση:
Καίτη Μυλωνά, Κτηνίατρος, Μέλος της Γραμματείας του ΔΙΚΤΥΟΥ
Ομιλίες – Ομιλητές:

• Κρίση της Δημοκρατίας

Δημήτρης Σούρδης, Οικονομολόγος, Εκπρόσωπος του ΔΙΚΤΥΟΥ

• Ακροδεξιά και Νεοφιλελευθερισμός: Το Δίδυμο της Κρίσης

Μενέλαος Γκίβαλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Πανεπιστημίου Αθηνών

• Χρυσή Αυγή: Φασιστική Παράδοση και Νεοφασισμός στην Ελλάδα

Στέλλα Νιώτη, Κοινωνιολόγος

• Λίγα λόγια για την Ακροδεξιά στην Ευρώπη και την Ελλάδα

Θανάσης Βασιλείου, Πολιτικός Επιστήμων, Αρθρογράφος Εφημερίδας των Συντακτών
Θα ακολουθήσουν παρεμβάσεις και συζήτηση.

Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας: Αυξήθηκαν τα πρόστιμα, μειώθηκαν τα εργατικά ατυχήματα

Αυξήθηκαν τα πρόστιμα κατά 243% και μειώθηκαν κατά 38% τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα τα 8 τελευταία χρόνια, σύμφωνα με το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας.

 Οι έλεγχοι του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας στο διάστημα 2010 - 2018 αυξήθηκαν - σε σχέση με την οκταετία 2002-2009 - κατά 3%, ενώ καταγράφηκε αύξηση των προστίμων κατά 243%, αύξηση κατά 9% των ατυχημάτων που διερευνήθηκαν, μείωση κατά 38% των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων που δεν οφείλονται σε παθολογικά αίτια, αύξηση κατά 4% των εργατικών διαφορών που εξετάστηκαν από τις υπηρεσίες της Επιθεώρησης Εργασίας και, τέλος, αύξηση 218,2% των ποσών που καταβλήθηκαν από τις επιχειρήσεις στους εργαζόμενους, μετά την επίλυση των εργατικών διαφορών τους. 

 Οπως τονίζει μιλώντας προς το ΑΠΕ - ΜΠΕ ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας (Π.Ο.Σ.ΕΠ.Ε.) Κλεάνθης Χατζηνικολαΐδης ο χώρος που χτυπήθηκε βάναυσα από την κρίση είναι ο χώρος της εργασίας και, ειδικότερα, ο χώρος της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. «Μισθοί, δικαιώματα, ανεργία, νέες θέσεις εργασίας, βρέθηκαν σε μια νύχτα να επηρεάζονται άμεσα από την εφαρμογή του μνημονίου» σημειώνει. Ωστόσο όμως στην τελευταία οκταετία παρατηρείται μείωση των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων που δεν οφείλονται σε παθολογικά αίτια. Συγκεκριμένα καταγράφηκαν 574 θάνατοι από εργατικά ατυχήματα, εκ των οποίων οι 318 δεν οφείλονταν σε παθολογικά αίτια, έναντι 1.034, το διάστημα 2002–2009, εκ των οποίων οι 833 δεν οφείλονταν σε παθολογικά αίτια.

Ο κ. Χατζηνικολαΐδης εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ότι, την οκταετία 2010-2018, έγιναν 451.532 έλεγχοι από Επιθεωρητές τόσο της Ασφάλειας και Υγείας της Εργασίας όσο και των Εργασιακών Σχέσεων έναντι 438.095 το διάστημα 2002–2009, ενώ 230.339.017 ευρώ ήταν τα επιβληθέντα πρόστιμα έναντι 94.801.687 το διάστημα 2002–2009. Παράλληλα, είπε ότι, την περίοδο 2010-2018, τα δηλωθέντα ατυχήματα στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) ανήλθαν σε 46.207 έναντι 50.286 το διάστημα 2002–2009. Όπως τόνισε, το 2010-2018, προέκυψαν 134.433 εργατικές διαφορές, εκ των οποίων οι 63.184 (47%) επιλύθηκαν με την παρέμβαση των Επιθεωρητών Εργασιακών Σχέσεων, στο πλαίσιο της τριμερούς διαδικασίας και διαμεσολάβησης, έναντι 129.149 το διάστημα 2002–2009, εκ των οποίων οι 65.003 (50,3%) επιλύθηκαν.
Τέλος, σύμφωνα με τον κ. Χατζηνικολαΐδη, 186.945.829 ευρώ είναι τα ποσά που καταβλήθηκαν από τις επιχειρήσεις στους εργαζόμενους, μετά την επίλυση των εργατικών διαφορών τους, έναντι 85.659.443 το διάστημα 2002-2009 και, χωρίς να υπολογίζεται το κόστος των εργαζομένων, αν προσέφευγαν στη δικαιοσύνη, το κόστος των επιχειρήσεων, αλλά και το κόστος λειτουργίας για την εκδίκασή τους.
«Με βάση το γεγονός της μείωσης του συνολικού αριθμού των Επιθεωρητών Εργασίας πάνω από 30%, τη μισθολογική μείωσή τους κατά 50%-60% και έχοντας υπ΄ όψιν το σύνολο των πεπραγμένων του ΣΕΠΕ από το 2010 έως το 2017, καθώς και τις αξιολογήσεις που έχει διενεργήσει η SLIC (Επιτροπή Ανώτερων Επιθεωρητών της Ε.Ε.) τόσο το 2008 όσο και το 2018, διαπιστώνει κάποιος ότι ζητήματα, όπως η οικονομική ανεξαρτησία του ΣΕΠΕ, η διοικητική του αυτοτέλεια και ευελιξία, η δυνατότητα προγραμματισμού με τη χρήση νέων τεχνολογιών (risk analysis), η συνεχής εκπαίδευση των επιθεωρητών, η παροχή κινήτρων και η επίλυση του μισθολογικού τους, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό ζητούμενα ακόμη και σήμερα» υποστηρίζει ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας.
Ωστόσο, όπως διαπιστώνει, τα αποτελέσματα θα ήταν ακόμη καλύτερα, αν είχαν υιοθετηθεί οι προτάσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, «τις οποίες εδώ και χρόνια έχουμε καταθέσει, στο πλαίσιο ενός οδικού άξονα για τη βελτίωση του συστήματος της Επιθεώρησης Εργασίας στη χώρα μας».
«Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, η μεγάλη μεταρρύθμιση που θα έπρεπε να γίνει στη διοικητική δομή του ΣΕΠΕ και που θα προσέδιδε την οικονομική ανεξαρτησία, τη διοικητική αυτονομία και ευελιξία, δεν έγινε. Όπως δεν έγινε η μισθολογική αναβάθμιση των Επιθεωρητών στα πρότυπα άλλων Επιθεωρητών μηχανισμών του κράτους. Από ό,τι φαίνεται, επιλέχθηκε η συντηρητική αντιμετώπιση συγκεκριμένων ζητημάτων, όπως, για παράδειγμα, το ξεκίνημα εκπαιδευτικών σεμιναρίων των Επιθεωρητών και όχι η συστηματική αναβάθμιση του όλου συστήματος (δομές και προσωπικό), μέσω πιστοποιήσεων, που είναι ζητούμενο από το 2010» σχολιάζει ο κ. Χατζηνικολαΐδης. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας, καθυστέρησε, λόγω ιδεοληψιών, η εφαρμογή του Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος (ΟΠΣ) κατά έναν χρόνο, με αποτέλεσμα η καθολική βίαιη εφαρμογή του να επηρεάσει άμεσα το σύνολο των ελέγχων, να προσθέσει νέα βάρη στους Επιθεωρητές και να εμφανιστούν τεράστιες καθυστερήσεις στην απόδοση του έργου τους.
«Και αυτή είναι η μεγάλη παθογένειά μας. Αργούμε να αντιδράσουμε, δεν ταράζουμε τα λιμνάζοντα νερά, δεν κοιτάμε τι κάνουν άλλες χώρες. Είναι σαν να θεωρούμε ότι, με την πάροδο των χρόνων, τα προβλήματα λύνονται μόνα τους» προσθέτει ο κ. Χατζηνικολαΐδης.
Αξιολογώντας τα στοιχεία, ο κ. Χατζηνικολαΐδης δήλωσε ότι το 2015 η Τεχνική Επιθεώρηση Εργασίας επέβαλε τις περισσότερες κυρώσεις, διενήργησε της περισσότερες επιθεωρήσεις και το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε τα λιγότερα μη παθολογικά θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα της οκταετίας τόσο για το 2015 όσο και το 2016 (34 θανατηφόρα για κάθε χρονιά, ποσοστό μείωσης 48% σε σχέση με το μέσο όρο της οκταετίας).

Πηγή : www.news247.gr

Γιώργος Λακόπουλος: Αδύνατη η σύγκλιση με την πολιτική των συμφερόντων

Για τις στρεβλώσεις του πολιτικού μας συστήματος, στη συναλλαγή πολιτικών -πολιτών, για την αξιοπιστία των ΜΜΕ και τις διαστάσεις της  αυτολογοκρισίας, μιλά στο News 24/7 o συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος. 

 

Αγγελική Σπανού

 Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του "Η σκηνοθεσία του δημόσιου προσώπου" συζητήσαμε με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Γιώργο Λακόπουλο για την έκπτωση του δημόσιου λόγου, την αναξιοπιστία των ΜΜΕ, την καταρράκωση της πολιτικής και τις αιτίες της παθολογίας του πολιτικομιντιακού συστήματος. 

 Αναλυτική η συνέντευξη που παραχώρησε ο Γιώργος Λακόπουλος στο News 24/7:

-Πώς προέκυψε αυτό το βιβλίο;
Είναι μια προσπάθεια να συμπυκνωθεί η εμπειρία μου από την πολυετή παρακολούθηση της προσπάθειας όσων δρουν στο δημόσιο χώρο – και ιδίως των πολιτικών-να αποκτήσουν πρόσβαση στους μηχανισμούς της επικοινωνίας. Η επαφή με τα ΜΜΕ είναι αναγκαία, αλλα συχνά οργανώνεται με λάθος τρόπους και ενδεχομένως λάθος επιδιώξεις..
-Μετά από τόσα χρόνια που ασχολείστε ως δημοσιογράφος με την πολιτική τι συμπέρασμα έχετε βγάλει; Το πολιτικό μας σύστημα είναι η βασική αιτία του προβλήματος ή ένα έντονο σύμπτωμα;
Οι στρεβλώσεις του πολιτικού συστήματος έχουν ιστορικό βάθος. Αρχίζουν με τη συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους και αναπαράγονται διαρκώς. Η εξάρτηση από τους ξένους και οι επεμβάσεις τους διαμόρφωσαν σαθρή βάση άσκησης της πολιτικής , που δεν εξυγιάνθηκε ποτέ.
Η πολιτική ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, είναι μια αλυσίδα από κακοδιαχείριση, κομματισμό, χρεοκοπίες, πραξικοπήματα και δικτατορίες, διχασμούς και αναμετρήσεις για την εξουσία που συχνά εξελλίσονταν σε εμφυλίους σπαρασμούς.
Στα ενδιάμεσα διαλείμματα, οι λίγοι πολιτικοί που κίνησαν μπροστά τον τροχό , εδραίωσαν και διεύρυναν τον εθνικό χώρο, η άλλαξαν τα οικονομικά κοινωνικά χαρακτηριστικά του, αποδοκιμάσθηκαν εν ζωή.
Το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να ξεφύγει από αυτή την παράδοση – ακόμη και με την Αριστερά στην κυβέρνηση- και εκπαιδεύει και τους πολίτες να τη αναπαράγουν..
-Και η ατομική ευθύνη; Εμείς δεν επιλέγουμε τα πρόσωπα που θα πάρουν αποφάσεις για το μέλλον μας;
Το αυγό του Κολόμβου σε δραματική εκδοχή. Οι πολιτικοί εξαχρείωσαν τους πολίτες και αυτοί έχουν προτίμηση σε εξαχρειωμένους πολιτικούς και έτσι βρίσκονται σε διαρκή συναλλαγή. Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, πολιτεύθηκαν με όλα τα κόμματα σπουδαίοι άνθρωποι με διάθεση προσφοράς. Αλλα ο “σοφός λαός” φρόντιζε να τους αποκλείει με την ψήφο του και να στέλνει στη Βουλή όλο και χειρότερους. ΟΙ εξαιρέσεις γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Σήμερα έχουμε τη χειρότερη Βουλή από το 1974 . Αλλά όχι χειρότερη από τις επόμενες.
-Υπάρχει μια φοβερή έκπτωση στην ποιότητα του δημόσιου λόγου. Η μήπως είναι υπερβολική μια τέτοια εκτίμηση;
Παλαιότερα τα δημόσια πρόσωπα, ανεξάρτητα από την ιδεολογία και την πολιτική τους ταυτότητα, ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό ικανοί χείριστες του λόγου. Γνώριζαν την ελληνική γλώσσα και την τέχνη της ρητορείας και του επιχειρήματός -ανεξάρτητα από τις ιδέες που πρέσβευαν. Στη Βουλή δεν επιτρέπονταν οι ομιλίες από χειρόγραφο.
Έμπαιναν στην πολιτική μετά την οικονομική και κοινωνική αποκατάσταση τους, και γι αυτό έμπαιναν. Είχαν αίσθηση αποστολής και συνήθως έβγαιναν φτωχότεροι από ότι μπήκαν. Μετά ήλθαν τα κομματικά ασανσέρ, οι οικονομικοί χορηγοί και οι εκλεκτοί των μιντιαρχών. Από εκεί άρχισε η έκπτωση της πολιτικής και η απαξίωση των πολίτικων- και αυτό διευκόλυνε μεταξύ των άλλων και τη διαφθορά..
-Είμαστε εξαίρεση στην Ευρώπη από την άποψη του επιπέδου της πολιτικής ζωής ή είμαστε στο mainstream;
Εξαρτάται, η Ευρώπη δεν έχει ενιαία χαρακτηριστικά σ' αυτό το θέμα. Οι Βόρειοι ως περισσότεροι πειθαρχημένοι έχουν πιο αξιόπιστα πολιτικά συστήματα. Πιο συνεπή κόμματα και πιο συνειδητοποιημένους πολιτικούς- ανεξάρτητα από τις ιδεολογίες που διαβρώνουν τις κοινωνίες τους. Ο ευρωπαϊκός Νότος είναι περισσότερο επιρρεπής στην πολιτική με ευκολία, έως ευτέλεια, την προχειρότητα, την ιδιοτέλεια και την περιορισμένη ευθύνη.
-Η αξιοπιστία των ΜΜΕ βρίσκεται στο ναδίρ. Σωστό ή λάθος;
Τα ΜΜΕ παρακολουθούν την πολιτική στην κρίση αξιοπιστίας. Όπως ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τον πολιτικό που ψήφισε για να τον εκπροσωπήσει γιατι διακρίνει -η διαισθάνεται -ότι υπηρετεί άλλα συμφέροντα, έτσι και ο αναγνώστης, ή ο θεατής , δεν εμπιστεύεται την εφημερίδα ή το κανάλι που παρακολουθεί γιατί πιστεύει ότι δεν τον ενημερώνουν με εντιμότητα αλλά με σκοπιμότητα. Το παλιό “αξίωμα” κατά το οποίο “ το έγραψε η εφημερίδα” και συνεπώς είναι έτσι, αναστράφηκε. Σήμερα, επειδή το έγραψε εφημερίδα είμαστε επιφυλακτικοί.
-Η εμπειρία σας τι έχει δείξει; Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος λογοκρισίας και ποιες είναι οι διαστάσεις της αυτολογοκρισίας;
Η αυτολογοκρισία είναι διαχρονική κατάσταση στην ενημέρωση, σε ορισμένες περιπτώσεις αποδεκτή.. Καθώς ιστορικά τα ΜΜΕ τοποθετούνται στον άξονα κυβέρνηση -αντιπολίτευση οι δημοσιογράφοι γνώριζαν τα όρια τη ελευθέριας τους. Είχαν όμως ελευθερία σ αυτό το πλαίσιο- ότι ήταν αληθές και τεκμηριωμένο σπάνια δεν δημοσιεύονταν. Σήμερα, καθώς το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ αλλάζει και η ενημέρωση περιέχεται σε επιχειρηματίες που έχουν άλλες επιδιώξεις, δεν υπάρχουν καν διλήμματα αυτολογοκρισίας: παρεμβαίνει χονδροειδώς η λογοκρισία του αφεντικού με μόνο κριτήριο τα συμφέροντά του. Και η κρίση έκανε τους δημοσιογράφους προσαρμοστικούς σ αυτό.
-Εχουμε τη χειρότερη ΕΡΤ των τελευταίων δεκαετιών;
Όχι ακριβώς. Υπάρχουν, όπως πάντα, νησίδες επάρκειας στην ενημέρωση και έντιμης σχέσης με τον θεατή που πληρώνει.
Έχουμε γνωρίζει και την ΕΡΤ που μετέδιδε μόνο κυβερνητικές δραστηριότητες γιατί ο πρωθυπουργός πίστευε ότι μόνο η κυβέρνηση πρέπει να προβάλλεται αφού αυτή παράγει έργο. Έχουμε δει και την ΕΡΤ των τριών και τεσσάρων επαναλήψεων μιας πρωθυπουργικής ομιλίας στην ίδια μέρα.
Οι κυβερνήσεις θεωρών τη δημόσια τηλεόραση πεδίο άσκησης κρατικής εξουσίας, όπως σε κάθε δημόσια υπηρεσία και έτσι ακυρώνουν τον χαρακτήρα της. Κάνουν προπαγάνδα. Ούτε η Αριστερά απέφυγε αυτή την παγίδα. Χωρίς αυτή την “κατάρα” η ΕΡΤ θα ήταν έτη φωτός μπροστά από την ιδιωτική τηλεόραση.
-Γιατί είναι τόσο δύσκολη η διαμόρφωση συναινέσεων στη χώρα μας; Γιατί τόση πόλωση;
Στην Ελλάδα η πολιτική ασκείται ως διαμάχη για την κατάληψη της εξουσίας- για τη νομή της. Κάποτε οι κυβερνήσεις άλλαζαν ολόκληρο το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων. Από ένα σημείο και πέρα ασκείται όχι μόνο υπέρ του κόμματος που κερδίζει εκλογές, αλλά και υπέρ συμφερόντων που το συνέδραμαν σ' αυτό και ανταμείβονται. Από την ώρα που η πολιτική δεν είναι σύγκρουση ιδεών και αντιλήψεων αλλά συμφερόντων, είναι αδύνατη η σύγκλιση.
-Ο φανατισμός και η αγριότητα στα Social media, όταν πρόκειται για πολιτικές αψιμαχίες, πώς εξηγείται; Γιατί τόση τοξικότητα;
Όσοι πανηγύρισαν την ελευθέρια που επέφερε η ψηφιακή εποχή στην ενημέρωση και στη διακίνηση απόψεων ιδεών και προθέσεων, χωρίς μεσολάβηση ήδη απογοητεύονται. Το Διαδίκτυο, ειδικά σε ότι αφορά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι και τόσο ελεύθερο και τα συμφέροντα είναι ήδη ορατά. Κατάργησε τον αντιδημοκρατικό έλεγχο, αλλά το ίδιο ελέγχεται από ολιγοπώλια, εκτός δημοκρατικού ελέγχου και λογοδοσίας.
Η ανοιχτή πρόσβαση χωρίς περιορισμούς έδωσε τα ίδια δικαιώματα δημόσιου λόγου σε έναν αρλουμπολόγο, η έναν ανόητο με έναν διανοούμενου, επιστήμονα η συνειδητοποιημένο πολίτη.
Δίπλα στην οικογένεια, το σχολείο, ή ότι άλλο θεσμικό που διαμορφώνει τον άνθρωπο προτίθεται και η παιδαγωγική των Social media .. Αυτό είναι κατάκτηση και κατάρα μαζί. Διευρύνει το βαθμό ελευθέριας των ανθρώπων, αλλά παράγει και τοξικότητα που οδηγήσει στον εκφασισμό της κοινωνίας και την ασυδοσία των ατόμων. 

Πηγή : www.news247.gr

Υπόθεση Δανέλλη

Οι απαθείς θεατές του λιντσαρίσματος ενθαρρύνουν με την αδράνειά τους τη βία. Και θύμα δεν είναι μόνο ο Δανέλλης, είναι το δικαίωμα στην άλλη άποψη, ακόμη και στο - κατά τη γνώμη τους - λάθος.

 

Αγγελική Σπανού

 Παρακολουθώ προσεκτικά εδώ και πολλά χρόνια την πορεία του βουλευτή του Ποταμιού Σπύρου Δανέλλη γιατί ήταν ένας από τους 374 που τον Φεβρουάριο του 1993 υπέγραψαν το κείμενο που είχε εκδοθεί με πρωτοβουλία του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη "να μιλήσουμε τώρα - η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική". Δεν ήταν καθόλου απλό σ εκείνη την άγρια εποχή να εκτεθεί έτσι ένας νέος πολιτικός στο μακεδονικό και γι αυτό κράτησα το βλέμμα μου πάνω του.

Μάλιστα είναι ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς, ίσως και ο μόνος, που επεδίωξα η ίδια να τον γνωρίσω προσωπικά όταν ολοκλήρωνε την θητεία του ως ευρωβουλευτής γιατί με είχε εντυπωσιάσει η συνέπεια, η μετριοπάθεια, η σεμνότητα και η βαθιά εκσυγχρονιστική αντίληψη με την οποία άσκησε τα καθήκοντά του.
Δεν ήταν πολιτικός πρώτης γραμμής, οπότε δεν είχα κανέναν λόγο να αποκτήσω επαφή μαζί του, παρόλα αυτά το επεδίωξα γιατί χρειαζόμουν το θετικό πολιτικό του παράδειγμα για να βρω επιχειρήματα υπέρ της άποψης ότι δεν είναι οριστικά χαμένο το παιχνίδι της ποιότητας στη δημόσια σφαίρα. Δεν μετάνιωσα ποτέ που του έδειξα το σεβασμό μου γιατί δεν έκανε κάτι που να με απογοητεύσει αν και έχει συμβεί να διαφωνήσω με επιλογές του και με σκέψεις του.
Παρακολουθώ αυτές τις μέρες τον κανιβαλισμό του επειδή έχει δημόσια δεσμευτεί ότι θα υπερψηφίσει την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Από τη χλεύη στη συκοφαντία και από τις ύβρεις στην τρομοκράτηση εξελίσσεται ένα μπαράζ άμεσων και έμμεσων επιθέσεων σε βάρος του προκειμένου να καμφθεί ή, το λιγότερο, να απαξιωθεί. Να μιλήσει κανείς για "δολοφονία χαρακτήρα" είναι λίγο. Να πει ότι η πολιτική διαφωνία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον τραμπουκισμό, τον χυδαίο οπαδισμό και τον ακραίο χουλιγκανισμό είναι κάτι που απλά δεν το ακούν οι τυφλωμένοι από το φανατισμό και το μίσος.
Αυτό που ίσως έχει κάποια αξία να ειπωθεί είναι ότι, ανεξάρτητα από την κομματική ένταξη ή την πολιτική τοποθέτηση, οι προοδευτικοί πολίτες που έχουν δημόσιο λόγο δεν πρέπει να σιωπούν παρακολουθώντας έναν τόσο απεχθή διασυρμό και μια τόσο αποκρουστική διαπόμπευση. Οι απαθείς θεατές του λιντσαρίσματος ενθαρρύνουν με την αδράνειά τους τη βία. Και θύμα δεν είναι μόνο ο Δανέλλης, είναι το δικαίωμα στην άλλη άποψη, ακόμη και στο κατά τη γνώμη τους λάθος.

Πηγή : www.news247.gr