Αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα

 

Συντάκτης: Τάσος Παππάς

 

■ Τη δεκαετία του ’70 ένας υπουργός της Δεξιάς, ο Λάσκαρης, οπλισμένος με αδυσώπητο θράσος κατάργησε την ταξική πάλη (στις τάξεις επέτρεψε να υπάρχουν γιατί αν τις καταργούσε κι αυτές, θα πηγαίναμε απευθείας στον κομμουνισμό, κόβοντας δρόμο και παρακάμπτοντας τα ενδιάμεσα στάδια).
Εκτοτε η χώρα έζησε σε συνθήκες κοινωνικής γαλήνης. Αστοί, μικροαστοί και προλετάριοι συνυπήρξαν ειρηνικά, χωρίς εντάσεις και τριβές, ενώ το κράτος ασχολήθηκε μόνο με τη διευθέτηση των μικρολεπτομερειών που γεννούσε ο δημόσιος βίος.
Κάποιες φορές (ελάχιστες) επιστρατεύθηκαν οι μηχανισμοί καταστολής για να συνετιστούν ασήμαντες μειοψηφικές ομάδες οι οποίες επέμεναν να έχουν ανόητες απαιτήσεις και να διεκδικούν τον ουρανό με τ’ άστρα.
■ Πριν από μερικά χρόνια ένας Αμερικανός στοχαστής, ο Φράνσις Φουκουγιάμα, με το βιβλίο του «Το τέλος της Ιστορίας» κατάργησε την ιδεολογική αντιπαράθεση, ενημερώνοντάς μας πως ο φιλελευθερισμός πέτυχε συντριπτική και οριστική νίκη κατά των αντιπάλων του, οπότε αριστεροί και γενικώς αντικαπιταλιστές, όσοι είχαν απομείνει μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού, όφειλαν να βάλουν την ουρά στα σκέλια, να προσαρμοστούν, να συνθηκολογήσουν και, αν δεν το άντεχαν, να τρέξουν να κρυφτούν στις σπηλιές τους αγκαλιά με τη συμπαγή μοναξιά τους, αφήνοντας την ανθρωπότητα να πορευτεί προς την ευημερία, χωρίς περισπασμούς.
■ Προχθές ένας αρχηγός της Δεξιάς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατάργησε τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ Δεξιάς, Κέντρου και Αριστεράς, λέγοντάς μας ότι οι διαχωριστικές γραμμές που έχουν σήμερα νόημα είναι ανάμεσα στην αλήθεια και την αποτελεσματικότητα από τη μια μεριά, τον λαϊκισμό και το ψέμα από την άλλη. Ολοι λοιπόν είμαστε αδέλφια, δεν υπάρχουν ούτε δεξιοί ούτε κεντρώοι ούτε αριστεροί, υπάρχουν απλώς άνθρωποι με συναντίληψη που επιθυμούν διακαώς να ακούνε αλήθειες και να βλέπουν τις κυβερνήσεις τους να είναι αποτελεσματικές.
Μανία που την έχουν στη Δεξιά, είτε πρόκειται για τους διανοουμένους της είτε πρόκειται για τους μαχόμενους πολιτικούς της, να θέλουν να καταργήσουν τα αυτονόητα και να φασκιώσουν την πραγματικότητα στις δικές τους ιδιοτελείς επιδιώξεις.
Γιατί είναι ιδιοτελές και συνάμα εκκωφαντικά ηλίθιο το επιχείρημα ότι όλα όσα συμβαίνουν στο παρόν (προφανώς και όλα όσα θα συμβούν στο μέλλον) είναι ουδέτερα, άχρωμα, χωρίς ιδεολογικό και ταξικό πρόσημο.
Είναι ιδιοτελές γιατί προσπαθεί να εμπεδώσει την άποψη ότι ο καπιταλισμός (ο συγκεκριμένος καπιταλισμός-καζίνο) είναι η φυσική τάξη πραγμάτων, οπότε είναι μάταιο να τον αμφισβητείς και να προσπαθείς να τον διορθώσεις (για να τον ανατρέψεις δεν το συζητάμε, αυτό πρέπει να θεωρείται αδύνατον!).
Και είναι ηλίθιο γιατί η ίδια η ζωή έχει σαρώσει αυτού του τύπου τα φληναφήματα. Ο Λάσκαρης έχει περάσει στην Ιστορία ως μια περίπτωση γραφικού πολιτικού, ενώ ο Φουκουγιάμα, ο οποίος φιλοδόξησε να γίνει ο νέος Χέγκελ, δεν είναι πια της μόδας, αφού η θεωρία του σκόνταψε στα γεγονότα.
Ο κυρ. Μητσοτάκης, διαπιστώνοντας ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει προσχωρήσει χωρίς ενοχές στην οπτική του νεοφιλελευθερισμού και βλέποντας την άλλη Αριστερά να μη συνιστά κίνδυνο για το σύστημα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι σήμερα δεν υφίστανται οι κλασικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη Δεξιά, το Κέντρο και την Αριστερά.
Αυτό που κατά τη γνώμη του μετράει είναι η αλήθεια και η αποτελεσματικότητα. Ετσι νέτα-σκέτα. Χωρίς ιδεολογικές αναμετρήσεις, χωρίς πολιτικές συγκρούσεις, χωρίς ανταγωνισμούς ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
Φαίνεται πως ο αρχηγός της Ν.Δ. έχει ανακαλύψει αυτό που ουδείς άλλος έχει καταφέρει στην ιστορία: τη συνταγή με την οποία θα παράγονται αποτελέσματα που θα ευνοούν τους πάντες. Συνεπώς, το κλασικό ερώτημα «από ποιον και για ποιον;» που χρησιμοποιούσαμε μέχρι τώρα για να αξιολογήσουμε μια πολιτική πρέπει να εξοβελιστεί από τη δημόσια συζήτηση ως παρωχημένο. Προκύπτουν όμως ορισμένες απορίες:

• Η πολιτική που φέρνει λιτότητα στους πολλούς και προνόμια στους λίγους σε ποια κατηγορία ανήκει; Είναι δεξιά, κεντρώα, αριστερή;
• Οι θηριώδεις ανισότητες -το 10% του πληθυσμού απολαμβάνει το 60% του παραγόμενου πλούτου, ενώ το υπόλοιπο 90% καλείται να ζήσει σε συνθήκες μιζέριας, ανέχειας και φτώχειας με την ανεργία να καλπάζει, την ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία στα ύψη- είναι μια φυσιολογική κατάσταση και πρέπει να συμφιλιωθούμε μ’ αυτήν;
• Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η επαναφορά της ανταπεργίας των εργοδοτών, οι μισθοί πείνας, η μερική και κακοπληρωμένη απασχόληση είναι ουδέτερες επιλογές; Βοηθούν όλη την κοινωνία ή μήπως έχουμε να κάνουμε με χαριστικές ρυθμίσεις υπέρ των επιχειρηματιών;
• Το σώσιμο των τραπεζών εις βάρος των πολιτών τι ακριβώς είναι; Η ασυλία που απολαμβάνουν όσοι παρκάρουν τα χρήματά τους σε φορολογικούς παραδείσους; Η εξόντωση των μικρών επιχειρήσεων; Η βίαιη προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων; Η ατιμώρητη λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων; Τα δανεικά και αγύριστα των μεγαλόσχημων; Οι πάμπλουτοι ιδιοκτήτες με τις πτωχευμένες επιχειρήσεις;

● Για να μην έχει αυταπάτες ο κ. Μητσοτάκης (είμαι βέβαιος πως δεν έχει): Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά δεν καταργούνται με διατάγματα.
Οσο υπάρχουν οι αιτίες που παράγουν ανισότητες, θα υπάρχουν κι αυτές. Το σύστημα που υπερασπίζεται ο αρχηγός της Ν.Δ. είναι από τη φύση του άδικο. Στις μέρες μας είναι και άπληστο και αλαζονικό.

Πηγή :  www.efsyn.gr