Η δημοκρατία που κουράζει (τους Δυτικούς)

Αλλά είναι ακόμα σε θέση να συναρπάζει, να εμπνέει, να κινητοποιεί

ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ

Η σημαντική νίκη του Εκρέμ Ιμάμογλου στην Κωνσταντινούπολη, οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στο Χονγκ Κονγκ, οι διαδηλώσεις στην Πράγα εναντίον του πρωθυπουργού Μπάμπις, η συνεχόμενη αφύπνιση των νέων της Αλγερίας υπέρ του κράτους δικαίου ‒ είναι πολλά τα σημάδια που δείχνουν πως, ευτυχώς, η δημοκρατία δεν τους κουράζει όλους. Φαίνεται, αντιθέτως, ότι είναι ακόμα σε θέση να συναρπάζει, να εμπνέει, να κινητοποιεί. Όσοι νιώθουν πραγματικά την απειλή για τις ελευθερίες τους και υπολογίζουν το κόστος που έχει η κατάργηση θεσμών και κανόνων δικαίου δεν βαριούνται ούτε περιφρονούν μεγαλοπρεπώς. Με άλλα λόγια, δεν θεωρούν την πολιτική δημοκρατία στάχτη στα μάτια ούτε μεταμφιεσμένο νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό.   Για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, η λεγόμενη «τυπική δημοκρατία» είναι μια ακόμα ιδέα που αξίζει τον κόπο και συχνά το προσωπικό ρίσκο. Απλοί πολίτες συγκρούονται με την αστυνομία για τον τρόπο διορισμού των δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου, για την πολιτική διαφθορά, για τις παρεμβάσεις στον Τύπο, για τη διάκριση των εξουσιών. Θαρραλέες γυναίκες αψηφούν τους ισλαμοσυντηρητικούς και τους άλλους αντιδραστικούς που μπορεί να προέρχονται από διαφορετικά δόγματα. Όλος αυτός ο κόσμος δεν έχει την αξιοθρήνητα μακάρια ιδέα πως τα θέματα αυτά είναι δευτερεύοντα ή λυμένα πράγματα.   Υπάρχουν, τέλος, διανοούμενοι και καλλιτέχνες που δεν δοξάζονται μέσα στη θαλπωρή θεωριών οι οποίες εξασφαλίζουν καριέρες, δίχως κανένα προσωπικό ρίσκο για τους εκφραστές τους. Ας δούμε τους γενναίους Ιρανούς, για παράδειγμα, και ας απομακρυνθούμε, για λίγο, από τον εύκολο προοδευτισμό της κατήχησης πολλών Ευρωπαίων πνευματικών ανθρώπων.
Εδώ και χρόνια ζούμε ένα αξιοπερίεργο πολιτισμικό σχίσμα. Από τη μια, έχουμε το στυλ ενός ριζοσπαστισμού που δεν κρύβει πως του προκαλούν πλήξη οι συμβάσεις της υπαρκτής και γεμάτης ατέλειες δημοκρατίας. Από την άλλη, αναδύονται φωνές στην περιφέρεια, στην ανατολική Ευρώπη, στις χώρες του Μαχρέμπ και σε άλλες περιοχές του πλανήτη που φαίνεται πως εκτιμούν βαθιά τις αρετές της «πληκτικής» δημοκρατίας.   Τηρουμένων των αναλογιών, αυτός ο διχασμός φέρνει στον νου το σοκ των ανθρώπων οι οποίοι έφταναν από τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού στο Παρίσι ή στη Ρώμη της δεκαετίας του ’70. Τότε, πολλοί Δυτικοί πανεπιστημιακοί καθηγητές, καλλιτέχνες ή συγγραφείς δεν ήθελαν να ακούν για τις αστικές ελευθερίες και για τα άλλα «νεκρά» γι’ αυτούς πράγματα. Για κάποιους προοδευτικούς των δυτικών χωρών όλα όσα επιδίωκαν οι Ανατολικοευρωπαίοι ήταν ανάξια εκτίμησης, αν όχι ύποπτα και απορριπτέα.   Σήμερα, μια ανάλογη στάση διακρίνεται στις δυτικές πολιτισμικές ελίτ που βλέπουν τη Δύση ως βασίλειο της παρακμής και εγκληματική οργάνωση. Με το πρόσχημα πως δεν υπάρχει πουθενά αληθινή δημοκρατία χλευάζουν, ουσιαστικά, τα πραγματικά κινήματα εκδημοκρατισμού στον κόσμο.
Ίσως, όμως, τελικά να συμβεί και κάτι καλό: αυτά τα κινήματα και οι επίμονη παρουσία τους έξω από τα κέντρα του Παλαιού Κόσμου μπορεί να βοηθήσουν τους μελαγχολικούς νεοαστούς και τους μαραζωμένους ριζοσπάστες της Δύσης να επανεκτιμήσουν τα θεμελιώδη. Όπως όταν κάποιος έρχεται σε επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα και ύστερα του κόβεται πια η όρεξη για λεκτικά παιχνίδια και για ποίηση των ερειπίων.   Η χαρά των εκατομμυρίων δημοκρατικών πολιτών στη Κωνσταντινούπολη ή των διαδηλωτών στο Χονγκ Κονγκ (που δεν θέλουν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης της Κίνας) είναι πραγματικά αντίβαρα στην προσποιητή απελπισία μιας ορισμένης τέχνης και στη φαιδρή μανία όσων αναζητούν πάντα ιδεώδεις εξεγερμένους στη θέση των ανθρώπων με σάρκα και οστά. Καταλαβαίνουμε εν τέλει ότι η δημοκρατία δεν είναι προορισμένη να καλύπτει την ανάγκη μας για νόημα κάθε στιγμή. Υπηρετεί και πιο ταπεινούς στόχους και πιο πεζά όνειρα. Το ότι πολλοί και εδώ και σε άλλες χώρες ψάχνουν πολιτική σεροτονίνη (για να θυμηθούμε το βιβλίο του Ουελμπέκ) δεν σημαίνει ότι όλος ο κόσμος πρέπει να κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να βρει το κέφι του ο Δυτικός διανοούμενος. Υπάρχουν αγώνες και καλά στοιχήματα που έχουν προτεραιότητα και ας μην συγκινούν τους τιμητές και τους άλλους προφήτες της παρακμής και των μεγάλων στόχων.

Πηγή : www.ipyxida.gr/

Αγανακτήστε ελεύθερα!

Τάσος Τσακίρογλου

Ζούμε ήδη στην εποχή της γενικευμένης αγανάκτησης. Μπορούμε να το διαπιστώνουμε καθημερινά όλο και περισσότερο. Το βλέπουμε τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Αυτό που κυριαρχεί είναι η πόλωση, η οποία εντείνεται διαρκώς.

Μας το δείχνει η κατάσταση στη Βρετανία για το Brexit, το βλέπουμε στις ΗΠΑ για τη μετανάστευση ή τις αμβλώσεις, το ζούμε στην Ελλάδα με τις διπλές εκλογικές αναμετρήσεις, το βιώσαμε στην προεκλογική περίοδο για το Ευρωκοινοβούλιο. Παντού κυριαρχεί μια απέχθεια προς τον συμβιβασμό, αλλά και το αίσθημα ότι ο αντίπαλος πρέπει να εξαφανιστεί.

Φυσικά, αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι προβλήματα άλυτα επί δεκαετίες έχουν έρθει στο προσκήνιο με ιδιαίτερη δύναμη και πιέζουν ασφυκτικά για μιαν απάντηση, κυρίως σε κοινωνικό επίπεδο: από την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της μέχρι τα απομεινάρια του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους και την προσπάθεια να σαρωθούν και αυτά από την απληστία των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ του πλανήτη.

«Το κινητήριο συναίσθημα της Αντίστασης ήταν η αγανάκτηση. Εμείς, οι βετεράνοι των αντιστασιακών κινημάτων και των μαχόμενων δυνάμεων της ελεύθερης Γαλλίας, καλούμε τις νεότερες γενιές να δώσουν πνοή στην Αντίσταση και να μεταδώσουν την κληρονομιά και τα ιδανικά της. Τους λέμε: πάρτε τη σκυτάλη, αγανακτήστε!». Αυτό έγραφε, το 2010, ο ενενηντατριάχρονος τότε Στεφάν Εσέλ, μια εμβληματική φιγούρα της γαλλικής Αντίστασης, στο βιβλίο του «Αγανακτήστε!» (εκδ. Πατάκης), το οποίο έγινε πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, μεσούσης της χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι αγανακτούμε κυρίως για τους λάθος λόγους και με τους λάθος ανθρώπους. Αυτό αποδεικνύει το κύμα της Ακροδεξιάς, των ρατσιστών και των φασιστών που πλημμυρίζει τις περισσότερες χώρες του κόσμου.

Συνήθως, οι άνθρωποι επικεντρώνουμε την προσοχή μας στα πρόσωπα και όχι στο πρόβλημα. Ετσι, το σύστημα μπορεί εύκολα να μας ξεγελά, αλλάζοντας τα πρόσωπα στις διάφορες θέσεις και αφήνοντας ανέγγιχτο το πρόβλημα. Αυτό εκτονώνει την οργή, ξεφουσκώνει τις αντιδράσεις και κερδίζει χρόνο για το ίδιο το σύστημα. Δεύτερον, στοχοποιούμε τις φανερές και εκφρασμένες θέσεις των προσώπων, αλλά παραλείπουμε να εξετάσουμε τα κρυμμένα συμφέροντα. «Ποιος κερδίζει απ’ αυτό;» είναι η ερώτηση που κανονικά θα έπρεπε να θέτουμε, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με επιλογές πολιτικών προσώπων.

Με τον τρόπο αυτό, η αγανάκτηση εμφανίζεται σαν μια υπερβολικά συναισθηματική αντίδραση και τίποτα παραπάνω. Στιγματίζεται, καταγγέλλεται και ρίχνεται στον «Καιάδα», στο όνομα του πολιτικού πολιτισμού. Ομως, η αγανάκτηση είναι ένα από τα πλέον παραγωγικά συναισθήματα, στον βαθμό που συνοδεύεται από την κριτική σκέψη και την αναζήτηση των αιτίων.

Φυσικά, στο παιχνίδι αυτό καταλυτικό ρόλο έχουν και τα κόμματα, αφού συχνά προσπαθούν να διοχετεύσουν την αγανάκτηση σε ασφαλείς δρόμους, ακίνδυνους για τα ίδια και τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό και στοχοποιούν πρόσωπα: από πολιτικούς αντιπάλους μέχρι τους μετανάστες.

Η προσωποποίηση των προβλημάτων είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για την παραπλάνηση των πολιτών. Πίσω από τη Μέρκελ, τον Ντράγκι ή τον Τραμπ υπάρχει ένα απρόσωπο σύστημα που λειτουργεί απρόσκοπτα, όσο δεν το αμφισβητούμε. Και αυτός είναι ο μόνος λόγος για να αγανακτούμε. Οσο δεν το κατονομάζουμε ως τον βασικό υπεύθυνο για την αθλιότητα του σήμερα, τόσο συμβάλλουμε στη διαιώνισή του. Λοιπόν, αγανακτήστε ελεύθερα, αλλά για τους σωστούς λόγους!

Πηγή: www.efsyn.gr

Ταξικός λόγος, ταξικές θέσεις

 

Του Κύρκου Δοξιάδη

«Οι επενδύσεις δεν φέρνουν μόνο θέσεις εργασίας, αλλά και φόρους υπέρ του Δημοσίου. Χρήματα, δηλαδή, για τα δημόσια νοσοκομεία, για τους δασκάλους και τους καθηγητές. Για τους αστυνομικούς στις γειτονιές. Και έσοδα στο Ασφαλιστικό Σύστημα, ώστε να έχουμε αξιοπρεπείς συντάξεις», ανέφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στην Πάτρα.
Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, ο λόγος της Δεξιάς είναι αναγκασμένος να σέβεται τις αρχές στις οποίες αυτές στηρίζονται. Όχι απαραίτητα επειδή τις πιστεύει, αλλά επειδή ένα κόμμα που θα έλεγε στον κόσμο ότι ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα συμφέροντα της ανώτερης κοινωνικής τάξης, δηλαδή για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες, δεν θα είχε ποτέ του την παραμικρή ελπίδα να εκλεγεί στην κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, η ηγεμονία στη δημοκρατία καταχτιέται μόνο μέσα στο πλαίσιο που αυτή ορίζει. Οι (όποιοι) «πολλοί» πρέπει να πείθονται ότι τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετεί το κόμμα που θα εκλέξουν.
Ηγεμονία σε τρία αλληλοδιαπλεκόμενα επίπεδα
Την εποχή του ισχυρού κοινωνικού κράτους, ήτοι κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες στη Δυτική Ευρώπη, τα πράγματα για τη Δεξιά ήταν σχετικά εύκολα. Δεδομένου ότι είχε και η ίδια αποδεχτεί ότι η κοινωνική μέριμνα για τις κατώτερες και μεσαίες τάξεις αποτελεί απαράβατο κανόνα του δημοκρατικού παιχνιδιού. Δεν ήταν, λοιπόν, δύσκολο να πείσει πως ενδιαφέρεται για τους πολλούς.
Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δοκιμάστηκαν πρώτα σε ένα καθεστώς όπου δεν χρειαζόταν ηγεμονία – στη στυγνή και αιματοβαμμένη δικτατορία του Πινοσέτ στη Χιλή. Το ότι κατόρθωσε ο νεοφιλελευθερισμός να επικρατήσει και στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Ευρώπης κατά τις επόμενες τρεις περίπου δεκαετίες οφείλεται σε μια ποικιλότροπα οργανωμένη νέα επιθετική στρατηγική του διεθνούς καπιταλισμού, που συνίστατο σε μια επισφαλή και πρόσκαιρη επίτευξη ηγεμονίας. Εντελώς επιγραμματικά, η εν λόγω «ηγεμονία», για όσο κράτησε, συγκροτήθηκε σε τρία αλληλοδιαπλεκόμενα επίπεδα.
Στο επικοινωνιακό, η ακατάπαυστη προβολή -με την επιστράτευση όλων των μέσων, από τη μυθοπλασία και τα «ρηάλιτυ» μέχρι τις νέες «φιλοσοφίες περί ζωής»- του ατομοκεντρικού ανταγωνισμού ως της μοναδικής αληθινής ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο οικονομικό, η συστηματική προώθηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως του πεδίου εκείνου όπου κάθε «ικανός και τολμηρός» μπορεί να διαπρέψει. Και στο πολιτικό επίπεδο, η εκμετάλλευση στο έπακρο της παταγώδους αποτυχίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ούτως ώστε να απαξιωθεί κάθε σοσιαλιστικό ιδεώδες αλλά και η πολιτική συμμετοχή γενικότερα – πράγμα που είχε ως περαιτέρω «παρενέργεια» την βαθύτατη υπονόμευση των ίδιων των δημοκρατικών θεσμών.
Χάριν του ασύδοτου καπιταλισμού
Την εποχή της κρίσης, το αφήγημα του «ανταγωνιστικού» και συνεπώς επιτυχημένου ατόμου, που μπορεί να είναι ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε, έχει σε μεγάλο βαθμό καταρρεύσει. Και η δημοκρατία έχει μεν υπονομευθεί, αλλά εφ’ όσον εξακολουθούν να γίνονται εκλογές χρειάζεται μια νέα απεύθυνση στους «πολλούς» που να μπορεί να πείθει για την αναγκαιότητα του ασύδοτου καπιταλισμού. Αφού δεν μπορούμε λοιπόν όλοι να γίνουμε πλούσιοι, ας έχουν εμπιστοσύνη οι φτωχοί στους πλούσιους και κάτι θα κερδίσουν κι αυτοί. Επανερχόμαστε έτσι στην κυνική προτροπή του Χάγιεκ, που υποστήριζε πως πρέπει να πειστούν οι –πολλοί-«απασχολούμενοι» ότι η ελευθερία και η ευημερία τους εξαρτώνται, έμμεσα έστω, από την ελευθερία κινήσεων των –λίγων- επιχειρηματιών.
Φορολογικές ελαφρύνσεις στους πλούσιους, για να κάνουν επενδύσεις που θα φέρουν περισσότερες θέσεις εργασίας αλλά και… περισσότερους φόρους, ούτως ώστε να ωφεληθούν και οι φτωχοί. Αυτό δηλώνει τώρα πως θα πράξει ο Κ. Μητσοτάκης, και δύσκολα βλέπω τη ΝΔ να διατείνεται ότι δεν το εννοούσε ακριβώς έτσι. «Trickle-down economics» καλείται η σχετική θεωρία – «αργή ενστάλαξη των ωφελειών από την ανώτερη στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις» θα ήταν ίσως μια περιφραστική μετάφραση του όρου.
Η αμφισημία του όρου «μεσαία τάξη»
Ο ίδιος ο Χάγιεκ αναγνώριζε τη δυσκολία να είναι πειστική για τις κατώτερες τάξεις η εν λόγω θεωρία. Ωστόσο, τούτη η εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, καθ’ ότι πιο «κυνική» από την αφελέστερη εκδοχή του –«όλοι μπορούν να γίνουν πλούσιοι»-, έχει ένα πλεονέκτημα, που αφορά την αμφισημία του όρου «μεσαία τάξη». Αν η ΝΔ παραδεχόταν ευθαρσώς ότι την ενδιαφέρουν μόνο οι φοροελαφρύνσεις των ούτως ή άλλως κατά μέγα μέρος φοροφυγάδων μεγαλοεπιχειρηματιών, δύσκολα θα φαινόταν επαρκώς ελκυστική ώστε να κερδίσει τις εκλογές. Εκμεταλλευόμενη όμως την εκφρασμένη στις ευρωεκλογές δυσαρέσκεια της «μεσαίας τάξης» εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, περιλαμβάνει και δαύτην στην απεύθυνσή της όταν μιλάει για δραστικές φορολογικές ελαφρύνσεις που θα επιφέρουν την πανάκεια των επενδύσεων. Το ότι κάτι τέτοιο, όπως εξηγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ανέφικτο χωρίς δραστική περικοπή δημόσιων δαπανών λίγο την απασχολεί. Αφού οι επενδύσεις θα φέρουν φόρους…
* Ο Κ. Δοξιάδης είναι καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πηγή :  http://epohi.gr

Η ΝΔ έφερε τη χρεοκοπία, αλλά επιστρέφει. Τα ολέθρια λάθη των άλλων

 

Οι αντίπαλοι της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ στην αρχή και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να την αποκαθάρουν και να την επαναφέρουν στην εξουσία. 

 Γιώργος Καρελιάς

Πρώτα η φρέσκια (αν και όχι τόσο άγνωστη) είδηση δια στόματος του πλέον αρμοδίου κυβερνητικού παράγοντα: οι ελληνικές κυβερνήσεις της περιόδου 2004-2009 παραποιούσαν τα οικονομικά στοιχεία που έστελναν στις Βρυξέλλες και η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και στην αγκαλιά της τρόικας. Η συνέχεια είναι γνωστή και έχει στοιχεία ιλαροτραγωδίας.
Ποιος είναι ο φορέας της είδησης; Ο απερχόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, που δεν είναι ούτε σοσιαλιστής ούτε αριστερός. Στο (δεξιό) Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ανήκει.
Ποιες ήταν κυβερνήσεις ευθύνονται για την παραποίηση των στοιχείων; Απλά πράγματα. Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Υπουργοί Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης και Γιάννης Παπαθανασίου.
Κάνουμε ένα άλμα δέκα ετών και ερχόμαστε στο σήμερα. Η ΝΔ, το κόμμα που οδήγησε στη χρεοκοπία του 2009, θριάμβευσε στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου 2019 και ετοιμάζεται να κάνει τη μεγάλη επιστροφή. Ουσιαστικά είναι ξανά προ των πυλών της εξουσίας, εκτός αν στις 7 Ιουλίου συμβεί κάποια πολύ μεγάλη έκπληξη. Η πραγματικότητα αυτή αποδεικνύει πόσο σοβαρά λάθη έκαναν οι αντίπαλοί της. Επιπλέον, επιβεβαιώνει ότι οι ψηφοφόροι είτε δεν γνωρίζουν είτε ξεχνούν εύκολα.
Όμως, επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους ψηφοφόρους, σημασία έχει να δούμε τι λάθη έκαναν οι αντίπαλοι της ΝΔ, καταφέρνοντας να την εξαγνίσουν.
1. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Γιώργου Παπανδρέου), που διαδέχθηκε την κυβέρνηση Καραμανλή το 2009, φορτώθηκε, μόνη εκείνη, όλο το βάρος της χρεοκοπίας. Δεν συνειδητοποίησε τι θα σήμαινε εκείνο το βάρος και είχε αυταπάτες ότι θα κατάφερνε σύντομα να εξέλθει από τον εφιάλτη του Μνημονίου. Η ΝΔ έμεινε έξω από τις ευθύνες και πετούσε πέτρες. Ο νέος αρχηγός της Αντώνης Σαμαράς παρίστανε τον αντιμνημονιακό. Η κυβέρνηση Παπανδρέου άντεξε 21 μήνες, αλλά το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα, άρχισε να παίρνει την κατηφόρα.
2. Μετά το διάλειμμα της κυβέρνησης Παπαδήμου ανέλαβε να διαχειριστεί την χρεοκοπία η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου (το ΠΑΣΟΚ, από το 44% του 2009 είχε πάει στο 12% τον Ιούνιο του 2012). Και, μετά την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 έπεσε στο ιστορικό χαμηλό 4,68%, ένα βήμα πριν από την κοινοβουλευτική εξαφάνιση. Αντίθετα, η ηττημένη ΝΔ συγκράτησε το αξιοπρεπέστατο 28%. Οι ευθύνες των Γ. Παπανδρέου και Ευ. Βενιζέλου για τον «εξαγνισμό» της ΝΔ είναι προφανέστατες.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, που ανέλαβε την διακυβέρνηση το 2015, έκανε μια κουτοπόνηρη επιλογή. Ενώ κατακεραύνωνε τις «κυβερνήσεις του παλιού πολιτικού κόσμου» με έμφαση-ευλόγως- στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, άφηνε επιτηδείως έξω από τις ευθύνες τις κυβερνήσεις Καραμανλή της περιόδου 2004-2009, που ευθύνονται πρωτίστως για τη χρεοκοπία. Μάλιστα, επιβράβευσε εμβληματικά πρόσωπα της περιόδου εκείνης, όπως ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, πρώτος τη τάξει υπουργός τότε ή ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δ. Παπαγγελόπουλος, ο οποίος έχει βαριά ευθύνη για το φιάσκο στο οποίο οδηγήθηκαν υποθέσεις σκανδάλων. Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να μιλήσει ο Τσίπρας για «τις προφανείς ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό» (Αντέννα, Απρίλιος 2019). Για να χρησιμοποιήσουμε τη γνωστή έκφραση, πολύ λίγο (και) πολύ αργά. Το διαρκές συγχωροχάρτι, που επί τέσσερα χρόνια έδινε ο Τσίπρας στην ολέθρια πολιτική της ΝΔ, ειδικά την περίοδο 2007-2009, αποδείχτηκε ολέθριο λάθος του. Ετσι, σήμερα δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί την οδυνηρή επιβεβαίωση του Γιούνκερ.
Εν κατακλείδι, οι αντίπαλοι της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ στην αρχή και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να την αποκαθάρουν και να την επαναφέρουν στην εξουσία. Οι ευθύνες της για τη χρεοκοπία με τον καρό ατόνησαν και σχεδόν κοντεύουν να ξεχαστούν. Οι ψηφοφόροι καταλογίζουν σήμερα περισσότερες ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και στο (διαρκώς πληττόμενο) ΠΑΣΟΚ και ετοιμάζονται να επιβραβεύσουν τη ΝΔ, το κόμμα που την περίοδο 2004-2009 τίναξε την μπάνκα στον αέρα και οδήγησε στην χρεοκοπία.
Φαίνεται ότι είχε πολύ δίκιο ο Ιωσήφ Στάλιν όταν έλεγε ότι «το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών»…

Πηγή : www.news247.gr

Tagesspiegel: Ο Εκρέμ Ιμάμογλου είναι ο νέος αντίπαλος του Ερντογάν

 

«Η εκλογή του Δήμαρχου της Κωνσταντινούπολης επηρεάζει την ισορροπία δυνάμεων σε όλη την Τουρκία» γράφει η γερμανική εφημερίδα Der Tagesspiegel εκτιμώντας ότι, ενόψει των επαναληπτικών δημοτικών εκλογών στην Κωνσταντινούπολη στις 23 Ιουνίου, όπου περίπου δέκα εκατομμύρια ψηφοφόροι θα εκλέξουν τον νέο δήμαρχο της Πόλης, η κυβέρνηση του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι νευρική. Και αυτό γιατί ο υποψηφιος της αντιπολίτευσης, Εκρέμ Ιμάμογλου, προηγείται καθαρά στις δημοσκοπήσεις έναντι του Μπιναλί Γιλντιρίμ, του υποψηφίου του κυβερνώντος κόμματος AKP.
Η χθεσινοβραδινή τηλεοπτική αναμέτρηση των δύο υποψηφίων ήταν, ίσως, η τελευταία προσπάθεια του Γιλντιρίμ αλλά και του Ερντογάν να ανατρέψουν το κλίμα, αλλά πολιτικοί αναλυτές στην Κωνσταντινούπολη δήλωσαν στο ΑΠΕ/ΜΠΕ ότι δεν κατάφερε κάτι θεαματικό που να αλλάζει τα δεδομένα.
Ο 49χρονος Ιμάμογλου είχε κερδίσει οριακά τον Γιλντιρίμ στις τοπικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη στις 31 Μαρτίου. Κάτω από την πίεση του ΑΚΡ, η εκλογική επιτροπή διέταξε την επανάληψη των εκλογών για τις 23 Ιουνίου. «Μια νέα ήττα του AKP στη μεγαλύτερη και πλουσιότερη πόλη στην Τουρκία θα έπληττε πολύ την εξουσία του Ερντογάν», τονίζουν οι ίδιες πηγές στο ΑΠΕ ΜΠΕ .
«Η τηλεοπτική μονομαχία θα μπορούσε να έχει μεγάλη σημασία για την εκλογική απόφαση», είχε δηλώσει, άλλωστε, ο Ερντογάν λίγο πριν την εκπομπή.
«Ιστορικό βράδυ» χαρακτήρισε ο συντονιστής του debate Ισμαήλ Κουτσούκαγια τη τηλεμονομαχία. Για πρώτη φορά εδω και 17 χρόνια ένας υποψήφιος του κόμματος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν -του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ)- και του αντιπολιτευόμενου Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP) εμφανίστηκαν μαζί μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα ένας εναντίον του άλλου. 
Ο Ιμάμογλου είναι ένα χαμόγελο της τύχης για την αντιπολίτευση
Η εκλογική εκστρατεία του υποψηφίου της αντιπολίτευσης Εκρέμ Ιμάμογλου φαίνεται να αποδίδει καρπούς.
«Ο πριν απο έξι μήνες ελάχιστα γνωστός Ιμάμογλου είναι ένα απροσδόκητο καλό για το αντιπολιτευόμενο Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό κόμμα και ένα σοκ για το AKP, το κυβερνών κόμμα», τονίζουν οι ίδιες πηγές στο ΑΠΕ/ΜΠΕ.
Στις περισσότερες δημοσκοπήσεις, ο Ιμάμογλου έχει ένα προβάδισμα αρκετών ποσοστιαίων μονάδων μπροστά από τον Γιλντιρίμ, παρόλο που ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας που επιστρατεύθηκε από τον Ερντογάν για το μητροπολιτικό Δήμο της Κωνσταντινουπολης, έχει τα περισσότερα από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης στο πλευρό του.
Ο 48χρονος Ιμάμογλου θεωρείται μεγάλο πολιτικό ταλέντο. Πρώην δήμαρχος της περιοχής Μπελίκντουτσου της Κωνσταντινούπολης, ο Ιμάμογλου έχει γίνει η ελπίδα της αντιπολίτευσης σε ολόκληρη την Τουρκία. «Η εξαιρετικά αμφισβητούμενη απόφαση για επανάληψη των εκλογών του δημάρχου έδωσε στον Ιμάμογλου την αίγλη του …θύματος, την οποία χρησιμοποιεί έξυπνα», τονίζουν πολιτικοί αναλυτές στο ΑΠΕ/ΜΠΕ. «Ο Ιμάμογλου είναι η ελπίδα», είναι το σλόγκαν του υποψηφίου του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος.
Επιπλέον, πιστός μουσουλμάνος ο Ιμάμογλου μπορεί να προσεγγίσει πολύ διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, παρά το ιδιαίτερα πολωμένο κλίμα στο εκλογικό σώμα. Σε αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες συγκαταλέγονται οι υποστηρικτές του δικού του κοσμικού κόμματος CHP καθώς και οι συντηρητικοί ψηφοφόροι της Κωνσταντινούπολης, αλλά και οι Κούρδοι. «Το πολιτικό ταλέντο του Ιμάμογλου είναι ήδη συγκρίσιμο με εκείνο του Προέδρου Ερντογάν, ο οποίος κατά τα πρώτα έτη μετά την προσχώρησή του στο ΑΚΡ το 2002, αναδείχθηκε ηγέτης της Τουρκίας υιοθετώντας μια ρεαλιστική στάση, προβάλλοντας πολιτικές μεταρρυθμίσεις και μηνύματα ανοχής.
Ο Ερντογάν υποτίμησε τον Ιμάμογλου
«Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι το ΑΚΡ και ο ίδιος ο Ερντογάν υποτίμησαν εσφαλμένα την απόφαση να επαναληφθούν οι δημοτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη», γράφει το γερμανικό Der Spiegel και εξηγεί: «Μέσα σε λίγους μήνες ο Ιμάμογλου εξελίχθηκε στις συνειδησεις των ψηφοφόρων από έναν άγνωστο τοπικό πολιτικό σε ελπίδα πολλών εκατομμυρίων Τούρκων σε όλη τη χώρα. Κάποιοι βλέπουν τον οικογενειάρχη που ο ίδιος αποκαλείται «Ekrem Abi» (Μεγάλος Αδελφός Εκρέμ), ακόμη και ως ο μελλοντικός αμφισβητίας του Ερντογάν».
Η αισιοδοξία του Ιμάμογλου είναι μεγάλη. Το μήνυμά του, «ναι μπορούμε», βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την εκστρατεία του φόβου που κήρυξε ο Ερντογάν στις 31 Μαρτίου, όταν ο Τούρκος Πρόεδρος χαρακτήρισε τις δημοτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη ως θέμα «εθνικής επιβίωσης». Ωστόσο, καθώς η τουρκική λίρα υποτιμάται συνεχώς και η ανεργία αυξάνεται, πολλοί ψηφοφόροι ενδιαφέρονται λιγότερο για τις εικαζόμενες συνωμοσίες εναντίον του έθνους και περισσότερο για την τιμή του κρεμμυδιού.
Το κόμμα του Ερντογάν βρίσκεται τώρα στην άμυνα για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια. Σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία, η αντιπολίτευση ξαφνικά θέτει τον τόνο και τα θέματα. Δεν πρόκειται λοιπόν για τα μεγάλα ζητήματα της παγκόσμιας πολιτικής, αλλά για τη φτώχεια, την ανεργία και την παιδική μέριμνα.

Πηγή: www.presspublica.gr

Γ. Μαυρής (Public Issue): ΣΥΡΙΖΑ - Μετά τι διακυβέρνηση, τι;

 
Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτό διαγράφεται μετά τις εκλογές, αναλύει ο δημοσκόπος της εταιρείας Public Issue και πολιτικός επιστήμονας Γιάννης Μαυρής, στην προσωπική του ιστοσελίδα. Όπως αναφέρει, «ύστερα από 4 ½ χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας, η σύμφυση με το κράτος αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ» και τονίζει ότι «δεν διαθέτει στοιχειώδη κομματική οργάνωση», οι δεσμοί του με την εκλογική του βάση παραμένουν «εξαιρετικά ευάλωτες και η εκλογική του επιρροή ασταθής» και καταλήγει ότι «η απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας έχει αρκετές πιθανότητες να λειτουργήσει, καταλυτικά, εις βάρος του κόμματος».

MAVRIS.GR

Σύμφωνα με τον κ. Μαυρή στις πρόσφατες τριπλές εκλογές, αποκαλύφθηκε αυτό που ήταν γνωστό εδώ και καιρό: «ότι δηλαδή η θέση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο συνεχώς μεταβαλλόμενο κομματικό σύστημα, είναι επισφαλής και κάθε άλλο παρά παγιωμένη. Ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώθηκε, ως νεοπαγές κόμμα, στην περίοδο της κρίσης, η σχέση που διαμόρφωσε με το κράτος, καθώς και η πλήρης εγκατάλειψη κάθε έννοιας οργάνωσης, καθιστούν καίριο το ερώτημα, τι θα συμβεί μετά την εκλογική ήττα και την αποχώρησή του από την διακυβέρνηση».
Σε άλλο σημείο αναφέρει ότι «το κυβερνών κόμμα επιχείρησε την αγκίστρωσή του στο κράτος, με επιθετικό τρόπο, προωθώντας μια κομματικοποίηση «παλαιού τύπου». Προκάλεσε έτσι την απομόνωσή του και την υπονόμευση της θέσης του, στα πλαίσια του μεταμνημονιακού κομματικού συστήματος, που ακόμη δεν έχει σταθεροποιηθεί. Θα πρέπει επίσης να διευκρινισθεί, ότι η τάση καρτελοποίησης ενός κόμματος, δεν είναι «νομοτελειακή», ούτε βέβαια σημαίνει ότι δεν μπορεί να ανατραπεί. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα είναι διπλό: Δεν προϋπήρξε ως θεσμοθετημένο κόμμα της διακυβέρνησης, για να μετασχηματιστεί εν συνεχεία σε «κόμμα-καρτέλ». Η τάση κρατικοποίησής του υπήρξε, ταυτόχρονα, και μέσο για τη θεσμοποίησή του και την εδραίωσή του στο νέο κομματικό σύστημα».

MAVRIS.GR

«Με βάση αυτά τα δεδομένα, το ερώτημα τι θα συμβεί μετά την επερχόμενη εκλογική ήττα του κόμματος και την αποχώρησή του από τη διακυβέρνηση της χώρας, αποκτά καθοριστική σημασία. Η απάντησή σε αυτό το ερώτημα προκύπτει από τη διερεύνηση τριών παραμέτρων: Ι) της σχέσης που απέκτησε η κεντρική διεύθυνση του κόμματος με το κράτος, ΙΙ) της δύναμης που διαθέτει η οργανωμένη βάση του κόμματος και ΙΙΙ) της σχέσης εκπροσώπησης που αυτό διαμόρφωσε με την εκλογική του βάση, τόσο κατά την περίοδο της ανόδου του (2012-2015) όσο και κυρίως κατά την περίοδο της διακυβέρνησής του», σημειώνει.
Αναφερόμενος στον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, επισημαίνει ότι έχει πολλές φορές τονιστεί ότι «σημείο καμπής στον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε το Δημοψήφισμα του 2015. Με τη μετάλλαξή του και την προσχώρησή του στη μνημονιακή στρατηγική, πραγματοποιήθηκε η πιο απότομη και χρονικά συμπυκνωμένη «σύγκλιση των κομμάτων στην κορυφή», που έχει συμβεί ποτέ στο ελληνικό κομματικό σύστημα. Το κενό που δημιούργησε αυτή η μετατόπιση, δεν καλύφθηκε από τις κομματικές δυνάμεις που αποχώρησαν. Η διάσπαση της ηγετικής και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχθηκε ότι δεν είχε σημαντική απήχηση στην κοινωνική και εκλογική βάση του κόμματος. Προκάλεσε όμως την πλήρη αποσύνθεση του εναπομείναντος κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, απαλείφοντας κάθε ίχνος μαζικού κόμματος και περιόρισε την ύπαρξη της συγκεκριμένης κομματικής μορφής στον αρχηγό και την ηγετική του ομάδα, μετατρέποντας σε ένα κατεξοχήν αρχηγικό κόμμα κρατικών στελεχών».

MAVRIS.GR

Τι αντιπροσωπεύει σήμερα η οργανωμένη κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ; Τα στοιχεία, σχετικά με τα κομματικά μέλη είναι συντριπτικά. Στη δεύτερη εκλογική νίκη του κόμματος, τον Σεπτέμβριο του 2015, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έφθασαν τα 1.926.000 άτομα, ποσοστό 35,5%. Με βάση τα επίσημα στοιχεία, τα εγγεγραμμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, πριν τη διάσπαση του 2015, έφθαναν τις 32.000. Με τη διάσπαση αποχώρησαν περίπου 6.000 μέλη και στρατολογήθηκαν περίπου 2.000 νέα. Επομένως, μετά τη διάσπαση του 2015, τα εγγεγραμμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ υπολογίσθηκαν σε28.000 άτομα (-6.000+2.000). Ως προς την εκλογική βάση (τους ψηφοφόρους) του κόμματος, αυτοί οι αριθμοί αντιπροσώπευαν το 2015 μηδαμινά ποσοστά, αντίστοιχα, μόλις το 1,66% και το 1,45%
«Είναι γνωστό, ιστορικά, ότι χωρίς την ύπαρξη κάποιας μορφής οργάνωσης, οποιαδήποτε σχέση εκπροσώπησης καθίσταται εξαιρετικά εύθραυστη. Και η κοινωνική απομάκρυνση από τον ΣΥΡΙΖΑ, που καταγράφηκε στις Ευρωεκλογές και θα επαληθευθεί στις βουλευτικές, έχει προϊστορία. Μετά το Δημοψήφισμα του 2015, η σημαντική κάμψη της κομματικής ταύτισης με τον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει πόσο γρήγορα χαλάρωσαν οι ανολοκλήρωτες σχέσεις εκπροσώπησης, που ως νεοπαγές κόμμα διαμόρφωσε με το αντιμνημονιακό κοινωνικό μπλοκ, στην περίοδο της κρίσης. Με βάση τα διαθέσιμα διαχρονικά στοιχεία από το Πολιτικό Βαρόμετρο της Public Issue, η κομματική ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την κατακόρυφη άνοδο του 2015, επέστρεψε τελικά ήδη από το 2016, στα προ των εκλογών του 2012 επίπεδα», προσθέτει.

MAVRIS.GR

Μετά τη Διακυβέρνηση, τι; Όπως υπογραμμίζει, σήμερα, «ύστερα από 4 ½ χρόνια στην διακυβέρνηση της χώρας, η σύμφυση με το κράτος αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διαθέτει στοιχειώδη κομματική οργάνωση, παρά μόνον το «κέλυφος», ούτε εδραίωσε ισχυρές σχέσεις εκπροσώπησης με το κοινωνικό μπλοκ των κυριαρχούμενων. Κατά συνέπεια, οι δεσμοί του με την εκλογική του βάση παραμένουν εξαιρετικά ευάλωτες και η εκλογική του επιρροή ασταθής. Χαρακτηριστικότερη απόδειξη για αυτό το πρόβλημα αποτελεί η συντριπτική ήττα που υπέστη –όχι πλέον ως νέο, αναδυόμενο κόμμα, αλλά ως κόμμα της διακυβέρνησης- στις περιφερειακές και κυρίως τις τοπικές εκλογές. Σε σύνολο 332 Καλλικρατικών Δήμων, η κομματική του επιρροή περιορίσθηκε σε λιγότερους από μια δεκάδα (2,5%)».
Και καταλήγει: «Η πτωτική τάση στην κοινωνική του επιρροή, που διαπιστώθηκε, πρόκειται να δοκιμαστεί περαιτέρω και στις βουλευτικές εκλογές, που υποχρεώθηκε τελικά να προκηρύξει. Το νέο εκλογικό αποτέλεσμα, θα αποτελέσει μια σοβαρότερη ένδειξη για  το ποιος είναι πραγματικά ο βαθμός κομματικής θεσμοποίησής του, ο οποίος όμως με βάση τα γνωστά θεωρητικά μέτρα κρίνεται ως εξαιρετικά χαμηλός. Συνοψίζοντας, έχει γίνει φανερό, ότι η επερχόμενη απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας έχει αρκετές πιθανότητες να λειτουργήσει, καταλυτικά, εις βάρος του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα».

Πηγή : www.naftemporiki.gr

Συναυλία αφιέρωμα στον Πάνο Τζαβέλα στα Λιπάσματα

 

Χριστίνα Παπασταθοπούλου

 Λίγες ημέρες πριν από την έναρξη του Φεστιβάλ Θάλασσας, στην περιοχή των Λιπασμάτων, η Περιφερειακή Ενότητα Πειραιά της Περιφέρειας Αττικής σε συνεργασία με τον Δήμο Κερατσινίου – Δραπετσώνας πραγματοποιεί σήμερα Σάββατο στις 21.00 μουσική εκδήλωση με σπουδαίους ερμηνευτές και καλλιτέχνες (Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Πάνος Μπούσαλης, Νίκος Μποφίλιος, Σταύρος Ξένος, Νατάσσα Παπαδοπούλου-Τζαβέλλα, Λευκοθέα Φιλιππίδη, Λάκης Χαλκιάς και Φιλική Συμμετοχή της Καλλιόπη Βέττα.)
Η συναυλία είναι αφιερωμένη στον Πάνο Τζαβέλλα στον άνθρωπο που ανέστησε το αντάρτικο τραγούδι και τα τραγούδια της Αντίστασης. «Οπλίζω την κιθάρα μου με μελωδίες κι όνειρα και τραγουδώ» όπως έλεγε ο ίδιος. Τους ερμηνευτές συνοδεύει το Μουσικό Σύνολο «Ρωμιοσύνης».
Η περιοχή των Λιπασμάτων τα τελευταία χρόνια εξελίχθηκε μετά την αξιοποίησή της από τον Δήμο Κερατσινίου – Δραπετσώνας με τη συνεργασία της Περιφέρειας Αττικής σ' ένα υπερτοπικό πολυχώρο με υποδομές πολιτισμού και αναψυχής.
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.

Πηγή : www.efsyn.gr

Το κοινό καλό και η απλή αναλογική

 

Γιώργος Σταματόπουλος

Πολιτικά ευπρεπείς εμφανίζονται μερικοί, έχουν αρχίσει όμως να βγάζουν φλύκταινες, να ολοφύρονται και λοιπά για τα περίεργα φαινόμενα που ανακύπτουν από τη χρήση της απλής αναλογικής.

Τι θα κάνουν οι κακόμοιροι οι δήμαρχοι τώρα που δεν έχουν παντοδυναμία; Που δεν θα μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν; Που θα είναι αναγκασμένοι να συνομιλούν και με άλλους για να είναι σε θέση να πάρουν μια απόφαση;

Αχ, προβλέπονται βραχυκυκλώματα, φωνασκούν οι ευπρεπείς κύριοι, μαθημένοι, χρόνια τώρα, να αποφασίζουν και να διατάζουν οι δήμαρχοι και ταυτόχρονα να κοκορεύονται ότι στις δημοκρατίες επικρατεί η πλειοψηφία.

Μα, αν ένα έργο είναι τοπικής ωφέλειας ή και εθνικής γιατί να μη συμφωνήσει η αντιπολίτευση; Για να δείξει ότι κάνει αντιπολίτευση και μόνο; Θα καταστεί, έτσι και αρνηθεί να συμφωνήσει, απεχθής εκ μέρους του συνόλου. Το σύνολο θα καταλάβει ότι είναι καλύτερα να συμφωνούν όλοι -και επιτέλους θα σταματήσει η «δικτατορία» των εργολάβων, των απ’ ευθείας αναθέσεων έργων καθώς και η πλειοψηφική μυστικοπάθεια και αλαζονεία.

Είναι εξάλλου πιθανό να μάθουν πλέον, θέλουν-δεν θέλουν, να συνομιλούν μεταξύ τους οι αντίπαλες παρατάξεις και να προωθούν το κοινό καλό. Εάν το καλό είναι κοινό, ποιος θα τολμήσει να αμφισβητήσει την προώθησή του, την ψήφισή του και την εκτέλεσή του; Οσοι λοιπόν θέλουν να πάρουν αποφάσεις πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι θα χρειαστούν τη συναίνεση και των υπολοίπων και όχι την απλή πλειοψηφία του κατευθυνόμενου και χειραγωγούμενου δημοτικού συμβουλίου.

Η αλήθεια είναι ότι θα υπάρξουν προβλήματα, μια και οι δήμαρχοι αλλά και οι δημότες δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι αλήθεια επίσης ότι περισσότερο έχουν δυσφορήσει οι δημότες [τι σου κάνει η ελλιπής γνώση και μια οιονεί δουλοφροσύνη, η ανυποληψία των θεσμών…]. Και πώς θα παίρνονται αποφάσεις, αναφωνούν οι ευπρεπείς της πολιτικής και μαζί τους η κοινή γνώμη [αυτή η μάστιγα της δημοκρατίας]. Ε, ας δοκιμαστεί στην πράξη επιτέλους, ας μάθουμε, επιτέλους, ποιο είναι το συμφέρον της περιοχής μας και ποιο είναι το ενδιαφέρον των τοπικών αρχόντων για την αναβάθμιση αυτής της περιοχής, αυτής της χώρας εντέλει.

Ποια απόφαση δηλαδή που προωθεί τα συμφέροντα όλων δεν θα γίνει αποδεκτή από όλους που συμμετέχουν στη διοίκηση; Οσο και αν ξινίζουν τα μούτρα μερικών, όσο και αν νομίζουν ότι θα επικρατήσει σύγχυση και αναποτελεσματικότητα, είναι βέβαιο εντούτοις ότι θα ανυψωθεί το επίπεδο του διαλόγου και της υπεράσπισης του κοινού καλού. Αυτά βέβαια δεν αρμόζουν σε εκείνους που έχουν μάθει σε αυτοδυναμίες και σε απρόσκοπτη «άσκηση» των διοικητικών τους καθηκόντων -τι να κάνουμε.

Να μάθουν να συμμετέχουν όλοι, να μάθουν να σκέπτονται όλοι και να μην περιμένουν λύσεις από δημαρχοκεντρισμούς και υποτέλειες, αυτό ευαγγελίζεται η αρχή της απλής αναλογικής. Μα δεν είναι αυτά για την εποχή μας, θα πουν οι δήμαρχοι και οι δημότες και οι ανησυχούντες ευπρεπείς της πολιτικής ζωής του τόπου· δεν έχει σημασία, η ζωή είναι σε ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Ετσι δεν κομπάζουμε οι πλείστοι;

Πηγή: www.ipyxida.gr

Η περίεργη ιστορία του ευρώ: Πως και ποιοι αποφάσισαν το σύμβολο (€)

 

Οι ελληνικές ρίζες και η τραγική ειρωνεία.

Είναι στη ζωή μας σχεδόν δύο δεκαετίες και όπως όλα τα άλλα νομίσματα, η αξία του έχει κυμανθεί σε διάφορα επίπεδα. Αυτό που έχει όμως μοναδικό, όπως αναφέρει το BBC σε αφιέρωμά του, είναι ότι η αξία του δεν είναι μόνο νομισματική. Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς άλλο νόμισμα που να έχει συνδεθεί με τόσο υψηλές φιλοδοξίες και πολιτικό ιδεαλισμό. Και με τους τριγμούς που προκαλεί το δράμα του Brexit, αυτό επιβεβαιώνεται ακόμη περισσότερο.
Όντας ένα από τα νεότερα νομίσματα του κόσμου, τα γεγονότα πίσω από τη γέννησή του έχουν καταγραφεί σχολαστικά. Όλοι έχουμε ζήσει τις συνόδους, τις διαφωνίες, τις συνθήκες και τις  πανηγυρικές αναλήψεις των πρώτων ευρώ από τα ΑΤΜ.  Αυτό που αποτελεί μυστήριο –και αμφιλεγόμενο- είναι πως υιοθετήθηκε το συγκεκριμένο σύμβολο για το ευρώ.
Το όνομά του παρόλα αυτά γνωρίζουμε ότι αποφασίστηκε στην Μαδρίτη το 1995. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, υπερίσχυσε η πρόταση ενός Βέλγου καθηγητή έναντι μιας πλειάδας άλλων επιλογών, όπως το σαιξπηρικό «ducat» (δουκάτο) που ήταν παλιό ευρωπαϊκό νόμισμα.
Το «ευρώ» επικράτησε κυρίως γιατί ένας βασικός  παράγοντας για την επιλογή  ήταν ότι το όνομα θα έπρεπε να είναι ίδιο σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης.
Όσο για το σύμβολο, σε αντίθεση με τα άλλα νομίσματα που εξελίχθηκαν μέσα στους αιώνες, το σύμβολο του ευρώ σχεδιάστηκε από επιτροπή.
Έπρεπε να περιλαμβάνει τρία βασικά στοιχεία: να είναι ένα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο σύμβολο της Ευρώπης, να αντηχεί γνωστά υπάρχοντα σύμβολα νομισμάτων και να είναι όμορφο αισθητικά και απλό να γράφεται με το χέρι. 

Kai Pfaffenbach / Reuters

Οι αρμόδιοι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατάρτισαν έναν κατάλογο με 30 επιλογές, οι οποίες στη συνέχεια μειώθηκαν σε 10 και αποτέλεσαν αντικείμενο δημοσκόπησης. Από τον κατάλογο αυτόν προέκυψαν δύο πιθανά σύμβολα και η τελική επιλογή έγινε από τον τότε Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jacques Santer, και τον Yves-Thibault de Silguy, τον Επίτροπο που ήταν αρμόδιος για τα οικονομικά και νομισματικά θέματα την εποχή εκείνη. 
Όταν το τελικό σύμβολο παρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο του 1996, η  εφημερίδα The European το χαρακτήρισε ένα σύμβολο «ακριβές, με αυτοπεποίθηση, σαν ένα μεταμοντέρνο πρέτσελ».

Οι ελληνικές ρίζες

Ωστόσο προκάλεσε και σύγχυση. Τι είναι το €; Ένα C με δύο οριζόντιες γραμμές;
Όχι. Στην πραγματικότητα ήταν εμπνευσμένο από το ελληνικό γράμμα έψιλον, που συμβολίζει την κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και την ευρωπαϊκή ιστορική συνέχεια. Το E είναι φυσικά και το πρώτο γράμμα της λέξης Ευρώπη. Οι δύο έντονες παράλληλες οριζόντιες γραμμές συμβολίζουν τη σταθερότητα του νομίσματος. Τραγική ειρωνεία ότι η μεγαλύτερη κρίση που αμφισβήτησε την σταθερότητα του νομίσματος, ήρθε από την Ελλάδα…

ASSOCIATED PRESS

Ποια ήταν τα άλλα σύμβολα

Περιέργως, είναι δύσκολο να βρει κανείς τα άλλα σύμβολα που είχαν προταθεί. Πιθανότατα φυλάσσονται σε κάποιο θησαυροφυλάκιο των Βρυξελλών, αναφέρει το BBC. Και μια αναζήτηση ονλάιν δεν αποκαλύπτει τίποτα. Σας το € να ήταν το μόνο που υπήρξε ποτέ.
Ομιχλώδης είναι και η διαδικασία της δημοσκόπησης που έγινε για να καταλήξουν στα δύο τελευταία σύμβολα. Πόσοι Ευρωπαίοι πολίτες απάντησαν και από ποιες χώρες; Άγνωστο.

Το ευρώ εισήχθη ως λογιστική μονάδα (χωρίς μετρητά), για παράδειγμα στις ηλεκτρονικές μεταφορές, τα μεσάνυχτα της 1ης Ιανουαρίου 1999, αντικαθιστώντας το ΕCU (την παλαιότερη Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα). Το 2002, με 14,25 δισεκατομμύρια τραπεζογραμμάτια και 50 δισεκατομμύρια κέρματα, κυκλοφόρησε σε 11 κράτη μέλη.

  Πηγή: www.huffingtonpost.gr

Στις 2 Ιουνίου κερδίζει ο Άγιος Δημήτριος

 

Την Κυριακή 2 Ιουνίου 2019, να είμαστε όλες και όλοι εκεί!
 

Αγαπητοί συμπολίτες, συνδημότες και συνδημότισσες,

 

Με την εκλογική σας ετυμηγορία της 26ης Μαΐου, αναγνωρίσατε το έργο μας, δικαιώσατε τις προσπάθειες που καταβάλαμε και αποδεχθήκατε το κάλεσμά μας να συνεχίσουμε μαζί αυτή την ωραία πορεία που έχουμε χαράξει για την πόλη μας.

Η εμπιστοσύνη σας αποτυπώθηκε με την κατακόρυφη άνοδο των εκλογικών ποσοστών που δώσατε στο συνδυασμό ΑλλάΖΟΥΜΕ την ΠΟΛΗ, φέρνοντάς τον στην πρώτη θέση με διαφορά 14 μονάδων από τον δεύτερο.

Ωστόσο, η απλή αναλογική, αλλάζει τον χάρτη της εκπροσώπησής σας στο Δημοτικό Συμβούλιο και μας φέρνει όλους προ των ευθυνών μας για τον τρόπο που θα πορευτούμε από εδώ και μπρος.

Στην εκλογή της επόμενης Κυριακής κρίνονται:

·         Η γνώση και η άποψη για τα προβλήματα του τόπου μας

·         Η υπευθυνότητα απέναντι στον πολίτη και η συνέπεια στις αρχές της δημοκρατίας, της διαφάνειας και της συλλογικότητας

·         Η δυνατότητα σύνθεσης απόψεων και ανάπτυξης συνεργατικών δράσεων

·         Η ευχέρεια διαμόρφωσης προγραμματικών συγκλίσεων

Με βαθύ αίσθημα δικαίωσης, αλλά κυρίως αυξημένης ευθύνης, εμείς είμαστε έτοιμοι για την επόμενη μέρα.

Εκφράζω ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την ανταπόκρισή σας, μια μεγαλύτερη υπόσχεση ότι θα κάνω το καλύτερο δυνατό για να σταθώ άξια απέναντι στις προσδοκίες σας και ένα κάλεσμα συσπείρωσης και αγώνα για να επισφραγίσουμε αυτή τη σπουδαία νίκη της 26^ης Μαΐου.

Με τις σκέψεις αυτές, απευθύνω ενωτικό κάλεσμα σε όλους τους συμπολίτες μας, που κατά την πρώτη Κυριακή δεν δικαιώθηκε η προτίμησή τους.

Ο Άγιος Δημήτριος μας έχει ανάγκη όλους.

Να αφήσουμε πίσω κάθε δευτερεύον που μας χωρίζει, να διαμορφώσουμε νέο κλίμα συνεργασίας και ενότητας και να σκύψουμε με νέο πνεύμα πάνω στα κοινά μας προβλήματα.

Στις 2 Ιουνίου ψηφίζουμε για το μέλλον της πόλης μας!

Ας είμαστε όλοι εκεί!

Μαρία Ανδρούτσου
Επικεφαλής της δημοτικής κίνησης
ΑλλάΖΟΥΜΕ την ΠΟΛΗ 

Οι Επιπτώσεις των Ευρωεκλογών

 

Δημήτρης Σούρδης*

 

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μπορεί μεν να δρομολόγησε εξελίξεις στην εθνική πολιτική σκηνή, αλλά φαίνεται να έχει ξεχαστεί εντελώς ότι το άμεσο αποτέλεσμά τους ήταν οι αλλαγές συσχετισμών στο ευρωκοινοβούλιο. Όσο και να υποβαθμίζεται η σημασία του, οι εξελίξεις στο εγχείρημα της ΕΕ, καθορίζονται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό και από τις πλειοψηφίες που διαμορφώνονται στην ευρωβουλή. Η παντελής απουσία λόγου για τις επιπτώσεις των ευρωεκλογών, δείχνει αν μη τι άλλο ότι τα κόμματα ενδιαφέρονται κυρίως για την νομή της εξουσίας εκεί που μπορούν να την έχουν, δηλαδή εντός των τειχών.
Επειδή όμως τους περισσότερους δεν τους αφορούν τα παιγνίδια εξουσίας, καλό είναι να δούμε τι προοιωνίζουν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.
Η σύνθεση της επόμενης ευρωβουλής χαρακτηρίζεται από

• σημαντικές απώλειες των χριστιανοδημοκρατών (ΕΛΚ), σοσιαλδημοκρατών (S&D) και της αριστεράς και πρασίνων των βορείων χωρών (GUE/NGL),
• άνοδο των φιλελευθέρων (ALDE&R), των εθνοκεντρικών και ακροδεξιών (EFD&D και ENF), καθώς και των οικολογικών κομμάτων (Greens/EFA).

Αν τώρα θέλουμε να εκτιμήσουμε την επίδραση αυτών των αλλαγών στην πολιτική του ευρωκοινοβουλίου, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι για πρώτη φορά οι δυνάμεις χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών αθροιζόμενες δεν σχηματίζουν πλειοψηφία. Αυτό σημαίνει ότι για να υπάρξει πρόοδος σε ζητήματα ευρωπαϊκής εμβάθυνσης θα πρέπει πέραν της μεταξύ τους συμφωνίας, να συναινέσουν είτε οι φιλελεύθεροι είτε (και) οι οικολόγοι. Στην πρώτη περίπτωση θα χρειαστεί να κάνουν ακόμη μεγαλύτερες υποχωρήσεις στις δυνάμεις της αγοράς, οπότε λογικά θα πρέπει να αναμένουμε περαιτέρω συρρίκνωση των κοινωνικών μέτρων.
Στην δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Το σημερινό κατεστημένο βρίσκεται και αυτό αντιμέτωπο με την επίλυση οικολογικών προβλημάτων και εκείνο που θα επιθυμούσε είναι η αντιμετώπιση τους , χωρίς να θίγεται η κρατούσα κοινωνική οργάνωση. Έτσι ανάμεσα σε διάφορες εκδοχές εναλλακτικών μέτρων θετικών για την οικολογία, θα προωθήσουν εκείνες που δεν το θίγουν, ανεξάρτητα από το εάν αυξάνουν τις ανισότητες ή / και μειώνουν τις ελευθερίες των πολιτών. Οι οικολόγοι από την στιγμή που δεν περιλαμβάνουν ρητά την κοινωνική (ταξική) παράμετρο ή την θεωρούν υποδεέστερη και μη έχοντες την δύναμη να επιβάλλουν εναλλακτικές, είναι υποχρεωμένοι να συμπράξουν.
Τέλος η άνοδος των εθνοκεντρικών και ακροδεξιών δυνάμεων θα δυσκολέψει τις προσπάθειες στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Τα κόμματα αυτά όχι μόνον αντιτίθενται στην εμβάθυνση της ΕΕ, αλλά όντας εθνοκεντρικά συγκρούονται μεταξύ τους παρά τις όποιες επιφανειακές συμφωνίες. Έτσι π.χ. η συμφωνία μεταξύ Salvini και Orbán για κλείσιμο των συνόρων ώστε να μην εισέρχεται κανένας μετανάστης στην Ευρώπη, δεν θα έχει νόημα όταν ο Salvini θα επιμείνει στην διανομή των προσφύγων σε όλες τις χώρες και ο Orbán στην πολιτική του να μην δέχεται ούτε έναν μετανάστη.
* Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Χάθηκαν 150.000 δέντρα στις εκλογές Σχεδόν 5.000 τόνοι αχρησιμοποίητων ψηφοδελτίων.

Ο εξωφρενικός αριθμός των 77 εκατομμυρίων φακέλων και 53.850.000 φύλλων χαρτιού για ψηφοδέλτια (107.700 δεσμίδες x 500 φύλλα) είχε παραγγείλλει το υπουργείο Εργασίας τον περασμένο Φεβρουάριο για τις αυτοδιοικητικές κάλπες, τις Ευρωεκλογές αλλά και τις εθνικές εκλογές που έπονται στις 7 Ιουλίου.
Το συνολικό κόστος ανήλθε στα 7 εκατ. ευρώ, όμως το πιο λυπηρό από όλα στην συγκεκριμένη υπόθεση είναι η τεράστια οικολογική καταστροφή που συντελέστηκε για την τριπλή εκλογική αναμέτρηση καθώς και για αυτήν που ακολουθεί τον επόμενο μήνα.
Μόνο στο δήμο Θεσσαλονίκης χρησιμοποιήθηκαν περίπου 500 έως και 1.000 τόνοι χαρτιού, σύμφωνα με τον Γιώργο Μήλιο, διευθυντή ενός εκ των μεγαλύτερων τυπογραφείων της Θεσσαλονίκης.

ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ/ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΓΟΥΡΤΖΗΣ

«Αν μιλήσουμε για τα μεμονωμένα ψηφοδέλτια ενός συνδυασμού και μόνο, για τους περίπου 400.000 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους στον δήμο Θεσσαλονίκης, μιλάμε για περίπου δύο με τρεις τόνους χαρτιού ανά τυπογραφείο. Από την άλλη, μπορούμε να μιλήσουμε για εκατό περίπου τόνους χαρτιού που είναι αναγκαίοι μόνο και μόνο για τα ψηφοδέλτια που θα τυπώσει ένα τέτοιο τυπογραφείο» ανέφερε ο κ. Μηλιός.

Σκόρπιες απόπειρες διάσωσης του χαρτιού

Από αυτούς τους 1.000 τόνους χαρτιού, έγινε γνωστό ότι οι δήμοι Πυλαίας -Χορτιάτη, Θερμαϊκού και Καλαμαριάς, σε συνεργασία με τον Φορέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΦοΔΣΑ) Κεντρικής Μακεδονίας έχουν συγκεντρώσει μόλις είκοσι τόνους από τα ψηφοδέλτια των εκλογών, στο πλαίσιο προγράμματος συλλογής έντυπου χαρτιού.

ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ/ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

 Ο πρόεδρος του Φορέα, Μιχάλης Γεράνης, εξηγεί πως όλοι οι υπόλοιποι δήμοι  με δική τους ευθύνη συλλέγουν για ανακύκλωση τόσο τα ψηφοδέλτια όσο και το προεκλογικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε.
Ωστόσο, ενιαία πολιτική για την ανακύκλωση των ψηφοδελτίων δεν υπάρχει. Οι προσπάθειες που κάνουν ορισμένοι «φιλικοί προς το περιβάλλον δήμοι» είναι μεμονωμένες. 
Στη Σπάρτη, η ανακύκλωση τόνων χαρτιού από τον αυξημένο αριθμό ψηφοδελτίων που χρησιμοποιήθηκαν στις πρόσφατες  εκλογές άρχισε, ήδη, όπως πληροφορεί ο δημοτικός σύμβουλος κ. Σταύρος Αργυρόπουλος.

ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ/ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΓΟΥΡΤΖΗΣ

Στη Χίο, χρειάστηκαν δύο ημέρες δρομολογίων με 6 φορτηγά των τεσσάρων τόνων έκαστο για την μεταφορά των ψηφοδελτίων που κατέληξαν στην ανακύκλωση.
Η Περιφερειακή Ενότητα Βορείου Τομέα Αθηνών είχε μεριμνήσει να προμηθεύσει τα εκλογικά κέντρα της δικαιοδοσίας της με κάδους ανακύκλωσης χαρτιού και «χαρτοφάγους». 
Αυτές είναι οι προσπάθειες που έχουν γίνει γνωστές. Εντούτοις, παραμένει άγνωστο πόσους από αυτούς τους χιλιάδες τόνους χαρτιού ανά την επικράτεια θα ανακυκλωθεί τελικά. 

EUROKINISSI/ΛΥΔΙΑ ΣΙΩΡΗ

5.000 τόνοι αχρησιμοποίητων ψηφοδελτίων

Το Δίκτυο «Φίλοι της Φύσης», με επιστολή του προς το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Περιβάλλοντος και τους Δήμους, είχε απευθύνει έκκληση προεκλογικά για την ανακύκλωση των μη χρησιμοποιημένων ψηφοδελτίων στις Ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές 
Σύμφωνα με εκτιμήσεις των μελών του, τα μη χρησιμοποιημένα ψηφοδέλτια θα προσέγγιζαν σε βάρος τους 5.000 τόνους χαρτιού.

80 κιλά χαρτιού ανά δέντρο

 Οπως επισημαίνει ο κ. Γεράνης, «για τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές εκλογές σε όλη την Ευρώπη χρειάστηκε να κοπούν 150.000 δέντρα για να παραχθούν τα ψηφοδέλτια».

ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ/ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΓΟΥΡΤΖΗΣ

Στις Σκανδιναβικές χώρες για την παραγωγή χαρτιού χρησιμοποιείται κυρίως το έλατο. Η ποσότητα που λαμβάνεται έχει άμεση σχέση με το μέγεθος του δέντρου και τη μάζα του κορμού του. Συνήθως ένα μέσο δέντρο δίνει 40 κιλά γραφικής ύλης (8.000 φύλλα Α4) και 80 κιλά περίπου αν μιλάμε για χαρτί εφημερίδας, που αντιστοιχεί σε αυτό των ψηφοδελτίων.
Μετά από όλα αυτά τα θλιβερά στοιχεία, συζητάμε ακόμη - εν έτει 2019 - αν πρέπει να έρθει επιτέλους στη χώρα μας η ηλεκτρονική ψήφος...

Πηγή: www.huffingtonpost.gr

Ρεκόρ εκπροσώπησης των γυναικών στο νέο Ευρωκοινοβούλιο

 

Σημαντική αύξηση της εκπροσώπησης των γυναικών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έφερε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 26ης Μαΐου, καθώς σύμφωνα με τα αποτελέσματα οι γυναίκες μέλη του φτάνουν τις 286 σε σύνολο 751 ευρωβουλευτών.
Φυσικά εξακολουθούν να υπερτερούν αριθμητικά οι άνδρες ευρωβουλευτές (60%), αλλά αυτή η αύξηση των γυναικών από 36% το 2014 σε 39% σήμερα είναι πολύ σημαντική και φυσικά μεγαλύτερη από τον μέσο όρο της εκπροσώπησης γυναικών στα εθνικά κοινοβούλια της Ε.Ε. που φτάνει το 30,2%.
Πρόοδος, αν σκεφτεί κανείς ότι στο πρώτο Ευρωκοινοβούλιο το 1979 οι γυναίκες εκπροσωπούνταν μόλις σε ποσοστό 15,2%.
Να σημειωθεί ότι στη Βουλή των Αντιπροσώπων στις ΗΠΑ οι γυναίκες μέλη του είναι μόλις 23,6%, ενώ στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων είναι 32%.
Στο Ευρωκοινοβούλιο, μόνο 6 χώρες έχουν υψηλότερο ποσοστό εκπροσώπησης γυναικών απ’ ό,τι ο μέσος όρος: η Σουηδία (55%), η Φινλανδία (54%), η Γαλλία, η Σλοβενία και το Λουξεμβούργο (από 50%) και τη βρετανική Βουλή (Βουλή το Κοινοτήτων και Βουλή των Λόρδων συνολικά, 47%).
Από την άλλη πλευρά, η Κύπρος δεν εξέλεξε καμία γυναίκα στη Ευρωβουλή, η Σλοβακία μόλις δύο σε σύνολο 14 ευρωβουλευτών, ενώ βάσει των προσωρινών αποτελεσμάτων η Ιρλανδία εξέλεξε γυναίκες σε ποσοστό 27%, η Ελλάδα 23,8%, η Ρουμανία 22% και η Βουλγαρία 29%.
Η εκπροσώπηση των γυναικών στα όργανα λήψης αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα από τα μείζονα ζητήματα, τα οποία έχουν να κάνουν με θέματα ισότητας και δικαιωμάτων.
Πλέον, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θα ενισχύσουν τις φωνές που ζητούν περισσότερες γυναίκες σε θέσεις ευθύνης στην Ένωση, όπως ως αντικαταστάτριες των Ζακ Κλοντ Γιούνκερ και Ντόναλντ Τουσκ.
Σύμφωνα με την Γκουεντολίν Λεφέβρ, πρόεδρο του Λόμπι Ευρωπαίων Γυναικών (EWL), που έκανε την ανάλυση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών, «ήρθε η ώρα να εστιάσουμε στο μέλλον της Ε.Ε. Ζητούμε από τα κράτη-μέλη να προτείνουν δύο πρόσωπα για κάθε θέση επιτρόπου και τουλάχιστον το ένα να είναι γυναίκα. Αυτό θα δώσει μεγαλύτερη ποικιλομορφία εμπειριών, αλλά και επιλογών και θα ωφελήσει όλους τους πολίτες της Ε.Ε.».
Πάντως, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, στη διάρκεια της συνόδου κορυφής της 28ης Μαΐου, με θέμα τους νέους επικεφαλής των πέντε βασικών οργάνων της Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωκοινοβούλιο και Εκπρόσωπος Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας) είχε αφήσει να εννοηθεί ότι υπάρχει αντίσταση για τον διορισμό γυναικών στις θέσεις αυτές.
«Ισορροπία στην εκπροσώπηση των δύο φύλων σημαίνει τουλάχιστον δύο γυναίκες. Θα δούμε αν είναι εφικτό», ανέφερε ο Ντόναλντ Τουσκ. «Είναι το σχέδιό μου και προσωπική φιλοδοξία να το πετύχω, αλλά δεν έχω ισχυρή στήριξη από όλους».
Άλλωστε, πρέπει να σημειωθεί ότι μόλις τρεις χώρες στην Ε.Ε. έχουν γυναίκες πρωθυπουργούς (η μία είναι η Τερέζα Μέι, η οποία παραιτείται την ερχόμενη εβδομάδα), ενώ τα ονόματα γυναικών που ακούγονται για υψηλόβαθμες θέσεις στην Ε.Ε. είναι πρώην υπουργός Οικονομικών της Δανίας, Μαργκρέτε Βεστάγκερ, η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, και το στέλεχος του διοικητικού συμβουλίου της Παγκόσμιας Τράπεζας, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα.
Το Λόμπι Ευρωπαίων Γυναικών πάντως επιμένει ότι στην Ε.Ε. πρέπει να υπάρξει και μία θέση επιτρόπου για τα δικαιώματα των γυναικών.

Πηγή: www.efsyn.gr