Σχεδόν όνειρο

της Αγγελικής Σπανού

Ο stand up comedian Γιώργος Χατζηπαύλου, στη διάρκεια της παράστασής του “Σχεδόν σαράντα”, στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ρωτά κάποια στιγμή τον 19χρονο Ορέστη που κάθεται στην πρώτη σειρά ποιο είναι το όνειρό του. Του δίνει κάποια λεπτά για να το σκεφτεί και όταν επανέρχεται ακούμε μια απάντηση που δεν θα την έδινε ένας άλλος συνομίληκός του δέκα χρόνια πριν: “Να μπορώ κάποια στιγμή να συντηρώ τον εαυτό μου μόνος μου”. Οχι να κάνει σπουδές στην επιστήμη που τον συγκινεί ούτε να βρει μια ενδιαφέρουσα δουλειά, όχι να ερωτευτεί και να κάνει παιδιά με τη γυναίκα της ζωής του ούτε να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο, πόσο μάλλον να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια για την αλλαγή του, να αφοσιωθεί σε κάποιο συλλογικό όραμα, να αγωνιστεί για ιδέες και αξίες.

Δεν είναι κυνισμός ούτε απλώς χαμήλωμα των προσδοκιών λόγω κρίσης, είναι μια διαφορετική ανάγνωση του μέλλοντος, της ύπαρξης και του άλλου, είναι μια διαφορετική, πολύ σκληρή, νιότη. Λίγο πριν και μετά τα 20 πρέπει να νομίζεις πως μπορείς να κινήσεις τα βουνά, να πιστεύεις ότι όλα μπορούν να γίνουν αλλιώς και να θέλεις να δοκιμάσεις τον δικό σου τρόπο στις σχέσεις σου, στη συμμετοχή σου στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Μαθαίνεις, ανακαλύπτεις, εξελίσσεσαι, αλλάζεις, παθιάζεσαι, ερευνάς και πιστεύεις, ερωτεύεσαι για πάντα ακόμη και αν τελικά δεν είναι έτσι. Αν τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει σήμερα είναι γιατί η απλή επιβίωση γίνεται πρωταρχικό ιδεώδες και η αναζήτηση μιας ατομικής λύσης είναι η μοναδική ρεαλιστική επιδίωξη.

Δεν είναι μόνο ο 19χρονος Ορέστης, μπορεί να είναι και ο πατέρας του που το μόνο που ονειρεύεται είναι να βγει ο μήνας χωρίς μεγάλες ζημιές και τραύματα και μετά ο άλλος μήνας, ύστερα ο επόμενος -μέχρι το τέλος. Να μην προκύψει ένα πρόβλημα υγείας που η αντιμετώπισή του χρειάζεται χρήματα που δεν υπάρχουν, να μην αλλάξει δραματικά η καθημερινότητα, να μην συντριβεί η προσωπικότητα μέσα σε μια οικονομική και επαγγελματική καταστροφή, να μην διαλυθεί η σχέση μέσα στον εκνευρισμό και τη μιζέρια, να μην απελπιστεί το παιδί ψάχνοντας μάταια πώς θα αυτοσυντηρθεί, να μην χαθούν, τελικά, όλα.

Το χειρότερο είναι πως αυτό που ονειρεύεται ο 19χρονος Ορέστης, το ελάχιστο για τα χρόνια του, να καταφέρει κάποια στιγμή ναι συντηρεί τον εαυτό του μόνος του, δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβεί. Μπορεί να ταλαιπωρηθεί μέχρι να το πετύχει, να έχει βιώσει άγρια μοναξιά για να φτάσει μέχρι εκεί, να έχει οργιστεί ή μελαγχολήσει, να μην έχει πια αντοχή για άλλα μικρά και φτωχά όνειρα.

*Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος

Πηγή : www.metarithmisi.gr