Σάββατο 30 Μαρτίου 2019

Νίκος Μπελογιάννης: Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας

Επέτειος από το θάνατο του αγωνιστή της Αριστερας: «Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε. Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία. Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)», γράφει ο Γιάννης Ρίτσος 
Νίκος Μπελογιάννης: Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας | in.gr
 «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας… Ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο… και, όταν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας…Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας». Τα τελευταία λόγια του αγωνιστή του ΚΚΕ, Νίκου Μπελογιάννη, πριν το απόσπασμα, στην απολογία του.
Το βράδυ του Σαββάτου οι δημοσιογράφοι ρωτούν τι γίνεται με την αίτηση χάριτος του Μπελογιάννη. Καμιά αλλαγή. Περιμένουμε η απάντηση από την κυβέρνηση Πλαστήρα.

Εκτελέσεις την Κυριακή δεν έκαναν ούτε οι Γερμανοί

Ξημερώνει Κυριακή, 30 Μαρτίου 1952. Ούτε οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις Κυριακή. Η ώρα είναι 3 τα ξημερώματα. Απόλυτη σιωπή στις φυλακές της Καλλιθέας. Την σπάνε τα βήματα των δεσμοφυλάκων και οι πόρτες που ανοίγουν. Το κελί του Μπελογιάννη ξεκλειδώνει. Ο Μπελογιάννης χαμογελάει και ρωτάει το δεσμοφύλακα:
-Πάμε για καθαρό αέρα;
-Ναι Νίκο, ήρθαν να σας πάρουν για εκτέλεση.
Δίπλα στο δεσμοφύλακα ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλης. Διαβάζει στο Μπελογιάννη την απόφαση των ανακτόρων να τον οδηγήσουν μαζί με τους συγκρατούμενούς του Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση, στην εκτέλεση. Ο Μπελογιάννης αντιμετωπίζει την απόφαση ήρεμος, με θάρρος και βγαίνει από το κελί του με το βήμα σταθερό.
Οι τέσσερις κρατούμενοι επί της ουσίας απήχθησαν από τις φυλακές και στις 3:20 το πρωί η φάλαγγα βγαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τις φυλακές με κατεύθυνση το Γουδί. Η εκτέλεση πρέπει να γίνει πριν ξημερώσει. Πριν μαζευτεί κόσμος. Να προληφθούν οι αντιδράσεις…
Το εκτελεστικό απόσπασμα περιμένει. Δεν είναι στρατιώτες. Κανείς δεν δέχτηκε. Είναι όλοι ασφαλίτες. Παρατάσσονται με τα όπλα «επί σκοπόν». Σκοτάδι ακόμα. Οι δήμιοι στρέφουν τους προβολείς των αυτοκινήτων στα πρόσωπα των μελλοθανάτων. Κανείς δεν δέχεται να του δέσουν τα μάτια. Κοιτάζουν το απόσπασμα στα μάτια. Η ώρα είναι 4:12 ξημερώνει Κυριακή. «Πυρ»…
Ο ήχος των δολοφονικών ομοβροντιών διαλύει τη σιωπή. Το έγκλημα έχει ολοκληρωθεί. Στις εφημερίδες γράφεται ότι  εμπρός στο απόσπασμα ο Μπελογιάννης ζητωκραυγάζει για το ΚΚΕ. Για το Κόμμα του. Και πέφτει νεκρός. Σε ηλικία 37 ετών…
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε. Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία. Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)», γράφει ο Γιάννης Ρίτσος.

Η σύλληψη και οι δίκες

Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο, συνελήφθη στις 20 Δεκέμβρη 1950 στην Αθήνα, όπου καθοδηγούσε την παράνομη δουλιά του ΚΚΕ, και προσήχθη σε δίκη στο Στρατοδικείο στις 19 Οκτωβρίου 1951, το οποίο τον καταδίκασε (μαζί με 11 ακόμη συντρόφους του) σε θάνατο.
Ο Πλαστήρας υποχρεώνεται λόγω της διεθνούς κατακραυγής να δώσει υπόσχεση ότι δεν θα εκτελεστούν. Οι Αμερικανοί πιέζουν και με επικεφαλής τον πρεσβευτή Πουριφόρι, το μετεμφυλιακό καθεστώς σκηνοθετεί τη δεύτερη δίκη κατηγορώντας τον Μπελογιάννη για κατασκοπεία. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: Ο Μπελογιάννης πρέπει να πεθάνει, για να τρομάξει ο λαός και να εξαφανιστεί το ΚΚΕ.

Δικάζομαι γιατί είμαι μέλος του ΚΚΕ

Στην απολογία του ο Ν. Μπελογιάννης θα δηλώσει μεταξύ άλλων:
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας…».
Όταν οι κατήγοροι του τον χαρακτήριζαν κομμουνιστή και άρα κατάσκοπο ο ίδιος απαντούσε:
«Οι μάρτυρες φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ’ αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».

«Η ζωή μου συνδέεται με την Ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του»

Ο Μπελογιάννης κατάφερε να γελοιοποιήσει το σύστημα εξουσίας που τον προσήγαγε και επιχειρούσε στο πρόσωπο του να διαπομπεύσει του κομμουνιστές. Τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο, ξεκαθάρισε ενώπιον του στρατοδικείου που του ζητούσε να αποκηρύξει το κόμμα του:
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουν κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
Στο δικό του κατηγορώ απέναντι στους διώκτες του, ενώπιον του στρατοδικείου ο Ν. Μπελογιάννης δήλωσε χαρακτηριστικά: «Το ΚΚΕ είναι κόμμα εθνικό, πατριωτικό και το έδειξε η ιστορία του…» τονίζοντας: «Αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας…».

Εκατοντάδες χιλιάδες επιστολές κατά της εκτέλεσης από το εξωτερικό

Η κυβέρνηση Πλαστήρα σε μία εβδομάδα, πήρε 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούσαν να μην εκτελεσθεί ο Μπελογιάννης. Μεταξύ αυτών που ζήτησαν να του χορηγηθεί χάρη ήταν ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας, οι Πωλ Ελυάρ, Ζαν Κοκτώ, Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Ναζίμ Χικμέτ, Πάμπλο Πικάσο, Τσάρλι Τσάπλιν και πολλοί άλλοι.

Ειλημμένη απόφαση η θανατική καταδίκη

Ακόμα και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων παρενέβη υπέρ του λέγοντας χαρακτηριστικά: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Ωστόσο η απόφαση ήταν ειλημμένη και είχε υπαγορευθεί από την αμερικάνικη πρεσβεία, ως εκ τούτου η παγκόσμια κινητοποίηση δεν μπόρεσε να την αποτρέψει. Το δικαστήριο, στη δεύτερη δίκη αποτελούμενο από τακτικούς στρατοδίκες, καταδίκασε ομόφωνα σε θάνατο την 1η Μαρτίου του 1952 τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του Έλλη Παππά, Νίκο Καλούμενο, Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη και Τάκη Λαζαρίδη. Λίγο αργότερα έρχεται στη δημοσιότητα το γράμμα του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και υπόσχεται να παρουσιαστεί στις αρχές με τον όρο να μην εκτελεσθεί ο Μπελογιάννης. Ακολουθεί η διάψευση από τον Νίκο Ζαχαριάδη από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα» του Βουκουρεστίου, αλλά και από το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που χαρακτηρίζουν την επιστολή «μύθευμα της Ασφάλειας», ενώ αντίθετα το Υπουργείο Εσωτερικών ανακοινώνει πως ο γραφικός χαρακτήρας της επιστολής και η υπογραφή είναι γνήσια.
Τελικά η επιστολή δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν θα συναλλαγεί με τον καταζητούμενο για κομμουνιστική δράση Πλουμπίδη.
Η θανατική καταδίκη δεν άλλαξε ποτέ, ούτε δόθηκε χάρη από τον βασιλιά Παύλο. Η Έλλη Παππά δεν εκτελέστηκε γιατί ήταν έγκυος στο παιδί του Μπελογιάννη, ενώ στην περίπτωση του Τάκη Λαζαρίδη η εκτέλεση επίσης εν έγινε λόγω του νεαρού της ηλικίας του.

Γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915

Ο Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Υπήρξε άριστος μαθητής, και εισήλθε με εξετάσεις στη Νομική Σχολή Αθηνών, προτού όμως μπορέσει να αποφοιτήσει, συνελήφθη λόγω της εμπλοκής του με το ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία, στα χρόνια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του Μεταξά. Το μεταξικό καθεστώς το 1941 τον παρέδωσε στο καθεστώς της γερμανικής κατοχής έστω και αν το 1940 μαζί με τους 600 συγκρατούμενούς του κομμουνιστές ζήτησε να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή, αλλά η κυβέρνηση το αρνήθηκε.
Το 1943 κατάφερε να δραπετεύσει από το νοσοκομείο Σωτηρία και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ Πελοποννήσου ως πολιτικός επίτροπος και διαφωτιστής του νομού της Αχαΐας και αργότερα όλης της Πελοποννήσου. Όταν ο Άρης Βελουχιώτης την άνοιξη του 1944 πήγε στην Πελοπόννησο, ο Μπελογιάννης ήταν από τους στενούς του συνεργάτες.
Την άνοιξη του 1944 ο Μπελογιάννης σε απάντηση της «οικογενειακής ευθύνης» που είχαν εισαγάγει τα τάγματα ασφαλείας, απάντησε με τον ίδιο τρόπο.

Η συμμετοχή του στον ΔΣΕ

Κατά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο ήταν πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος. Μετά την ήττα του ΔΣΕ ήταν ένας από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα τον Αύγουστο του 1949 και εγκαταστάθηκε σαν πολιτικός πρόσφυγας στην Πολωνία.
Τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα μέσω Αργεντινής με το ψευδώνυμο Ερρίκος Πανόζ, με σκοπό να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις και εκτελέσεις πολλών στελεχών του. Στις 20 Δεκεμβρίου 1950, συνελήφθη και δικάστηκε για την εμπλοκή του με το ΚΚΕ με βάση τον Αναγκαστικό Νόμο 509/1947, σύμφωνα με τον οποίο το ΚΚΕ είχε κηρυχθεί παράνομο θεωρούμενο ως εγκληματική οργάνωση. Κατηγορήθηκε, επίσης, ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης.
Η δίκη και η εκτέλεση του Μπελογιάννη συνέβησαν την περίοδο που ο τότε πρωθυπουργός, στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, επιχειρούσε να επιβάλει πολιτική εθνικής συμφιλίωσης. Στο πρόγραμμά του ήταν η απελευθέρωση των εκτοπισμένων και των πολιτικών κρατουμένων και ενδεχομένως ακόμα και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Η ενεργοποίηση όμως του νόμου περί κατασκοπείας και η καταδίκη του Μπελογιάννη ώθησαν τα πράγματα στα άκρα, αποκαλύπτοντας έτσι ότι η όλη υπόθεση υποκινήθηκε από ανώτερους αξιωματικούς, ΙΔΕΑτες έτσι ώστε να τορπιλιστεί η πολιτική Πλαστήρα. Ο ίδιος ο Πλαστήρας δήλωνε αντίθετος στις εκτελέσεις ωστόσο στην περίπτωση Μπελογιάννη αυτό δεν μέτρησε. Οι άλλοι δύο πολιτικοί αρχηγοί του Κέντρου, Σοφοκλής Βενιζέλος και Γεώργιος Παπανδρέου, τάχθηκαν υπέρ των εκτελέσεων, γεγονός που στιγμάτισε τις σχέσεις τους με την Αριστερά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και κήρυξη του Ανένδοτου Αγώνα. Η εκτέλεση Μπελογιάννη κατάφερε πλήγμα στην αξιοπιστία της κεντρώας κυβέρνησης, η οποία σε ένα από τα βασικά της συνθήματα, την ειρήνευση, φάνηκε ανακόλουθη. Συνιστούσε μια «…απότομη οπισθοδρόμηση στις πρακτικές του Εμφυλίου Πολέμου…» από μια κυβέρνηση που ταυτόχρονα προωθούσε τα μέτρα ειρήνευσης και από ένα πρωθυπουργό που δεν είχε διστάσει να παραιτηθεί τον Αύγουστο του 1950, υποστηρίζοντας την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Κομμουνιστής μέχρι το τέλος δεν δίστασε να καταγγείλει τους διώκτες του λέγοντας ότι: «οι κομμουνιστές που τους καταδικάζουν ως προδότες δώσανε το αίμα τους για το ψωμί και τις ελευθερίες του Λαού. Αγωνιστήκαμε δίχως να γνωρίσουμε ύπνο για να προφτάσουμε την Αυγή και το Αύριο, και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων!».
Με τον θάνατό του ο Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής Αριστεράς.
Με πληροφορίες από:
Ριζοσπάστη και Wikipedia.org

Πηγή : www.in.gr

Σάββατο 23 Μαρτίου 2019

Οδοιπορικό στη... βόρεια Βόρεια Μακεδονία: Τέτοβο και Κουμάνοβο

Το Νews 24/7 σας ξεναγεί στο Τέτοβο και το Κουμάνοβο, τα δύο... βορινά άκρα της Βόρειας Μακεδονίας. Το αλβανικό στοιχείο, το ιδιαίτερο τζαμί Σαρένα, η αμαρτωλή ιστορία των διοδίων, η αδυναμία του αμερικανικού παράγοντα στο Κουμάνοβο και το πλούσιο γεύμα αξίας μόλις 7 ευρώ.

  Stadtzentrum Tetovo.jpg
Νίκος Γιαννόπουλος
 
Τη... νότια Βόρεια Μακεδονία μεγάλος μέρος του πληθυσμού στην Ελλάδα την γνωρίζει καλά. Η απόσταση, άλλωστε, που χωρίζει την Μπίτολα (Μοναστήρι) και την Γευγελή από τα ελληνικά σύνορα, είναι ελάχιστη.
Το κομμάτι του γείτονά μας που παραμένει εν πολλοίς άγνωστο στην Ελλάδα έχει να κάνει με το βόρειο τμήμα της χώρας. Στο πλαίσιο της αποστολής μας στη Βόρεια Μακεδονία ένα από τα ζητούμενα ήταν να επισκεφθούμε τις δύο μεγάλες πόλεις του βορρά και να σας τις παρουσιάσουμε για να σχηματίσετε έτσι μία καλύτερη και πιο πλήρη εικόνα για την... άγνωστη Βόρεια Μακεδονία.

Τέτοβο: Με πλειοψηφία το αλβανικό στοιχείο

Το να μεταβεί κανείς στο Τέτοβο από τα Σκόπια είναι το πλέον εύκολο. Ούτε 40 χιλιόμετρα δρόμος. Αυτό όμως που σε... ξεπερνάει, ακόμη και να είσαι Ελληνας, είναι τα διόδια. Δύο στάσεις για μία τόσο μικρή διαδρομή; Και όμως. Πονεμένη ιστορία τα διόδια στη Βόρεια Μακεδονία, ειρήσθω εν παρόδω. Ιστορία διαφθοράς, μία ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί ακόμα και τώρα στη χώρα.
Το Τέτοβο συμπυκνώνει όλη αυτή την περίεργη αλλά άκρως γοητευτική ατμόσφαιρα των Βαλκανίων. Βρίσκεται στα βόρεια της χώρας, πολύ κοντά στα σύνορα με το Κόσοβο και η πρώτη εντύπωση που χαρίζει στον ανυποψίαστο επισκέπτη ταξιδεύει το νου στην...Τουρκία.
Το αλβανικό στοιχείο κυριαρχεί στην πόλη. Ηδη από την απογραφή του 2002 αποτελούσε πλειοψηφία. Δεκαεπτά χρόνια μετά νέα απογραφή δεν έχει γίνει, ωστόσο είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι ο αλβανικός πληθυσμός έχει το πάνω χέρι.
Το Τέτοβο του 2019 παλεύει να απαλλαγεί αισθητικά από την κομμουνιστική περίοδο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Δεν πρόκειται για εύκολο εγχείρημα διότι οι τεράστιες εργατικές πολυκατοικίες που έχτισε ο Τίτο σε όλη την επικράτεια της πρώην Γιουγκοσλαβίας εξακολουθούν να δεσπόζουν στον οικιστικό ιστό, από τη Λουμπλιάνα έως τα Σκόπια.
Οδοιπορικό στη... βόρεια Βόρεια Μακεδονία: Τέτοβο και Κουμάνοβο
Εργατική πολυκατοικία της εποχής Τίτο
Μεταξύ μας αποτελούν ακόμα μία φθηνή διέξοδο στο θέμα της κατοικίας, γι' αυτό και διατηρούνται ακόμα. Παράλληλα όμως με το άρωμα από την εποχή του Τίτο, υπάρχουν και ψήγματα εκσυγχρονισμού. Μέρος τους είναι και οι ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν φτάσει μέχρι το Τέτοβο και κατέχουν το δικό τους σημαντικό μερίδιο στην αγορά της πόλης. Μίας πόλης που λογικά (στοιχεία επίσημα δεν υπάρχουν) αριθμεί γύρω στις 60.000 κατοίκους.
Ο εκσυγχρονισμός περιλαμβάνει και....τράφικ άνευ προηγούμενου. Είναι πραγματικά απίστευτο πως σε μία τόσο μικρή πόλη έχει δημιουργηθεί ένα τόσο τρομερό πρόβλημα καθημερινού μποτιλιαρίσματος. Το να εξέλθεις από το κέντρο μοιάζει με αγώνα αντοχής (νεύρων) την ώρα που δίπλα σου, πίσω σου και μπροστά σου οδηγοί κορνάρουν συνεχώς. Η περιβόητη βαλκανική νοοτροπία.
Οταν, τέλος πάντων, καταφέρνεις να απαλλαγείς από το άγος του αυτοκινήτου, το Τέτοβο ξεδιπλώνει τις όμορφες πτυχές του. Πρώτα από όλα απολαμβάνεις, όπως σε όλες τις πόλεις που τις διατρέχει ποταμός, την ηρεμία του νερού. Ο ποταμός Πένα είναι από τα σύμβολα του Τετόβου και διατρέχει την πόλη ακριβώς στον κέντρο της. Πιο ψηλά δημιουργεί εντυπωσιακούς καταρράκτες, γεγονός που οι ντόπιοι εκμεταλλεύονται, πολύ λογικά, για τουριστικούς λόγους.
Οδοιπορικό στη... βόρεια Βόρεια Μακεδονία: Τέτοβο και Κουμάνοβο
Το Τζαμί Σαρένα στο Τέτοβο
Το Τζαμί Σαρένα (χρωματισμένο Τζαμί επί το ελληνικότερον) βρίσκεται εκεί για να υπενθυμίζει ότι από τον 15ο αιώνα και μετά το μουσουλμανικό στοιχείο δεν είναι απλώς παρών αλλά αποτελεί την κύρια θρησκευτική “κάστα”. Αρχιτεκτονικά προκαλεί αν μην τι άλλο εντύπωση, αισθητικά το ίδιο. Για να φτιαχθεί το χρώμα-στίλβωση της διακόσμησης χρησιμοποιήθηκαν περισσότερα από 30.000 αυγά! Το Σαρένα στέκει εκεί από το 1438 αλλά τη σημερινή του μορφή την πήρε το 1833 όταν ο Αμπντουραχμάν Πασάς επέκτεινε το τέμενος.
Φτάσαμε εκεί σε ώρα προσευχής. Οι άνδρες, κυρίως μεγάλης ηλικίας, προσέρχονταν ήσυχα, οι περισσότεροι με τα ποδήλατά τους, και αφού έβγαζαν τα παπούτσια τους, όπως προστάζει το δόγμα, εισέρχονταν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο μουεζίνης ακουγόταν μέσω του μεγαφώνου σε όλο το κέντρο της πόλης. Λίγο πιο δίπλα νεαροί μαθητές δεν έδιναν πάντως δεκάρα και συνέχιζαν να αστειεύονται μεταξύ τους στις όχθες του ποταμού.
Ανδρας έξω από το τζαμί στο Τέτοβο
Ανδρας έξω από το τζαμί στο Τέτοβο
Αν πάτε ποτέ στο Τέτοβο, να δοκιμάσετε το εξαιρετικό γιαούρτι, πρόβειο, που σερβίρεται σε...ποτήρι. Δεν το είχαμε ξαναδεί και να μας συγχωρέσετε την έκπληξη. Πάντως η Σόνια, η σύνοδος και φύλακας-άγγελός μας σ' αυτό το ταξίδι, πρωί-πρωί το απόλαυσε μαζί με ένα χορταστικό κομμάτι μπουρέκ. Η κουζίνα στο Τέτοβο έχει καθαρά οθωμανικές επιρροές και όσοι γουστάρουν τις γεύσεις της Ανατολής και επισκεφθούν την πόλη θα δώσουν την ευκαιρία στον ουρανίσκο και το στομάχι τους να ζήσουν πολύ μεγάλες στιγμές.
Αφού λοιπόν τις ζήσαμε αυτές τις μεγάλες στιγμές, είχε φτάσει η ώρα να απεμπλακούμε από τους λαβύρινθους του Τετόβου, να αφήσουμε πίσω μας το υπαίθριο παζάρι και βρούμε την εθνική οδό για να μεταβούμε στο Κουμάνοβο. Μετά από τρεις γύρους και μερικά βαλκανικά “γαλλικά” για να μετακινηθούν ταξί και άλλα οχήματα που έκλειναν τους δρόμους, τα καταφέραμε.
Οδοιπορικό στη... βόρεια Βόρεια Μακεδονία: Τέτοβο και Κουμάνοβο
Σπίτια στην πόλη

Μία μικρή ιστορία διαφθοράς για το δρόμο

Ξανά-μανά διόδια. Των 40, 60 και 80 δηναρίων. Δεν είναι ακριβά αλλά είναι τόσο ενοχλητικά! Μία σημαντική σημείωση εδώ. Αν ποτέ διασχίσετε με το αυτοκίνητό σας τη Βόρεια Μακεδονία και δεν έχετε πάνω σας δηνάρια παρά μόνο ευρώ, να ξέρετε ότι θα σας κλέψουν...επισήμως.
Στους σταθμούς που το αντίτιμο είναι 60 δηνάρια, υπάρχει μήνυμα που αναφέρει ότι δεν δίνουν ρέστα από ένα ευρώ. Ενα ευρώ ισούται με 61,8 δηνάρια. Κάντε τον υπολογισμό. Δεν είναι λίγο το κέρδος που προκύπτει.
Στο δρόμο από το Τέτοβο από τον Κουμάνοβο, η Σόνια μάς είπε μία ακόμη πονεμένη ιστορία διαφθοράς.
“Θυμάσαι προ ημερών το φοβερό τροχαίο εδώ με το πούλμαν και τους πολλούς νεκρούς;
Θυμάμαι.
Εγινε στο δρόμο που διανύουμε. Ο οδηγός, αν και πολύ έμπειρος, έχασε εντελώς αδικαιολόγητα, τον έλεγχο του οχήματος που καρφώθηκε σε τοίχο. Να ξέρεις ότι όλα θα τα ρίξουν στον οδηγό. Ολα!
Γιατί; Τι εννοείς;
Εικάζεται ότι το όχημα είχε πρόβλημα. Αλλά σοβαρός τεχνικός έλεγχος δεν θα γίνει. Ο ιδιοκτήτης της εταιρίας στην οποία άνηκε το πούλμαν έχει πολύ σοβαρές πολιτικές γνωριμίες στα... υψηλά κλιμάκια.
Αρα;
Αρα, θα τα φορτώσουν όλα στον οδηγό και η ζωή θα συνεχιστεί. Α, μην ξεχάσω. Ο ιδιοκτήτης της εταιρίας έχει υπό την κατοχή του άλλη εταιρία που κάνει τεχνικούς ελέγχους σε οχήματα. Καταραμένα βαλκάνια...

Κουμάνοβο: Η αγαπημένη πόλη της KBR

Το Κουμάνοβο, στα βορειανατολικά της χώρας, μας υποδέχθηκε με μουντό, σχεδόν βροχερό καιρό. Η πρώτη αίσθηση που έδωσε ήταν ότι πρόκειται για μία πόλη πιο...ευρωπαϊκή στην όψη σε σχέση με το Τέτοβο. Οι κάτοικοι το διαψεύδουν. Τέλος πάντως, αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Το να περπατήσει όμως κανείς στο κέντρο του Κουμάνουβου δεν ενέχει τα ρίσκα που έχει ο αντίστοιχος περίπατος στο Τέτοβο.
Οδοιπορικό στη... βόρεια Βόρεια Μακεδονία: Τέτοβο και Κουμάνοβο
Γενική άποψη της πόλης
Αν και το Κουμάνοβο έχει σχεδόν το διπλάσιο πληθυσμό (πλησιάζει τις 100.000) η ρυμοτομία της πόλης μοιάζει πιο οργανωμένη, γεγονός που βοηθά την κυκλοφορία να εξελίσσεται περισσότερο ομαλά και τον πεζό να απολαμβάνει το περπάτημα στις πλατείες. Φυσικά, και εδώ, οι τεράστιες εργατικές πολυκατοικίες του Τίτο δεν λείπουν. Και εδώ πρόκειται για τα πιο επιβλητικά κτίρια της πόλης, καθαρά λόγω μεγέθους, δεν γίνεται να μην τα παρατηρήσει κανείς. Oύτε μπορεί κανείς να τις γκρεμίσει αφού στεγάζουν πολύ κόσμο, κυρίως από τις χαμηλές κοινωνικές τάξεις.
Οδοιπορικό στη... βόρεια Βόρεια Μακεδονία: Τέτοβο και Κουμάνοβο
Τεράστια πολυκατοικία στο Κουμάνοβο
Εθνοτικά, στο Κουμάνοβο κυριαρχούν οι Σλαβοκεμαδόνες, σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60%. Τουλάχιστον αυτό έδειξε η τελευταία απογραφή του 2002. Το γεγονός αυτός πάντως δεν εμποδίζει το αλβανικό στοιχείο να βγάζει δυναμισμό και να διεκδικεί πράγματα για τους Αλβανούς της πόλης που αποτελούν περίπου το 25% του πληθυσμού.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια της αλβανικής εξέγερσης του 2001 που λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα τη χώρα, οι Αλβανοί του Κουμάνοβο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή της. Η εξέγερση άρχισε από το Τέτοβο αλλά επεκτάθηκε στο Κουμάνοβο όπου οι Αλβανοί μαθητές αποσύρθηκαν από τα σχολεία και ζήτησαν την ίδρυση νέων. Ενα χρόνο αργότερα, και ενώ το αλβανικό στοιχείο επέμενε, η κεντρική εξουσία, για λόγους αποσυμπίεσης, δημιούργησε την Επιτροπή Διακοινωτικών Σχέσεων που στο πλαίσιο της λειτουργίας του δημοτικού συμβουλίου ρυθμίζει θέματα που έχουν να κάνουν με τις διαφορές των εθνοτικών ομάδων.
Ιδιαίτερη διακόσμηση σε μπαλκόνι
Ιδιαίτερη διακόσμηση σε μπαλκόνι
Το Κουμάνοβο έως και σήμερα είναι μία πόλη τρόπον τινά διχασμένη. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι μ' έναν απίθανο τρόπο το σύνολο, σχεδόν, της πόλης συνδέεται με τον...αμερικανικό παράγοντα. Χιλιάδες κάτοικοι του Κουμάνοβο έχουν εργαστεί, μέσω της πανίσχυρης εταιρίας KBR, ως πολιτικό προσωπικό στις αμερικανικές βάσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ με μισθό που ούτε καν να τον ονειρευτεί δεν μπορεί ο μέσος πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας. Μιλάμε για μίνιμουμ ποσό 2000 ευρώ το μήνα και χωρίς το παραμικρό έξοδο αφού για όλα πληρώνει ο εργοδότης.
Προφανώς για τις θέσεις... σφάζονται παλικάρια. Τα e-mail των υπευθύνων για τους διορισμούς γεμίζουν καθημερινά με εκατοντάδες βιογραφικά, κυρίως νέων, μορφωμένων παιδιών που βλέπουν μία διέξοδο στη μίζερη-οικονομικά-πραγματικότητα. Και επειδή εδώ είναι Βαλκάνια και δεν είναι παίξε -γέλασε, το... βύσμα δίνει και παίρνει. Αν έχεις σχέσεις με τα πολιτικά ή δημοτικά λόμπι, οι πιθανότητες για την πρόσληψή σου αυτομάτως αυξάνονται κατακόρυφα. Και έτσι και καταφέρεις και προσληφθείς, θα έχεις με τη σειρά σου τη δυνατότητα να επιστρέψεις στην πόλη παρέα με ένα “βαρύ” SUV, τριών χιλιάδων κυβικών και να κάνεις το κομμάτι σου. Το κάνουν πολλοί από τους “Αφγανούς” που επιστρέφουν , γιατί όχι και εσύ;
Τι τα θες, τι τα γυρεύεις σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας σ' ένα από τα παραδοσιακά εστιατόρια του Κουμάνοβο. Το κρέας τους είναι γλύκισμα και οι τιμές τους μελωδία στ' αυτιά όταν τις διαβάζεις στον κατάλογο. Ο μέσος Ελληνας μπορεί να φάει βασιλικά στην πόλη αυτή (όπως και σ' ολόκληρη τη Βόρεια Μακεδονία) πληρώνοντας ελάχιστα χρήματα. Με 7 ευρώ απολαμβάνεις πλήρες γεύμα και χορταίνεις του σκασμού. Να το έχετε στα υπόψιν αυτό όταν περάσετε τα σύνορα στους Ευζώνους.
Παραδοσιακό εστιατόριο στο Κουμάνοβο
Παραδοσιακό εστιατόριο στο Κουμάνοβο
Με την αίσθηση της γεύσης πλήρως ικανοποιημένη, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Σκόπια, 40 σκάρτα χιλιόμετρα με πολλά, πολλά διόδια. Στο μυαλό υπήρχε ακόμη η παραδοσιακή σέρβικη και σλαβομακεδονική μουσική του εστιατορίου. Τόσο όμοια με τις δικές μας μουσικές. Μα τόσο όμοια... Μας συνδέουν τελικά πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Και δεν πρόκειται για δημοσιογραφικό τσιτάτο αλλά για τη χειροπιαστή πραγματικότητα. 

Πηγή : www.news247.gr
 

Σάββατο 16 Μαρτίου 2019

Ποιοι είναι οι ενήλικοι;

Σχετική εικόνα
του Παντελή Μπουκάλα

Εχουν ακούσει ήδη πολλά οι όπου γης μαθητές που μετέχουν στο κίνημα «FridaysforFuture». Η κυριότερη κατηγορία που εκτοξεύουν εναντίον τους οι ενήλικοι (υπουργοί, δήμαρχοι, εκπαιδευτικοί, βιομήχανοι, γυάλινοι δημοσιογράφοι), οι πατέρες-παιδονόμοι δηλαδή, είναι ότι υποκρίνονται. Οτι δεν τους τρώει καμιά ανησυχία για την κλιματική αλλαγή, απλώς θέλουν να δώσουν «περιεχόμενο» στην κοπάνα τους. Ε, μεγάλοι είναι, ξέρουν από υποκρισία.
Ετσι όπως οδεύουν όμως τα πράγματα, λόγω της νωθρότητας των ενηλίκων, είναι προτιμότερη η νεανική υποκρισία από τη γενική απραξία. Ας γεμίσουν οι μαθητές, στην Παγκόσμια Σχολική Απεργία για το Κλίμα, τους δρόμους και τις πλατείες των εκατό πάνω-κάτω χωρών που έχουν δηλώσει συμμετοχή (ανάμεσά τους και η Ελλάδα), κι ας τα γεμίσουν έστω και παρακινημένοι από υποκριτική έγνοια ή από όρεξη για χαβαλέ. Ας συναθροιστούν για να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να φλερτάρουν, να πιουν αραχτοί τον καφέ τους. Το αποτέλεσμα θα προκύψει ούτως ή άλλως. Αρκεί που τα συνθήματά τους, όσα θα φωνάζουν κι όσα θα έχουν γράψει στα πανό ή στα μπλουζάκια τους, θα συγκλίνουν για να απαρτίσουν ένα γιγάντιο SOS. Δεν μπορεί, κάποιοι θα το δουν, κάποιοι θα το ακούσουν, όσο εξαπλωμένη κι αν είναι παγκοσμίως η ενήλικη εθελοτυφλία και η συμφεροντολόγα προσποιητή βαρηκοΐα.
Το κίνημα της «Παρασκευής για το Μέλλον» του πλανήτη ξεκίνησε στη Σουηδία. Μια πεισματάρα μαθήτρια, η δεκαεξάχρονη Γκρέτα Τούνμπεργκ, από το καλοκαίρι και μετά στέκεται κάθε Παρασκευή μπροστά στο Κοινοβούλιο στη Στοκχόλμη, κρατώντας ένα πλακάτ: «Απεργία από το σχολείο για το κλίμα». Ο αγώνας της δεν είναι πια μοναχικός. Ηδη, στη Γερμανία και στο Βέλγιο χιλιάδες μαθητές, νέοι γενικότερα, διαδήλωσαν απαιτώντας από τους ηγέτες του κόσμου να τιμήσουν την υπογραφή τους στη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα. Και να την τιμήσουν σήμερα. Αύριο θα είναι αργά. Η βέβαιη αύξηση της θερμοκρασίας τουλάχιστον κατά δύο βαθμούς Κελσίου θα ξανασχεδιάσει τις ηπείρους του πλανήτη. Και οι ειδικευμένοι στις δυστοπίες μελλοντολόγοι θα αποδειχθούν μετριοπαθείς.
«Το πρόσωπο αυτού του παιδιού», γράφει το «Σπίγκελ» για την Γκρέτα Τούνμπεργκ, «αποτελεί το νέο αντικείμενο μίσους των αρνητών της κλιματικής αλλαγής». Δεν έχουν χάσει βέβαια τον ύπνο τους οι Τραμπ και οι Μπολσονάρου αυτού του κόσμου. Αλλά είναι μια μικρή ελπίδα για την ανθρωπότητα να γίνονται δάσκαλοι οι μαθητές. Κι άλλη δεν φαίνεται.

Πηγή : www.kathimerini.gr

Σάββατο 9 Μαρτίου 2019

Πέναλτι ή έγκλημα;



Οι πρώην ποδοσφαιριστές λένε "τίποτα", οι διαιτητές λένε "πέναλτι", τελικά ποιος έχει δίκιο; Ο Θέμης Καίσαρης εξηγεί την οδηγία της UEFA για φάσεις σαν του Κιμπεπέ, σχολιάζει το έγκλημα που γίνεται με το VAR και περιμένει την αλλαγή στο ποδόσφαιρο.
 
 Συνήθως οι διαιτητικές αποφάσεις που γίνονται viral είναι σκανδαλώδεις. Ένα ανύπαρκτο οφσάιντ με τον παίκτη να καλύπτεται για πολλά μέτρα, μια βουτιά που δίνεται πέναλτι χωρίς να υπάρχει η παραμικρή επαφή, ένα δολοφονικό τάκλινγκ που περνάει εντελώς ατιμώρητο.
Το πέναλτι που κέρδισε η Γιουνάιτεντ στο φινάλε του αγώνα με την Παρί μοιάζει να είναι ιστορικό. Όχι γιατί αποτελεί σκάνδαλο, αλλά γιατί μπορεί να μείνει στην ιστορία ως η φάση που άλλαξε πολλά.
Αυτό που συμβαίνει από την ώρα που τελείωσε ο αγώνας είναι τρομερό. Στην ουσία ξέσπασε μια διαμάχη, ανάμεσα στους διαιτητές και τους ποδοσφαιριστές.

ΠΑΙΚΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΙΑΙΤΗΤΩΝ

Οι παίκτες που σχολιάζουν στα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου συμφώνησαν όλοι. “Δεν μπορεί να είναι πέναλτι αυτό, δεν φταίει σε τίποτα ο παίκτης”. Ο Όουεν, ο Λίνεκερ, ο Χάργκριβς, ο Χοντλ, ο Τζέραρντ σε συνέντευξη Τύπου.
Άγγλοι, για πέναλτι που πήρε ο αγγλική ομάδα, έλεγαν όλοι με ένα στόμα πως δεν υπάρχει τίποτα. Ο Φέρντιναντ, μεγάλη προσωπικότητα, ήταν σχεδόν έξαλλος. “Λατρεύω το γεγονός πως δόθηκε αυτό το πέναλτι στη Γιουνάιτεντ, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι πέναλτι, δεν φταίει ο παίκτης”.
Την ίδια σύγκλιση όμως είχαν και οι διαιτητές. “Καθαρό πέναλτι”. Το πρόβλημα είναι πως στην ουσία οι δύο πλευρές δεν σχολιάζουν το ίδιο πράγμα, την ίδια φάση.

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ

Οι παίκτες ασχολούνται με αυτό που ξέρουν και δεν μπορούν να δεχθούν πως απαγορεύεται ο παίκτης να κάνει κάτι τόσο φυσιολογικό στα μάτια τους, πως θεωρείται “πρόθεση”. Οι διαιτητές δεν καταλαβαίνουν γιατί υπάρχουν αντιρρήσεις, είναι καθαρό πέναλτι με βάση τον κανονισμό.
Και συνήθως αυτοί που κρίνουν στην τηλεόραση, δημοσιογράφοι και παλαίμαχοι, δεν τον ξέρουν και πολύ καλά. Είχαμε τη δυνατότητα να το διαπιστώσουμε και στην Ελλάδα, για το χέρι που έγινε στο Άρης-ΑΕΚ, όταν και ακούσαμε πράγματα άσχετα με το τι λέει ο κανονισμός, όπως “η μπάλα κολλάει στο χέρι πολλή ώρα”.

Η ΟΔΗΓΙΑ ΤΗΣ UEFA ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ

Και σίγουρα η πλειοψηφία αγνοεί κάτι που έγινε πρόσφατα. Τον Ιανουάριο η UEFA ετοιμαζόταν για το VAR στα νοκ-άουτ, με ενημέρωση των ομάδων, των διαιτητών, αλλά και των ΜΜΕ που καλύπτουν το Champions League. Ο υπεύθυνος διαιτησίας, Φερνάντο Ροζέτι, έστειλε παντού το μήνυμα, αλλά φαίνεται πως δεν το έλαβαν όλοι.
“Αυστηρότεροι κανονισμοί για το χέρι” ήταν ο τίτλος και πάμε να δούμε τι είχε πει ο Ροζέτι. “Η μεγάλη πρόκληση είναι η θέση των χεριών. Όταν το χέρι είναι εντελώς εκτός σώματος, πάνω από τον ώμο, πρέπει να τιμωρείται. Αν ο αμυντικός μεγαλώνει το σώμα του για να μπλοκάρει το σουτ, δεν είναι σωστό.
Αν διεκδικεί ή παίζει την μπάλα και αυτή κάπου χτυπάει και έρχεται στο χέρι, είναι αδιάφορο. Αλλά, αν θέλει να μπλοκάρει σέντρα ή σουτ και προσπαθεί να απλώσει το σώμα του, τότε είναι χέρι, πέναλτι”.

ΠΙΟ ΠΕΝΑΛΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ

Η τελευταία φράση περιγράφει ακριβώς το πέναλτι του Κιμπεπέ. Ξεχάστε τα “γυρνάει πλάτη, δεν βλέπει, δεν φταίει”. Ο Γάλλος σηκώνεται για να μπλοκάρει το σουτ, απλώνει το πόδι του και ταυτόχρονα και τα δύο χέρια. Η περιστροφή του σώματος τον γλιτώνει από το να φαίνεται η πράξη όσο προφανής ήταν αυτή του Μανθάτη πχ, αλλά δεν τη σβήνει.
Όλοι κοίταξαν το χέρι στο οποίο βρίσκει τελικά η μπάλα. Αλλά τον Γάλλο τον καταδικάζει και το αριστερό, που σηκώνεται ψηλά να μπλοκάρει με την παλάμη. Ενστικτώδες ή όχι, αυτό ακριβώς περιγράφει ο κανονισμός ως απαγορευμένο: το ένα χέρι απλώνεται, το άλλο σηκώνεται.

Κύριοι πρώην και νυν ποδοσφαιριστές και προπονητές, αγαπητοί δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, αυτό απαγορεύεται. Κι αν στην Premier League ή αλλού αυτή η οδηγία δεν είναι απολύτως σαφής, στο Champions League είναι.

ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ Η ΑΡΓΗ ΚΙΝΗΣΗ

Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έγιναν όλα καλά στο Παρίσι. Αν το VAR πρόκειται να καλυτερεύσει τα πράγματα, θα πρέπει να χρησιμοποιείται σωστά. Είναι έγκλημα η αργή κίνηση.
H FIFA στο Μουντιάλ ήταν σαφής. Σε αργή κίνηση η φάση μόνο όταν ο στόχος είναι να διαπιστωθεί ένα συμβάν: πέρασε ή δεν πέρασε, βρήκε ή βρήκε, έγινε μέσα ή έξω από την περιοχή. Εκεί ναι, μπρος-πίσω η φάση, να δούμε τι έγινε.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΕ SLOW-MOTION

Όταν όμως ο διαιτητής καλείται να τιμωρήσει ή να αφήσει αυτό που συνέβη, η αργή κίνηση δεν χρειάζεται. Το ποδόσφαιρο δεν παίζεται σε slow-motion. Ο διαιτητής μετά θα πρέπει να βλέπει όσα ριπλέι θέλει, από όσες κάμερες επιθυμεί, αλλά στην κανονική ταχύτητα.
Στο πολύ αργό, όλα τα χέρια φαίνονται ηθελημένα, όλες οι επαφές ύποπτες. Δεν μπορεί από τη μία να ζητάμε από τους παίκτες να κόψουν χέρια, τραβήγματα, κτλ, και από την άλλη να τους εξετάζουμε σαν να βλέπουμε κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης σε τρομοκρατικό χτύπημα.

ΤΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗ SUPER LEAGUE

Η αργή κίνηση την ώρα της απόφασης βάζει τον διαιτητή στο απόσπασμα. Ξέρει πως όλοι βλέπουν τη φάση, του γίνεται σχεδόν αδύνατο να πει “το βλέπω το τράβηγμα, αλλά το θεωρώ στιγμιαίο, πάμε παρακάτω”. Αν το δει στην κανονική ροή, μπορεί να αφήσει τράβηγμα, μικρή επαφή στα πόδια, ακόμα και χέρι.
Στο super-slow, κάθε φάση φαίνεται παράβαση, όπως και κάθε τερματοφύλακας φαίνεται να φταίει που τρώει το γκολ. Τρομάζω στην ιδέα του τι θα ζήσουμε στην Super League, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την εγχώρια ποιότητα της τηλεοπτικής κάλυψης.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ

Το θέμα είναι πως το VAR ήρθε για να μείνει. Αρχή είναι ακόμα, σίγουρα θα βρεθεί ένας πάγιος τρόπος για να χρησιμοποιείται ομοιόμορφα παντού. Το ζήτημα είναι αυτό που θέσαμε στην αρχή. Από τη στιγμή που πλέον όλες οι φάσεις μπορούν να μπουν στο μικροσκόπιο, είναι η ώρα να προσαρμοστούν οι κανονισμοί.
Το συμπέρασμα της διαμάχης παικτών-διαιτητών για τη φάση του Κιμπεπέ ήταν πως “είναι πέναλτι, αλλά μήπως δεν θα έπρεπε να είναι πέναλτι;”. Οι παίκτες λένε πως πρώην ποδοσφαιριστές θα πρέπει να είναι δίπλα στους διαιτητές στο δωμάτιο, αλλά αυτό είναι ανούσιο.
Δεν χρειάζεται η άποψή τους στο σφύριγμα, αλλά όταν φτιάχνονται οι κανονισμοί. Με τους υπάρχοντες κανονισμούς και οι ίδιοι θα έλεγαν πέναλτι, αν τους ήξεραν φυσικά. Το θέμα είναι το τι πρέπει να λέει ο κανονισμός. Όσον αφορά το χέρι, έρχονται αλλαγές, έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε τι θα λένε.
Έχω την αίσθηση πως θα γίνουν απολύτως σαφείς και αυστηροί για φάσεις σαν του Κιμπεπέ. Τόσο που όχι μόνο θα δίνονται πέναλτι, αλλά θα είναι ελάχιστοι πλέον αυτοί που θα λένε “δεν είναι”. Κι όπως πάντα, εκείνοι που τελικά θα αλλάξουν θα είναι οι παίκτες.

ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

Οι αλλαγές πάντα επηρεάζουν τους αμυνόμενους, γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ: εκεί αλλάζουν και το τι μπορείς να κάνεις όταν έχεις την μπάλα (λολ), στο ποδόσφαιρο πάντα αλλάζει αυτό που επιτρέπεται να κάνεις όταν αμύνεσαι και κυρίως το πόσο τιμωρείσαι γι’αυτό.
Η αλλαγή στην πάσα στον τερματοφύλακα ανάγκασε τους αμυντικούς και τους γκολκίπερ να μάθουν μπάλα. Η αυστηρότητα στα τραβήγματα και στα μαρκαρίσματα από πίσω βελτίωσε την τακτική τοποθέτηση και το μυαλό των αμυντικών, που δεν μπορούσαν πια να βασίζονται στο "θα προλάβω μετά, θα κάνω φάουλ, κτλ”.
Το VAR θα ελαχιστοποιήσει τραβήγματα και χέρια. Όσοι παίζουν τώρα ίσως δεν καταφέρουν να προσαρμοστούν, αλλά αυτοί που θα έρθουν τα επόμενα χρόνια θα ξέρουν από μικροί πως “αυτό δεν γίνεται”.

ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ

Ίσως βρεθούν και προπονητές να τους το εξηγήσουν απλά. “Το σουτ εκτός περιοχής που τρέχεις να μπλοκάρεις έχει 5%-10% πιθανότητες να γίνει γκολ, η σέντρα από το πλάι έχει ακόμα λιγότερες. Αξίζει να βάλεις τα χέρια σου για να αποτρέψεις το 5% και να δώσεις έτσι 75% στο αντίπαλο να σκοράρει;”
Δεν αξίζει, κράτα τα χέρια σου διπλωμένα στον κορμό σου. Τόσο απλά, έρμε Κιμπεπέ.

Πηγή : www.sport24.gr

Σάββατο 2 Μαρτίου 2019

Τυφλός φοιτητής απορρίφθηκε από το ΑΠΘ αλλά διαπρέπει στην Αστροφυσική

Τυφλός φοιτητής απορρίφθηκε από το ΑΠΘ αλλά διαπρέπει στην Αστροφυσική
Ο Αργύρης Κουμτζής πάλεψε με τη γραφειοκρατία και τα ταμπού αποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι με ειδικές ικανότητες μπορούν να ξεχωρίζουν
«Τίποτα δεν είναι αδύνατο, όταν το θέλεις πραγματικά»... Με αυτό ως «μότο» ο Αργύρης Κουμτζής κατάφερε να «σπάσει» τους κανονισμούς του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και να γίνει ο πρώτος τυφλός φοιτητής στην Ελλάδα που περνά στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ.
Με επιμονή και υπομονή και κόντρα στα ταμπού της εποχής αλλά και στη γραφειοκρατία, ο Αργύρης τα έβαλε με όλους για να αποδείξει ότι ακόμη και οι άνθρωποι με ειδικές ικανότητες μπορούν να ξεχωρίσουν: Εισήλθε στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση με μεγάλη δυσκολία.
Κι αυτό γιατί από το πανεπιστήμιο του έλεγαν το 2014 ότι στο πρόγραμμα σπουδών (που ήθελε να εισαχθεί) υπήρχαν εργαστήρια και επομένως ως φοιτητής θα αντιμετώπιζε δυσκολίες στην παρακολούθησή τους. Του επεσήμαιναν ακόμη ότι τα πανεπιστημιακά συγγράμματα ήταν δύσκολο να μεταφραστούν για ένα παιδί χωρίς όραση.
«Δεν μπορεί να αποκλείεται κανένας από την Παιδεία. Έπρεπε να αλλάξει το καθεστώς», λέει στο ethnos.gr ο 23χρονος σήμερα Αργύρης. Και με αυτό του το πείσμα έκανε τον τότε υπουργό Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδο, να παρέμβει για να γίνει ο νεαρός αποδεκτός στο ΑΠΘ.  Ο 23χρονος Αργύρης όχι μόνο κατάφερε να ολοκληρώσει με επιτυχία τις σπουδές του αλλά ετοιμάζεται να πάρει πτυχίο και να κάνει μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, με στόχο να φθάσει στα... άστρα. 

«Κάνω το επόμενο βήμα»

Ο Αργύρης Κουμτζής το καλοκαίρι του 2016 παρακολούθησε πρόγραμμα στο αμερικανικό MIT. Έναν χρόνο αργότερα κατάφερε αυτό που για πολλούς φαντάζει ακατόρθωτο: Το θερινό σχολείο της Οξφόρδης τον δέχθηκε για πρακτική άσκηση, επιβραβεύοντάς τον, ουσιαστικά, για όλες τις προσπάθειές του. 
Επιλέχθηκε με απαιτητικά κριτήρια, όπως η προηγούμενη ερευνητική εμπειρία, το βιογραφικό, το motivation letter, η ύπαρξη συστατικών επιστολών και η βαθμολογία του στο πανεπιστήμιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μέσος όρος που συγκέντρωνε στο τρίτο έτος στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ άγγιζε το 9,55.
Αργύρης Κουμτζής,
Ο Αργύρης Κουμτζής με τον καθηγητή στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ, Λουκά Βλάχο (Facebook)
«Τα κατάφερνα αρκετά επειδή αγαπούσα το αντικείμενό μου. Χρειάστηκε πολλή δουλειά για να τα καταφέρω. Στα εργαστήρια ειδικά χρειάστηκε επιπλέον προσπάθεια καθώς εκεί χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου, όργανα, κάνεις μετρήσεις κ.λπ.», λέει ο ίδιος και συνεχίζει: «Αφιέρωσα πολύ χρόνο, έκανα συναντήσεις πριν από τα εργαστήρια για να συζητάμε διάφορα και να με βοηθούν να γίνομαι καλύτερος», σημειώνει ο Αργύρης, ο οποίος, πλέον, ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το διδακτορικό του με υποτρφοία τεσσάρων ετών στο Max Planc, διεθνές σχολείο ηλιακής και διαστημικής φυσικής του πανεπιστημίου Gottingen στη Γερμανία.
Αργύρης Κουμτζής, φοιτητής, ΑΠΘ
«Έκανα τρεις αιτήσεις για να φύγω στο εξωτερικό. Η μία ήταν για το Χάρβαρντ, η άλλη για το UCLA και η άλλη για τη Γερμανία. Έχω αποφασίσει να πάω στη Γερμανία, όπου και με έκαναν δεκτό», λέει ο ίδιος και συνεχίζει: «Η επιτυχία ήρθε έπειτα από κόπο και πολλή δουλειά. Είμαι χαρούμενος γιατί κάνω το επόμενο βήμα για την καριέρα ενός επιστήμονα. Αν δεν κάνεις διδακτορικό, δεν μπορείς να γίνεις ερευνητής».
Η επιτυχία ήρθε έπειτα από κόπο και πολλή δουλειά. Είμαι χαρούμενος γιατί κάνω το επόμενο βήμα για την καριέρα ενός επιστήμονα. Αν δεν κάνεις διδακτορικό, δεν μπορείς να γίνεις ερευνητής»
Ο Αργύρης Κουμτζής θέλει, όπως τονίζει στο ethnos.gr, να ασχοληθεί αποκλειστικά με την έρευνα στην Αστροφυσική, γιατί είναι κάτι που τον γεμίζει. Χάρη στη στήριξη, μάλιστα, της οικογένειάς του, αλλά και στον δικό του σκληρό αγώνα, καταφέρνει κάθε φορά να κάνει την υπέρβαση. Γι' αυτό και το μήνυμά του προς όλους εκείνους, οι οποίοι είναι παιδιά ιδιαίτερων ικανοτήτων, είναι: «Αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι που τον εμπνέει και είναι χαρούμενος όταν το κάνει, μπορεί να προσπαθήσει αρκετά και να το καταφέρει. Εμένα, για παράδειγμα, μου έλεγαν κάθε φορά ότι το επόμενο βήμα είναι αδύνατο. Όμως, εγώ συνεχώς τους αποδεικνύω ότι μπορώ».

«Θα ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα»

Θα γυρίσει, όμως, στην Ελλάδα μετά το διδακτορικό; Αυτό είναι κάτι που θα ήθελε πολύ, όπως σημειώνει. «Αν υπάρχει κάποια θέση, που θα μπορούσα να κάνω έρευνα στην Αστροφυσική στην Ελλάδα, θα επέστρεφα. Αναγκάζομαι να φύγω γιατί δεν θα ήθελα να παλεύω για τα αυτονόητα πράγματα που δεν έχουμε στη χώρα μας. Έχω ταξιδέψει αρκετά στο εξωτερικό και έχω δει ότι οι Έλληνες ήθελαν να γυρίσουν στην πατρίδα. Όμως, δεν είχαν προοπτικές εδώ. Φεύγουν με πίκρα αλλά αγαπούν τη χώρα τους», λέει ο Αργύρης Κουμτζής. Και εκφράζει το παράπονό του για τα ελληνικά πανεπιστήμια: «Δεν έχουμε υποδομές στην Ελλάδα γιατί δεν υπάρχουν χρήματα. Όλα είναι θέμα οργάνωσης. Θεωρώ ότι αυτό που έχει σημασία είναι να μπορείς να κάτσεις με κάποιον ερευνητή και να μπορέσεις να μάθεις πώς αντιμετωπίζει καινούρια προβλήματα. Πώς παράγει νέα γνώση και ποιες είναι αυτές οι ικανότητες που θα πρέπει να έχει στην έρευνα για να μπορεί να σκεφτεί πρωτότυπα και να παράξει νέα πράγματα. Αυτό λείπει από την Ελλάδα, ειδικά σε προπτυχιακό επίπεδο. Αυτός είναι ο λόγος που με πήραν στη Γερμανία. Είχα ξεκινήσει να δουλεύω από το δεύτερο ακόμη έτος σε ένα πρότζεκτ που έγινε η πτυχιακή μου εργασία. Αυτό μου έδωσε τις έξτρα γνώσεις και με εμπιστεύτηκαν», τονίζει. Μάλιστα, ο 23χρονος ευχαριστεί τους γονείς του, οι οποίοι τον στήριξαν, τον καθηγητή του στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ, Λουκά Βλάχο και την Εθνική Τράπεζα.
Και στέκεται στο ότι: «Πάντα όταν “σας πολεμούν”, να αποδεικνύετε με τη δουλειά σας ότι μπορείτε. Και τότε θα ξεχωρίσετε». 

Πηγή : www.ethnos.gr

Υπερδνειστερίας μυστήρια

 Î‘ποτέλεσμα εικόνας για δικαιοσυνη
του Παντελή Μπουκάλα

 Μια πρωτόδικη απόφαση δεν είναι τελεσίδικη. Αλλιώς οι λέξεις θα ’ταν κουφάρια κενά νοήματος και η συνεννόησή μας αδύνατη, βαβελική. Στο λεκτικό ζευγάρι «πρωτόδικη απόφαση» πάντως το βάρος πέφτει εξίσου στο επίθετο και στο ουσιαστικό. Για να μην πούμε ότι η λέξη με τη μεγαλύτερη βαρύτητα είναι η «απόφαση», αφού πια δεν έχουμε να κάνουμε με υπόδικο ή κατηγορούμενο αλλά με καταδικασμένο.
Πρωτοδίκως μεν, καταδικασμένος δε. Καταδικασμένος από νόμιμο δικαστήριο, όχι «λαϊκό». Οχι από τηλεοπτικά παράθυρα, όπου συχνάζουν παραδημοσιογράφοι ειδικευμένοι στην αντιποίηση αρχής, ούτε από αυτόκλητους ραδιοδικαστές ή από πρωτοσέλιδα-κρεμάλες. Πράγμα που σημαίνει ότι ούτε ο ίδιος ο καταδικασμένος ούτε οι συνήγοροι και οι μάρτυρες υπεράσπισής του ούτε οι συγγενείς και φίλοι του, από το σχολείο ή το κόμμα, μπορούν να επικαλούνται το τεκμήριο αθωότητας.
Με την ίδια απλοϊκή λογική, η οποία πάντως ισχύει τουλάχιστον από την «Ορέστεια» και μετά, όταν ο Αισχύλος σκηνοθέτησε την Αθηνά ως θεμελιώτρια της έλλογης Δικαιοσύνης, στην τριάδα λέξεων «ένοχος κατά πλειοψηφία», που σχηματίζει επίσης ένα νοηματικό ζεύγος, το βάρος πέφτει στο «ένοχος». Το «κατά πλειοψηφία» δηλώνει ότι οι δικαστές σκέφτηκαν και συσκέφτηκαν, δεν συνυπέγραψαν μια απόφαση που τους την έδωσε έτοιμη κάποιο σκοτεινό κέντρο, όπως υπονοούν όσοι ντριπλάρουν αναιδώς την ευθύνη τους μιλώντας για σκευωρίες κ.λπ. Ενοχος κατά τα δύο τρίτα και αθώος κατά το ένα τρίτο δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ. Οσοι εκτελέστηκαν, όπου γης, έπειτα από απόφαση που προέκυψε κατά πλειοψηφία, εκτελέστηκαν, θανατώθηκαν· ολικώς, αν επιτρέπεται το επίρρημα. Το ίδιο ισχύει και με την κατά πλειοψηφία αθωότητα. Είναι πλήρης αθωότητα, απόλυτη, όχι μερική ή σχετική. Οταν, τον Γενάρη του 1992, ο Ανδρέας Παπανδρέου κηρυσσόταν από το Ειδικό Δικαστήριο αθώος με ψήφους 7 προς 6, κηρυσσόταν παντελώς αθώος. Οχι αθώος κατά τα επτά δέκατα τρίτα και ένοχος κατά τα υπόλοιπα έξι.
Οσο για την «πολιτική σκευωρία», την οποία συνεχίζει να καταγγέλλει ο πρώην βουλευτής Νίκος Γεωργιάδης, πρωτοδίκως καταδικασθείς για κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια εις βάρος ανηλίκων, καθώς και τα νεοδημοκρατικά στελέχη που τον υποστηρίζουν, απάντησε ήδη ο εισαγγελέας: Το 2010, όταν το όνομά του αναφέρθηκε σε ρεπορτάζ Μολδαβών δημοσιογράφων περί κυκλωμάτων παιδεραστίας, στην Υπερδνειστερία άλλη δουλειά δεν είχαν από το να σκευωρούν εναντίον ενός κάποιου Νικ Γεωργιάδη;

Πηγή : www.kathimerini.gr