Ιδιοκτήτης πατσατζίδικου ζητά αποζημίωση 800.000 ευρώ από 4 "ντελιβεράδες"

 

Μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας καταγγέλλουν απολυμένοι διανομείς στη Θεσσαλονίκη, που βρέθηκαν στο εδώλιο από τον πρώην εργοδότη τους, ο οποίος τους κατηγορεί για δυσφήμιση της επιχείρησής του.

Αποζημίωσης για "ηθική βλάβη" ύψους 800.000 ευρώ ζητά από τέσσερις απολυμένους "ντελιβεράδες" ο ιδιοκτήτης πατσατζίδικου στη Θεσσαλονίκη. "Μας ζητάνε 200 χιλιάρικα από τον καθένα, επειδή είμαι συνδικαλιστής, επειδή εκπροσωπώ τους εργαζόμενους, δήλωσε ο Βασίλης Κεφαλάς, μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού Θεσσαλονίκης, μιλώντας στο ρ/σ News 24/7 στους 88,6.

Οι τέσσερις "ντελιβεράδες" βρέθηκαν στο εδώλιο κατηγορούμενοι για δυσφήμιση της επιχείρησης, αναμένοντας την απόφαση της Δικαιοσύνης. "Αποδείξαμε στο δικαστήριο τα αληθινά γεγονότα", υπογράμμισε ο κ. Κεφαλάς, συμπληρώνοντας για τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης ότι "του έκανε μήνυση η επιθεώρηση εργασίας", αλλά και ότι "ρωτούσε στις προσλήψεις αν είμαστε αριστεροί κι αν πιστεύουμε στον Θεό"...
"Τα αποδείξαμε στο δικαστήριο, δεν θα μας φιμώσει κανένας εργοδότης. Από τη στιγμή που υπάρχουν τα πραγματικά προβλήματα, εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ζητάμε να μας συμπεριφέρονται σαν ανθρώπους", τονίζει ο ένας από τους πρώην διανομείς.
Μεταξύ άλλων, ανέφερε για τον πρώην εργοδότη του ότι "έχει πει ότι τα πουρμπουάρ πρέπει να συνυπολογίζονται ως μισθός, ακόμη και ότι και το νερό που πίνουμε να συνυπολογίζεται ως μισθός".
"Καταγγέλλουμεόσα ζούμε, είναι εις γνώση του υπουργείου, ο κ. Νεφελουδης τα ξέρει και είδε πόσο ανένδοτος είναι ο εργοδότης. Εμείς τον καλούμε να αποσύρει την αγωγή και να κάτσουμε στο τραπέζι του διαλόγου, αυτός ισχυρίζεται ότι για οικονομικούς λόγους έκλεισε το ντελίβερι", συμπλήρωσε.
Συμπληρώνεται ότι έξω από το Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης όπου εκδικάστηκε η υπόθεση την Παρασκευή πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας από μέλη της επιτροπή του αγώνα επισιτισμού, ενώ στο πλευρό των τεσσάρων απολυμένων βρίσκεται και το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

Πηγή : www.news247.gr

76 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ – 23 Φεβρουαρίου 1943

Στα μαύρα χρόνια της κατοχής, μία νεανική σπίθα μετατρέπεται σε δάδα αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας, ήταν η ΕΠΟΝ η οργάνωση των νέων. 

Το «τσάι της ΕΠΟΝ», όπως ονομάζεται η ετήσια συνάντηση της ΠΕΑΦΕ, θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 2 Μαρτίου 2019 στο ξενοδοχείο Crystal City στο Μεταξουργείο στις 11πμ.
Από το αρχείο του ert.gr δημοσιεύουμε συνέντευξη με την πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών και Φίλων της ΕΠΟΝ (ΠΕΑΦΕ), Γεωργία Μαχαίρα.
-Πότε ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ;
-Ήταν 23 Φεβρουαρίου 1943 όταν με χίλιες προφυλάξεις νεολαίοι της εποχής συγκεντρώθηκαν σε ένα σπίτι στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3 στος Αμπελόκηπους, και ίδρυσαν την ΕΠΟΝ την ενιαία πανελλαδική οργάνωση νέων. «Μαγιά» της ήταν δέκα οργανώσεις που αυτοδιαλύθηκαν για να συγχωνευτούν στην ΕΠΟΝ και «πρόγονος» που η δομή, η συγκρότηση και η εμπειρία της, έπαιξε σημαντικό ρόλο ήταν η ΟΚΝΕ.
Οι οργανώσεις νέων που συγχωνεύτηκαν ήταν: “Αγροτικής Νεολαίας Ελλάδος”, “Ενιαίας Εθνικοαπελευθερωτικής Εργατοϋπαλληλικής Νεολαίας”, “Ενιαίας Μαθητικής Νεολαίας”, “Ένωσης Νέων Αγωνιστών Ρούμελης”, “Θεσσαλικού Ιερού Λόχου”, “Λαϊκής Επαναστατικής Νεολαίας”, “Λεύτερης Νέας”, “Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος”, “Σοσιαλιστικής Επαναστατικής Πρωτοπορίας Ελλάδος”, “Φιλικής Εταιρείας Νέων”.
β) Αντιπροσωπεία του ΕΑΜΝ Μακεδονίας, Πελοποννήσου και τα μέλη της ΚΕ του ΕΑΜΝ.
γ) Αντιπροσωπεία του Εθνικού Συμβουλίου των Φίλων της Νέας Γενιάς.
-Ποια ήταν τα πρώτα βήματα;
-Μέσα στα σκληρά χρόνια της κατοχής, οι νεολαίοι βγάζουν και έντυπο τη «Νέα Γενιά», όργανο του κεντρικού συμβουλίου της ΕΠΟΝ. Το πρώτο φύλλο βγήκε στις 22/3/1943 και είναι λίγες μέρες πριν την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, με την οποία κάνει παραλληλισμό, για τον αγώνα ενάντια στη σκλαβιά.
Και αμέσως ξεκινάει το πλούσιο έργο της ΕΠΟΝ. Ιδρύει σχολεία σε ελεύθερες περιοχές, λέσχες πολιτισμού, δενδροφυτεύσεις, καμπάνιες ενάντια στα ναρκωτικά και τη διαφθορά, αλλά και συνθήματα σε τοίχους, ενημέρωση με τα χάρτινα χωνιά, τους τηλεβόες της εποχής. Ένα από τα συνθήματα της ΕΠΟΝ, ήταν «πολεμάμε και τραγουδάμε». Το σύνθημα «πολεμάμε και τραγουδάμε», δεν ήταν τυχαία έκφραση. Βγήκε από το ξεχωριστό σμίξιμο της χαράς και της πάλης και σήμανε το πιό πλέριο δόσιμο στο ιδανικό του αγώνα, που γίνεται αποπλήρωση και ευτυχία, χαρά και μεθύσι και προέρχονταν από τον πιό δυνατό έρωτα που ένοιωσαν ποτέ τα νιάτα. Τον έρωτα για τη λευτεριά.
-Mιλήστε μας για τη δράση της ΕΠΟΝ.
-Η ΕΠΟΝ καλεί σε μαζική συμμετοχή στην κηδεία του Κωστή Παλαμά, διαδηλώνει μαζί με χιλιάδες λαού ενάντια στην πολιτική επιστράτευση στις 5 Μάρτη 1943, δηλαδή στην απόπειρα να μεταφερθεί εργατικό δυναμικό από την Ελλάδα, στα εργοστάσια των ναζί, από όπου πιθανότατα δεν θα επέστρεφε ποτέ. Και κερδίζει αφού η μάχη ενάντια στην πολιτική επιστράτευση γίνεται η μοναδική νικηφόρα του είδους στην κατεχόμενη Ευρώπη.

έξω από την Τράπεζα της Ελλάδας, οδός Πανεπιστημίου

Η ΕΠΟΝ έχει και παιδικό τμήμα, τα αετόπουλα (ένα ποιηματάκι ήταν: είμαστε αετόπουλα με ελεύθερη καρδιά, χαρούμενα ελληνόπουλα και του λαού παιδιά), ενώ οι ΕΠΟΝίτες πλαισιώνουν και τις γραμμές του ΕΑΜ (υπολογίζονται σε 28.000 οι νέοι της ΕΠΟΝ που συμμετέχουν στο ΕΑΜ).
Διαδηλώνουν ενάντια στη βουλγάρικη κατοχή της Μακεδονίας και γενικά στα δύσκολα κατοχικά χρόνια, πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος στον αγώνα για απελευθέρωση.
Μέσα σε όλα, οι ΕΠΟΝίτες δίνουν τη μάχη να υπάρξει αθλητισμός, να κρατηθεί η νεολαία στα γυμναστήρια και όχι στους τεκέδες, που θα βόλευε τον κατακτητή. Τους οποίους τεκέδες σε αρκετές περιπτώσεις έσπασαν και έκλεισαν οι ΕΠΟΝίτες.
Τα γυμναστήρια γίνονται «κρυφά σχολειά» και κέντρα απελευθερωτικής δράσης, αφού η μαζικότητα που εξασφαλίζουν, διευκολύνει τη μαζική δράση. «Γερό κορμί, γερό μυαλό», είναι ένα από τα συνθήματα των ΕΠΟΝιτών.
-Ποια είναι τα συμπεράσματα – μηνύματα από τη δράση της ΕΠΟΝ, για τη σημερινή περίοδο που διανύουμε;
-Στις μέρες μας που οι απόπειρες επανεμφάνισης νοσταλγών του φασισμού – ναζισμού, επιβάλλεται να απαντηθούν και να μην τους δοθεί έδαφος ανάπτυξης, η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών και Φίλων της ΕΠΟΝ (σήμερα πιά στελεχώνεται σε μεγάλο βαθμό από απογόνους ΕΠΟΝιτών), επιχειρεί με σειρά δραστηριοτήτων να κρατήσει ψηλά τα μηνύματα της συλλογικής δράσης, ενάντια σε κάθε δυνάστη.

Συνέντευξη: Νάσος Μπράτσος

Πηγή : www.ert.gr

Απίστευτες αποκαλύψεις του Θ. Τσουκάτου στην απολογία του για το σκάνδαλο Siemens!!

“Χαλάσαμε 12 δισ. δραχμές παραπάνω στις εκλογές του 2000” είπε, μεταξύ άλλων, ενώ επεσήμανε ότι εκτός από τους επίσημους ισολογισμούς των κομμάτων υπάρχουν και οι ανεπίσημοι! “Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να μου ζητήσει συγγνώμη, με έκανε σάκο του μποξ” τόνισε. Τα έγγραφα από Ραγκούση και Γ. Παπανδρέου!

Βασίλης Σκουρής

 

Τον ασκό του Αιόλου για τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων ως προς τα οικονομικά τους ανοίγει ο Θόδωρος Τσουκάτος, με την διάρκειας τρεισήμισι ωρών απολογία του το μεσημέρι της Τετάρτης για το σκάνδαλο Siemens.  

 

Ο πρώην “στρατηγός” του ΠΑΣΟΚ ζήτησε συγγνώμη από τους δώδεκα συγκατηγορούμενούς του, που, όπως είπε, “ενεπλάκησαν σε αυτή την περιπέτεια χωρίς να ξέρουν τίποτα”, αλλά ήταν ιδιαίτερα επικριτικός προς το κόμμα που υπηρέτησε:
“Δεν ζητάω συγγνώμη από το κόμμα μου και κυρίως την ηγεσία του. Γιατί υποκριτικά και με ιδιοτέλεια με εξέθεσαν. Δεν είπαν την αλήθεια. Με κατέστησαν μαύρο πρόβατο στην πολιτική ζωή. Σάκο του μποξ των αντιπάλων. Στόχο των τρομοκρατικών οργανώσεων. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να μου ζητήσει συγγνώμη για τη στάση του απέναντί μου”.
Αφού άφησε αιχμές προς πρώην συντρόφους του (“Εγώ δεν ασχολιόμουν με διαγωνισμούς, συμβάσεις, δουλειές, έργα και δρόμους, αεροδρόμια, Ολυμπιακούς Αγώνες”), αποκάλυψε ότι τα έξοδα των εκλογών ήταν τεράστια για τα κόμματα εξουσίας. Αναφερόμενος, μάλιστα, στις εκλογές του 2000 αποκάλυψε ότι το ΠΑΣΟΚ χάλασε πέραν της κρατικής χρηματοδότησης των 4 δισ. δραχμών, 12 δισ. δραχμές επιπλέον. “4 δισ. επισήμως και 12 ανεπισήμως” είπε, επισημαίνοντας ότι ξοδεύτηκαν 4 δισ. δραχμές για τα μέσα ενημέρωσης και 4-6 δισ. για τη μετακίνηση ψηφοφόρων! “Νοικιάστηκε όποιο αεροπλάνο δεν πετούσε εκείνη την ημέρα στον ουρανό, όποιο πλοίο δεν κινούνταν στη Μεσόγειο και όλα μα όλα τα λεωφορεία της χώρας” είπε μάλιστα με εμφαντικό τρόπο!
Ο πρώην “στρατηγός” αποκάλυψε ότι τα κόμματα εκτός από τους επίσημους ισολογισμούς έχουν και τους ανεπίσημους, ενώ τόνισε με έμφαση πως “δεν υπάρχει αρχηγός κόμματος που δεν γνώριζε ότι υπάρχουν ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις”! Όπως δε ανέφερε “οι οικονομικές καμπάνιες ήταν ο τρόπος να ξεπερνάμε τις ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις” και πως “ο μόνος τρόπος που υπήρχε να δικαιολογούνται οι χρηματοδοτήσεις αυτές ήταν τα κουπόνια”, ενώ παραδέχθηκε ότι υπήρχε “παράνομη χρηματοδότηση από ιδιωτικές εταιρείες”.

Γ. Ραγκούσης και Γ. Παπανδρέου

Ο Θ. Τσουκάτος κατέθεσε στο δικαστήριο έγγραφα που ενώ είχε ήδη τεθεί εκτός κόμματος, με προσωπικές τους επιστολές ο Γ. Ραγκούσης του ζητάει να τακτοποιήσει τη συνδρομή του για να γίνει μέλος του κόμματος το 2008.
Αντίστοιχη επιστολή του αποστέλλει -μαζί με την κάρτα μέλους- ο Γ. Παπανδρέου το 2009 και το 2010!

Πηγή : www.news247.gr
 

Η δημοκρατία σε υποχώρηση: Ανησυχία για τη μείωση της ελευθερίας ανά τον κόσμο

Οι ελευθερίες και η δημοκρατία ανά τον κόσμο φαίνεται να βρίσκονται σε υποχώρηση για 13η συνεχή χρονιά, σύμφωνα με νέα έρευνα- η οποία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ως προς ένα πιθανό ενδεχόμενο παγκοσμίου «ντόμινο». 
Το Freedom House, μια ΜΚΟ η οποία χρηματοδοτείται κυρίως από την κυβέρνηση και ασχολείται με θέματα δημοκρατίας, κυκλοφόρησε την ετήσια μελέτη του ως προς την ελευθερία παγκοσμίως. Σύμφωνα με την εν λόγω έκθεση, η τάση της οπισθοδρόμησης αυτής παρατηρείται σε πολλές χώρες σε κάθε περιοχή του κόσμου, από απολυταρχικά καθεστώτα όπως η Κίνα και η Ρωσία μέχρι εδραιωμένες κατά τα άλλα δυτικές δημοκρατίες όπως οι ΗΠΑ. 
Ο πρόεδρος της οργάνωσης, Μάικλ Αμπράμοβιτς, σημείωσε πως, ενώ το φαινόμενο είχε αρχίσει από πριν την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, «δεν τίθεται ερώτημα πως ασκεί μια επιρροή στην αμερικανική πολιτική που πιέσει τις βασικές μας αξίες και δοκιμάζει τη σταθερότητα του συνταγματικού μας συστήματος».
«Δεν θυμόμαστε κανέναν πρόεδρο στο παρελθόν να δείχνει λιγότερο σεβασμό για τις αρχές, τις νόρμες και τις αξίες» πρόσθεσε ο Αμπράμοβιτς. «Ο Τραμπ επιτίθεται σε θεμελιώδεις θεσμούς και παραδόσεις, περιλαμβανομένου του διαχωρισμού των εξουσιών, του ελεύθερου Τύπου, της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, της αντικειμενικής απονομής δικαιοσύνης, των ασφαλιστικών δικλείδων κατά της διαφθοράς και, το σημαντικότερο, της νομιμότητας των εκλογών».
Ο Αμπράμοβιτς επίσης κατηγόρησε το Κογκρέσο πως αδυνατεί να ελέγξει τη δύναμη του Τραμπ και να αντισταθεί στις απειλές του προς τη Δημοκρατία.

Ανεύθυνη Ρητορική

Για το 2019, οι ΗΠΑ σημείωσαν σκορ 86 στα 100 στην κλίμακα ελευθερίας του οργανισμού, με το 0 να αντιστοιχεί στην ελάχιστη ελευθερία και το 100 στη μέγιστη. Ωστόσο, πρόκειται για πολύ χαμηλό σημείο (για τα δεδομένα των ΗΠΑ). «Το τωρινό συνολικό σκορ φέρνει την αμερικανική δημοκρατία πιο κοντά σε χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες όπως η Κροατία, παρά σε παραδοσιακούς εταίρους όπως η Γερμανία ή το Ηνωμένο Βασίλειο» εκτιμά ο Αμπράμοβιτς. Σημειώνεται πως, βάσει της έρευνας, στην ίδια κατηγορία με τις ΗΠΑ και την Κροατία βρίσκεται και η Ελλάδα (όπου όμως, βάσει της έρευνας, υπήρξε βελτίωση του συνολικού σκορ ως προς τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών).
«Η ανεύθυνη ρητορική μπορεί να αποτελέσει πρώτο βήμα προς πραγματικούς περιορισμούς στην ελευθερία» είπε, υποδεικνύοντας ως παραδείγματα τη Βενεζουέλα, την Τουρκία και την Ουγγαρία.
Ως χώρες με τη λιγότερη ελευθερία κατονομάστηκαν η Συρία, η Ερυθραία και η Βόρεια Κορέα. Η Σαουδική Αραβία, που βρέθηκε στην 4η χειρότερη θέση, έχει συνδεθεί με τη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι στην Τουρκία.
Το γενικότερο συμπέρασμα της έρευνας είναι πως «οι συνολικές απώλειες είναι ακόμα μικρές σε σχέση με τα οφέλη του τέλους του 20ού αιώνα, αλλά το μοτίβο είναι συνεχές και προφανές. Η δημοκρατία είναι σε υποχώρηση».
Σε χώρες όπου τα καθεστώτα ήταν ήδη απολυταρχικά, φαίνονται να εγκαταλείπονται όλο και περισσότερο τα προσχήματα, με απαγορεύσεις αντιπολιτευόμενων ομάδων ή φυλακίσεις ηγετών, αύξηση πίεσης στα ΜΜΕ κ.α. Επίσης, χώρες που εκδημοκρατίστηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου φαίνονται να «υποτροπιάζουν» λόγω μεγάλης διαφθοράς, λαϊκιστικών κινημάτων κ.α. 

Κρίση εμπιστοσύνης

«Με τη μεταβατική περίοδο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου να έχει πλέον τελειώσει, άλλη μια μεταβολή στην παγκόσμια τάξη προκαλεί τις μακροχρόνια εδραιωμένες δημοκρατίες, από εντός και εκτός τους. Η κρίση εμπιστοσύνης σε αυτές τις κοινωνίες έχει ενταθεί, με πολλούς πολίτες να εκφράζουν αμφιβολίες ως προς το αν η δημοκρατία εξακολουθεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους» σημειώνεται σχετικά, ενώ υπογραμμίζεται πως από τις 41 χώρες που συνεχόμενα χαρακτηρίζονταν «Ελεύθερες» (Free) από το 1985 ως το 2005, 22 έχουν καταγράψει πτώση τα τελευταία πέντε χρόνια. 
H κρίση, σύμφωνα με το Freedom House, φαίνεται να συνδέεται με τις μεταβολές ισχύος σε διεθνές επίπεδο, καθώς η ισχύς των εκβιομηχανισμένων δυτικών δημοκρατιών περιορίζεται, καθώς αυξάνεται αυτή χωρών όπως η Κίνα και η Ινδία. Οι μεταβολές αυτές συνοδεύονται από μια νέα φάση παγκοσμιοποίησης που παράγει μεγάλο πλούτο, ο οποίος όμως δεν μοιράζεται ισομερώς - με αποτέλεσμα την αύξηση της οργής σε Ευρώπη και ΗΠΑ σχετικά με τις οικονομικές ανισότητες και την πτώση/ απώλεια προσωπικού status. Αυτό παράγει πολιτικές ευκαιρίες τόσο από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος, όσο και από τα δεξιά, που κατηγορούν τις ελίτ. «Μέχρι τώρα είναι τα αντι-φιλελεύθερα λαϊκιστικά κινήματα της άκρας δεξιάς- αυτά που δίνουν έμφαση στην εθνική κυριαρχία, είναι εχθρικά απέναντι στη μετανάστευση και απορρίπτουν τους συνταγματικούς ελέγχους στη θέληση της πλειοψηφίας- που έχουν φανεί πιο αποτελεσματικά....νίκες για αντι-φιλελεύθερα κινήματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια έχουν ενθαρρύνει τους ομολόγους τους ανά τον κόσμο, όπως φάνηκε πρόσφατα στην εκλογή του Zαΐρ Μπολσονάρου ως προέδρου της Βραζιλίας.
Παράλληλα, αναφέρεται πως «τιμωρητικές» προσεγγίσεις απέναντι στη μετανάστευση οδηγούν σε καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από δημοκρατίες, όπως στην Αυστραλία, τις ΗΠΑ και την Ιταλία, οδηγώντας σε πιο επιθετικές πολιτικές προς μετανάστες και πρόσφυγες ανά τον κόσμο. Ακόμη, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στα fake news, την πόλωση των ΜΜΕ και τις επιθέσεις εναντίον τους, τις απειλές κατά δημοσιογράφων κ.α- ενώ έμφαση δίνεται σε αυτό που χαρακτηρίζεται ως «μια νέα και πιο αποτελεσματική μορφή ψηφιακού απολυταρχισμού» (με κεντρικό παράδειγμα την Κίνα). 
Όσον αφορά στην κάθε περιοχή του κόσμου συγκεκριμένα, ως τάσεις υποδεικνύονται:

Ασία- Ειρηνικός

Αύξηση της στρατιωτικής επιρροής και των διώξεων μειονοτήτων.Αν και αυξάνονται οι ελπίδες για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στη Μαλαισία, στην Καμπότζη ο πρωθυπουργός Χουν Σεν ενισχύει την εξουσία του, και στο Πακιστάν η επιρροή του στρατού παραμένει ισχυρή. Στη Μιανμάρ υπάρχει το ζήτημα των διώξεων των Ροχίνγκια, ενώ στην Κίνα ο πρόεδρος Σι Τζιντπίνγκ ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο μέσω άρσης των συνταγματικών περιορισμών ως προς τις προεδρικές θητείες. Παράλληλα, μεγάλοι αριθμοί Ουϊγούρων, Καζάκων και Χουέι μεταφέρονται σε κέντρα «αναμόρφωσης», από όπου έρχονται αναφορές για βασανιστήρια και θανάτους. Αναφορά γίνονται επίσης στην ισχυροποίηση της κεντρικής εξουσίας και τις διώξεις σε βάρος της αντιπολίτευσης στο Μπαγκλαντές. 

Αμερική

Ενίσχυση της μετανάστευσης λόγω κρίσεων, νίκες λαϊκιστών ηγετών σε εκλογικές αναμετρήσεις. Η Λατινική Αμερική βίωσε το 2018 μια μεταναστευτική κρίση, εν μέρει λόγω της καταπίεσης από την κυβέρνηση στη Βενεζουέλα (η οποία, ως γνωστόν, βρίσκεται εν μέσω μιας σοβαρότατης πολιτικής κρίσης, με διεθνείς προεκτάσεις) και τη Νικαράγουα. Λαϊκιστές ηγέτες ανέβηκαν στην εξουσία σε Μεξικό και Βραζιλία. Οι ΗΠΑ αποτελούν ένα κεφάλαιο από μόνες τους: Αν και οι προκλήσεις για την αμερικανική δημοκρατία δεν άρχισαν με τη νίκη Τραμπ (αναφέρονται ως παραδείγματα η μείωση της οικονομικής κινητικότητας, η ένταση της πολιτικής πόλωσης, τα προγράμματα παρακολούθησης επί Μπους και Ομπάμα), θεωρείται πως η επιρροή του Τραμπ στην κατάσταση είναι ιδιαίτερα σημαντική. 

Ευρασία

Σημαντικά επιτεύγματα στην Αρμενία, ενώ σε άλλα καθεστώτα ενισχύεται η απολυταρχική διακυβέρνηση. Οι ελίτ παρουσιάζονται ιδιαίτερα «οχυρωμένες» σε πολλές χώρες, εκμεταλλευόμενες τα πλεονεκτήματά τους για να αυξάνουν τον έλεγχό τους. Στη Ρωσία και το Αζερμπαϊτζάν οι Πούτιν και Αλίγεφ εξασφάλισαν νέες προεδρικές θητείες, χρησιμοποιώντας «σκληρές» πρακτικές, όπως η καταστολή σε βάρος ανεξάρτητων ΜΜΕ, η κατάχρηση δημοσίων πόρων και η δίωξη πολιτικών αντιπάλων, ενώ στο Κιργιστάν και στο Τατζικιστάν έχει αυξηθεί η λογοκρισία στο Ίντερνετ. 

Ευρώπη

Υπονόμευση θεσμών από ηγέτες με αντιδημοκρατικές τάσεις (κατονομάζονται η περίπτωση της Τουρκίας, η συγκέντρωση εξουσιών σε Σερβία και Μαυροβούνιο, οι πιέσεις της δεξιάς κυβέρνησης της Αυστρίας στα κρατικά ΜΜΕ, η περίπτωση της Πολωνίας κ.α). Στην έρευνα του Freedom House αναφέρεται ειδικότερα ο πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν στην Ουγγαρία, ως «πρωταγωνιστής» μιας από τις πιο δραματικές «πτώσεις» στον τομέα που έχουν καταγραφεί ποτέ από το Freedom House εντός της ΕΕ, επιχειρώντας «μεθοδικά» να στερήσει από τις φωνές των επικριτών του πλατφόρμες στα ΜΜΕ ή την κοινωνία- και οδηγώντας τον ίδιο και το κόμμα του, Fidesz, σε εύκολη νίκη στις εκλογές του 2018. Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στο κόμμα «Νόμου και Δικαιοσύνης» του Γιάροσλαβ Κατσίνσκι, με τον ίδιο να κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή, παρά το γεγονός πως δεν κατέχει αξίωμα στην κυβέρνηση. Άλλες περιπτώσεις που αναφέρονται είναι η Αυστρία, η Τσεχία (όπου ο πρωθυπουργός Αντρέί Μπάμπις αξιοποίησε «συμμαχικά» ΜΜΕ για να αντιμετωπίσει σκάνδαλα), η δολοφονία του δημοσιογράφου Γιαν Κούτσιακ στη Σλοβακία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο στα Βαλκάνια, όπου οι πρόεδροι Βούτσιτς και Ντουκάνοβιτς συνέχισαν να συγκεντρώνουν εξουσία, και προφανώς η Τουρκία, όπου συνεχίζονται οι εκκαθαρίσεις κρατικών υπηρεσιών, οι συλλήψεις δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών κλπ, οι διώξεις σε βάρος στελεχών κομμάτων της αντιπολίτευσης κ.α.

Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική

Αύξηση της καταπίεσης, καθώς οι δημοκρατίες αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Η κατάσταση, σύμφωνα με το Freedom House, επιδεινώθηκε στην Αίγυπτο, όπου η κυβέρνηση Σίσι επανεξελέγη μετά από συλλήψεις δυνάμει αντιπάλων, ενώ στη Σαουδική Αραβία η προοπτική του πρίγκιπα διαδόχου Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν να εξελιχθεί σε μεταρρυθμιστή φαίνεται να εξαφανίζεται οριστικά ύστερα από την υπόθεση της δολοφονίας Κασόγκι. Στην Τυνησία η εδραίωση της δημοκρατίας αντιμετωπίζει ακόμα εμπόδια, και στο Ισραήλ- τη μόνη χώρα της περιοχής που ορίζεται ως «ελεύθερη», ο εθνικισμός κερδίζει έδαφος, κάτι που «μεταφράζεται» σε νέους νόμους, όπως αυτός που ορίζει ότι αναγνωρίζεται μόνο στους Εβραίους το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στη χώρα και η υποβάθμιση της αραβικής γλώσσας . Στο Ιράκ έλαβε χώρα μεν ειρηνική μετάβαση της εξουσίας μετά τις εκλογές, ωστόσο υπήρξε βίαιη καταστολή των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στη Βάσρα. 

Υποσαχάρια Αφρική

Εξελίξεις προς το καλύτερο σε κάποιες χώρες, προς το χειρότερο σε άλλες. Στην Αγκόλα, στην Αιθιοπία και στη Γκάμπια υπήρξε βελτίωση. Στη Ζιμπάμπουε το ZANU-PF κέρδισε αμφισβητούμενες εκλογές, μετά την ανατροπή του Ρόμπερτ Μουγκάμπε το 2017, και η νέα κυβέρνηση του Έμερσον Μνανγκάουα, παρά τις εξαγγελίες της, δεν έχει δώσει ενδείξεις πως πως προτίθεται να βοηθήσει στη δημιουργία αυθεντικού πολιτικού ανταγωνισμού, ενώ συνεχίζει να επιβάλλει νόμους που περιορίζουν την έκφραση. Η (κακή) κατάσταση συνεχίζεται στην Ουγκάντα, το Καμερούν και την Τανζανία, ενώ στη Σενεγάλη, που θεωρείται μια από τις πιο σταθερές δημοκρατίες της δυτικής Αφρικής, έχουν δημιουργεί εμπόδια στη συμμετοχή της αντιπολίτευσης στις εκλογές.

Πηγή : www.huffingtonpost.gr

«Αντιτουρισμός»: Για όσους επιθυμούν κάτι πιο αυθεντικό

Ο υπερτουρισμός δεν αποτελεί νέο πρόβλημα. Η Βαρκελώνη βρίσκεται στο επίκεντρο των αυξανόμενων ανησυχιών σχετικά με την ταχεία ανάπτυξη του τουρισμού στις πόλεις, ιδίως κατά τις περιόδους αιχμής, ενώ παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν και πόλεις όπως το Παρίσι, το Λονδίνο και η Ρώμη.
Όμως η έκρηξη του τουρισμού έχει αρχίσει πλέον να πλήττει και μικρότερες πόλεις όπως το Πόρτο. Και είναι πολλοί οι επισκέπτες αλλά και οι ντόπιοι που δεν θέλουν να ζήσουν σαν τουρίστες αλλά σαν ταξιδιώτες και να βιώσουν πιο «αυθεντικές» εμπειρίες. Αλλά είναι κάτι τέτοιο δυνατόν;
Στο Πόρτο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Πορτογαλίας, τα παλιά παραδοσιακά καφέ δίνουν τη θέση τους στις μεγάλες αλυσίδες Starbucks και Costa Coffee. Οι ντόπιοι αντιλαμβάνονται τη διαφορά από την έκρηξη στις τιμές των ενοικίων και την άνοδο της Airbnb. Και παρόλο που το Πόρτο δεν έχει ακόμη προχωρήσει σε αντι-τουριστικές διαμαρτυρίες όπως η Βενετία ή η Βαρκελώνη, υπάρχει μια αυξανόμενη αίσθηση ανησυχίας.
Και δεν είναι μόνο οι ντόπιοι που είναι δυσαρεστημένοι με αυτή την κατάσταση, αλλά και οι ίδιοι οι τουρίστες. Τα πιο διάσημα αξιοθέατα του Πόρτο μπορούν να τα δει κανείς σε μια ή δύο μέρες, αλλά οι περισσότεροι αναζητούν κάτι διαφορετικό. Μια μελέτη του 2016 από την online ταξιδιωτική εταιρεία Expedia, για παράδειγμα, διαπίστωσε ότι οι millennial ταξιδιώτες είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι για νέες εμπειρίες και επιθυμούν να ζήσουν σαν ντόπιοι και να ανακαλύψουν τα «άγνωστα» σημεία της πόλης.
Για αυτό είναι ειδική η Margarida Castro, ένα από τα άτομα που ίδρυσαν το «The Worst Tours» πριν από πέντε χρόνια. Στόχος τους είναι να κάνουν περιηγήσεις μακριά από την παλιά πόλη και τα τουριστικά αξιοθέτα. Προτιμούν τα εργοστάσια, τις παλιές σιδηροδρομικές γραμμές, εγκαταλελειμμένα κτίρια και οικόπεδα με ιστορία. Μάλιστα ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι έχει γίνει ένα από τα πιο hot αξιοθέατα της πόλης, εξαιτίας μια μεγάλης βιομηχανίας μάρκετινγκ που κρύβεται από πίσω.
Η «αντιτουριστική» περιήγηση που προσφέρουν ήταν μια απάντηση στο πώς ο τουρισμός άλλαζε το Πόρτο. «Χρειαζόμασταν να βρούμε έναν τρόπο να κάνουμε κάτι διαφορετικό, γι' αυτό δημιουργήσαμε μια περιήγηση που θα μπορούσε να ξεκινήσει πολιτική συζήτηση», ανέφερε η Castro στον Guardian.
Το Worst Tours είναι μια από τις σειρές των εναλλακτικών περιηγήσεων στην πόλη που αναδύονται τώρα σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς σε όλο τον κόσμο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεσμεύονται να ξεφύγουν από το εμπορικό, να αποκαλύψουν την αληθινή πλευρά των πόλεων τους και να ζήσουν μια «αυθεντική» εμπειρία. «Για μένα είναι προφανές ότι κανένας δεν θέλει πια να είναι τουρίστας», πρόσθεσε η Castro. Ο Martin Finlayson, που έκανε το τουρ συμφωνεί. «Υπάρχουν πολλά τουριστικά μπαρ και εστιατόρια εδώ σήμερα. Εγώ ήθελα να δω κάτι πιο αυθεντικό, που συχνάζουν και πως ζουν».

Αλλά δεν είναι μόνο οι τουρίστες που δείχνουν ενδιαφέρον για αυτές τις περιηγήσεις. Ο Eugene Quinn που κάνει αυτή τη δουλειά στην Βιέννη αναφέρει ότι τέτοιου είδους περιηγήσεις, όπως οι «γευστικές απόλαυσης της αυστριακής πρωτεύουσας», προσελκύουν το 80% των ντόπιων.
«Είναι κρίμα που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν την ίδια τους την πόλη», λέει ο Quinn. Και η Castro συμφωνεί, υποστηρίζοντας ότι οι περιηγήσεις δεν είναι μόνο για τους τουρίστες, αλλά και να ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα κατά την περιπατητική παράδοση της αρχαίας Ελλάδας, προκαλώντας μια ανταλλαγή ιδεών και εμπειριών αστικής ζωής. Η επίσκεψη στο εγκαταλελειμμένο σπίτι στο Πόρτο, για παράδειγμα, προκάλεσε μια συζήτηση για την κατάληψη: μια κοινή αλλά ελάχιστα συζητημένη πρακτική στην πόλη. Άλλα θέματα που συζητούνται κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ωρών της περιήγησης συμπεριλάμβαναν πολιτικές κοινωνικής στέγασης, αυξήσεις ενοικίων, την οικολογία και την αρχιτεκτονική.
«Με τους μισθούς μας, δεν ταξιδεύουμε πολύ», λέει η Castro. «Έτσι περπατώντας στην πόλη και συζητώντας με κάποιον από τη Βαρσοβία ή τη Βαρκελώνη για διάφορα θέματα, ανοίγεις τους πνευματικούς σου ορίζοντες». Πολλοί κοινωνιολόγοι και ανθρωπολόγοι έχουν υποστηρίξει την κομβική σημασία αυτής της ανταλλαγής απόψεων.
«Η άφιξη τουριστών μεταβάλλει την τοπική κοινότητα και αυτό έχει ερευνηθεί εκτενώς από τα πρώτα χρόνια της έξαρσης του τουρισμού», αναφέρει ο Dean MacCannell, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Δίνει μάλιστα το παράδειγμα των ιθαγενών γυναικών στο Περού που παραδοσιακά βάζουν ένα λουλούδι στα μαλλιά τους για να σηματοδοτήσουν την ετοιμότητά τους για μια ρομαντική σχέση. Τώρα, όμως, η πράξη αυτή συχνά γίνεται να να βγάλει μια φωτογραφία ο τουρίστας.
Εάν ένας τουρίστας θέλει αυθεντικότητα, η βιομηχανία και οι ντόπιοι θα την «δημιουργήσουν». Αλλά τις περισσότερες φορές είναι ένα ψεύτικο «πραγματικό περιβάλλον» που γίνεται μόνο για να ικανοποιηθούν οι τουρίστες.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Jane's Walk, που αντιμετωπίζει την περιοδεία στην πόλη ως μια συν-δημιουργική εμπειρία στην οποία οι συμμετέχοντες μαθαίνουν ο ένας από τον άλλο και δεν χαζεύουν απλά δεξιά κι αριστερά. Οι βόλτες αυτές αποτελούν μια ευκαιρία για τους ανθρώπους να «παρατηρούν, να αντανακλούν, να μοιράζονται, να αμφισβητούν και να ξανασκεφτούν» τους τόπους όπου ζουν και εργάζονται.
«Θεωρώ ότι η βιωματική πτυχή των αντι-εκδρομών είναι απαραίτητη. Είναι όλα σχετικά με την ανατροπή των φυσιολογικών αντιλήψεων και των αλληλεπιδράσεών μας με τους αστικούς χώρους. Με αυτές τις βόλτες, δεν μπορείτε ποτέ να ξέρετε πού θα σας πάνε και θα ζήσετε κάτι διαφορετικό», υποστήριξε ο Anzir Boodoo που κάνει εναλλακτικές περιηγήσεις στο Leeds της Αγγλίας.

Πηγή : https://tvxs.gr

Χιλή 1973 – Βενεζουέλα 2019

«Ας είναι μία στις δέκα οι πιθανότητες, αλλά σώστε τη Χιλή! (…) δεν μας ενδιαφέρουν οι πιθανοί κίνδυνοι (…) διαθέτουμε 10 εκατομμύρια δολάρια, και περισσότερα αν χρειαστεί (…) κάντε την οικονομία να ουρλιάξει», ανέφερε στις χειρόγραφες σημειώσεις του ο διευθυντής της CIA Ρίτσαρντ Χελμς από τη συνάντηση που είχε με τον Αμερικανό πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον.

της Μαργαρίτας Λιβιεράτου

Ήταν 15 Σεπτεμβρίου 1970 και λίγες ημέρες νωρίτερα ο συνασπισμός του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή κέρδισε τις εκλογές και στις 24 Οκτωβρίου το Κογκρέσο αναμενόταν να τον κηρύξει ξανά πρόεδρο της χώρας. Οι ΗΠΑ είχαν περιθώριο επτά εβδομάδες για να το αποτρέψουν.
Αρχικά διατέθηκαν χρήματα για την εξαγορά Χιλιανών βουλευτών ώστε να ψηφίσουν υπέρ του αντιπάλου του Αλίεντε, κάτι όμως που θεωρήθηκε ότι δεν θα είχε τα ικανοποιητικά αποτελέσματα, κι έτσι έπειτα από τις πιέσεις Νίξον οι αμερικανικές προσπάθειες επικεντρώθηκαν στο να ωθήσουν τον στρατό της Χιλής να κάνει πραξικόπημα ώστε να ακυρωθεί η ψηφοφορία εντελώς, ενώ ξεκαθάρισε στη CIA ότι ακόμη και η δολοφονία του Αλιέντε δεν θα ήταν κακή ιδέα.
Έτσι ξεκίνησε μια νέα εκστρατεία προπαγάνδας για να πειστεί ο στρατός και οι πολίτες της Χιλής για τα δεινά που θα αντιμετώπιζαν αν ορκιζόταν ξανά πρόεδρος ο Αλιέντε.
Στο διάστημα αυτό των επτά εβδομάδων, σύμφωνα με τη CIA, γράφτηκαν στα μέσα ενημέρωσης της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης περισσότερα από 700 άρθρα, προϊόντα της  αμερικανικής υπηρεσίας. Επίσης δημοσιογράφοι από τουλάχιστον δέκα χώρες  που πληρώνονταν από τη CIA πήγαν στη Χιλή για να ενισχύσουν την αξιοπιστία του υλικού τους με επιτόπιες μαρτυρίες.
Παράλληλα η CIA παρείχε «εσωτερική» πληροφόρηση σε Αμερικανούς δημοσιογράφους για την κατάσταση στη Χιλή. Μια αναφορά που δόθηκε στο περιοδικό Time ανέφερε ότι ο Αλιέντε σκοπεύει να στηρίξει τη βία και να καταστείλει την ελευθεροτυπία στη Χιλή.
Παρά τις προσπάθειες αυτές, στις 3 Νοεμβρίου ο Αλιέντε ορκίζεται πρόεδρος. Και τότε ξεκίνησε «ένα πείραμα για να ελεγχθούν οι τεχνικές της ευρείας οικονομικής επένδυσης σε μια προσπάθεια να χάσει την αξιοπιστία της και να καταρρεύσει μια κυβέρνηση», όπως δήλωσε αργότερα ο διευθυντής της CIA Ουίλιαμ Κόλμπι.
«Ούτε ένα παξιμάδι, ούτε μία βίδα δεν θα επιτρέψουμε να εισαχθεί στη Χιλή υπό τον Αλιέντε», προειδοποίησε ο τότε Αμερικανός πρεσβευτής στη χώρα Έντουαρντ Κόρι.
Η χιλιανή οικονομία που εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τις ΗΠΑ ήταν το αδύναμο σημείο. Τα επόμενα τρία χρόνια τα αμερικανικά προγράμματα βοήθειας προς τη Χιλή σχεδόν εξαλείφθηκαν, ενώ παράλληλα διεθνείς οικονομικοί θεσμοί δεν παρείχαν δάνεια στη χώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Παγκόσμιας Τράπεζας που δεν έδωσε κανένα δάνειο στη Χιλή το διάστημα 1970-73. Την ίδια ώρα η βοήθεια ή οι εγγυήσεις που παρείχε η αμερικανική κυβέρνηση σε όσους Αμερικανούς ήθελαν να επενδύσουν στη χώρα μειώθηκαν σημαντικά, ενώ ζητήθηκε από τις  αμερικανικές εταιρείες να σφίξουν τον οικονομικό κλοιό.
Αν και η οικονομική βοήθεια προς τη Χιλή σχεδόν εξαλείφθηκε, το 1972 και το 1973 οι ΗΠΑ αύξησαν τη βοήθεια που παρείχαν στον στρατό της χώρας σε μια προσπάθεια να κερδίσουν τη συμπάθειά του. Και σε αυτή την περίπτωση βοήθησαν τα μέσα ενημέρωσης, όπως για παράδειγμα η εφημερίδα El Mercurio, που στηριζόταν από τη CIA, η οποία συχνά αναφερόταν σε υποτιθέμενες κομμουνιστικές συνωμοσίες για την κατάργηση των ενόπλων δυνάμεων, ή τα σοβιετικά σχέδια για τη δημιουργία μιας βάσης υποβρυχίων στη Χιλή.
Αυτό που προκαλούσε μεγαλύτερη δυσαρέσκεια στους Χιλιανούς ήταν βέβαια οι ελλείψεις  σε τρόφιμα, είδη υγιεινής ή και ανταλλακτικά για τις ηλεκτρικές τους συσκευές. Βασική αιτία για τις ελλείψεις αυτές ήταν οι πρακτικές των πανταχού παρουσών αμερικανικών εταιρειών και ο περιορισμός της αμερικανικής οικονομικής βοήθειας.
Όμως τον ρόλο τους έπαιξαν και οι παρατεταμένες απεργίες, πολλές από τις οποίες βασίζονταν στη χρηματοδότηση της CIA για να μπορέσουν να διαρκέσουν. Ένα παράδειγμα ήταν τον Οκτώβριο του 1972 η απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών που είχε στόχο τη διακοπή της διανομής τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης, αλλά και της διανομής των εφημερίδων που στήριζαν την κυβέρνηση Αλιέντε. Ακολούθησε το κλείσιμο πολλών καταστημάτων και στη συνέχεια η διακοπή των δρομολογίων των περισσότερων ιδιωτικών λεωφορείων.
Στόχος της εκστρατείας ήταν να εξαντλήσουν την υπομονή των Χιλιανών και να τους πείσουν ότι «ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει στη Χιλή». Την άνοιξη και το καλοκαίρι 1973 η εκστρατεία αποσταθεροποίησης του Αλιέντε κλιμακώθηκε με μια σειρά διαδηλώσεων και απεργιών και μια ακόμη πιο μεγάλη απεργία από τους οδηγούς φορτηγών. Όταν δημοσιογράφος του περιοδικού Time ρώτησε μια ομάδα οδηγών φορτηγών πού βρήκαν τα χρήματα για να αγοράσουν  ένα πλούσιο γεύμα με κρέας, λαχανικά και κρασί την ώρα που ο υπόλοιπος πληθυσμός ζούσε με τρόφιμα με το δελτίο, εκείνοι απάντησαν γελώντας: «Από τη CIA».
Καθημερινά σημειώνονταν βίαια επεισόδια, ακόμη και μια δολοφονία, αλλά και δολιοφθορές. Τον Ιούνιο ο στρατός επιχείρησε χωρίς αποτέλεσμα να επιτεθεί στο προεδρικό μέγαρο, όμως τελικά τον Σεπτέμβριο τα κατάφερε.
Ένα χρόνο αργότερα ο Αμερικανός πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ δήλωσε ότι όσα έκαναν οι ΗΠΑ στη Χιλή «ήταν προς το συμφέρον του λαού της Χιλής και σίγουρα όχι προς το δικό μας».
Οι ΗΠΑ έχουν κάνει δεκάδες άλλες ανάλογες παρεμβάσεις στο εσωτερικό χωρών για την ανατροπή κυβερνήσεων που δεν τους άρεσαν, που θεωρούνταν πολύ «κομμουνιστικές», ή που απλώς ήθελαν να ακολουθήσουν μια πιο ουδέτερη γραμμή και όχι να εξυπηρετήσουν τα αμερικανικά συμφέροντα. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Ιράν το 1953, ο Ισημερινός το 1960-63, η Γουατεμάλα το 1960 και ξανά τη δεκαετία του 1980, η Βραζιλία το 1961-64, η Νικαράγουα το 1978, το Ιράκ το 1990-91 και άλλες.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με την τρέχουσα κατάσταση στη Βενεζουέλα, τη χώρα με τα μεγαλύτερα επιβεβαιωμένα αποθέματα πετρελαίου παγκοσμίως, είναι εντελώς τυχαία.
Οι πληροφορίες προέρχονται από το βιβλίο του William Blum “Killing Hope”.

Πηγή : www.ipyxida.gr