Τα φανταστικά σενάρια είναι… κτήμα του καθενός. Παρέχονται δωρεάν και απασχολούν μόνο τον δημιουργό τους, είτε σε στιγμή ονειροφαντασιάς, είτε σε ιδιαίτερες στιγμές προσωπικών σχέσεων… Όμως, τα φανταστικά σενάρια προκαλούνται, ενίοτε, από στοιχεία τής πραγματικότητας, που μάλλον μέσω μαγνητικών κυμάτων μάς οδηγούν (όχι άδικα) στη δημιουργία υποθέσεων φανταστικών μεν, αλλά που δεν απέχουν από την πραγματικότητα της εποχής.
Και, για να μπω στο θέμα.
Έβλεπα-λέει-να ζούμε στην πραγματική καθημερινότητα που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, με την οικονομική κατηφόρα που βιώνουμε και όλα τα άλλα, ας μην τα επαναλάβω… Ένα καινούργιο στοιχείο που περιείχε το φανταστικό μου σενάριο, πρέπει να πω έντονα αυτές τις μέρες, είναι η διακοπή έκδοσης μεγάλων και ιστορικών εφημερίδων (ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ κα). Όταν το συζητάω με τις παρέες μου, μού λένε πως το φανταστικό αυτό σενάριο δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Δεν παριστάνω τον ανίδεο. Γνωρίζω τις καταστάσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα εκδοτικά συγκροτήματα και οι Όμιλοι. Γνωρίζω πως η βαθιά οικονομική κρίση, όπως επίσης και η εξάπλωση του ηλεκτρονικού Τύπου, θα χτυπούσε τον έντυπο, όπως συμβαίνει στη δισκογραφία, στο βιβλίο, στον κινηματογράφο κλπ. (Έχω αναφερθεί επανειλημμένως ως προς τα τελευταία). Αλλά με καταπλακώνει-ομολογώ-μια εικόνα. Εκείνη που αφήνει ορφανή μια χώρα, ένα λαό, ένα έθνος, μια Δημοκρατία, δίχως να κυκλοφορούν πρωινές, απογευματινές και Κυριακάτικες εφημερίδες! Εφημερίδες κάθε ιδεολογικής τοποθέτησης, έστω κι εκείνες οι πιο κίτρινες (άλλωστε αυτές οι κίτρινες, δεν έλειψαν ποτέ από τη χώρα μας. Από καμία χώρα θα έλεγα, πέρα από τις απολυταρχικές).
Το πώς εξελίχθηκε η κατάσταση και φθάσαμε να κινδυνεύουν πραγματικά με κλείσιμο κάποιες εφημερίδες, δεν θα το θίξω εδώ για λόγους αυτονόητους. Η συνθετικότητα των πεπραγμένων και των σχέσεων εκδοτών-δημοσιογράφων- διοικητικών εργαζομένων, στα τυπογραφεία και στους μηχανισμούς τής διανομής, στα δάνεια και στις τραπεζικές σχέσεις, είναι μια καθημερινότητα που λειτουργεί από τη στιγμή σύστασης του ελληνικού κράτους. Το γευτήκαμε το 1988 με το κλείσιμο της εφημερίδας του Κοσκωτά «24 Ώρες» και με τα έξη περιοδικά που εξέδιδε, μεταξύ αυτών και το αξιοσημείωτο «Τέταρτο» του Μάνου Χατζιδάκι. Το 2011 με το κλείσιμο της εμβληματικής «Ελευθεροτυπίας» που κυκλοφορούσε από το 1975. Μεγάλη ορφάνια, παρ’ ότι το παράδειγμα Κοσκωτά μάς παραπέμπει σε υψηλού τύπου παρανομίες και μαύρο χρήμα… Στο νου μού έρχονται δύσκολες εποχές του ‘60 για την ιστορική ΑΥΓΗ, όταν όλες οι οργανώσεις τής τότε Αριστεράς ξεχυθήκαμε για οικονομικό έρανο με στόχο να σώσουμε την εφημερίδα, για να μη σταματήσει η κυκλοφορία της… Θα ήταν και τότε ένα μεγάλο πλήγμα στην ενημέρωση του πολίτη. Πρόσφατα, είμαστε θεατές του κλεισίματος ιστορικών εκδοτικών οίκων όπως Παπασωτηρίου, Ελευθερουδάκη, άλλοι μικρότεροι εκδοτικοί οίκοι που φυτοζωούν, όπως έγινε και με εταιρείες δίσκων, με καταστήματα δίσκων που έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από την Επικράτεια. Ένας ολόκληρος πολιτισμός που κινδυνεύει μέσα στο χάος τής αβεβαιότητας και ενός παρελθόντος, σε περιπτώσεις έως και αμαρτωλού…
Φτώχεια, φτώχεια και τω Θεώ δόξα, που λένε οι χριστιανότεροι από μένα…
Πώς να αποφύγω αυτό το φανταστικό σενάριο, το οποίο κινείται μέσα στον ρεαλισμό της εποχής μας, όχι ως όνειρο αλλά ενδέχεται, ως υπαρκτό γεγονός ; Κάθε εστία εργασίας που κλείνει, αφήνει πίσω του στρατούς από μικρές κοινωνίες ανέργων, που μαζί με άλλες γίνονται πλήθος και μια βαριά αλυσίδα που κρατάει από το πόδι αιχμάλωτο έναν ολόκληρο λαό. Βλέπε και στο τηλεοπτικό τοπίο: το Mega, τις προοπτικές Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες και όλο εκείνο το κομφούζιο που τελικά ανεστάλη. Μέσα σ’ όλα αυτά και επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο. Μα, τι θέλω και καταπιάνομαι με τέτοια εργασιακά που έχω μεσάνυχτα… Εγώ βλέπω μπροστά μου ένα φανταστικό σενάριο να με κατατρέχει και να με πνίγει η προοπτική του…
Δεν υπάρχει δημοκρατία και Πολιτισμός δίχως εφημερίδες και πληροφόρηση. Δεν επιθυμώ να ζήσω σε μια ακόμα πιο κουτσή δημοκρατία. Αυτή η σκέψη με πάει σε μια άλλη, όταν ένας από τους συναδέλφους μου μετακομίζοντας σε καινούργιο σπίτι, απαλλάχτηκε από κάθε βιβλίο και ίχνος γραφής, ζώντας πλέον χωρίς βιβλιοθήκες! Κανένα βιβλίο! Μόνο μερικά περιοδικά lifestyle και αθλητικές εφημερίδες «κοσμούσαν» τους δερμάτινους μαύρους μοντέρνους καναπέδες…
Έχετε φανταστεί σπίτια δίχως βιβλιοθήκες; Μπορείτε να ζήσετε μια τέτοια ερημία; Νιώθετε τη σημαντικότητα του θέματος; Αυτό δεν είναι σενάριο φαντασίας που επινόησε το μυαλό μου. Είναι πραγματικότητα! Πόσο σκοτάδι παράγεται από ένα τέτοιο θέαμα ενός σπιτιού χωρίς βιβλιοθήκες; Χωρίς ζωή; Χωρίς την παραμικρή υποψία γνώσης, έστω αιωρούμενης;
Δεν έχω διάθεση να περιγράψω τη συνέχεια τού φανταστικού σεναρίου μου. Είναι κάποιες τέτοιες σκέψεις που προκαλούν τα δαιμόνια που φωλιάζουν στις ψυχές των ανθρώπων και τις οδηγούν σε σκοτεινά τούνελ. Το κλείσιμο εφημερίδων, αν γίνει πραγματικότητα, οδηγεί όλους μας σε έναν κόσμο χωρίς κριτική-πολιτική-δημιουργική σκέψη, που εύκολα μπορεί να ολισθήσει σε νεοφασισμό ικανό να εκτροχιάσει τα πάντα…
Πηγή : http://metarithmisi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου