Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Ακριβοί στα πίτουρα…

του Βασίλη Πάικου
Βασίλης Πάικος 
Με φωνή παλλόμενη από ιερή συγκίνηση μετέδιδε ο ρεπόρτερ τη συγκλονιστική είδηση. Ο Υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς απεκάλεσε τα μάρμαρα «ελγίνεια». Αν είναι ποτέ δυνατόν! Ελγίνεια ποια; Τα μάρμαρα τα δικά μας, τα κατάδικά μας, τα γλυπτά της μετόπης του Παρθενώνος. Δηλαδή εδώ δεν μιλάμε για λάθος, δεν μιλάμε για γκάφα, μιλάμε για πολιτική απρέπεια στα όρια της εθνικής μειοδοσίας. Και, φυσικά, ξεσηκώθηκε το άπαν σύμπαν κατά του βέβηλου Υπουργού.
Μα ελγίνεια τα λέγαμε τα μάρμαρα επί δυόμισι αιώνες όλοι μας, κυβερνήσεις και πολίτες, θα αντιτάξει κάποιος. Και μόλις τα πολύ τελευταία χρόνια ο όρος εκρίθη όχι και τόσο πολιτικώς ορθός. Και τα λέμε πλέον σκέτα μάρμαρα. Λες και μόλις τα κατεβάσαμε ανεπεξέργαστα από το νταμάρι. Αλλά εντάξει, περί ορέξεως…
«Το όνομα είναι η ψυχή μας». Το θυμάστε το απόφθεγμα το μεγαλειώδες; Έμπνευση μεγαλόσχημου πολιτικού παράγοντα των αρχών της δεκαετίας του ’90. Τότε που το «μακεδονικό» κυριαρχούσε στην δημόσια σφαίρα. Τότε που «ούτε παράγωγο της λέξης» επιτρεπόταν να χρησιμοποιηθεί, επ’ ουδενί. Τότε που οι λαοθάλασσες των συλλαλητηρίων έβαζαν φρένο σε κάθε σκέψη, σε κάθε απόπειρα ορθολογικής (και επωφελούς για μας τους ίδιους) αντιμετώπισης του προβλήματος. Και τα’ δαμε τα καζάντια μας.
«Το όνομα είναι η ψυχή μας». Το απόφθεγμα που, απ’ ό,τι φαίνεται, έχει περάσει σταθερά και μόνιμα στη λογική μας, έχει διαπεράσει νου και καρδιά και ψυχή και συναίσθημα. Επί παντός δε. Από το «μακεδονικό» ως τα γλυπτά. Και πάει λέγοντας. Το όνομα. Όσο για την ουσία του πράγματος, χαιρετίσματα…
Έτσι, για λογαριασμό του ονόματος-ψυχής, μετονομάσαμε επί το ελληνοπρεπέστερον –επί Χούντας κατά το πλείστον- χιλιάδες χωριά ανά την επικράτεια, που έκαναν το λάθος να φέρουν ονόματα σλάβικης, αρβανίτικης ή και τουρκικής προέλευσης. Ασελγώντας βιαίως στην παράδοση, στην ίδια την ιστορία του τόπου.
Για λογαριασμό του ονόματος-ψυχής «διορθώσαμε» -επίσης επί Χούντας- την ονομασία του καφέ, που επί χρόνια και χρόνια πίναμε ως «τούρκικο», σε «ελληνικό». Όχι επειδή, μετά από έρευνα, βρέθηκε πως είναι τέτοια κι όχι άλλη η προέλευσή του, αλλά επειδή προσβάλει την εθνική μας συνείδηση, να απολαμβάνουμε κάτι που θυμίζει τον προαιώνιο εχθρό.
-Για λογαριασμό του ονόματος-ψυχής μετονομάσαμε –ναι, επί Χούντας κι αυτό – το, επί αιώνες γνωστό, ως Τουρκολίμανο σε Μικρολίμανο. Εμ βέβαια. Πως μπορείς να γευτείς την τσιπούρα, τα καλαμαράκια και τις γαρίδες σου, όταν ο Τούρκος παραμονεύει στη μαρκίζα; Στο λαιμό σου κάθονται…
«Το όνομα είναι η ψυχή μας». Έτσι πορευόμαστε. Έτσι αισθανόμαστε, έτσι λειτουργούμε, έτσι πολιτευόμαστε. Και κοιμόμαστε ήσυχοι. Όπως και με τα μάρμαρα, που δεν είναι ελγίνεια, είναι σκέτα μάρμαρα.
Ε, εντάξει, η εθνικώς υπερήφανη Χούντα, που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της, που έπαιρνε τα ονόματα και τους άλλαζε, ελληνοπρεπώς, τα φώτα, είναι η ίδια που παρέδωσε τη μισή Κύπρο στους Τούρκους. Αλλά τι σημασία έχει;
«Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι». Έτσι είμαστε εμείς, και σ’ όποιον αρέσουμε…

Πηγή : www.athina984.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου