του Βασίλη Πάικου
Δεν
είναι μονάχα υποκριτικό, είναι και βαριά προκλητικό το δήθεν ενδιαφέρον
της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για την τύχη των εργαζομένων στα κανάλια που θα
κλείσουν. Εκείνων που, με το λουκέτο και το «μαύρο» στην ΕΡΤ τον Ιούνιο
του 2013, άφησαν στο δρόμο 2.500 ανθρώπους, και ταλαιπώρησαν τις
οικογένειές τους. Οι οποίοι φέρουν εξ’ ολοκλήρου την ευθύνη και για τις
χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο. Οι μόνοι υπεύθυνοι, εξάλλου, για την
27ετή ανομία στο τηλεοπτικό τοπίο. Για την οποία, σημειωτέον, δεν έχουν
ψελλίσει, ως τώρα, λέξη αυτοκριτικής. Αποτελεί πρόκληση λοιπόν το δήθεν
ενδιαφέρον τους, απέναντι στη μνήμη, στη νοημοσύνη και στις ευαισθησίες
των ελλήνων πολιτών…
Παρ’ όλ’ αυτά, και ανεξαρτήτως των πολιτικών απρεπειών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η τύχη των κάπου 1.800 εργαζομένων στα κανάλια που δεν εντάσσονται στο νέο τηλεοπτικό τοπίο, συνιστά την πιο ευαίσθητη, με οδυνηρές προεκτάσεις, πτυχή της νέας πραγματικότητας. Και το ζήτημα δεν είναι ασφαλώς ποσοτικό, δεν είναι αριθμητικό, αλλά ατομικό, για τον καθέναν απ’ αυτούς. Δεν είναι αριθμητικό, δεδομένου ότι είναι πολύ πιθανό να καλυφθεί (εν όλω ή εν πολλοίς) ο σχετικός αριθμός. Με τις 800 υποχρεωτικές θέσεις εργασίες στα δύο νέα κανάλια. Αλλά και με τα περιφερειακά και θεματικά κανάλια που θα δημιουργηθούν. Ας σημειωθεί ότι τα περιφερειακά για την Αττική κανάλια, θα απευθύνονται σε κοινό πέντε εκατομμυρίων δυνάμει τηλεθεατών. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει ως προς το δέλεαρ για κάθε ενδιαφερόμενο.
Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα των αριθμών. Που δεν συναντάται αναγκαία με την ανθρώπινη πραγματικότητα. Για κείνους που θα χάσουν έτσι κι αλλιώς τη δουλειά τους. Που δεν θα προτιμηθούν για τις νέες δουλειές. Και θα μείνουν στο δρόμο.
Οι επιχειρούμενες πάντως συσχετίσεις αυτής της οδυνηρής νέας πραγματικότητας με το μαύρο στην ΕΡΤ και με τις συνέπειές του, είναι τουλάχιστον ατυχείς, κι επί πλέον άκομψες, αν όχι ασεβείς και βέβηλες. Τότε είχαμε να κάνουμε με πραξικοπηματικού τύπου βίαιη κυβερνητική αυθαιρεσία. Ενώ σήμερα πρόκειται για επιχείρηση προσαρμογής στη νομιμότητα. Απολύτως αναγκαία μετά από 27 ολόκληρα χρόνια ανομίας. Τότε ήταν, εξάλλου, εύκολο και αυτονόητο το σχετικό αγωνιστικό αίτημα. Να ξανανοίξει η ΕΡΤ. Σήμερα ποιο ακριβώς θα μπορούσε να είναι το αίτημα; Πάντως σίγουρα όχι η συνέχιση της τηλεοπτικής ασυδοσίας, επ’ ουδενί. Είναι, γι αυτό, τουλάχιστον περίεργη η πρόταση της ΕΣΗΕΑ. Να μην κλείσει κανένα κανάλι. Πώς δηλαδή να μην κλείσει; Τα κανάλια που δεν εντάσσονται στο νέο πλαίσιο νομιμότητας, πως θα μπορούσαν άραγε να συνεχίσουν τη λειτουργία τους; Είναι πράγματι περίεργη η πρόταση της ΕΣΗΕΑ και καταφανώς μη ρεαλιστική, απαιτεί δε περαιτέρω εξηγήσεις. Επί τέλους ας μην πάμε στη λογική της μη ενόχλησης του όποιου παρανομούντος επιχειρηματία, εν ονόματι της απειλής ότι θα χάσουν οι εργαζόμενοι τη δουλειά τους. Θα οδηγούσε σε πολιτική παράνοια.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε, και για να μην τα μπερδεύουμε τα πράγματα, το Mega δεν το κλείνει ο νόμος Παππά. Πρόλαβαν και το οδήγησαν στην απαξίωση, στην παρακμή και στην κατάρρευση οι μέτοχοί του. Όποιος διατηρεί αμφιβολίες επ’ αυτού, ας φρεσκάρει την κατάθεση του Φώτη Μπόμπολα στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής. Ή ας ρωτήσει τους επί μήνες απλήρωτους εργαζομένους του….
Πρωτοβουλίες τώρα
Όπως και να ναι, το δράμα των εργαζομένων υπάρχει. Και απαιτεί απαντήσεις. Και λύσεις. Ίσως με αγωνιστική πίεση προς κάθε κατεύθυνση. Προπάντων προς την Κυβέρνηση.
Μ’ αυτή την έννοια:
1.Θα πρέπει να ξανασκεφτεί τώρα η Κυβέρνηση την θεσμοθέτηση και 5ου καναλιού πανελλαδικής εμβέλειας. Περί της ανάγκης του οποίου, άλλωστε, έχουν κάνει λόγο κατά καιρούς αρκετά κυβερνητικά στελέχη. Δεν ξέρω πως θα αντιμετωπισθεί το ζήτημα του ανταγωνισμού με τους ήδη διαγωνισθέντες. Ας βρουν τη λύση οι καθ’ ύλην αρμόδιοι.
2.Να επισπευσθούν οι διαδικασίες παραχώρησης των περιφερειακών, τουλάχιστον, τηλεοπτικών αδειών. Ώστε ν’ ανοίξουν άμεσα δουλειές, και ν’ απορροφηθεί το σχολάζον σήμερα δυναμικό.
3.Να αναλάβει πρωτοβουλίες η Κυβέρνηση προς την κατεύθυνση των νέων καναλαρχών. Ώστε να προτιμηθούν οι εργαζόμενοι οι προερχόμενοι από μη αδειοδοτηθέντα κανάλια. Δίχως φυσικά να μπορεί να υποχρεώσει κανέναν για τίποτα.
4.Ίσως θα μπορούσε η Κυβέρνηση να παρέμβει και προς τις τράπεζες, προς αντιμετώπιση της μακρόχρονης περιπέτειας των ανθρώπων του Mega. Το έκανε ήδη στην περίπτωση του Μαρινόπουλου (αν και πρόκειται για τελείως διαφορετική, και σίγουρα δυσκολότερη περίπτωση), με ουσιαστικό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει και για το Mega κάτι τέτοιο, καθώς παρεμβάλλεται η διαπιστωμένη απροθυμία των μετόχων. Πάντως ας επιχειρηθεί.
Ολ’ αυτά, εφόσον γίνουν, θα πρέπει να παρακολουθούνται στενά από τα αρμόδια σωματεία. Με τα μέλη τους σε διαρκή αγωνιστική εγρήγορση. Οι τύχες, η αγωνία, η εργασιακή ανασφάλεια των εργαζομένων στα κανάλια που έμειναν απ’ έξω, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί ως φυσική «παράπλευρη απώλεια» του εγχειρήματος. Μιλάμε για ανθρώπους, για οικογένειες, για ζωές. Κάθε προσπάθεια λοιπόν, αξίζει τον κόπο…
Πηγή : www.athina984.gr
Παρ’ όλ’ αυτά, και ανεξαρτήτως των πολιτικών απρεπειών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η τύχη των κάπου 1.800 εργαζομένων στα κανάλια που δεν εντάσσονται στο νέο τηλεοπτικό τοπίο, συνιστά την πιο ευαίσθητη, με οδυνηρές προεκτάσεις, πτυχή της νέας πραγματικότητας. Και το ζήτημα δεν είναι ασφαλώς ποσοτικό, δεν είναι αριθμητικό, αλλά ατομικό, για τον καθέναν απ’ αυτούς. Δεν είναι αριθμητικό, δεδομένου ότι είναι πολύ πιθανό να καλυφθεί (εν όλω ή εν πολλοίς) ο σχετικός αριθμός. Με τις 800 υποχρεωτικές θέσεις εργασίες στα δύο νέα κανάλια. Αλλά και με τα περιφερειακά και θεματικά κανάλια που θα δημιουργηθούν. Ας σημειωθεί ότι τα περιφερειακά για την Αττική κανάλια, θα απευθύνονται σε κοινό πέντε εκατομμυρίων δυνάμει τηλεθεατών. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει ως προς το δέλεαρ για κάθε ενδιαφερόμενο.
Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα των αριθμών. Που δεν συναντάται αναγκαία με την ανθρώπινη πραγματικότητα. Για κείνους που θα χάσουν έτσι κι αλλιώς τη δουλειά τους. Που δεν θα προτιμηθούν για τις νέες δουλειές. Και θα μείνουν στο δρόμο.
Οι επιχειρούμενες πάντως συσχετίσεις αυτής της οδυνηρής νέας πραγματικότητας με το μαύρο στην ΕΡΤ και με τις συνέπειές του, είναι τουλάχιστον ατυχείς, κι επί πλέον άκομψες, αν όχι ασεβείς και βέβηλες. Τότε είχαμε να κάνουμε με πραξικοπηματικού τύπου βίαιη κυβερνητική αυθαιρεσία. Ενώ σήμερα πρόκειται για επιχείρηση προσαρμογής στη νομιμότητα. Απολύτως αναγκαία μετά από 27 ολόκληρα χρόνια ανομίας. Τότε ήταν, εξάλλου, εύκολο και αυτονόητο το σχετικό αγωνιστικό αίτημα. Να ξανανοίξει η ΕΡΤ. Σήμερα ποιο ακριβώς θα μπορούσε να είναι το αίτημα; Πάντως σίγουρα όχι η συνέχιση της τηλεοπτικής ασυδοσίας, επ’ ουδενί. Είναι, γι αυτό, τουλάχιστον περίεργη η πρόταση της ΕΣΗΕΑ. Να μην κλείσει κανένα κανάλι. Πώς δηλαδή να μην κλείσει; Τα κανάλια που δεν εντάσσονται στο νέο πλαίσιο νομιμότητας, πως θα μπορούσαν άραγε να συνεχίσουν τη λειτουργία τους; Είναι πράγματι περίεργη η πρόταση της ΕΣΗΕΑ και καταφανώς μη ρεαλιστική, απαιτεί δε περαιτέρω εξηγήσεις. Επί τέλους ας μην πάμε στη λογική της μη ενόχλησης του όποιου παρανομούντος επιχειρηματία, εν ονόματι της απειλής ότι θα χάσουν οι εργαζόμενοι τη δουλειά τους. Θα οδηγούσε σε πολιτική παράνοια.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε, και για να μην τα μπερδεύουμε τα πράγματα, το Mega δεν το κλείνει ο νόμος Παππά. Πρόλαβαν και το οδήγησαν στην απαξίωση, στην παρακμή και στην κατάρρευση οι μέτοχοί του. Όποιος διατηρεί αμφιβολίες επ’ αυτού, ας φρεσκάρει την κατάθεση του Φώτη Μπόμπολα στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής. Ή ας ρωτήσει τους επί μήνες απλήρωτους εργαζομένους του….
Πρωτοβουλίες τώρα
Όπως και να ναι, το δράμα των εργαζομένων υπάρχει. Και απαιτεί απαντήσεις. Και λύσεις. Ίσως με αγωνιστική πίεση προς κάθε κατεύθυνση. Προπάντων προς την Κυβέρνηση.
Μ’ αυτή την έννοια:
1.Θα πρέπει να ξανασκεφτεί τώρα η Κυβέρνηση την θεσμοθέτηση και 5ου καναλιού πανελλαδικής εμβέλειας. Περί της ανάγκης του οποίου, άλλωστε, έχουν κάνει λόγο κατά καιρούς αρκετά κυβερνητικά στελέχη. Δεν ξέρω πως θα αντιμετωπισθεί το ζήτημα του ανταγωνισμού με τους ήδη διαγωνισθέντες. Ας βρουν τη λύση οι καθ’ ύλην αρμόδιοι.
2.Να επισπευσθούν οι διαδικασίες παραχώρησης των περιφερειακών, τουλάχιστον, τηλεοπτικών αδειών. Ώστε ν’ ανοίξουν άμεσα δουλειές, και ν’ απορροφηθεί το σχολάζον σήμερα δυναμικό.
3.Να αναλάβει πρωτοβουλίες η Κυβέρνηση προς την κατεύθυνση των νέων καναλαρχών. Ώστε να προτιμηθούν οι εργαζόμενοι οι προερχόμενοι από μη αδειοδοτηθέντα κανάλια. Δίχως φυσικά να μπορεί να υποχρεώσει κανέναν για τίποτα.
4.Ίσως θα μπορούσε η Κυβέρνηση να παρέμβει και προς τις τράπεζες, προς αντιμετώπιση της μακρόχρονης περιπέτειας των ανθρώπων του Mega. Το έκανε ήδη στην περίπτωση του Μαρινόπουλου (αν και πρόκειται για τελείως διαφορετική, και σίγουρα δυσκολότερη περίπτωση), με ουσιαστικό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει και για το Mega κάτι τέτοιο, καθώς παρεμβάλλεται η διαπιστωμένη απροθυμία των μετόχων. Πάντως ας επιχειρηθεί.
Ολ’ αυτά, εφόσον γίνουν, θα πρέπει να παρακολουθούνται στενά από τα αρμόδια σωματεία. Με τα μέλη τους σε διαρκή αγωνιστική εγρήγορση. Οι τύχες, η αγωνία, η εργασιακή ανασφάλεια των εργαζομένων στα κανάλια που έμειναν απ’ έξω, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί ως φυσική «παράπλευρη απώλεια» του εγχειρήματος. Μιλάμε για ανθρώπους, για οικογένειες, για ζωές. Κάθε προσπάθεια λοιπόν, αξίζει τον κόπο…
Πηγή : www.athina984.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου