Σάββατο 22 Απριλίου 2017

Γαλλικές εκλογές : Οι 5 «βασικοί» υποψήφιοι

 Αποτέλεσμα εικόνας για γαλλια υποψηφιοι
Την Κυριακή, 23 Απριλίου, 11 συνολικά υποψήφιοι θα «τρέξουν» στην κούρσα για την γαλλική προεδρία. Σας παρουσιάζουμε εδώ τους 5 «βασικούς», ενώ το τοπίο των γαλλικών εκλογών παραμένει ένα από τα πιο απρόβλεπτα όλων των προεδρικών αναμετρήσεων.

 Ποια ζητήματα θα επηρεάσουν την ψήφο των Γάλλων;

Ένα από τα φλέγοντα προβλήματα της γαλλικής κοινωνίας είναι η ανεργία, η οποία φτάνει το 10%, κατέχοντας την 7η υψηλότερη θέση ανάμεσα στα 28 κράτη-μέλη της ΕΕ (η Ελλάδα διατηρεί την «πρωτιά»), ενώ ανάμεσα στους νέους, η ανεργία πλήττει 1 στους 4.

Το δίπολο τρομοκρατία-ασφάλεια, καθώς και η μετανάστευση, έχουν, επίσης, μια σημαντική θέση στην ατζέντα αυτών των εκλογών.

Η Γαλλία κηρύχτηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ τον Νοέμβριο του 2015, αμέσως μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, που άφησαν πίσω τους τουλάχιστον 130 νεκρούς. Την ευθύνη ανέλαβε το αυτο-αποκαλούμενο ως Ισλαμικό Κράτος, ενώ η επίθεση έμεινε γνωστή ως η επίθεση στο Μπατακλάν, το θέατρο όπου κατά τη διάρκεια μιας ροκ συναυλίας σκοτώθηκαν δεκάδες νέοι άνθρωποι. Από τον Ιανουάριο του 2015 έχουν σκοτωθεί στη Γαλλία πάνω από 230 άνθρωποι σε τρομοκρατικές ενέργειες. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η οποία ενισχύει τις εξουσίες της αστυνομίας και έχει παραταθεί ήδη πέντε φορές, προβλέπεται να λήξει στις 15 Ιουλίου, ώστε να καλύψει και την περίοδο των βουλευτικών εκλογών, που ακολουθούν τις προεδρικές.

Οι επιχειρήσεις για την ασφάλεια εντάθηκαν αισθητά ενώ, για παράδειγμα, μόνη η «Επιχείρηση Sentinelle» που τέθηκε σε εφαρμογή μετά την επίθεση στη σατυρική εφημερίδα Charlie Hebdo κοστίζει 1 εκατομμύριο ευρώ την ημέρα

Σε ένα τοπίο κρίσης, ανεργίας και αυξημένων τρομοκρατικών επιθέσεων, υποψήφιοι, όπως η ακροδεξιά Μαρίν Λε Πεν (δες παρακάτω για τους υποψηφίους), ποντάρει στη δαιμονοποίηση των μεταναστών και την ισλαμοφοβία, δίνοντας υποσχέσεις όπως ότι, «προτεραιότητα στην εργασία και την κοινωνική ασφάλιση θα έχουν οι Γάλλοι πολίτες».

Μια άλλη «πολυσύχναστη» ερώτηση των εκλογών είναι το αν «Θέλουμε περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη;» με τα δύο φαβορί για τον β' γύρο, την ακροδεξιά Μαρίν Λε Πεν και τον ανεξάρτητο κεντρώο Εμμανουέλ Μακρόν, να παίρνουν εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Η Λε Πεν εκπροσωπεί τον ακροδεξιό ευρωσκεπτικισμό και διατείνεται υπέρ της «πατριωτικής οικονομίας» (αν εκλεγεί, θέλει δημοψήφισμα για έξοδο της Γαλλίας από το ευρώ), ζητώντας έλεγχο των εθνικών συνόρων, ενώ ο Μακρόν εγκολπώνεται την ιδέα της «ενωμένης Ευρώπης» και τον οικονομικό φιλελευθερισμό.

Με βάση πρόσφατη δημοσκόπηση, το 43% του εκλογικού σώματος δηλώνει αναποφάσιστο, ποσοστό που, βάσει των επικοινωνιολόγων, αντανακλά «μια αβεβαιότητα χωρίς προηγούμενο στην εκλογική ιστορία της Γαλλίας».


Οι 5 «βασικοί» υποψήφιοι (αλφαβητικά)


Μπενουά Αμόν (Parti Socialiste-Κόμμα Σοσιαλιστών)

Ο 49χρονος υποψήφιος είναι πρώην υπουργός Παιδείας και ήρθε στο προσκήνιο όταν κέρδισε για το χρίσμα του προέδρου τον πρώην πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς. Τον αποκαλούν τον «Γάλλο Μπέρνι Σάντερς», τάσσεται κατά της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΕΕ και Καναδά (CETA) και υποστηρίζει τη νομιμοποίηση της κάνναβης. Επίσης, θέλει να καθιερώσει ένα καθολικό εισόδημα και να επενδύσει στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία και τις πηγές ανανεώσιμης ενέργειας. 


Μαρίν Λε Πεν (Front National-Εθνικό Μέτωπο)

Η 48χρονη Λε Πεν πανηγύρισε στο twitter τη νίκη του Τραμπ ενώ ο αντιπρόεδρος του κόμματός της, Λουί Αλιό, πόσταρε ότι: «Ο κόσμος τους γκρεμίζεται. Ο δικός μας κόσμος κτίζεται. Τόπο στους λαούς». Ήταν δικηγόρος πριν να πάρει το 2011, από τον πατέρα της Ζαν-Μαρί Λε Πεν, τα ηνία του FN, του οποίου προσπάθησε να «καθαρίσει» την ακροδεξιά εικόνα και να το παρουσιάσει ως mainstream μεν, «αντισυστημικό» δε. Τάσσεται κατά της μετανάστευσης, του «εξισλαμισμού της Ευρώπης» και υποστηρίζει σθεναρά την έξοδο της Γαλλίας από την ΕΕ, την «πατριωτική οικονομία», την αύξηση των δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα, τον έλεγχο των εθνικών συνόρων και την προτεραιότητα των Γάλλων έναντι των μεταναστών στην εργασία, την εκπαίδευση και την υγεία.

Στο τηλεοπτικό debate στις 4 Απριλίου, αποκάλεσε τη Γαλλία «ένα πανεπιστήμιο τζιχαντιστών». Η Λε Πεν βρέθηκε τον τελευταίο μήνα στη δίνη δύο σκανδάλων για αργομισθία συνεργατών της.


Εμανουέλ Μακρόν (En Marche!-Εμπρός!)

Ο 39χρονος Μακρόν ήταν επενδυτής τραπεζών και τον Αύγουστο του 2014 διορίστηκε υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση του Μανουέλ Βαλς. Παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 2016 για να θέσει τελικά υποψηφιότητα για πρόεδρος με την En Marche!, πολιτική οργάνωση την οποία ίδρυσε ο ίδιος τον Απρίλιο του 2016. Προβλέπεται να αντιμετωπίσει τη Λε Πεν στον β' γύρο των εκλογών και φαίνεται να είναι ο επικρατέστερος για την ανάληψη της προεδρικής θέσης. Στην πραγματικότητα, δεν έχει υπάρξει ποτέ εκλεγμένος από τον λαό, δηλώνει «ούτε αριστερός ούτε δεξιός» και είναι υπέρμαχος της «ενωμένης Ευρώπης». Είναι οικονομικά φιλελεύθερος και υπέρ των επιχειρήσεων, αλλά θεωρείται προοδευτικός σε κοινωνικά ζητήματα. Θέλει να δώσει κίνητρα στις εταιρίες για να συνάπτουν μακροχρόνιες συμβάσεις εργασίας.

Στην «τηλεμαχία» της 4ης Απριλίου, όπου συμμετείχαν και οι 11 υποψήφιοι πρόεδροι, οι τηλεθεατές έκριναν ότι ο Μακρόν παρουσίασε το πιο πειστικό πρόγραμμα.


Ζαν-Λουκ Μελανσόν (La France insoumise-Ανυπότακτη Γαλλία)

Ο 65χρονος υποψήφιος κατεβαίνει με το αριστερό σχήμα «Ανυπότακτη Γαλλία» και έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 2008 εγκατέλειψε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, εκφράζοντας κριτική στάση απέναντι στον Φρανσουά Ολάντ. Ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία με έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο, αφού εμφανίστηκε ως ολόγραμμα σε προεκλογική συγκέντρωση στο Παρίσι, ενώ στην πραγματικότητα, εκείνη τη στιγμή μιλούσε σε συγκέντρωση στην πόλη της Λυόν. Ο Μελανσόν θεωρείται «μάστερ» του You Tube ενώ η Λε Πεν του twitter. Ο ίδιος προτείνει μια συμμαχία των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου κατά της λιτότητας και μια κοινωνική και «πράσινη» πολιτική. 

Στόχος του είναι να λύσει το θέμα των αστέγων, να αναγνωριστεί η υπερκόπωση ως εργατική ασθένεια και επιθυμεί να ανοίξει τη συζήτηση για 32 ώρες εργασίας την εβδομάδα, ώστε να δημιουργηθούν, έτσι, θέσεις εργασίας. Θέλει να καταργήσει την εξαναγκασμένη μερική απασχόληση «που επηρεάζει το 80% των γυναικών».

Στο τηλεοπτικό debate της 4ης Απριλίου, ο Μελανσόν κέρδισε τις εντυπώσεις, με το 25% των τηλεθεατών να θεωρούν ότι πραγματοποίησε την πιο πειστική εμφάνιση.


Φρανσουά Φιγιόν (Les Républicains-Οι Ρεπουμπλικάνοι)

Ο 63χρονος υποψήφιος της κεντροδεξιάς έχει διατελέσει για πέντε χρόνια πρωθυπουργός επί προεδρίας Σαρκοζί. Μπήκε στον αγώνα για την προεδρία με καλούς οιωνούς, αλλά το οικογενειακό σκάνδαλο «Penelope Gate» περί αργομισθίας της συζύγου του και των δύο  παιδιών του μείωσε ραγδαία τη δημοτικότητά του. Χαίρει της υποστήριξης των συντηρητικών Καθολικών, ενώ το πρόγραμμά του περιλαμβάνει 500.000 απολύσεις από το Δημόσιο, κατάργηση του φόρου μεγάλης περιουσίας, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης και αποδυνάμωση των εργατικών σωματείων. Για να καταπολεμηθεί η ανεργία, μεταξύ άλλων, προτείνει συμβάσεις εργασίας ευέλικτες και βραχύβιες. Ο Φιγιόν, όπως και ο Μακρόν, θέλουν να αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες. Οι δημοσκοπήσεις τον βλέπουν, πλέον, στην τρίτη θέση και δεν αναμένεται να περάσει στον β' γύρο.


Πηγή : www.thepressproject.gr

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Ο Σουλτς, η Ευρώπη και το «ελληνικό δράμα»

 Αποτέλεσμα εικόνας για μαρτιν σουλτσ ελλαδα
Δεν μπορεί ο υποψήφιος καγκελάριος του SPD να ζητά εμπιστοσύνη προς την ΕΕ και να την αρνείται στην Ελλάδα, υποστηρίζει η Süddeutsche Zeitung. Ο Σουλτς καλείται να αλλάξει την πολιτική του Βερολίνου έναντι της Αθήνας.
Μοιάζουν σαν να έχουν αποκτήσει χαρακτήρα επαναλαμβανόμενου τελετουργικού των τελευταίων επτά χρόνων οι ατέλειωτες διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους θεσμούς για να κλείσει κάθε φορά κάποια αξιολόγηση. Κι αυτό την τελευταία στιγμή, την ώρα που όλα φαίνονται να έχουν χαθεί και να οδηγείται η χώρα στον οικονομικό γκρεμό. Μόνο που φέτος έχει έρθει η χρονιά που θα κριθεί εκλογικά η μακροημέρευση της Άγκελα Μέρκελ στο θώκο της καγκελαρίας, χωρίς να καταφέρει ο μεγάλος συνασπισμός να δώσει λύση στο «ελληνικό δράμα» πριν ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία. Τα βλέμματα, κυρίως αυτά των Αθηνών, στρέφονται αναπόδραστα στον Μάρτιν Σουλτς. Διαθέτει εναλλακτικές ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών;

Εμπιστοσύνη και προς την Ελλάδα

Μια σύντομη αναδρομή στα πεπραγμένα επιφανών Χριστιανοδημοκρατών, όπως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε,  δείχνει ότι η γερμανική πολιτική στο ελληνικό ζήτημα σφραγίστηκε από βαθιά δυσπιστία απέναντι στην Αθήνα αλλά και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, παρατηρεί σε άρθρο γνώμης η Süddeutsche Zeitung, υπενθυμίζοντας ότι αυτός ήταν ο λόγος που το Βερολίνο ζήτησε να συσταθεί εκτός ευρωπαϊκών συμφωνιών ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας και επέμενε στη συμμετοχή του ΔΝΤ στα ελληνικά προγράμματα διάσωσης. Όλα αυτά δεν εμπόδισαν την καταστροφή της Ελλάδας. Με αυτό το δεδομένο ο υποψήφιος του SPD δεν έχει εναλλακτική από το να αλλάξει τη πολιτική γραμμή πλεύσης του Βερολίνου στο ελληνικό ζήτημα, σημειώνει ο γερμανός σχολιαστής. Ο Σουλτς κερδίζει σε δημοτικότητα επειδή στη συνείδηση των ψηφοφόρων δεν ταυτίζεται με τον μεγάλο συνασπισμό. Που σημαίνει, αν συνεχίσει κανείς αυτήν τη σκέψη, ότι καλείται να διορθώσει λάθη που έκανε ο μεγάλος συνασπισμός.
Αλλά και η «ευρωπαϊκή» προέλευσή του του δημιουργεί υποχρεώσεις. Μπορεί να εξηγήσει την ευρωπαϊκή όσμωση καλύτερα από οποιονδήποτε, γιατί ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τη συνδημιούργησε. Αλλά την εμπιστοσύνη προς την ΕΕ που ζητά από τους πολίτες συνομιλώντας μαζί τους στις κεντρικές πλατείες, δεν μπορεί να την αρνείται όταν πρόκειται για την πολιτική έναντι της Ελλάδας, επισημαίνει χαρακτηριστικά η εφημερίδα του Μονάχου.

Ευρωζώνη με ή χωρίς την Ελλάδα;
 
Ο Σουλτς οφείλει τη δημοτικότητά του στο ότι δεν έχει ταυτιστεί με τον μεγάλο συνασπισμό
Βέβαια μέχρι τώρα δεν βρήκε την ευκαιρία να εξαγγείλει αλλαγή πολιτικής. Ίσως να περιμένει την έκβαση των διαπραγματεύσεων, αλλά και την έκβαση των γαλλικών εκλογών. Σε περίπτωση που ο Εμανουέλ Μακρόν τα καταφέρει, ελπίζει σε ούριο άνεμο για μια φιλοευρωπαϊκή αλλαγή πολιτικής στη Γερμανία. Το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο, προεξοφλεί η SZ, διότι δεν πρόκειται μόνο για την Ελλάδα αλλά για απόφαση ριζικής αλλαγής για ολόκληρη την ευρωζώνη. Γιατί κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στο ότι από την έκρηξη της δημοσιονομικής κρίσης τα μέλη της ευρωζώνης αντί να προσεγγίζουν οικονομικά το ένα το άλλο, οδεύουν σε αντίθετη κατεύθυνση με συνεχείς έριδες, συνεχή χρέη και ανεκπλήρωτους δημοσιονομικούς στόχους, με μεταρρυθμίσεις που δεν υλοποιούνται.
Η Ελλάδα, διαπιστώνει η εφημερίδα, είναι απλά η χώρα που συγκεντρώνει όλα τα προβλήματα της ευρωζώνης. Πέντε κυβερνήσεις, 10 υπουργοί Οικονομικών σε επτά χρόνια, ελάχιστοι επενδυτές, υπέρογκα χρέη, τεράστια ανεργία. Η κρίση αγγίζει νέα ύψη και η επόμενη γερμανική κυβέρνηση, ως εκπρόσωπος της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας, δεν μπορεί να αποφύγει την επιλογή ανάμεσα στην πολιτική ανοικοδόμηση της ευρωζώνης, δηλαδή μια φιλοευρωπαϊκή γραμμή Σουλτς, όπου η Ελλάδα θα αποκτούσε ένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης με χρηματοδότηση και έλεγχο από τους Ευρωπαίους ή μια νεοσύστατη νομισματική ένωση χωρίς την Ελλάδα κατά τα σχέδια του Σόιμπλε. Η απόφαση βρίσκεται τελικά στα χέρια των ψηφοφόρων – επιτέλους, καταλήγει ο αρθρογράφος.
Ειρήνη Αναστασοπούλου

Πηγή : www.ipyxida.gr

Σάββατο 1 Απριλίου 2017

Για τον Νίκο Μπελογιάννη

 Αποτέλεσμα εικόνας για ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ
Η μισαλλοδοξία και ο χυδαίος αντικομμουνισμός περίσσεψαν στη Βουλή με αφορμή τη μόνιμη έκθεση για τον Νίκο Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα.
«Επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας» χαρακτηρίστηκε η δράση του Μπελογιάννη και ο ίδιος «αρχισφαγέας του Κομμουνιστικού Κόμματος».
Η συνάφεια των χαρακτηρισμών είναι προφανής, γίνεται όμως τρομακτική, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο πρώτος ειπώθηκε από βουλευτή της Ν.Δ. και ο δεύτερος από xρυσαυγίτη βουλευτή.
Η αντίδραση κάποιων εκπροσώπων της Δεξιάς και της φασιστικής Ακροδεξιάς δείχνει το άσβεστο μίσος τους, όχι τόσο για τη δράση του ΕΑΜ και του Δημοκρατικού Στρατού, όσο κυρίως για τη διαρκή προοπτική της οργάνωσης των λαϊκών δυνάμεων για να διεκδικήσουν, ακόμα και στις πιο δυσοίωνες περιστάσεις, την εξουσία.
Φαίνεται ότι διακηρύξεις για «εθνική συμφιλίωση» παλαιότερων ηγετών της Ν.Δ. δεν επηρέασαν ορισμένους πολιτικούς επιγόνους τους.
Μαζί, όμως, με τη μισαλλοδοξία ακραίων εκφάνσεων της Δεξιάς, εμφανίστηκε στον δημόσιο διάλογο μια άλλη μισαλλοδοξία, από την ευρύτερη Αριστερά.
Ωστόσο, για να μη χαθεί το κεντρικό νόημα μιας εκδήλωσης τιμής και να μην εκφυλιστεί η συζήτηση, πρέπει να επισημανθούν ορισμένα ζητήματα.
Η έκθεση για τον Νίκο Μπελογιάννη έγινε υπό την αιγίδα της Βουλής, γεγονός που αποτελεί έμπρακτη αναγνώριση της ιστορικής συμβολής του και εξασφαλίζει τη συντήρηση σημαντικού υλικού.
Κάθε πολιτικός από όλες τις δημοκρατικές παρατάξεις έπρεπε να βρεθεί στην Αμαλιάδα. Δυστυχώς η Ν.Δ. δεν εκπροσωπήθηκε – είναι προφανής από τις δηλώσεις στελεχών της ο λόγος.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ορθά συμμετείχε στις εκδηλώσεις, καθώς ο θεσμικός και πολιτικός ρόλος του επιβάλλουν την απόδοση τιμής σε ένα ιστορικό πρόσωπο.
Η τιμή που επιφυλάσσει ο καθένας σε έναν εμβληματικό και ανυστερόβουλο αγωνιστή της Αριστεράς δεν μετριέται με ομιλίες ή τοποθετήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μετριέται με τον σεβασμό στη δημοκρατία και την αγωνιστική παρακαταθήκη όσων εκτελέστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή εξορίστηκαν, παλεύοντας για οικουμενικές αξίες και ιδανικά.
Η θυσία αγωνιστών όπως ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, ο Νικηφορίδης και χιλιάδες άλλοι δεν είναι «ιδιοκτησία» κανενός και η ηρωική στάση τους απέναντι σε ένα εμφυλιοπολεμικό και ξενόδουλο καθεστώς δεν μπορεί να χρησιμοποιείται από κανέναν για υποτιθέμενη κριτική ή καταγγελία σημερινών προσώπων ή καταστάσεων.
Αυτοί είναι που αναδεικνύουν το ανυπέρβλητο πολιτικό, ηθικό και βαθιά ανθρωπιστικό μεγαλείο της Αριστεράς!

Πηγή : www.efsyn.gr