Πολιτικοί χωρίς πολιτική

της Αγγελικής Σπανού

Θα γίνουν εκλογές, ανασχηματισμός ή ανασχηματισμός και μετά εκλογές; Θα ζητήσει ο πρωθυπουργός συναίνεση της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης για να ψηφιστούν τα μέτρα απειλώντας πως, διαφορετικά, θα στηθούν κάλπες σε συνθήκες αποσταθεροποίησης για τη χώρα και τι θα κάνουν τότε οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί; Θα περιμένουν ένα σήμα για την απομείωση του χρέους ώστε να έχουν άλλοθι οι βουλευτές της συμπολίτευσης να πάρουν πάνω τους το νέο ασφαλιστικό ή θα προτάξουν ότι δεν αντέχει η χώρα το σύρσιμο μέχρι το το καλοκαίρι; Συνεργάζονται με την ΕΕ στο προσφυγικό για να διεκδικήσουν δημοσιονομική χαλάρωση ή το εννοούν και αν δεν πάρουν αυτό που θέλουν, τότε τι θα κάνουν; Πιστεύουν στην πολιτική λύση μέσα από διαπραγμάτευση κορυφής ή επιμένουν για επικοινωνιακούς λόγους; Οι ΚΟ των κομμάτων που συγκυβερνούν θα διατηρήσουν τη συνοχή τους για ιδεολογικούς/αξιακούς λόγους ή χάρη στην αγωνία των μονάδων για την έδρα; Θα επιχειρηθεί η αλλαγή του εκλογικού νόμου επειδή ο τωρινός είναι ανορθολογικός και άδικος ή για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας; Αυτοί που ζητούν οικουμενική, θέλουν οικουμενική ή απλώς δεν θέλουν εκλογές;

Τίποτα από όλα όσα συμβαίνουν δεν συνδέεται με την πολιτική. Παρακολουθούμε τακτικισμούς, επικοινωνιακά παιχνίδια και ελιγμούς, που δεν έχουν βάθος, ενώ το περιεχόμενό τους εξαντλείται στις εντυπώσεις και στις τρικλοποδιές μήπως και πέσει πρώτα ο αντίπαλος. Σε μια στιγμή που υπάρχει απόλυτη ανάγκη για σκέψη, κόμματα και ηγεσίες καθορίζουν τη συμπεριφορά τους με βάση τις δημοσκοπήσεις, τους τηλεοπτικούς κανόνες, τις απαιτήσεις των μηχανισμών, τις οδηγίες των υπερκείμενων συστημάτων.

Δεν ακούς μια πρωτογενή ιδέα, μια σοβαρά επεξεργασμένη πρόταση, ένα ολοκληρωμένο νόημα, έστω μια ειλικρινή περιγραφή της πραγματικότητας. Δεν ακούς κάτι που να εκφέρεται με τρόπο φυσικό, όλα είναι κάπως ψεύτικα, σαν να ακούς κασέτα, ρομπότ ή ηθοποιό που υποδύεται τον πολιτικό. Ξέρουν πώς να στηθούν στην κάμερα, ποια ατάκα θα “παίξει”, τι θα κάνει θόρυβο και τι θα περάσει στα ψιλά και επιλέγουν με βάση τον αντίκτυπο της μιας μέρας ή της μιας ώρας, ακόμη και για τη δημοσιότητα των πέντε λεπτών. Κερδίζει το εφήμερο, το ρηχό και το τίποτα που χωράει στα κυρίαρχα σχήματα.

Ο κόσμος αλλάζει τόσο γρήγορα, γίνεται όλο και πιο άγριος. Ζούμε σε μια εποχή παράξενη και σκληρή, παράξενα σκληρή, γιατί δεν εξελίσσεται ένας συμβατικός πόλεμος με νικητές και ηττημένους, όμως υπάρχουν πάρα πολλά θύματα και μεγάλη δυστυχία από μια βία χωρίς όνομα. Δεν υπάρχουν πια καλοί στην ιστορία μας, και οι έξω και οι μέσα κάνουν το χειρότερο δυνατό, είτε με τη δράση είτε με την αδράνειά τους, έτσι παγιδευόμαστε στην αγωνία των ατομικών λύσεων που κι αυτές είναι πια τόσο δύσκολο να βρεθούν. Οσο περνά ο καιρός τόσο πιο φανερό γίνεται ότι η επιβίωση καταλήγει ιδεώδες, η αξιοπρεπής ζωή κάτι ανάμεσα σε χίμαιρα και ουτοπία.

Μέσα σε όλα αυτά η αποτυχία του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος να συνεννοηθεί στα βασικά, να πει πέντε αλήθειες και να υλοποιήσει δέκα μεταρρυθμίσεις, αποκτά στοιχεία τραγικότητας. Πώς γίνεται να είναι τόσο μικροί όταν το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο, γιατί να είναι τόσο λίγοι όταν παίζονται τόσο πολλά.

Ο Ρουπακιάς αποφυλακίζεται και δεν μας φταίει κανένα μνημόνιο, καμία τρόικα, ούτε ο νεοφιλελευθερισμός. Ετσι λειτουργεί ο θεσμός της Δικαιοσύνης, έτσι στήθηκε πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, έτσι τον μάθαμε και τον αντεχτήκαμε. Στην καρέκλα του υπουργού Δικαιοσύνης κάθισαν πολλοί, ανάμεσά τους μορφωμένοι και προοδευτικοί, κανείς δεν κατάφερε να λύσει τον κόμπο, είτε γιατί δεν είχε τις ικανότητες, είτε γιατί τον μπλόκαρε το κόμμα του ή κάποιο ισχυρό παρασύστημα. Γεγονός είναι ότι μαθαίνουμε τα νέα για τον δολοφόνο του Παύλου Φύσσα και πέφτουμε για πολλοστή φορά από τα σύννεφα. Αντιδρούμε, όπως συνήθως, με πικρόχολα σχόλια, μορφασμούς θλίψης, τς-τς-τς, και τα γνωστά κουνήματα του κεφαλιού που δείχνουν ότι όχι απλώς είμαστε προετοιμασμένοι για το επόμενο γκρεμοτσάκισμα αλλά σχεδόν απορούμε που ακόμη κρατιόμαστε.

Πηγή : metarithmisi.gr