«Έπεσε η ζάχαρη στο μέλι και κάτι τρέχει» (ελληνική παροιμία)
Βαρύς ο φετινός χειμώνας. Από αυτούς που θα κουραστείς πολύ να βρεις κάποιους που να τους μοιάζουν... Eκεί που σίγουρα υπάρχει βαρομετρικό χαμηλό ιστορικών διαστάσεων είναι στα επιτελεία των ποδοσφαιρικών ομάδων του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ. Καμία πρόοδος δεν παρατηρείται, κι ας αλλάζουν συνέχεια πρόσωπα σχεδόν σε όλα τα πόστα. Η συχνότητα αλλαγών στο προσωπικό μιας ποδοσφαιρικής ομάδας δεν αποτελεί επίδειξη ευχέρειας ή ικανοποιητικής λειτουργικότητας, ούτε βέβαια πως ανταποκρίνεται η εταιρεία σε κάποια αυξημένη ζήτηση (sic). Αλλά, αντιθέτως, υποδηλώνει αναποτελεσματικότητα και αγωνιώδη προσπάθεια να βρεθεί μια χρυσή φόρμουλα πριν χαθεί για τα καλά η έξωθεν καλή μαρτυρία. Αν είχε βρεθεί, οι αλλαγές θα αποκτούσαν άλλο χαρακτήρα και θα ήταν κατά πολύ λιγότερες. Η Lady Hope βλέπει (και φοβάται συνάμα...) πως παγιώθηκε κάτι συγκεκριμένο στους δύο πάλαι ποτέ ισχυρούς του αθηναϊκού ποδοσφαίρου. Και ψάχνει να βρει το γενικό πρόσταγμα πριν είναι αργά για το ίδιο το εγχώριο επαγγελματικό ποδόσφαιρο...
Εδώ και τρεις μήνες, κάθε εβδομάδα που περνάει, κάθε αγωνιστική που διεξάγεται, οι οπαδοί των συγκεκριμένων ομάδων παλεύουν ανάμεσα σε αυτό που προσλαμβάνουν οι αισθήσεις τους και σε αυτό που τους κάνει να συστρατεύονται σε όλη τους τη ζωή με αυτήν... Υπαρξιακά προβλήματα, που ωθούν όμως στην -παθητική- αποδοχή των νέων -παθογενών- δεδομένων. Δεν είναι μόνο που δεν μπορούν καν να κοντράρουν οι ομάδες τους τον πιο προσιτό Ολυμπιακό των τελευταίων χρόνων, δεν είναι καν πως δεν μπορούν να φτάσουν ή να προσεγγίσουν το δικό τους ταβάνι. Είναι που πασιφανώς δεν έχουν ιδέα ποιο είναι αυτό, έστω και σαν αρχική θεωρητική αποτύπωση... Είναι που όχι μόνο δεν βρήκαν στο πέρασμα των μηνών κάποια στοιχειώδη ταυτότητα, είναι που πια όποια αιτιολόγηση ή δικαιολογία και να προωθήσει κάποιος στα αυτιά των οπαδών τους, θα τους δει να κρατάνε στα χέρια τους ένα ζευγάρι ωτοασπίδες. Ή θα αλλάξουν σύντομα ρότα, ή μπήκαμε σε εποχές που μας γυρίζουν πίσω δεν ξέρουμε και εμείς πόσο... Δεν υπάρχουν πλέον ζητούμενα κυριαρχίας, αλλά επαναφοράς στο στοιχειώδες όριο αγωνιστικής (και σημειολογικής ταυτόχρονα, γιατί μιλάμε για αθλητικά σωματεία) αξιοπρέπειας...
Να ρωτήσουν οι πράσινοι ή οι κιτρινόμαυροι στην Ξάνθη, φερειπείν, για το πώς φτιάχνεις ομάδα στο σήμερα; Ούτε αυτό είναι μια απάντηση με αξία χρήσης σε μάκρος χρόνου. Αυτό θα φανεί στο τέλος της σεζόν, όταν δούμε και η ίδια η ακριτική ομάδα τι αντοχές έχει. Γιατί, είναι όλοι τους τόσο πεσμένοι, που αν κάποιος πηγαίνει καλά δεν σημαίνει πως δεν έχει πέσει και αυτός σε σχέση με παλιότερα...Τα όσα γίνονται φέτος στη Σούπερ Λιγκ είναι σημάδι πως πλέον και το αγωνιστικό επίπεδο έχει συμβαδίσει με άλλους δείκτες που εδώ και χρόνια ήταν χαμηλοί... Μα, θα ισχυριστεί κάποιος, π.χ., πως ο ΠΑΟΚ πέρασε στους 32 του Europa League, δείγμα πως το επίπεδο (με τη λογική του μισογεμάτου ποτηριού) παραμένει καλό. Ε, σκέφτηκε η Lady Hope αρκετά σκωπτικά, υπάρχει λύση: ας αποσύρονται από το πρωτάθλημα και να παίζουν μόνο στην Ευρώπη. Πόσο ειρωνικό είναι να σε κουράζει κιόλας ένα μέτριο πρωτάθλημα...
Πηγή : www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου